Η δυσπιστία της κοινωνίας προς το ΣΥΡΙΖΑ
ΑΠ. ΑΠΟΣΤΟΛΟΠΟΥΛΟΣ
Η δυσπιστία της κοινωνίας προς τον ΣΥΡΙΖΑ παραμένει ενεργός και μετά το ιδρυτικό του Συνέδριο. Όχι επειδή οι διαθέσεις του κόσμου δεν αλλάζουν από τη μια στιγμή στην άλλη αλλά επειδή στο Συνέδριο αυτά που μας απασχολούν κινήθηκαν, στην καλύτερη περίπτωση, περιφερειακά, δεν βρέθηκαν στο επίκεντρο. Το πολιτικό πρόβλημα έμεινε εκκρεμές.
Ο οδικός Χάρτης εξόδου από την κρίση έχει ανεξερεύνητα μονοπάτια, επικίνδυνα. Τα μεγάλα (και ασφαλώς δύσκολα) ζητήματα, το Μεταναστευτικό, τα εθνικά θέματα, η εξωτερική πολιτική, δεν απασχόλησαν και φυσικά δεν απαντήθηκαν-οι γενικολογίες δεν συγκροτούν πολιτική. Για την Εθνική Άμυνα δεν έγινε καν λόγος. Οι συμμαχίες (σε κυβερνητικό επίπεδο) έμειναν ανεξερεύνητη περιοχή. Μόνο αστειευόμενος μπορεί κάποιος να υποστηρίξει ότι για όλα αυτά υπάρχουν καταγεγραμμένες και ψηφισμένες Θέσεις. Το Συνέδριο έμεινε μακριά από τα προβλήματα και το ενδιαφέρον του κόσμου μακράν του Συνεδρίου. Δυο ξένοι στην ίδια πόλη. Η Αριστερά, ο ΣΥΡΙΖΑ, για μια ακόμα φορά έδωσε (λυσσαλέα) μάχη για τα «οργανωτικά».
Η ηγετική ομάδα και προσωπικά ο Τσίπρας κέρδισαν την οργανωτική εσωκομματική μάχη, ιδίως τις εντυπώσεις «προς τα έξω»: Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν διασπάστηκε, όπως πολλοί εύχονταν. Οι, αμφίσημα, «φρόνιμοι» επικράτησαν. Το κόμμα απόκτησε αρχηγό με ευρεία πλειοψηφία, «αλά Πούτιν». Η διαφορά είναι ότι, ως τώρα, οι διαφορετικές απόψεις ήταν διάχυτες σε αναρίθμητες «συνιστώσες», είχαν έτσι το ελαφρυντικό της «προσωπικής» γνώμης ή της διαφωνίας μιας σχετικά μικρής ομάδας, όχι αντιπροσωπευτικής του συνόλου. Φαίνεται παράδοξο αλλά η μεγάλη ποικιλία των απόψεων, η σχετική αδυναμία του καθενός (της κάθε συνιστώσας), ωθούσε τους πάντες στο συμβιβασμό, ώστε να διατηρηθεί η συνολική ισχύς. Τώρα οι διαφωνίες συμπτύχθηκαν σε δυο «μπλοκ», οι αποχρώσεις στο εσωτερικό τους υποχρεωτικά θα υποχωρούν στην ανάγκη διατήρησης ενότητας απέναντι στην άλλη πλευρά. Οι όροι της συζήτησης εντός του ΣΥΡΙΖΑ έχουν αλλάξει καθοριστικά, όπως και της εσωκομματικής δημοκρατίας. Το πώς θα χειριστεί η κάθε πλευρά τη νέα κατάσταση θα το δούμε. Έτσι ή αλλιώς, αν ο ΣΥΡΙΖΑ αναλάβει κυβερνητικές ευθύνες, οι επιπτώσεις της νέας κατάστασης θα εμφανιστούν την επομένη των εκλογών.
Τα τυπικά γνωρίσματα, λοιπόν, ενός κόμματος ικανού να παίρνει αποφάσεις και να είναι γνωστό τοις πάσι ποιος ευθύνεται γι’ αυτές και ποιος παρεκκλίνει, αυτά είναι πλέον σαφή. Οργανωτικά, ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε το βήμα συγκρότησής του σε «κόμμα σοβαρό διεκδικητή της κυβέρνησης», όπως οι Γάλλοι σοσιαλιστές στο Συνέδριο του Επινέ όταν εξέλεξαν τον Μιτεράν πρόεδρο και διαλύθηκαν τα ποικίλα «ρεύματα σκέψης». Μετά το Συνέδριο ο Μιτεράν έδωσε σκληρή μάχη για να εκλεγεί πρόεδρος της χώρας-έχασε στην πρώτη αναμέτρηση για την Προεδρία από τον Ζισκάρ Ντ’ Εστέν. Ο Μιτεράν χρειάστηκε δέκα χρόνια για να εκλεγεί Πρόεδρος της Γαλλίας. Σε καιρούς βεβαίως όπου ο πολιτικός χρόνος έτρεχε με πολύ πιο αργούς ρυθμούς.
