Βασικά είναι να μην σε φέρει η ανάγκη και να πέσεις σε εφημερία νοσοκομείου στην Αθήνα. Πριν κανένα χρόνο, από την καλοπέραση του να δουλεύω για κανά 4μηνο 7 μέρες τη βδομάδα, 12 ώρες τη μέρα, πρήστηκα ολόκληρος σε πρόσωπο και σώμα σαν μπαλόνι ενώ ήμουν στο γραφείο. Πηγαίνοντας γραβατωμένος κιόλας (τρομάρα μου) σε νοσοκομείο της Αθήνας στις 14:00 το μεσημέρι, και αφού με είδε ένας γιατρός ο οποίος καθόταν σε ένα γραφείο στη μέση της εισόδου των εξωτερικών ιατρείων, μου είπε να κάτσω να περιμένω. Γνωρίζοντας ότι έπρεπε να κάνω ένεση κορτιζόνης για να ηρεμήσω, μην τυχόν και πάθω τίποτα χειρότερο, περίμενα σε μια καρέκλα απέναντι ακριβώς από το γιατρό...και περίμενα... Αποτέλεσμα, στη 01:00 τη νύκτα, αποφάσισα να φύγω, αφού ξεπρήστηκα μόνος μου στη καρέκλα, χωρίς φυσικά να με δει γιατρός. Από τότε, για εμένα τέλος το δημόσιο νοσοκομείο, εκτός και αν δεν υπάρχει άλλη επλογή.