Ενίοτε κάποια στερεοφωνικά μπορεί να αναπαράγουν ένα μουσικό γεγονός πιο εντυπωσιακά από το πραγματικό που αποτελεί ακρογωνιαίο λάθος και τεράστια εξαπάτηση. Ένα κορυφαίο σύστημα αναπαραγωγής μουσικής δεν θα έχει ηχητικά τίποτα το εντυπωσιακό αφού απλά η δουλειά του είναι να αναπαράγει – όσο είναι δυνατόν - την μουσική πραγματικότητα μέσα στην οποία εν δυνάμει οι πάντες υπάρχουν και με την οποία μόνο μέσω των συναυλιών ερχόμαστε σε επαφή. Τα άλλα είναι για τους highendάκηδες και την επαυξημένη αγωνία τους...
το μουσικό γεγονός καθεαυτό εμπεριέχει μεγάλη απροσδιοριστία και η αντίληψη-πρόσληψη του απο τον αυτήκοο ακροατή το ίδιο, η μετατροπή του σε "σήμα" το ίδιο, η εγγραφή του το ίδιο, η τελική αποτύπωση του σε "δίσκο" το ίδιο, η αναπαραγωγή του απο ένα σύστημα το ίδιο και τέλος η πρόσληψη του απο τον τελικό ακροατή -ές το ίδιο. Απροσδιοριστία.
Π.χ. τα sessions του Van Gelder για την Blue Note που είναι δημοφιλή διαχρονικά για τις συνθήκες ηχογράφησής τους, θεωρούνται ταυτόχρονα ότι πλησιέστερο στην αποτύπωση ενός μουσικού γεγονότος , ως ταυτόχρονη παρουσία στο στούντιο ομάδας μουσικών που παίζουν ακουστικά όργανα (ή μη ηλεκτρικά, ας πούμε). Αναληθές.
Αυτό που έχει φτάσει ως εμάς, είναι η μετατροπή του μουσικού γεγονότος σε "σήμα" και η συνακόλουθη εγγραφή του, που όχι μόνο περιέχει τις εγγενείς αδυναμίες των μέσων της ενδιάμεσης αλυσίδας να το αποτυπώσουν όσο το δυνατόν πιστότερα, αλλά και τις προσωπικές επιλογές-παρεμβάσεις του μηχανικού ήχου στην ένταση και την ισοστάθμιση των οργάνων. Έτσι δεν ήταν λίγες οι φορές πχ που ισοστάθμιζε ή μείωνε το μπάσο, φοβούμενος τη συμπεριφορά των κεφαλών των πικάπ της εποχής κατά την αναπαραγωγή του εγγραφόμενου δίσκου.
Ποιός γνωρίζει επομένως ποιό ήταν το αρχικό "μουσικό γεγονός";
Και αν εμένα κατα την αναπαραγωγή του δίσκου μου λείπει αυτό το μπάσο, που ο Van Gelder αφαίρεσε απο την ηχογράφηση, θα πρέπει να το δεχτώ αβασάνιστα και μαζοχιστικά, απο σεβασμό στο θρύλο του εν λόγω, και στην εμμονή για πιστή αναπαραγωγή της ηχογράφησης και να μην την "πειράξω" στην προσπάθεια να τη φέρω όσο το δυνατόν στα ίσια της; (αδύνατον και αυτό, αλλά λέμε τώρα) Για το Τζιμισκή τα λέω. Δεν είμαι ο αρχειοφύλακας της Μουσικής Βιβλιοθήκης του Κογκρέσου, αφιερωμένος στη διάσωση του άσπιλου και του αμόλυντου μιας ηχητικής καταγραφής. Να γουστάρω θέλω. Χωρίς αυτό, τι ακρόαση να κάνω;
Αφού είπαμε περι του δήθεν πραγματικού μουσικού γεγονότος, πάμε παρακάτω.
Ένα κορυφαίο σύστημα αναπαραγωγής μουσικής, όχι μόνο δεν πρέπει να έχει τίποτα, αλλά αντίθετα
οφείλει να έχει σε μέγιστο βαθμό την δυνατότητα της
ηχητικά εντυπωσιακής αναπαραγωγής, όπου αυτή υπάρχει ως τέτοια.
Πχ του "ελικοπτέρου" απο το The Wall των Πινκ Φλοϊντ ή των μεγάλων τυμπάνων απο το Passion του Πήτερ Γκάμπριελ, πράγμα που όταν δεν συμβαίνει, το ρίχνουμε στους "απαραίτητους συμβιβασμούς" συσκευών και χώρου ή ακόμη χειρότερα στο να εξάρουμε άλλες "αρετές" του συστήματος που είναι η "τονική ακρίβεια-ή μόνιτορ συμπεριφορά", οι 'χροιές' και η ''εσωτερικότητα"
Τώρα αν προσεγγίζουμε τη "μουσική πραγματικότητα" μόνο μέσω συναυλιών και εννοούμε κλασσική μουσική, δεν μπορώ να εκφέρω άποψη, καθώς αυτόν τον πολύ σπουδαίο τομέα δεν τον έχω εξερευνήσει.
Αν εννοούμε συναυλιών γενικότερα, ειδών μουσικής που μου αρέσουν και όπου συχνάζω και ο ίδιος, έχω πολύ σοβαρές επιφυλάξεις για την "προσέγγιση". Μην ξεχνάμε: σε κάθε "συναυλία" και 'live' ακόμη και ακουστικών οργάνων, που περνούν μέσα απο μικρόφωνα ή κονσόλα, στους ενισχυτές και τα ηχεία,
εμπεριέχεται
επεξεργασία , επομένως για την "πιστότητα" στο αρχικό κλπ κλπ, γυρίζουμε απο εκεί που ξεκινήσαμε.
Μια γνώμη
www.spinorama.org
Απλά το απολαμβάνω....
