Σπύρος Σούρλας
AVClub Fanatic
Και ενα τελευταιο σχολιο περι κρίσης απο τον Ρούσσο Βρανά.στα Νέα..
Οποιος καταλαβαινει καταλαβαίνει...
Το πρώτο πράγμα που σκέφτονται οι ληστές των οικονομιών όταν ένας οφειλέτης τους φθάσει στο κόκκινο, έγραφε ο Ρόμπερτ Κάτνερ στο περιοδικό "Αμέρικαν Σπεκτέιτορ", είναι αν αξίζει περισσότερο ζωντανός ή νεκρός.
Συνήθως η απάντηση είναι "ζωντανός". Ωσότου να πεθάνει από τα χρέη. Και τότε μπαίνουν στο τραπέζι όλες αυτές οι επιμηκύνσεις, οι μετακυλίσεις, οι αναδιαρθρώσεις και οι ευφημισμοί της στάσης πληρωμών που διαρκούν όσο ακόμη βλέπουν τον οφειλέτη να αναπνέε
Αυτό ακριβώς συμβαίνει σήμερα στην υπερχρεωμένη Ευρώπη, λέει ο Μάικλ Χάντσον, καθηγητής των Οικονομικών στο Πανεπιστήμιο του Κάνσας. Οπως και στις υπερχρεωμένες ΗΠΑ.
"Οι απαιτήσεις να ιδιωτικοποιηθούν τα οδικά δίκτυα, οι γαίες, τα λιμάνια και τα συστήματα ύδρευσης διατυπώνονται απαράλλαχτα στην Ευρώπη όπως και στο Σικάγο και άλλες αμερικανικές πόλεις", λέει ο αμερικανός οικονομολόγος.
"Τα συμφέροντα της ολιγαρχίας του χρήματος βλέπουν την κρίση του χρέους σαν μια μεγάλη ευκαιρία διαρπαγής. Τώρα, λένε, μπορούμε να αρπάξουμε όλα τα χρέη που δημιουργήσαμε εμείς και να τα μετατρέψουμε σε χειροπιαστά περιουσιακά στοιχεία.
Μπορούμε να βάλουμε στο χέρι νησιά, μπορούμε να αγοράσουμε δημόσια φιλέτα, τόσο στις υπερχρεωμένες ευρωπαϊκές χώρες όσο και στη Μινεσότα, το Σικάγο και την Καλιφόρνια".
Με τη συνενοχή υποτακτικών κυβερνήσεων, η κρίση του χρέους λειτουργεί γι' αυτά τα συμφέροντα σαν μονόδρομος. "Ποτέ άλλοτε σε αυτήν την κρίση, οι εκατομμυριούχοι δεν είχαν συγκεντρώσει τόσο πλούτο", έγραφε η εφημερίδα "Φαϊνάνσιαλ Τάιμς". "Από το 2008 έως το 2010, οι εκατομμυριούχοι στη Βόρεια Αμερική ανήλθαν από 2,7 σε 3,4 εκατομμύρια και από 2,6 σε 3,1 εκατομμύρια στην Ευρώπη".
Η κρίση του χρέους, όπως την ονομάζουν, δεσμεύει τους πολίτες των χωρών να εργάζονται στο διηνεκές για την αποπληρωμή του, με όρους που καθιστούν ουσιαστικά ανέφικτη την απαλλαγή τους από αυτό, σε αυτό το σύστημα που είναι φτιαγμένο για να γεννά εκατομμυριούχους».
Χαιρετίσματα στην καθαρίστρια και σιγά μήν επανέλθω..
Οποιος καταλαβαινει καταλαβαίνει...
Το πρώτο πράγμα που σκέφτονται οι ληστές των οικονομιών όταν ένας οφειλέτης τους φθάσει στο κόκκινο, έγραφε ο Ρόμπερτ Κάτνερ στο περιοδικό "Αμέρικαν Σπεκτέιτορ", είναι αν αξίζει περισσότερο ζωντανός ή νεκρός.
Συνήθως η απάντηση είναι "ζωντανός". Ωσότου να πεθάνει από τα χρέη. Και τότε μπαίνουν στο τραπέζι όλες αυτές οι επιμηκύνσεις, οι μετακυλίσεις, οι αναδιαρθρώσεις και οι ευφημισμοί της στάσης πληρωμών που διαρκούν όσο ακόμη βλέπουν τον οφειλέτη να αναπνέε
Αυτό ακριβώς συμβαίνει σήμερα στην υπερχρεωμένη Ευρώπη, λέει ο Μάικλ Χάντσον, καθηγητής των Οικονομικών στο Πανεπιστήμιο του Κάνσας. Οπως και στις υπερχρεωμένες ΗΠΑ.
"Οι απαιτήσεις να ιδιωτικοποιηθούν τα οδικά δίκτυα, οι γαίες, τα λιμάνια και τα συστήματα ύδρευσης διατυπώνονται απαράλλαχτα στην Ευρώπη όπως και στο Σικάγο και άλλες αμερικανικές πόλεις", λέει ο αμερικανός οικονομολόγος.
"Τα συμφέροντα της ολιγαρχίας του χρήματος βλέπουν την κρίση του χρέους σαν μια μεγάλη ευκαιρία διαρπαγής. Τώρα, λένε, μπορούμε να αρπάξουμε όλα τα χρέη που δημιουργήσαμε εμείς και να τα μετατρέψουμε σε χειροπιαστά περιουσιακά στοιχεία.
Μπορούμε να βάλουμε στο χέρι νησιά, μπορούμε να αγοράσουμε δημόσια φιλέτα, τόσο στις υπερχρεωμένες ευρωπαϊκές χώρες όσο και στη Μινεσότα, το Σικάγο και την Καλιφόρνια".
Με τη συνενοχή υποτακτικών κυβερνήσεων, η κρίση του χρέους λειτουργεί γι' αυτά τα συμφέροντα σαν μονόδρομος. "Ποτέ άλλοτε σε αυτήν την κρίση, οι εκατομμυριούχοι δεν είχαν συγκεντρώσει τόσο πλούτο", έγραφε η εφημερίδα "Φαϊνάνσιαλ Τάιμς". "Από το 2008 έως το 2010, οι εκατομμυριούχοι στη Βόρεια Αμερική ανήλθαν από 2,7 σε 3,4 εκατομμύρια και από 2,6 σε 3,1 εκατομμύρια στην Ευρώπη".
Η κρίση του χρέους, όπως την ονομάζουν, δεσμεύει τους πολίτες των χωρών να εργάζονται στο διηνεκές για την αποπληρωμή του, με όρους που καθιστούν ουσιαστικά ανέφικτη την απαλλαγή τους από αυτό, σε αυτό το σύστημα που είναι φτιαγμένο για να γεννά εκατομμυριούχους».
Χαιρετίσματα στην καθαρίστρια και σιγά μήν επανέλθω..