Αρκετοί, εντός και εκτός ΣΥΡΙΖΑ, θεωρούν πλέον δεδομένη τη στροφή της πλειοψηφίας σε συντηρητική κατεύθυνση κρίνοντας πχ από την εμμονή παραμονής στο ευρώ. Το νόμισμα, όμως, είναι μέρος του προβλήματος και όχι το σημαντικότερο, με κριτήριο την έξοδο από την κρίση. Η μετατροπή της Ελλάδας σε προτεκτοράτο είναι πολύ σημαντικότερο και ευρύτερο ζήτημα, με προεξάρχουσες τις πολιτικές και γεωπολιτικές διαστάσεις. Επίσης (και πάλι ως παράδειγμα) η προσφυγή στο τέχνασμα της «φιλίας- των- λαών-που- δεν- έχουν- τίποτα- να- χωρίσουν» έχει μηδενική, μάλλον αρνητική, συνεισφορά στο ζήτημα των ελληνοτουρκικών σχέσεων, ιδίως τώρα, με τους υδρογονάνθρακες, τη σχετιζόμενη «επίλυση» του Κυπριακού και την επίσκεψη Σαμαρά στις ΗΠΑ να είναι στην ημερησία διάταξη. Οι πλευρές επιφυλάχθηκαν ή σιώπησαν, παρέπεμψαν στο μέλλον κρίσιμα ζητήματα. Στο ενδεχόμενο κυβερνητικό μέλλον του ΣΥΡΙΖΑ-πριν από τις κάλπες μόνο αφελείς ευλογούν τα γένια τους. Τότε, λοιπόν, θα κριθούν οι εκκρεμότητες, θα απαντηθούν οι απορίες, θα αποτιμηθούν οι διακηρύξεις, θα δικαιωθούν ή θα απαξιωθούν οι επικρίσεις: Στην Πράξη.
ΑΠ. ΑΠΟΣΤΟΛΟΠΟΥΛΟΣ
Η δυσπιστία της κοινωνίας προς τον ΣΥΡΙΖΑ παραμένει ενεργός και μετά το ιδρυτικό του Συνέδριο. Όχι επειδή οι διαθέσεις του κόσμου δεν αλλάζουν από τη μια στιγμή στην άλλη αλλά επειδή στο Συνέδριο αυτά που μας απασχολούν κινήθηκαν, στην καλύτερη περίπτωση, περιφερειακά, δεν βρέθηκαν στο επίκεντρο. Το πολιτικό πρόβλημα έμεινε εκκρεμές.
Ο οδικός Χάρτης εξόδου από την κρίση έχει ανεξερεύνητα μονοπάτια, επικίνδυνα. Τα μεγάλα (και ασφαλώς δύσκολα) ζητήματα, το Μεταναστευτικό, τα εθνικά θέματα, η εξωτερική πολιτική, δεν απασχόλησαν και φυσικά δεν απαντήθηκαν-οι γενικολογίες δεν συγκροτούν πολιτική. Για την Εθνική Άμυνα δεν έγινε καν λόγος. Οι συμμαχίες (σε κυβερνητικό επίπεδο) έμειναν ανεξερεύνητη περιοχή. Μόνο αστειευόμενος μπορεί κάποιος να υποστηρίξει ότι για όλα αυτά υπάρχουν καταγεγραμμένες και ψηφισμένες Θέσεις. Το Συνέδριο έμεινε μακριά από τα προβλήματα και το ενδιαφέρον του κόσμου μακράν του Συνεδρίου. Δυο ξένοι στην ίδια πόλη. Η Αριστερά, ο ΣΥΡΙΖΑ, για μια ακόμα φορά έδωσε (λυσσαλέα) μάχη για τα «οργανωτικά».
