Υπερεκτιμημένος Δίσκος/τραγούδι

Άντε, όπλα μπαλάσκες, μαξιλάρια !!! και νάνι, αύριο πάλι.

Καλή σας νύκτα κύριοι.
 
Εγώ δεν κοιμάμαι ποτέ, μουαχαχαχαχαχαχα....

Μάλλον φταίει το πολιτισμικό σοκ (και το 'λεγα ότι δεν κάνει να συνδυάζουμε μεγάλα γεύματα με γιουροβίζιον - χαλάει το στομάχι!).
 
Γιώργος Πολυχρονίδης said:
Για να μήν κρυβόμαστε Δημήτρη, όταν κύκλοφόρησε το Never mind the bollocks το '76, εγώ ήμουν 3 χρονών. Στην πορεία αντιμετώπισα με τα ίδια μέτρα και σταθμά τα 60'ς, 70'ς, και early 80'ς. Δικαιούμαι να έχω λοιπόν μία πιο "αντικειμενική" άποψη για όλα αυτά επειδή δεν μεγάλωσα με αυτά.

Επειδή όμως στην Ελλάδα όλα έρχονται με καθυστέρηση 5 ετών περίπου και εφόσον (Δημήτρη και Νίκο) τώρα είστε γύρω στα 45, θα έπρεπε να μιλάτε εσείς έτσι για όλα αυτά γιατί σας αφορούν άμεσα ως εποχή.

Όταν οδηγώ και ακούω το God save the Queen, τρέμουν τα χέρια μου, κάτι που συμβαίνει με ελάχιστα κομμάτια. Και ακριβώς αυτό μου αρέσει: ότι είναι πρόχειρο, ατάλαντο, βρώμικο και παρακμιακό. Όπως είναι και η ζωή μας πολλές φορές.
Click to expand...

Δεν νομίζω ότι το never mind the bolloks έγινε αμέσως αισθητό στην Ελλάδα . Μπορεί η καθυστέρηση να μην ήταν πενταετής και να πέρασαν μόνο ένα δυο χρόνια , έως ότου , τουλάχιστον τα μουσικά περιοδικά - ήτοι ΗΧΟΣ της εποχής - να υιοθετήσουν , δια μέσω των νεαρών συνεργατών τους το νέο "ύφος και ήθος" . Στις παρέες όμως , ανάμεσα σε αυτούς που ακούγαμε τότε μουσική , ουδείς σχεδόν έσπευσε να τους υιοθετήσει ως άκουσμα . Μόνο κάτι φίλοι που σπούδαζαν στην Αγγλία - εγώ τουλάχιστον είχα έναν - ασχολιόντουσαν με το πανκ .

Εγώ τότε ήμουν 17 ετών και πήγαινα στα 18 . Ηδη από τετραετίας είχε ανοίξει ο μαγικός κόσμος της μουσικής . Είχα ήδη αγοράσει Led Zeppelin , Jethro Tull , Pink Floyd , Deep Purlpe , Yes , Genesis , Who Traffic , Santana ,Soft Machine , King Crimson , ELP . Με αφορμή τους τρέχοντες δίσκους όλων αυτών ( Dark Side , Quadrophenia , Houses of the Holy , Tales from topographic Oceans , A Passion play , Βundles ) είχε αρχίσει και το ψάξιμο προς τα πίσω . Πως ξεκίνησαν αυτοί όλοι ; Τι έπαιζαν παλιά ; Και σιγά σιγά άρχισαν να έρχονται τα πιό "δυσκολα ακούσματα" , τα συγκροτήματα που δεν γνωρίζαμε καν την ύπαρξη τους και μαθαίναμε σιγά - σιγά ( Magma , Van der Graaf , Gong , Egg , Caravan , East of Eden ) . Η μουσική ήταν απίστευτη , πανέμορφη , αλλοιώτικη . Κανένας δίσκος δεν έμοιαζε με κάποιον άλλο και καθένας τους ξετύλιγε ένα απίστευτο ηχητικό καλειδοσκόπιο και συγχρόνως σου άνοιγε άλλο ένα παράθυρο με συγγενείς ηχητικά δημιουργούς . Ακουγες π.χ Caravan και μετά έψαχνες και συναντούσες τους Hatfiled and the North , τον Steve hillage , τους Khan . Και μετά ήρθαν οι γερμανοί , Future days , Tangerine Dream ( Zeit ) , Amon Duul II και μας κατέλαβαν χωρίς αντίσταση .

