Ζώα και άνθρωπος

Εγώ αυτό που ξέρω είναι ότι όταν κάνεις παιδί καλύπτεις μέχρι και τις πρίζες με καπάκια. Κρύβεις μαχαίρια, ψαλίδια κλπ σε κλειδωμένα ντουλάπια.

Αυτός λοιπόν που άφησε ροτβάιλερ με μικρό παιδί, πρέπει να πάει φυλακή για εγκληματική αμέλεια, χωρίς πολλές διαδικασίες. (Θα έλεγα του χρειάζεται και στείρωση, αλλά μάλλον δεν το προβλέπει ο νόμος...) Οι λεπτομέρειες πως και τι έγινε ακριβώς δεν με ενδιαφέρουν καθόλου.
 
SR71B said:
Και να προσθεσω και κατι αλλο (στην κουβεντα) ... που μολις θυμηθηκα !

Σας εχει τυχει ποτε (οσοι ειχατε σκυλο) ο σκυλος να γρυλισει η γαυγισει
ΕΝΑΝΤΙΟΝ αυτου με τον οποιον συνομιλουσατε σε εντονο υφος ?
Click to expand...

Άν έχει τύχει λέει;
Έχεις ακούσει για τον κακό το λύκο;
Έτσι αντιδρά η δική μου σε όποιον τολμήσει να διαφωνήσει μαζί μου!!:flipout::flipout:
Αν συνεχίσω να γράφω θα πρέπει να μεταφερθεί το ποστ στην Home Theater στο νήμα με τα subwoofers!
 
Πολλά χρόνια πριν, πρέπει να έχουν περάσει και 10, είχαμε στην πιλοτή τον σκύλο του από πάνω.
Έναν γερμανικό ποιμενικό με βασική εκπαίδευση, δεμένο μεν γιατί όταν είχε όρεξη πηδούσε ότι φράχτη και να του βάζαμε και τριγυρνούσε στη γειτονιά, αλλά με τις βόλτες του κλπ.
Πολύ φιλικός, δεν είχαμε ποτέ πρόβλημα μαζί του, μας είχε μάθει και κάθε Κυριακή που κατεβαίναμε στη πιλοτή να ψήσουμε το είχε για γιορτή.
Κάποια στιγμή ήρθε ένας φίλος με την κορούλα του. Με αυτόν δεν είχε κανένα θέμα.
Με το που κατέβηκε το πιτσιρίκι (8-9 χρονών τότε) τα σκαλοπάτια και τη βλέπει, ο Ντίρκος φουντώνει, σηκώνει τις τρίχες του σβέρκου του και αρχίζει να γαβγίζει σαν τρελός και να προσπαθεί να επιτεθεί στο παιδάκι!
Αν ήταν λυμένος θα το είχε κάνει κομμάτια, εύκολα.
Φυσικά, το παιδάκι έμεινε πάνω στο σπίτι, ο σκύλος ηρέμησε, πήρε φυσικά το μάθημά του (no treat today honey) και συνεχίσαμε να κυκλοφορούμε δίπλα του χωρίς κανένα πρόβλημα.
Ήταν η πρώτη φορά που είδα τον συγκεκριμένο σκύλο να συμπεριφέρεται σαν λυσσασμένος και ποτέ δεν καταλάβαμε και το γιατί!
Αυτό όμως έγινε μάθημα. Όσο ήρεμος και να είναι ένας σκύλος, παραμένει ζώο και δεν ξέρεις πως θα αντιδράσει.
Αυτά τα "να παίξει θέλει", "να σε μυρίσει θέλει" δεν είναι κανόνας.
 
μέχρι να γίνω 12 χρονών είχα στην πλάτη μου σημάδια από τα μπροστινά πόδια και νύχια ενός φιλικού σκύλου στην Άνω Πόλη Θεσσαλονίκης. Άγνωστο πως δεν με είχε δαγκώσει στο λαιμό αλλά στον ώμο (το περιστατικό όταν ήμουν 5 χρονών).

Είχα μεγάλη φοβία ή μάλλον απέχθεια στα σκυλιά έκτοτε αλλά σιγά σιγά μειωνόταν. Από το 2015 φιλοξενούμε για μεγάλα χρονικα διαστήματα (5-8 μήνες συνεχόμενα) ένα pug τον Frankie, ο οποίος κοιμάται μαζί μας, ανάμεσα σε μένα και τη γυναίκα μου.
 
