Σχετικά με τη φθορά των CD:
1. Στα πρώτα χρόνια παραγωγής του CD όντως το αλουμίνιο δεν προστατεύονταν από τα πλάγια. Αυτά τα CD μπορεί να οξειδωθούν, αλλά συνήθως το πρόβλημα θα αργίσει να φτάσει στη μουσική γιατί σπανίως είχαν μεγάλη διάρκεια.
2. Είναι άλλη ιστορία το θέμα των κιτρινισμένων CD. Σε αυτά το πρόβλημα οφείλεται σε "μόλυνση" του αλουμινίου από το θείο. Εκατομμύρια CD από το εργοστάσιο της Philips DuPont στην Αγγλία βρέθηκαν να έχουν πρόβλημα.
H PDO αντικατέστησε χωρίς αντίρρηση τα δισκάκια για μια δεκαετία. Όχι όμως πια. Για πληροφορίες δείτε:
http://www.hyperion-records.co.uk/bronzed.asp
Εμένα η Hyperion μου αντικατέστησε 2 που είχαν το πρόβλημα.
Μην μπερδευτείτε όμως, γιατί στη Γερμανία η PDO έβγαλε από μόνη της κιτρινωπά δισκάκια για να ταιριάζουν με την εμφάνιση των Deutche Grammophon! Αλλά αυτά είναι ομοιόμορφα κίτρινα και δεν μοιάζουν να είναι σκουριασμένα όπως τα αγγλικά.
3. Θεωρητικά μια άλλη πηγή οξέων είναι το κακής ποιότητας χαρτί στα ένθετα. Αλλά αυτό θα μπορούσε να βλάψει μόνο τα CD που δεν έχουν εντελώς σφραγισμένο το αλουμίνιο, είτε είναι της πρώτης γενιάς είτε έχουν τρύπες από κατασκευής στο πλαστικό.
4. Αν ένα CD αρχίζει να έχει πρόβλημα αντιγράψτε το σε CD-R με το Exact Audio Copy. Κάνει θαύματα! Ακόμα και CD που από γρατζουνιά πήδαγε στο CD player το έσωσε. Σε ταχύτητα 0.1x βέβαια.
5. Τελικά, εγώ πέρα από τα 2 Hyperion και όσα γρατζούνισα από μόνος μου, εν έχω ακόμα πετύχει CD που να μου χαλάσει εκ των υστέρων. Ούτε τα πολύ πιο ευπαθή CD-R μου παρουσίασαν ιδιαίτερο πρόβλημα, έχω κάπου 20 που ήταν προβληματικά εξ' αρχής (ελαττωματική παρτίδα) και κάπου 5 που άρχισαν να έχουν πρόβλημα εκ των υστέρων.