Και το κουβάρι ξετυλιγόταν ολοένα και περισσότερο . Αστοχίες βέβαια πάντα υπήρχαν ( Barclay james harvest ) ή και λάθος γνωριμίες ( πχ πρωτα γνωρίσαμε τους jefferson Starship και μετά τους jefferson Airplane . Και συγχρόνως έβγαιναν εκπληκτικοί δίσκοι . Low , Heroes , Exposure .Κι αμα ήθελες ροκ αμφισβήτηση και επανάσταση υπήρχαν και οι Doors . Κι αρχίζαμε να ανακαλύπτουμε την τζαζ , πρωτα από τις επιμειξίες της , Bitches Brew , mahavishnu Orchestra και μετά Coleman , Coltrane .

Οπότε μιά ωραία πρωία , άκουσα Sex Pistols . Και Clash. και Patti Smith. Μιά άτεχνη φρίκη . Ενοιωσα σαν κάποιος να με μετέφερε από την εποχή της τηλεόρασης , του φαξ , του τηλεφώνου στις δάδες των σπηλαίων . Δεν είχαν τίποτα να μου πουν . Και τους άφησα στην άκρη άπαξ δια παντός .

Πέρασαν πολλά χρόνια για να βρώ μεγάλους δίσκους ( κατά την άποψη μου φυσικά ) που είχαν κάτι να μου πούν , στην νέα εποχή . Και βρήκα φυσικά . Αυτούς που όντως έφεραν και πάλι το καινούργιο , το νέο ( remain in light , desire , Deceit , Chrome ) κ.ο.κ.

Αυτά εν συντομία .
 
Καταλαβαίνω την οπτική σου, όμως, Δημήτρη, το πανκ δεν γινόταν να είναι έντεχνο. Έπρεπε να είναι ενοχλητικό καθώς ο ρόλος του ήταν άλλος. Είναι, όπως έχω ξαναπεί, το μόνο μουσικό-κοινωνικό κίνημα που στέκεται επίκαιρα ακόμα και σήμερα.

Το εκτιμώ απεριόριστα γιατί ήταν το πιο ενστικτώδες, το πιο ειλικρινές, το πιο παθιασμένο/εξοργισμένο και γιατί μεταφέρει αυτούσια την ταραγμένη περίοδο της εφηβείας. Δεν μπήκε στα charts ποτέ, δεν έγινε videoclip, δεν έδωσε συναυλίες σε "μεγάλα θέατρα" με "φιλαρμονικές". Δεν βολεύτηκε σε λιμουζίνες και σε πολυτελή ξενοδοχεία, δεν φορούσε στρας ρούχα όπως οι Zeppelin και ήρθε σε σύγκρουση με το κοινωνικό κατεστημένο, την στιγμή που το εφησυχασμένο ροκ του πρώτου μισού των 70ς κοίταζε ΜΟΝΟ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ και την τσέπη του. Δεν ξεπουλήθηκε όπως πχ οι Stones. Έτσι πρέπει να είναι το ροκ για να αφορά την καθημερινότητα μας.

Για την άτεχνη φρίκη θα συμφωνήσω για τους Pistols αλλά θα διαφωνήσω για τους Clash και την Patti Smith.