Ποτε δεν με δαγκωσε σκυλος (αλλα ΗΞΕΡΑ και ποια σκυλια να αποφυγω).
Πειτε το τυχη (πειτε το ενστικτο) αναγνωριζω κατι στο βλεμμα του σκυλου
που σιγοψιθυριζει "κρατα αποσταση" .... και το σεβομαι.

Τι ακριβως βλεπω ? ΔΕΝ βλεπω ... το διαισθανομαι.
Και εχω προσεγγισει και χαιδεψει ΑΠΕΙΡΑ αγνωστα σκυλια (του δρομου).
Αν ηταν να συμβει κατι, 40 χρονια τωρα, ΘΑ ΧΕ ΣΥΜΒΕΙ.

Βεβαια, τα περισσοτερα σκυλια, κατι εβλεπαν ΚΑΙ αυτα στο βλεμμα μου
και με πλησιαζαν. Για χαδακια :love::love::love::love: ....
 
Εγώ έγινα 40 για να αποκτήσω φοβία και τώρα με πιάνει κρύος ιδρώτας μετά από ένα περιστατικό.

Έως τότε και ειδικά εκεί που μεγάλωσα, με το που έβγαινα από το σπίτι και περπατούσα σιγά-σιγά μαζευόταν από πίσω μου όλα τα αδέσποτα του τόπου γιατί ήξεραν πως θα παίξουμε.

Τόσο με ήξεραν όλα, που μάλιστα μια φορά την γλίτωσα εκεί που δεν το περίμενα. Έναν ημίαιμο ποιμενικό που είχε για σπίτι τα σκαλιά της αστυνομίας (φυσικά με ήξερε και πάντα παίζαμε) τον πέτυχα να κοιμάται ένα μεσημέρι. Πηγαίνοντας κοντά σε ένα σημείο ανάμεσα στις μαύρες τρίχες στα πλευρά του νόμιζα πως είχε μπλεχτεί ένα ξερό στάχι. Όπως κοιμόταν λοιπόν πήγα και το τράβηξα αλλά αυτό ήταν τρίχα!
Είδα τα σαγόνια μπροστά στα μούτρα μου σε ένα κλάσμα του δευτερολέπτου, αλλά ευτυχώς στο επόμενο κλάσμα με αναγνώρισε και ηρέμησε...

Και μετά όταν σπούδαζα στις Σέρρες, υπήρχε μια αγέλη 15-20 σκυλιών που γυρνούσε τα άγρια χαράματα την πόλη. Όταν γυρνούσα και εγώ εκείνες τις ώρες, μόνος ή με παρέα δεν είχα κανένα πρόβλημα μαζί τους, και συνήθως με ακολουθούσαν όλα μαζί μέχρι έξω από το μπουγατσατζίδικο που επισκεπτόμουν πριν κοιμηθώ, με την κυρία που δούλευε μέσα να έχει φρικάρει τις πρώτες φορές που με είδε με όλον τον συρφετό από πίσω...

Παρόλα αυτά δεν απορώ πως δεν με δάγκωσαν αλλά πως δεν αρρώστησα.

Τώρα?... από μακρυά....
 
chris73 said:
Εγώ έγινα 40 για να αποκτήσω φοβία και τώρα με πιάνει κρύος ιδρώτας μετά από ένα περιστατικό.

Έως τότε και ειδικά εκεί που μεγάλωσα, με το που έβγαινα από το σπίτι και περπατούσα σιγά-σιγά μαζευόταν από πίσω μου όλα τα αδέσποτα του τόπου γιατί ήξεραν πως θα παίξουμε.

Τόσο με ήξεραν όλα, που μάλιστα μια φορά την γλίτωσα εκεί που δεν το περίμενα. Έναν ημίαιμο ποιμενικό που είχε για σπίτι τα σκαλιά της αστυνομίας (φυσικά με ήξερε και πάντα παίζαμε) τον πέτυχα να κοιμάται ένα μεσημέρι. Πηγαίνοντας κοντά σε ένα σημείο ανάμεσα στις μαύρες τρίχες στα πλευρά του νόμιζα πως είχε μπλεχτεί ένα ξερό στάχι. Όπως κοιμόταν λοιπόν πήγα και το τράβηξα αλλά αυτό ήταν τρίχα!
Είδα τα σαγόνια μπροστά στα μούτρα μου σε ένα κλάσμα του δευτερολέπτου, αλλά ευτυχώς στο επόμενο κλάσμα με αναγνώρισε και ηρέμησε...

