Αν και λογικά θα έπρεπε να αναρτήσω το μήνυμα αυτό στο γενικό θέμα που τρέχει για το Θέατρο, νομίζω ότι εδώ ταιριάζει καλύτερα...
Στα πλαίσια του Ελληνικού Φεστιβάλ, από εχτές και για τις επόμενες τρεις μέρες, ο Lee Breuer παρουσιάζει την παράσταση Mabou Mines DollHouse, μία προσαρμογή στο Κουκλόσπιτο του Ερρίκου Ίψεν. Μία παραγωγή του 2003, με σκηνοθεσία βραβευμένη με Obie το 2004.
Το Κουκλόσπιτο είναι ένα έργο αρκετά δεμένο με την εποχή του, καθώς θεωρείται το πρώτο θεατρικό που αμφισβήτησε ευθέως το θεσμό το γάμου και πρόκρινε την χειραφέτηση της γυναίκας. Ως εκ τούτου, είναι δύσκολο να φανταστούμε παραστάσεις του με φρέσκες οπτικές και εκμοντερνισμούς. Αυτήν την πρόκληση ανέλαβε ο Breuer και οι νεοϋορκέζοι Mabou Mines.
Το σκηνικό είναι ένα πραγματικό κουκλόσπιτο και οι ηθοποιοί λαμβάνουν οδηγίες κίνησης και εκφοράς λόγου ώστε να μοιάζουν με κούκλες. Σε μία εξαιρετική "εικονοποίηση", οι γυναικείοι ρόλοι αναλαμβάνονται από τρεις πανύψηλες γυναίκες, ενώ οι τρεις ανδρικοί ρόλοι παίζονται από νάνους. Ακόμα και υπό αυτόν τον περιορισμό, και παρά την υπερπροσπάθεια που καταβάλλεται, η υποκριτική είναι εξαιρετική και οι ηθοποιοί δικαιούνται όλο το χειροκρότημα που εισέπραξαν.
Παρά τις στέρεα γενική εικόνα, ο σκηνοθέτης έχει καταφύγει σε πολλές "φλύαρες" επιλογές (χρήση strobo, ανούσιες κωμικές αποφορτίσεις, κάποιες από τις σεξουαλικές αναπαραστάσεις κ.α.) που επιμηκύνουν την παράσταση, χωρίς να προσθέτουν τίποτα. Ειδικά το "οπερατικό" τέλος μου έκανε κακή εντύπωση και τολμώ να πω ότι υποβάθμισε τον μοναδικό διάλογο του φινάλε.
Σε γενικές γραμμές, μία παράσταση με έντονα θετικά και αρνητικά, που θα κερδίσει το ενδιαφέρον των θεατών που αποδέχονται το ρίσκο του περιαματισμού. Οι υπολοιποι μάλλον θα ευχαριστηθούν στην αρχή, αλλά θα φύγουν απογοητευμένοι.
Στα πλαίσια του Ελληνικού Φεστιβάλ, από εχτές και για τις επόμενες τρεις μέρες, ο Lee Breuer παρουσιάζει την παράσταση Mabou Mines DollHouse, μία προσαρμογή στο Κουκλόσπιτο του Ερρίκου Ίψεν. Μία παραγωγή του 2003, με σκηνοθεσία βραβευμένη με Obie το 2004.
Το Κουκλόσπιτο είναι ένα έργο αρκετά δεμένο με την εποχή του, καθώς θεωρείται το πρώτο θεατρικό που αμφισβήτησε ευθέως το θεσμό το γάμου και πρόκρινε την χειραφέτηση της γυναίκας. Ως εκ τούτου, είναι δύσκολο να φανταστούμε παραστάσεις του με φρέσκες οπτικές και εκμοντερνισμούς. Αυτήν την πρόκληση ανέλαβε ο Breuer και οι νεοϋορκέζοι Mabou Mines.
Το σκηνικό είναι ένα πραγματικό κουκλόσπιτο και οι ηθοποιοί λαμβάνουν οδηγίες κίνησης και εκφοράς λόγου ώστε να μοιάζουν με κούκλες. Σε μία εξαιρετική "εικονοποίηση", οι γυναικείοι ρόλοι αναλαμβάνονται από τρεις πανύψηλες γυναίκες, ενώ οι τρεις ανδρικοί ρόλοι παίζονται από νάνους. Ακόμα και υπό αυτόν τον περιορισμό, και παρά την υπερπροσπάθεια που καταβάλλεται, η υποκριτική είναι εξαιρετική και οι ηθοποιοί δικαιούνται όλο το χειροκρότημα που εισέπραξαν.
Παρά τις στέρεα γενική εικόνα, ο σκηνοθέτης έχει καταφύγει σε πολλές "φλύαρες" επιλογές (χρήση strobo, ανούσιες κωμικές αποφορτίσεις, κάποιες από τις σεξουαλικές αναπαραστάσεις κ.α.) που επιμηκύνουν την παράσταση, χωρίς να προσθέτουν τίποτα. Ειδικά το "οπερατικό" τέλος μου έκανε κακή εντύπωση και τολμώ να πω ότι υποβάθμισε τον μοναδικό διάλογο του φινάλε.
Σε γενικές γραμμές, μία παράσταση με έντονα θετικά και αρνητικά, που θα κερδίσει το ενδιαφέρον των θεατών που αποδέχονται το ρίσκο του περιαματισμού. Οι υπολοιποι μάλλον θα ευχαριστηθούν στην αρχή, αλλά θα φύγουν απογοητευμένοι.