Η ηγετική ομάδα και προσωπικά ο Τσίπρας κέρδισαν την οργανωτική εσωκομματική μάχη, ιδίως τις εντυπώσεις «προς τα έξω»: Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν διασπάστηκε, όπως πολλοί εύχονταν. Οι, αμφίσημα, «φρόνιμοι» επικράτησαν. Το κόμμα απόκτησε αρχηγό με ευρεία πλειοψηφία, «αλά Πούτιν». Η διαφορά είναι ότι, ως τώρα, οι διαφορετικές απόψεις ήταν διάχυτες σε αναρίθμητες «συνιστώσες», είχαν έτσι το ελαφρυντικό της «προσωπικής» γνώμης ή της διαφωνίας μιας σχετικά μικρής ομάδας, όχι αντιπροσωπευτικής του συνόλου. Φαίνεται παράδοξο αλλά η μεγάλη ποικιλία των απόψεων, η σχετική αδυναμία του καθενός (της κάθε συνιστώσας), ωθούσε τους πάντες στο συμβιβασμό, ώστε να διατηρηθεί η συνολική ισχύς. Τώρα οι διαφωνίες συμπτύχθηκαν σε δυο «μπλοκ», οι αποχρώσεις στο εσωτερικό τους υποχρεωτικά θα υποχωρούν στην ανάγκη διατήρησης ενότητας απέναντι στην άλλη πλευρά. Οι όροι της συζήτησης εντός του ΣΥΡΙΖΑ έχουν αλλάξει καθοριστικά, όπως και της εσωκομματικής δημοκρατίας. Το πώς θα χειριστεί η κάθε πλευρά τη νέα κατάσταση θα το δούμε. Έτσι ή αλλιώς, αν ο ΣΥΡΙΖΑ αναλάβει κυβερνητικές ευθύνες, οι επιπτώσεις της νέας κατάστασης θα εμφανιστούν την επομένη των εκλογών.
Τα τυπικά γνωρίσματα, λοιπόν, ενός κόμματος ικανού να παίρνει αποφάσεις και να είναι γνωστό τοις πάσι ποιος ευθύνεται γι’ αυτές και ποιος παρεκκλίνει, αυτά είναι πλέον σαφή. Οργανωτικά, ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε το βήμα συγκρότησής του σε «κόμμα σοβαρό διεκδικητή της κυβέρνησης», όπως οι Γάλλοι σοσιαλιστές στο Συνέδριο του Επινέ όταν εξέλεξαν τον Μιτεράν πρόεδρο και διαλύθηκαν τα ποικίλα «ρεύματα σκέψης». Μετά το Συνέδριο ο Μιτεράν έδωσε σκληρή μάχη για να εκλεγεί πρόεδρος της χώρας-έχασε στην πρώτη αναμέτρηση για την Προεδρία από τον Ζισκάρ Ντ’ Εστέν. Ο Μιτεράν χρειάστηκε δέκα χρόνια για να εκλεγεί Πρόεδρος της Γαλλίας. Σε καιρούς βεβαίως όπου ο πολιτικός χρόνος έτρεχε με πολύ πιο αργούς ρυθμούς.
Αρκετοί, εντός και εκτός ΣΥΡΙΖΑ, θεωρούν πλέον δεδομένη τη στροφή της πλειοψηφίας σε συντηρητική κατεύθυνση κρίνοντας πχ από την εμμονή παραμονής στο ευρώ. Το νόμισμα, όμως, είναι μέρος του προβλήματος και όχι το σημαντικότερο, με κριτήριο την έξοδο από την κρίση. Η μετατροπή της Ελλάδας σε προτεκτοράτο είναι πολύ σημαντικότερο και ευρύτερο ζήτημα, με προεξάρχουσες τις πολιτικές και γεωπολιτικές διαστάσεις. Επίσης (και πάλι ως παράδειγμα) η προσφυγή στο τέχνασμα της «φιλίας- των- λαών-που- δεν- έχουν- τίποτα- να- χωρίσουν» έχει μηδενική, μάλλον αρνητική, συνεισφορά στο ζήτημα των ελληνοτουρκικών σχέσεων, ιδίως τώρα, με τους υδρογονάνθρακες, τη σχετιζόμενη «επίλυση» του Κυπριακού και την επίσκεψη Σαμαρά στις ΗΠΑ να είναι στην ημερησία διάταξη. Οι πλευρές επιφυλάχθηκαν ή σιώπησαν, παρέπεμψαν στο μέλλον κρίσιμα ζητήματα. Στο ενδεχόμενο κυβερνητικό μέλλον του ΣΥΡΙΖΑ-πριν από τις κάλπες μόνο αφελείς ευλογούν τα γένια τους. Τότε, λοιπόν, θα κριθούν οι εκκρεμότητες, θα απαντηθούν οι απορίες, θα αποτιμηθούν οι διακηρύξεις, θα δικαιωθούν ή θα απαξιωθούν οι επικρίσεις: Στην Πράξη.