Σπάνια ακούω πανκ γιατί το βρίσκω κουραστικό. Άλλο η συμπάθεια όμως και άλλο η εκτίμηση. Στο πανκ η μουσική έχει δευτερεύουσα σημασία. Γενικά, προσωπικά, προτιμώ σχεδόν πάντα τις πρώτες δουλειές των μουσικών σχημάτων λόγω διάχυτου αυθορμητισμού και έλλειψης επιτήδευσης σε κλισέ. Για μένα πχ στους Genesis εκτιμώ περισσότερο το πρώτο άλμπουμ. Τα υπόλοιπα με αφήνουν αδιάφορο. Βέβαια υπάρχουν και εξαιρέσεις..

Η συντηρητικές κοινωνίες της δύσης αναγνωρίζουν πάντα την αξία σε ιστορικά γεγονότα με καθυστέρηση 40-50 ετών. Μάλλον θα ξέρεις την αξία που είχε η Jazz την δεκαετία του 50-60 από τους διανοούμενους μουσικόφιλους της εποχής.

Σε 50 χρόνια η era του πανκ θα διδάσκεται στις σχολές μουσικολογίας στα πανεπιστήμια για την επιρροή του στην κοινωνική κουλτούρα της δύσης.
 
Δημήτριος Ντοκατζής said:
Εγώ τότε ήμουν 17 ετών και πήγαινα στα 18 . Ηδη από τετραετίας είχε ανοίξει ο μαγικός κόσμος της μουσικής . Είχα ήδη αγοράσει Led Zeppelin , Jethro Tull , Pink Floyd , Deep Purlpe , Yes , Genesis , Who Traffic , Santana ,Soft Machine , King Crimson , ELP . Με αφορμή τους τρέχοντες δίσκους όλων αυτών ( Dark Side , Quadrophenia , Houses of the Holy , Tales from topographic Oceans , A Passion play , Βundles ) είχε αρχίσει και το ψάξιμο προς τα πίσω . Πως ξεκίνησαν αυτοί όλοι ; Τι έπαιζαν παλιά ; Και σιγά σιγά άρχισαν να έρχονται τα πιό "δυσκολα ακούσματα" , τα συγκροτήματα που δεν γνωρίζαμε καν την ύπαρξη τους και μαθαίναμε σιγά - σιγά ( Magma , Van der Graaf , Gong , Egg , Caravan , East of Eden ) . Η μουσική ήταν απίστευτη , πανέμορφη , αλλοιώτικη . Κανένας δίσκος δεν έμοιαζε με κάποιον άλλο και καθένας τους ξετύλιγε ένα απίστευτο ηχητικό καλειδοσκόπιο και συγχρόνως σου άνοιγε άλλο ένα παράθυρο με συγγενείς ηχητικά δημιουργούς . Ακουγες π.χ Caravan και μετά έψαχνες και συναντούσες τους Hatfiled and the North , τον Steve hillage , τους Khan . Και μετά ήρθαν οι γερμανοί , Future days , Tangerine Dream ( Zeit ) , Amon Duul II και μας κατέλαβαν χωρίς αντίσταση.
........Αυτά εν συντομία .
Click to expand...


Θα μπορούσα να το έχω γράψει εγώ το post...
Και μ' αυτή τη σειρά κιόλας....
 
Γιώργος Πολυχρονίδης said:
Σε 50 χρόνια η era του πανκ θα διδάσκεται στις σχολές μουσικολογίας στα πανεπιστήμια για την επιρροή του στην κοινωνική κουλτούρα της δύσης.
Click to expand...

Δεν αμφιβάλλω . Σε κάποιο αμερικάνικο πανεπιστήμιο υποθέτω , στην χώρα που θεοποιεί όλο το σκουπιδαριό και την ευτέλεια . :ernaehrung004:
 
Πάντως Γιώργο , διαφωνώ πλήρως με όσα λές , εκτός από το σημείο όπου παραδέχεσαι ότι στο πανκ , η μουσική είχε δευτερεύουσα σημασία . Η καθημερινότητα μας δεν είναι τέτοια ώστε να μας αφορά το ροκ και το πανκ . Εκτός αν αναφέρεσαι στους 18χρονους . Κι από αυτούς , ελάχιστοι ασχολούνταν τότε - και υποθέτω και σήμερα - με τέτοια συνέπεια επαναστατικότητας , όση δεν είχαν οι ίδιοι οι εκπρόσωποι του . Και στο κάτω - κάτω της γραφής τόση επαναστατικότητα πιά , καταντά κουραστική και γραφική.

