Τι καθορίζει την μουσικότητα μιας συσκευής?

[ParisK]

Πιστεύω ότι το βασικό ιδεολογικό υπόβαθρο του hi-endά είναι απλό: καλύτερος ήχος σημαίνει πιο απρόσκοπτη παρακολούθηση του έργου. Μπορούμε μεν να ακούσουμε μουσική από ο,τιδήποτε, αλλά η κατανόηση της μουσικής σε όλη της την έκταση θα παρεμποδίζεται από τα ηχητικά προβλήματα σε ασυνείδητο επίπεδο, δηλαδή ο εγκέφαλος θα καλείται να δουλέψει υπερωρίες για να αντιληφθεί τον ήχο ως μουσική και όχι ως κάτι άλλο, π.χ απειλή.
Καθώς ασχολείσαι εντονότερα με τον ήχο και εστιάζεις σε αυτόν, όλο και διαπιστώνεις προβλήματα που πριν δεν τα πρόσεχες. Αυτή η διαδικασία μπορεί να γίνει ψυχοφθόρα αλλά δυστυχώς είναι μη αντιστρέψιμη.
Από τη στιγμή που τα προβλήματα π.χ γρέζι γίνονται κτήμα της συνείδησης, χτυπάει συναγερμός όταν εμφανίζονται και τελικά σε εμποδίζουν πολύ περισσότερο να ακούσεις μόνο μουσική και όχι ήχο, που είναι τελικά το ζητούμενο, απ'ό,τι πριν τα προσέξεις. Εν τω μεταξύ αυτό είναι αέναο. Αν δεν ακούσεις κάτι καλύτερο, δεν συνειδητοποιείς τα προβλήματα που έχει ο ήχος σου. Στο τέλος, η νεύρωση στο κυνήγι της βελτίωσης είναι μάλλον αναπόφευκτη με δεδομένο ότι όλα τα μηχανήματα είναι ατελή και οι ατέλειες είναι εύκολο να εντοπιστούν από ένα εκπαιδευμένο αυτί. Το τέλος του δρόμου στο hi-fi είναι μόνο η ζωντανή μουσική.
Αλλά πραγματικά δεν βλέπω να υπάρχει τίποτε το επιλήψιμο ή άρρωστο στο κυνήγι του "τέλειου" ήχου, πέραν του γεγονότος ότι κοστίζει και μάλιστα πολύ ακριβά.
Πολύ ενδιαφέρον θα έχει να υπάρξει αντιστοίχηση του θέματος με το πως ακούνε μουσική οι μουσικοί. Αν δηλαδή οι θεωρητικές τους γνώσεις τους βάζουν σε αντίστοιχα "λουκια". Γνωρίζω μουσικούς με βαθιά γνώση του αντικειμένου που πλέον δεν συγκινούνται παρά με ελάχιστα ακούσματα. Είναι μόνο θέμα γνώσης η μουσική συγκίνηση ή ανήκει στον οποιονδήποτε; Δικαιούμαι να πωρώνομαι με Peter Hamill ή αν ήξερα πέντε πράγματα θα τον απέρριπτα;

 

[Δημήτρης Ν.]

Απάντηση: Re: Τι καθορίζει την μουσικότητα μιας συσκευής?

Εγω παντως πιστευω οτι το hi end ειναι διαφορετικο hobby απο την μουσικη. Δηλαδη καποιος μπορει να ασχολειται με την μουσικη και καποιος με το ποσο πιστα (οτι και αν σημαινει αυτο) μπορει να αναπαραγει τη μουσικη. Μια χαρα Hobby ειναι και τα δυο...

+1 :aktion033: ( ευχαριστώ και ανταποδίδω

 

[Κώστας Παπαγεωργίου]

Re: Απάντηση: Τι καθορίζει την μουσικότητα μιας συσκευής?

