Σπύρος Σούρλας
AVClub Fanatic
O δίσκος ´λέει´..
Dummy δεν είναι αλλά είναι Portishead ´δέκα χρόνια μετά´..
Δίσκος κλειστοφοβικός και ´ιδιόρρυθμος´.
Η Beth λιγότερο καταθλιπτική και εν μέρει αποστασιοποιημένη(Στο Magic Doors και στό Hunter 'μπαίνει πιό πολύ μέσα´.).
Δέν ξέρεις εάν είναι μιά νέα αρχή ή το οριστικό τέλος....Αυτό φαίνεται ακόμα και σε μερικά ´ημιτελή´κομμάτια πού λές και δεν ξέρουν πώς να τελειώσουν.
Εφευρετικό και ειρωνικό το Silence πού μετά από μιά μπιτάτη εισαγωγή(σπάσιμο τής πολύχρονης σιωπής)μάς επανεισάγει στον κόσμο τών Portishead.Aκόμα και οι Πορτογαλλέζικες λέξεις μέ τίς οποίες ξεκινά ο δίσκος(λένε κάτι γιά το ότι η ενέργεια πού εκπέμπουμε καλή ή κακή ,κάποια στιγμή θα επιστρέψει σε εμάς)σέ προδιαθέτουν γιά ένα ταξίδι μέ αγνωστο προορισμό...
To Hunter δυνατή στιγμή(και δραματικά ´μαύρη´:"And if I should fall, would you hold me? Would you pass me by?)
We Carry on και Machine Gun μέ πολύ ενδιαφέρουσες μεταβιομηχανικές πινελιές.
'Γλυκερό´και ρετρό το Deep Water αλλά το φαλτσέτο τής Beth τού προσδίδει μιά δόση ειρωνείας...
Το Small εξαιρετικό μέ μιά φόρμα πού ανελίσσεται σπειροειδώς...Από τις καλύτερες στιγμές.
Το Rip επίσης πολύ καλό.
Nylon Smile θυμίζει electronica μέ προεξέχοντα τον ζοφερό ήχο τών drums..
Ημιτελές το Third σχετικά πειραματικό(τρίπ-χόπ τέλος πάντως) 'ερμητικά κλειστό´μέ πολύ καλές στιγμές...
7 1/2 άνετα ,ισως και παραπάνω...
Σαφώς καλύτερο και εντιμότερο απο το πολύφερνο τών Radiohead...
Εκείνο έπαψε να μέ ενδιαφέρει από την δευτερη φορά πού το άκουσα..
Το Third ακόμα μέ αγγίζει(και ξεπεράσαμε τίς δέκα φορές).
Dummy δεν είναι αλλά είναι Portishead ´δέκα χρόνια μετά´..
Δίσκος κλειστοφοβικός και ´ιδιόρρυθμος´.
Η Beth λιγότερο καταθλιπτική και εν μέρει αποστασιοποιημένη(Στο Magic Doors και στό Hunter 'μπαίνει πιό πολύ μέσα´.).
Δέν ξέρεις εάν είναι μιά νέα αρχή ή το οριστικό τέλος....Αυτό φαίνεται ακόμα και σε μερικά ´ημιτελή´κομμάτια πού λές και δεν ξέρουν πώς να τελειώσουν.
Εφευρετικό και ειρωνικό το Silence πού μετά από μιά μπιτάτη εισαγωγή(σπάσιμο τής πολύχρονης σιωπής)μάς επανεισάγει στον κόσμο τών Portishead.Aκόμα και οι Πορτογαλλέζικες λέξεις μέ τίς οποίες ξεκινά ο δίσκος(λένε κάτι γιά το ότι η ενέργεια πού εκπέμπουμε καλή ή κακή ,κάποια στιγμή θα επιστρέψει σε εμάς)σέ προδιαθέτουν γιά ένα ταξίδι μέ αγνωστο προορισμό...
To Hunter δυνατή στιγμή(και δραματικά ´μαύρη´:"And if I should fall, would you hold me? Would you pass me by?)
We Carry on και Machine Gun μέ πολύ ενδιαφέρουσες μεταβιομηχανικές πινελιές.
'Γλυκερό´και ρετρό το Deep Water αλλά το φαλτσέτο τής Beth τού προσδίδει μιά δόση ειρωνείας...
Το Small εξαιρετικό μέ μιά φόρμα πού ανελίσσεται σπειροειδώς...Από τις καλύτερες στιγμές.
Το Rip επίσης πολύ καλό.
Nylon Smile θυμίζει electronica μέ προεξέχοντα τον ζοφερό ήχο τών drums..
Ημιτελές το Third σχετικά πειραματικό(τρίπ-χόπ τέλος πάντως) 'ερμητικά κλειστό´μέ πολύ καλές στιγμές...
7 1/2 άνετα ,ισως και παραπάνω...
Σαφώς καλύτερο και εντιμότερο απο το πολύφερνο τών Radiohead...
Εκείνο έπαψε να μέ ενδιαφέρει από την δευτερη φορά πού το άκουσα..
Το Third ακόμα μέ αγγίζει(και ξεπεράσαμε τίς δέκα φορές).
