Χθές το βράδυ τη πάτησα σαν αγράμματος….

Ενώ ετοιμαζόμουν να φύγω για τη ψησταριά που περίμεναν τα κολλητάρια για ρεβεγιόν πρωτοχρονιάς, κι ενώ έχω κλείσει τα πάντα, πατζούρια πόρτες κλπ, κατά λάθος μου κλείνει η πόρτα με το κλειδί απο μέσα.
Ξέχασα να το τραβήξω και να το βάλω στην τσέπη.

-Ωραία θα ξεκινήσει ο χρόνος, λέω…
Αδύνατον να σας περιγράψω το σπάσιμο εκείνη τη στιγμή, έβριζα τους πάντες και τα πάντα αλλά κυρίως τον εαυτό μου.
Αφού δεν είχα κλειδώσει θα μπορούσε σχετικά εύκολα να ανοίξει με μια ταυτότητα, ειδικά αν η πόρτα ήταν αλουμινίου, αλλά, δυστυχώς, ήταν ξύλινη, πάρα πολύ εφαρμοστή, συν το λάστιχο στεγανοποίησης και δεν πέρναγε τίποτε απολύτως.
Ευτυχώς κινητοποιήθηκαν τα αλάνια στο καφενείο, μου έφεραν τρυπάνια, μια μούφα δράπανο (Dewalt

), κι έναν καινούριο αφαλό και σε 10’ λεπτά σώσαμε τη βραδυά…
Ευτυχώς!!
Τον παλιό αφαλό τον πήρα μαζί μου για να θυμάμαι, σαν μνημείο ηλιθιότητας.