Πιστεύω ότι το βασικό ιδεολογικό υπόβαθρο του hi-endά είναι απλό: καλύτερος ήχος σημαίνει πιο απρόσκοπτη παρακολούθηση του έργου. Μπορούμε μεν να ακούσουμε μουσική από ο,τιδήποτε, αλλά η κατανόηση της μουσικής σε όλη της την έκταση θα παρεμποδίζεται από τα ηχητικά προβλήματα σε ασυνείδητο επίπεδο, δηλαδή ο εγκέφαλος θα καλείται να δουλέψει υπερωρίες για να αντιληφθεί τον ήχο ως μουσική και όχι ως κάτι άλλο, π.χ απειλή.
Καθώς ασχολείσαι εντονότερα με τον ήχο και εστιάζεις σε αυτόν, όλο και διαπιστώνεις προβλήματα που πριν δεν τα πρόσεχες. Αυτή η διαδικασία μπορεί να γίνει ψυχοφθόρα αλλά δυστυχώς είναι μη αντιστρέψιμη.
Από τη στιγμή που τα προβλήματα π.χ γρέζι γίνονται κτήμα της συνείδησης, χτυπάει συναγερμός όταν εμφανίζονται και τελικά σε εμποδίζουν πολύ περισσότερο να ακούσεις μόνο μουσική και όχι ήχο, που είναι τελικά το ζητούμενο, απ'ό,τι πριν τα προσέξεις. Εν τω μεταξύ αυτό είναι αέναο. Αν δεν ακούσεις κάτι καλύτερο, δεν συνειδητοποιείς τα προβλήματα που έχει ο ήχος σου. Στο τέλος, η νεύρωση στο κυνήγι της βελτίωσης είναι μάλλον αναπόφευκτη με δεδομένο ότι όλα τα μηχανήματα είναι ατελή και οι ατέλειες είναι εύκολο να εντοπιστούν από ένα εκπαιδευμένο αυτί. Το τέλος του δρόμου στο hi-fi είναι μόνο η ζωντανή μουσική.
Αλλά πραγματικά δεν βλέπω να υπάρχει τίποτε το επιλήψιμο ή άρρωστο στο κυνήγι του "τέλειου" ήχου, πέραν του γεγονότος ότι κοστίζει και μάλιστα πολύ ακριβά.
Πολύ ενδιαφέρον θα έχει να υπάρξει αντιστοίχηση του θέματος με το πως ακούνε μουσική οι μουσικοί. Αν δηλαδή οι θεωρητικές τους γνώσεις τους βάζουν σε αντίστοιχα "λουκια". Γνωρίζω μουσικούς με βαθιά γνώση του αντικειμένου που πλέον δεν συγκινούνται παρά με ελάχιστα ακούσματα. Είναι μόνο θέμα γνώσης η μουσική συγκίνηση ή ανήκει στον οποιονδήποτε; Δικαιούμαι να πωρώνομαι με Peter Hamill ή αν ήξερα πέντε πράγματα θα τον απέρριπτα;

:SFGSFGSF: :SFGSFGSF:

Λίγες γραμμές με πολύ νόημα...

Ας ευχαριστηθούμε και λίγο το χόμπι μας...

 

[Δημήτρης Ν.]