Και μετά όταν σπούδαζα στις Σέρρες, υπήρχε μια αγέλη 15-20 σκυλιών που γυρνούσε τα άγρια χαράματα την πόλη. Όταν γυρνούσα και εγώ εκείνες τις ώρες, μόνος ή με παρέα δεν είχα κανένα πρόβλημα μαζί τους, και συνήθως με ακολουθούσαν όλα μαζί μέχρι έξω από το μπουγατσατζίδικο που επισκεπτόμουν πριν κοιμηθώ, με την κυρία που δούλευε μέσα να έχει φρικάρει τις πρώτες φορές που με είδε με όλον τον συρφετό από πίσω...

Παρόλα αυτά δεν απορώ πως δεν με δάγκωσαν αλλά πως δεν αρρώστησα.

Τώρα?... από μακρυά....
Click to expand...
Απ' τι να αρρωστήσεις?
 
Δεν είχα κανένα κίνδυνο θεωρείς δλδ που από βρέφος σχεδόν έπαιζα με ότι σκυλί κυκλοφορούσε, και φυσικά δεν είχα και το νου μου να πλένω μετά τα χέρια μου κτλ. Οκ.
 
chris73 said:
Δεν είχα κανένα κίνδυνο θεωρείς δλδ που από βρέφος σχεδόν έπαιζα με ότι σκυλί κυκλοφορούσε, και φυσικά δεν είχα και το νου μου να πλένω μετά τα χέρια μου κτλ. Οκ.
Click to expand...

Για "κανένα" κίνδυνο δεν ξέρω, αλλά μη νομίζεις ότι έχουν και φοβερή βάση όλα αυτά που υστερικά σκεφτόμαστε και πλενόμαστε κάθε 3 λεπτά. Σίγουρα υπάρχουν αρρώστιες κλπ, αλλά το ίδιο ισχυει και για τους ανθρώπους με τους οποίους συναναστρεφόμαστε. Γενικά εδώ πάντως (ΗΠΑ) είναι πολύ πιο εκδηλωτικοί με τα σκυλιά (αγκαλιές, φιλιά στη μούρη κλπ κλπ), ενώ με την υστερία που υπάρχει σε θέματα υγείας, θα περίμενε κανείς να'ναι από μακριά κι αγαπημένοι.

Οπότε αρχίζω να πιστεύω ότι αυτό το "πλύνε τα χέρια σου απ'το σκυλί" με το οποίο μεγαλώσαμε, έχει να κάνει κυρίως με το γεγονός ότι στην Ελλάδα υπάρχουν αμέτρητα αδέσποτα, τα οποία σίγουρα έχουν πιο απρόβλεπτούς..."φιλοξενούμενους" πάνω τους σε σχέση με τα οικόσιτα.
 
H γλωσσα του σκυλιου, το σαλιο του, εχει αντισηπτικες ιδιοτητες.
Βεβαια, το τριχωμα του ειναι γεματο μικροοργανισμους !!!!

Οταν πας να χαιδεψεις να ξερεις οτι το χερι που χαιδεψε το τριχωμα
θα το χεις σαν σπασμενο, μεχρι να βρεις WC να πλυθεις (με σαπουνι).

ΑΠΑΡΑΒΑΤΟΣ κανονας ! Ουτε σε τσεπη θα το βαλεις, ουτε θα ξυσεις
την μυτη σου, ουτε χειραψια με φιλους. Εκτος ... αν ειναι δικος σου
ο Μπουμπης :love: (εμβολιασμενος, κλπ κλπ)

ΠΑΝΤΩΣ, επειδη δεν ακουλουθουσα τοσο αυστηρους κανονες υγιεινης
με αδεσποτα σκυλια (οταν ημουν νεωτερος) μου κανει εντυπωση,
ΠΩΣ .... κατορθωσα να μην αρρωστησω ΠΟΤΕ απο σκυλο ! :hmmmm2:
 
Fixxxer said:
Ακριβώς, δεν υπάρχει κάτι που να κολλάει απ' τον σκύλο στον άνθρωπο, η λύσσα έχει χρόνια να εμφανιστεί αν θυμάμαι καλά
Click to expand...

Kαι το λυσσασμένο δεν το χαϊδεύεις, κρύβεσαι μην σε φάει. :flipout:

Ναι έχει χρόνια να εμφανιστεί.
 
Top Bottom