Πιστευω οτι ειναι λαθος διλημμα αυτο της διαχωρησης εγκεφαλικου-συναισθηματικου.
Απλα ο καθε πιανστας εχει την εκφραστικη του δυνατοτητα και γουστο. Οσον αφορα την Κλασσικη μουσικη δεν υπαρχει περιπτωση να μην ειναι "εγκεφαλικη" (και καλα τι θελει να πει ο ορος)...
Τι δεν ειναι εγκεφαλικο δηλαδη ; Ουτε οτιδηποτε εχει γραφει χωρις συναισθηματικη φωρτιση, με απλα λογια τον φορεα που λεμε εμπνευση.
Απλως για καποιους ερμηνευτες ο συναισθηματισμος τους βγαινει περισσοτερο με χρωματισμους, ενω αλλοι αισθανονται την συγκινηση σαν ροη...
"Ειναι νερακι" που ειπε και ο Λυμπε στην εισαγωγικη του αναφορα, σχετικα με τον Μπαχ του θεου Σναμπελ.
Ανακαλυπτωντας το ξεθαμενο ποστ θεωρω την αναφορα του Λυμπε καταπληκτικη, γιατι δεν γραφει τι φανταζεται καποιος σε επαφη με το εργο, αλλα την ιστορικη του διαδρομη με λιγα λογια το γιγνεσθαι του. Ωστε να καταλαβουμε αι περι τινος προκειται.