Πιστεύω ότι το βασικό ιδεολογικό υπόβαθρο του hi-endά είναι απλό: καλύτερος ήχος σημαίνει πιο απρόσκοπτη παρακολούθηση του έργου. Μπορούμε μεν να ακούσουμε μουσική από ο,τιδήποτε, αλλά η κατανόηση της μουσικής σε όλη της την έκταση θα παρεμποδίζεται από τα ηχητικά προβλήματα σε ασυνείδητο επίπεδο, δηλαδή ο εγκέφαλος θα καλείται να δουλέψει υπερωρίες για να αντιληφθεί τον ήχο ως μουσική και όχι ως κάτι άλλο, π.χ απειλή.
Καθώς ασχολείσαι εντονότερα με τον ήχο και εστιάζεις σε αυτόν, όλο και διαπιστώνεις προβλήματα που πριν δεν τα πρόσεχες. Αυτή η διαδικασία μπορεί να γίνει ψυχοφθόρα αλλά δυστυχώς είναι μη αντιστρέψιμη.
Από τη στιγμή που τα προβλήματα π.χ γρέζι γίνονται κτήμα της συνείδησης, χτυπάει συναγερμός όταν εμφανίζονται και τελικά σε εμποδίζουν πολύ περισσότερο να ακούσεις μόνο μουσική και όχι ήχο, που είναι τελικά το ζητούμενο, απ'ό,τι πριν τα προσέξεις. Εν τω μεταξύ αυτό είναι αέναο. Αν δεν ακούσεις κάτι καλύτερο, δεν συνειδητοποιείς τα προβλήματα που έχει ο ήχος σου. Στο τέλος, η νεύρωση στο κυνήγι της βελτίωσης είναι μάλλον αναπόφευκτη με δεδομένο ότι όλα τα μηχανήματα είναι ατελή και οι ατέλειες είναι εύκολο να εντοπιστούν από ένα εκπαιδευμένο αυτί. Το τέλος του δρόμου στο hi-fi είναι μόνο η ζωντανή μουσική.
Αλλά πραγματικά δεν βλέπω να υπάρχει τίποτε το επιλήψιμο ή άρρωστο στο κυνήγι του "τέλειου" ήχου, πέραν του γεγονότος ότι κοστίζει και μάλιστα πολύ ακριβά.
Πολύ ενδιαφέρον θα έχει να υπάρξει αντιστοίχηση του θέματος με το πως ακούνε μουσική οι μουσικοί. Αν δηλαδή οι θεωρητικές τους γνώσεις τους βάζουν σε αντίστοιχα "λουκια". Γνωρίζω μουσικούς με βαθιά γνώση του αντικειμένου που πλέον δεν συγκινούνται παρά με ελάχιστα ακούσματα. Είναι μόνο θέμα γνώσης η μουσική συγκίνηση ή ανήκει στον οποιονδήποτε; Δικαιούμαι να πωρώνομαι με Peter Hamill ή αν ήξερα πέντε πράγματα θα τον απέρριπτα;

Δεν ξέρω αν συμφωνώ με αυτή την διαπίστωση. Ξεκινώντας το ενδιαφέρον μου με την μουσική , εκεί γύρω στα 13 -14 ,δυστυχώς μόνον ως ακροατής και όχι ενεργά , άκουγα τους δίσκους μου , που αγόραζα με το χαρτζηλίκι μου , κόβοντας εξόδους και γλέντια , από ένα μονοφωνικό Grundich - εκείνα τα παλιά έπιπλα με ραδιόφωνο . Η κάκιστη απόδοση του δεν με εμπόδιζε να απολαύσω τους δίσκους μου . Κάθε μέρα καινούργιοι ορίζοντες ανοίγονταν μπροστά μου κι ο εγκέφαλος μου , δεν εργαζόταν περισσότερο για να αντιληφθεί το αναπαραγόμενο αποτέλεσμα ως μουσική . Ισα - ισα το απολάμβανα σε σημείο έκστασης ( παρεξηγήσιμης κι όλας κατά πως φαίνεται ) .

Ηδη είμαι 46 ετών και κάτι . Εχω πιά πολύ καλύτερο σύστημα , αλλά μετά λύπης μου παρατηρώ ότι όσο περισσότερο καλυτερεύει το σύστημα , τόσο περισσότερο ρέπω προς ευάκουστα ακούσματα , ευφωνικά , που χαϊδεύουν το αυτί και επιτρέπουν και άλλες εργασίες συγχρόνως με την μουσική . Μπορεί να φταίει το σύστημα , μπορεί να φταίει η κούραση της ηλικίας , όμως αυτή είναι η αλήθεια . Τώρα μου αρέσει να ψάχνω πως αποδίδονται οι χροιές , τι ωραία που ακούγεται το φαγκότο , πως ηχογραφήθηκε το πιάνο και άλλα τέτοια . Εντυπωσιάζομαι πιό εύκολα από άριστες ηχογραφήσεις με περιεχόμενο που στην νιότη μου θα το χαρακτήριζα αδιάφορο ( το λιγότερο ) είμαι πιό maistream , πιο ποπ .