Στο πρώτο μισό των 70'ς για μένα υπήρχε όραμα ( για μένα η καλύτερη περίοδος στην μουσική είναι 68-75 ). Μπορεί να μην ήταν κοινωνικό , αλλά ήταν μουσικό . Ηταν ο απόλυτος συγκερασμός σχεδόν όλων των μουσικών ειδών . Τα πάντα ήταν ανοιχτά και μέσα στο παιχνίδι και η φαντασία , το γούστο , η τόλμη , οι γνώσεις βρισκόντουσαν σε πλεόνασμα . μετά ήρθαν οι άλλοι . Στρυφνές επαναστατικές γεροντοκόρες , καταστροφείς δίχως αντιπρόταση . Και οι θεωρητικοί τους με δασκαλίστικη συμπεριφορά . Πρέπει να ακούς αυτό , διότι είναι επαναστατικό , διότι αφορά τη ζωή σου κλπ. Σαν να ήμασταν γραμμένοι στο κόμμα .

Και πάντως οι συντηρητικές κοινωνίες της δύσης αναγνωρίζουν με καθυστέρηση , διάφορες ιστορικά γεγονότα , όχι γιατί τα περισσότερα από αυτά έχουν αξία , αλλά διότι η αγορά επιδιώκοντας να πουλήσει τα πάντα , δίνει αξία και εκεί που δεν υπάρχει .
 
Εγω νομίζω οτι το Punk έφερε ολη την πιτσιρικαρία ποιο κοντά στο ρόκ, κάθε γκαράζ και μπάντα ενα ρευμα που άφησε πολυ υλικό, στα αζήτητα πιθανώς, ομως η ζύμωση μεταξυ της κάθε παρέας που προσπαθούσε να φτάσει τους ramones ήταν κάτι ποιο σημαντικό απο το ίδιο το αποτέλεσμα........καθόλου άσχημα θα έλεγα....
 
εγώ, πάλι, λέω πως η όλη φάση ήταν πολύ λυτρωτική.
γιατί, εκεί που πήγαινε το πράγμα με τους βροντόσαυρους, αν δεν είχες κάνει 15 χρόνια Ωδείο -α λα Εμερσον πχ- ήσουνα "για τα μπάζα". Σιγά που θα παίζει κιθάρα μόνο ο Steve Howe κι όλοι οι υπολοιποι θα χάσκουν και θα τον ακούν ...μαγεμένοι. Σιγά που θα μιλούν μόνο οι γνωρίζοντες
κατ εμένα, το πάνκ, ξαναέδοσε το ρ'ν'ρ πίσω, σ αυτούς στους οποίους ανήκε πάντα. DIY και τα μυαλά στα κάγκελα. 3 ακόρντα φτάνουν για αρχή. Μετά, αποφασίζεις εσύ, μέχρι Πού θέλεις να το εξελίξεις.
20 Κηθ Εμερσον δεν κάνουν έναν Τσακ Μπέρρυ.
 
Last edited:
20 Κηθ Εμερσον δεν κάνουν έναν Τσακ Μπέρρυ
Click to expand...

Τι μου θυμίζει αυτό τι μου θυμίζει ...:chinscratch:

και μιλάμε για τον κύριο my ding a ling :guitarist:
 
Γιώργος Πολυχρονίδης said:
Ήρεμα παιδιά.. Μην το παίρνετε προσωπικά :ernaehrung004:
Click to expand...

Μα άμα γράψω ότι η υπογραφή του Λυμπερόπουλου μετρά κάτω από αγωγές :chinscratch: θα γελάσει και το παρδαλό κατσίκι .:joker: Μιά διαπίστωση έκανα .:huh2:
 
Top Bottom