Δύσκολα τα πράγματα , κ. Κωτσή . Πάλι καλά που υπάρχει και η τζαζ , αν και την θέση του Οrnette Coleman και των Art Ensemble of Chicago πήρε ο Hank Mobley και ο Lee Morgan .

 

[Δημήτρης Ν.]

και συνεχίζω γιατί το ποστ του κ. Κωτσή έχει πολλές ενδιαφέρουσες απόψεις . "Η ζωντανή μουσική είναι το τέλος του δρόμου" . Ποιά ζωντανή μουσική ; Ο,τι κι ό,τι ; Οταν δεν μπορώ να ευχαριστηθώ το λάϊβ γιατί δεν μου αρέσει η μουσική τι να το κάνω το λάϊβ ( με πήγε μιά φορά η γυναίκα μου στην συναυλία της Αρβανιτάκη και του Αλκίνοου Ιωαννίδη στο Θέατρο Δάσους .5.000 χωρούσε , 4.999 τραγουδούσαν όρθιοι και ένας περίμενε να τελειώσει κι αναρωτιόταν πως θα γλυτώσει την κίνηση της επιστροφής . Ασε που δεν ήξερα τους στίχους για να τραγουδήσω . ) Τι να μου πεί λοιπόν η ζωντανή μουσική ; Χίλιες φορές καλύτερα σπίτι στην κονσέρβα . Αφού δεν μπορώ να δω τον Coltrane ζωντανά ή τον Dexter Gordon ή τον Brubeck , αφού πέρασε η εποχή των Caravan , Yes , Soft machine , αφού οι King Crimson δεν πρόκειται να έρθουν ποτέ στην Ελλάδα ( που όλα αυτά βέβαια είναι ηλεκτρικά , άρα ό,τι ακούς είναι το ηχείο της συναυλίας ) κι αφού τέλος τέλος αντιπαθώ και τον συγχρωτισμό με χιλιάδες άτομα στα λάϊβ , τι έχει να μου προσφέρει η ζωντανή μουσική ; Θα μου πείτε να πηγαίνεις στο Μέγαρο . Ε δεν θέλω να ακούσω τα τεριμμένα του Μεγάρου . Δυό χρόνια συνδρομητής ήμουν , μιά φορά είχε Bartok και άλλη μία Stravinsky με δύο πιάνα . Ούτε και μπορώ να τρέχω κάθε λίγο και λιγάκι στην Αθήνα γιατί έχει τον Νίξον στην Κίνα ή κάτι άλλο πιό σύγχρονο .

Συνεπώς η κονσέρβα είναι μονόδρομος . ( υπερβολή , αλλά πραγματικότης )

 

[Χιούστον]

και συνεχίζω γιατί το ποστ του κ. Κωτσή έχει πολλές ενδιαφέρουσες απόψεις . "Η ζωντανή μουσική είναι το τέλος του δρόμου" . Ποιά ζωντανή μουσική ; Ο,τι κι ό,τι ; Οταν δεν μπορώ να ευχαριστηθώ το λάϊβ γιατί δεν μου αρέσει η μουσική τι να το κάνω το λάϊβ ( με πήγε μιά φορά η γυναίκα μου στην συναυλία της Αρβανιτάκη και του Αλκίνοου Ιωαννίδη στο Θέατρο Δάσους .5.000 χωρούσε , 4.999 τραγουδούσαν όρθιοι και ένας περίμενε να τελειώσει κι αναρωτιόταν πως θα γλυτώσει την κίνηση της επιστροφής . Ασε που δεν ήξερα τους στίχους για να τραγουδήσω . ) Τι να μου πεί λοιπόν η ζωντανή μουσική ; Χίλιες φορές καλύτερα σπίτι στην κονσέρβα . Αφού δεν μπορώ να δω τον Coltrane ζωντανά ή τον Dexter Gordon ή τον Brubeck , αφού πέρασε η εποχή των Caravan , Yes , Soft machine , αφού οι King Crimson δεν πρόκειται να έρθουν ποτέ στην Ελλάδα ( που όλα αυτά βέβαια είναι ηλεκτρικά , άρα ό,τι ακούς είναι το ηχείο της συναυλίας ) κι αφού τέλος τέλος αντιπαθώ και τον συγχρωτισμό με χιλιάδες άτομα στα λάϊβ , τι έχει να μου προσφέρει η ζωντανή μουσική ; Θα μου πείτε να πηγαίνεις στο Μέγαρο . Ε δεν θέλω να ακούσω τα τεριμμένα του Μεγάρου . Δυό χρόνια συνδρομητής ήμουν , μιά φορά είχε Bartok και άλλη μία Stravinsky με δύο πιάνα . Ούτε και μπορώ να τρέχω κάθε λίγο και λιγάκι στην Αθήνα γιατί έχει τον Νίξον στην Κίνα ή κάτι άλλο πιό σύγχρονο .

Συνεπώς η κονσέρβα είναι μονόδρομος . ( υπερβολή , αλλά πραγματικότης )

+1


Δεν εχω ακουσει ποτε κατι live (και εχω παει σε πολλα) που να το ευχαριστηθηκα οσο ευχαριστιεμαι το συστημα μου....Ισως γιατι οι συνθηκες ειναι πολυ δυσκολο να ειναι ιδανικες....Ισως στο μεγαρο μονο για κλασσικη μουσικη.......

 

[platon]

Εγω παντως θα ξαναγραψω κατι που ειχα γραψει και στο παλιο avforum.

Για μενα, λαιβ ειναι η ΜΗ ενισχυμενη μουσικη, με φυσικα οργανα.

Ολα τα υπολοιπα ειναι κολοκυθοπιτα.

 

[Χιούστον]

Απάντηση: Re: Τι καθορίζει την μουσικότητα μιας συσκευής?

Εγω παντως θα ξαναγραψω κατι που ειχα γραψει και στο παλιο avforum.

Για μενα, λαιβ ειναι η ΜΗ ενισχυμενη μουσικη, με φυσικα οργανα.

Ολα τα υπολοιπα ειναι κολοκυθοπιτα.

ENNOEITAI AUTO!

 

[Δημήτρης Ν.]

Απάντηση: Re: Τι καθορίζει την μουσικότητα μιας συσκευής?

Εγω παντως θα ξαναγραψω κατι που ειχα γραψει και στο παλιο avforum.

Για μενα, λαιβ ειναι η ΜΗ ενισχυμενη μουσικη, με φυσικα οργανα.

Ολα τα υπολοιπα ειναι κολοκυθοπιτα.

που ακούγονται μέσω μικροφωνικής ή όχι ;

 

[send]

Ούτε στο Μέγαρο είναι εγγυημένη η απόλαυση, σε όλα ανεξαιρέτως τα είδη. Πέρισυ για παράδειγμα (στο Θεσσαλονίκης), Πασπαλά με Raining Pleasure (ολόκληρο το Reflections έπαιξαν), ενώ το περιεχόμενο και η απόδοσή του με ενθουσίασε, ο ήχος με κούραζε. Στο 2ο μέρος ανέβηκα σε ένα κενό θεωρείο να μην μου πονάνε τουλάχιστον τα αυτιά.

 

[supersonic]

Re: Απάντηση: Τι καθορίζει την μουσικότητα μιας συσκευής?

Δεν ξέρω αν συμφωνώ με αυτή την διαπίστωση. Ξεκινώντας το ενδιαφέρον μου με την μουσική , εκεί γύρω στα 13 -14 ,δυστυχώς μόνον ως ακροατής και όχι ενεργά , άκουγα τους δίσκους μου , που αγόραζα με το χαρτζηλίκι μου , κόβοντας εξόδους και γλέντια , από ένα μονοφωνικό Grundich - εκείνα τα παλιά έπιπλα με ραδιόφωνο . Η κάκιστη απόδοση του δεν με εμπόδιζε να απολαύσω τους δίσκους μου . Κάθε μέρα καινούργιοι ορίζοντες ανοίγονταν μπροστά μου κι ο εγκέφαλος μου , δεν εργαζόταν περισσότερο για να αντιληφθεί το αναπαραγόμενο αποτέλεσμα ως μουσική . Ισα - ισα το απολάμβανα σε σημείο έκστασης ( παρεξηγήσιμης κι όλας κατά πως φαίνεται ) .

Ηδη είμαι 46 ετών και κάτι . Εχω πιά πολύ καλύτερο σύστημα , αλλά μετά λύπης μου παρατηρώ ότι όσο περισσότερο καλυτερεύει το σύστημα , τόσο περισσότερο ρέπω προς ευάκουστα ακούσματα , ευφωνικά , που χαϊδεύουν το αυτί και επιτρέπουν και άλλες εργασίες συγχρόνως με την μουσική . Μπορεί να φταίει το σύστημα , μπορεί να φταίει η κούραση της ηλικίας , όμως αυτή είναι η αλήθεια . Τώρα μου αρέσει να ψάχνω πως αποδίδονται οι χροιές , τι ωραία που ακούγεται το φαγκότο , πως ηχογραφήθηκε το πιάνο και άλλα τέτοια . Εντυπωσιάζομαι πιό εύκολα από άριστες ηχογραφήσεις με περιεχόμενο που στην νιότη μου θα το χαρακτήριζα αδιάφορο ( το λιγότερο ) είμαι πιό maistream , πιο ποπ .

Δύσκολα τα πράγματα , κ. Κωτσή . Πάλι καλά που υπάρχει και η τζαζ , αν και την θέση του Οrnette Coleman και των Art Ensemble of Chicago πήρε ο Hank Mobley και ο Lee Morgan .

+1 +++
Στα 11 άκουγα το ένα κανάλι από ένα λαμπάτο προ τελικό αγοραστή ιδιοκατασκευή επί παραγγελία του πατέρα μου και το άλλο κανάλι από ένα φορητό κασετόφωνο lowe opta σε record mode, μέσα από δυό ακουστικά ψείρες. Όλα αυτά από κεραμικό πλατώ....
Ο εγκέφαλός μου δεν έπαθε τίποτα απολύτως.
Στη διεθνή έκθεση Θεσσαλονίκης, τότε έρχονταν όλες οι μάρκες.
Πήγαινα και άκουγα εκστασιασμένος (ναι είναι η σωστή λέξη) από κάτι πλατώ sansui, kenwood (trio τότε), κάτι τεράστιους ραδιοενισχυτές με άντυγα που είχαν λήψη αναφοράς και κάτι ηχεία δαπέδου ύψους 1,2 με 4-5 μονάδες, και απίστευτης ομορφιάς σκαλιστό ξύλο.
Τότε ο βλέπετε ο βλάκώδης όρος hiend δεν είχε ακόμα εφευρεθεί και όλα ήταν αγνά. Όλα λεγότανε hifi, απλώς υπήρχαν και ακριβά.
Και τα ακριβά παίζανε αριστουργηματικά. αποτελούσαν τις πιό long term memories από ακουστικής άποψης που πιστέψτε με δεν έσβησαν και υπάρχουν ακόμα.
Σήμερα όλο και πιό σπάνια ζω τέτοιες στιγμές.
Στις δε συναυλίες πηγαίνω να δώ μόνο την performance ή γιά να προλάβω εν ζωή κάποιο από τα είδωλα της νιότης μου, ή κάτι εξαιρετικό από τα νυν (πχ Bireli Lagrene).
Όποτε κυνηγάω τη μουσικότητα βρίσκω τον εαυτό μου να βάζει και να ξαναβάζει τον Harry James, ενώ, αν και έχω πιά ένα σύστημα που ονειρευόμουνα στα νιάτα μου, ένα άλλο στο σαλόνι που ξόδεψα 4500 ευρώ και το ακούω όταν πλένω πιάτα, ένα άλλο στο υπόγειο με τα πάλιά Leak, και ένα άλλο midi στο γραφείο, τώρα δεν έχω χρόνο να ακούσω μουσική και ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΕΜΑΙ τη μουσική από το ipod.

Βγάλτε τα συμπεράσματά σας

 

[Δημήτρης Θ.]

Πάντως, δεν φταίει το hiend που δεν έχεις χρόνο ή που δεν εκστασιάζεσαι.
Μπορεί να είναι και η ηλικία :bigcry:

 

[Μάκης Ευμορφόπουλος]

οταν η στιγμη και η διαθεση ειναι hi end ολα εινε τελεια

 

[Lucas Stephanides - Anakrousis]

Re: Απάντηση: Τι καθορίζει την μουσικότητα μιας συσκευής?

Πάντως, δεν φταίει το hiend που δεν έχεις χρόνο ή που δεν εκστασιάζεσαι.
Μπορεί να είναι και η ηλικία :bigcry:

Σίγουρα δεν φταίει το HI-END απεναντίας συμβάλλει θετικά τα μέγιστα. Ούτε φταίει και η ηλικία. Προσωπικά εκστασιάζομαι στα 56 μου και δεν μπορώ να συμβιβαστώ, αν έχω περιθώρια επιλογής, όπως ο φίλος, με τίποτα το κατώτερο. "Ι have the simplest of tastes, I am always satisfied with best."
Θα εκστασιάζομαι πάντα με την μουσική και την αναπαραγωγή της, όσο ζω, είναι οξυγόνο.
Δυστυχώς άλλα φταίνε. Πιθανόν να άλλαξαν τα γούστα κάπιοου και δεν το κατάλαβε ή να έχει απογοητευτεί από κάποια αναγνώσματα κάποιων που δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα.
Ίσως να μην γνωρίζει τί μπορεί ή δεν μπορεί να κάνει ακόμη και το καλύτερο σύστημα.
Μια παρένθεση. Διάβαζα κάποτε μια περιγραφή σκηνικής τοποθέτησης ενός Τζαζ γκρουπ που αν πίστευα ότι ήταν πραγματικά τα γραφόμενα για το πώς άκουγε ο ρεβιούερ το δίσκο στο σύστημά του ή θα έπρεπε να είχα απογοητευτεί γιατί ήταν αδύνατο να ακουστεί έτσι ο δίσκος στο σύστημα μου ή να είχα αυτοκτονήσει. Αλλά έκατσα και σκέφτηκα λογικά. Πώς είναι δυνατόν να χωρούσε το κουρτέτο ή κουιντέτο σε μία παμπ, όταν η περιγραφή του ρεβιούερ τους τοποθετούσε με τόσο μεγάλη απόσταση μεταξύ τους που οι μουσικοί δεν θα χωρούσαν όχι μονο μέσα στη συγκεκριμένη παμπ, αλλά ούτε και σε ολόκληρο οικοδομικό τετράγωνο.
Ο εν λόγω ρεβιούερ καμάρωνε για τις δυνατότητες αυτού του super super super hi-end συστήματός του.
Η ηχογράφηση του δίσκου αυτού είναι κοινώς αποδεκτή ως μια απλή, ρεαλιστική και εξαιρετική. Και έτσι πρέπει να ακούγεται και όχι .....

 

[Lucas Stephanides - Anakrousis]

Ούτε στο Μέγαρο είναι εγγυημένη η απόλαυση, σε όλα ανεξαιρέτως τα είδη. Πέρισυ για παράδειγμα (στο Θεσσαλονίκης), Πασπαλά με Raining Pleasure (ολόκληρο το Reflections έπαιξαν), ενώ το περιεχόμενο και η απόδοσή του με ενθουσίασε, ο ήχος με κούραζε. Στο 2ο μέρος ανέβηκα σε ένα κενό θεωρείο να μην μου πονάνε τουλάχιστον τα αυτιά.

Μην περιμένεις ποιότητα ήχου στο Μέγαρο από μικρόφωνο, κονσόλες και ηχεία. Λ.Σ.

 

[saitisgr]

Γιά μένα η αγάπη στην μουσική.........
στα 17... ένα ραδιοφωνάκι με fm αγορασμένο με 120 δραχμές τότε στη ομόνοια......
στα 47 ένα συστηματόκι αγορασμένο γύρω απο την ομόνοια....με 20.000 euro

το αποτέλεσμα το ίδιο......μεγαλώσαμε.....μάθαμε.....από τότε ζητάγαμε αυτά που τώρα ξέρουμε.... και αυτό δεν είναι κακό
Ο τζιμάκος έλεγε.....when the music is your only friend....dance on fire...κλπ..είχε δίκιο...
When the music is over......
Θα υπάρχουμε και θα ψάχνουμε
η μουσική είνα μέσα μας..καιι η μουσικότητα σχετική............

 

[Χιούστον]

......turn off the lights...........

 

[supersonic]

Re: Απάντηση: Τι καθορίζει την μουσικότητα μιας συσκευής?

Προσωπικά εκστασιάζομαι στα 56 μου και δεν μπορώ να συμβιβαστώ, αν έχω περιθώρια επιλογής, όπως ο φίλος, με τίποτα το κατώτερο. "Ι have the simplest of tastes, I am always satisfied with best."
Θα εκστασιάζομαι πάντα με την μουσική και την αναπαραγωγή της, όσο ζω, είναι οξυγόνο.
...

μα δεν είπα οτι δεν εκστασιάζομαι.
εκστασιάζομαι μιά χαρά με τα mp3 διότι η στιγμή είναι εκείνη και η διάθεση που βοηθούν.
Όταν σκεφτώ ότι πρέπει να ανοίξω 40 διακόπτες, να ζεστάνω 10 συσκευές, και να διαλέξω ποιός δίσκος θα μου δώσει την καλύτερη εικόνα γιά να ακούσω το σύστημα (και τα λεφτάκια μου να άδουν όπως έγραφε ο Ήχος κάποτε στο 1ο του τεύχος) καλύτερα το αφήνω και μένω και τη βρίσκω με το ipod.

Αλλοίμονο σ αυτούς που δεν κατάλαβαν ότι η μουσική άλλαξε (γιά να κουοτάρω τον Ντοκατζή) αλλά τα συστήματα αναπαραγωγής άλλαξαν

 

[Κακαλιός Στέργιος]

Έτσι όπως πάνε οι σκληροί δίσκοι, μας βλέπω με χαϊεντάδικα ακουστικά ψείρες και ipod των 3 ΤΒ!!!!

Προς τα εκεί πάει το πράμα.

 

[supersonic]

και γιά να προλάβω και μερικούς (μιά και είμαι πρωϊνός σήμερα), ακούω από διάφορες πηγές.
βινύλιο, cd, dat, κασέτα (ναι ακόμα - μαγνητόφωνο όχι πλέον), pc, ipod.

Πιό πολλή μουσική με το τελευταίο....