Photis
Supreme Member
Να πω και δυο λόγια για το θέμα τώρα. Κατ' αρχήν ανεξάρτητα από τα πιστεύω του καθενός, νομίζω ότι αποτελεί δικαίωμα της εκκλησίας και της κάθε εκκλησίας να ορίζει τους κανόνες που θα επικρατούν στο εσωτερικό της. Οπότε ή τους αποδέχεσαι και συμπορεύεσαι ή δεν τους αποδέχεσαι και δεν αποτελείς μέρος της εκκλησίας.
Από εκεί και πέρα για εμένα το μόνο θέμα που τίθεται έχει να κάνει με το αν αυτοί οι κανόνες θα υπάγονται στους νόμους της πολιτείας, ή θα είναι αυτοί οι κανόνες που θα υπαγορεύουν τους νόμους της πολιτείας. Και εδώ νομίζω ότι είναι όλο το ζουμί. Σε έναν τόπο που η εκκλησία έχει πολλές φορές φερθεί σαν θεσμοθετημένη εξουσία (νομίζω πως όλοι θυμόμαστε το περιβόητο "Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια") συμπορευόμενη με συγκεκριμένη πολιτική, έχει δώσει δικαιώματα σε πολύ κόσμο να την κατακρίνει και να επιθυμεί τον περιορισμό της σε καθαρά θρησκευτικά πεδία. Από την άλλη δεν μπορούμε να παραγνωρίσουμε το γεγονός ότι ο κόσμος που πιστεύει παραμένει πολύς. Δεν ξέρω αν είναι πλειοψηφία ή όχι. Ξέρω όμως ότι είναι αρκετός για να υπαγορεύει πολιτικές συμπεριφορές και στάσεις. Εννοώ ότι το πολιτικό κόστος θα είναι μεγάλο γι αυτόν που δεν θα κάνει τα χατήρια στην Εκκλησία. Αντίθετα, η αβάντα σε αυτόν που θα πάει με τα νερά της είναι εξασφαλισμένη. Και επειδή σε αυτόν τον τόπο η θρησκεία δεν θεωρήθηκε "το όπιο του λαού", μπορεί και επιβάλει πολιτικές. Από αυτήν την άποψη μπορεί κανείς να θεωρήσει ότι έχουμε μια πολύ ήπια Θεοκρατία. Σε καμία περίπτωση δεν γίναμε Ταλιμπάν, ούτε καν Ιταλία, όπου το Βατικανό έκανε μέχρι και του κουμουνιστές να το λάβουν υπ' όψην τους. Αλλά όταν κάθε Κυριακή πρωϊ ξυπνάω από καμπάνες και μεγάφωνα που αναπαράγουν τη Λειτουργία και έξω από την εκκλησία, όταν ο Καντιώτης ορίζει το περιβαλλοντικό ντεκόρ πάνω από τη Φλώρινα με τους Σταυρούς που λάμπουν στο σκοτάδι, όταν από παιδί στο σχολείο το κράτος προσπαθεί να μου διαμορφώσει τη συνείδησή μου σύμφωνα με τα ελληνοχριστιανικά ιδεώδη, ε δεν μπορώ να πω ότι η εκκλησία κρατά αποστάσεις. Κάθε άλλο. Θεοκρατία είναι αλλά σε "ήπια" ή καμουφλαρισμένη εκδοχή.
Από εκεί και πέρα για εμένα το μόνο θέμα που τίθεται έχει να κάνει με το αν αυτοί οι κανόνες θα υπάγονται στους νόμους της πολιτείας, ή θα είναι αυτοί οι κανόνες που θα υπαγορεύουν τους νόμους της πολιτείας. Και εδώ νομίζω ότι είναι όλο το ζουμί. Σε έναν τόπο που η εκκλησία έχει πολλές φορές φερθεί σαν θεσμοθετημένη εξουσία (νομίζω πως όλοι θυμόμαστε το περιβόητο "Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια") συμπορευόμενη με συγκεκριμένη πολιτική, έχει δώσει δικαιώματα σε πολύ κόσμο να την κατακρίνει και να επιθυμεί τον περιορισμό της σε καθαρά θρησκευτικά πεδία. Από την άλλη δεν μπορούμε να παραγνωρίσουμε το γεγονός ότι ο κόσμος που πιστεύει παραμένει πολύς. Δεν ξέρω αν είναι πλειοψηφία ή όχι. Ξέρω όμως ότι είναι αρκετός για να υπαγορεύει πολιτικές συμπεριφορές και στάσεις. Εννοώ ότι το πολιτικό κόστος θα είναι μεγάλο γι αυτόν που δεν θα κάνει τα χατήρια στην Εκκλησία. Αντίθετα, η αβάντα σε αυτόν που θα πάει με τα νερά της είναι εξασφαλισμένη. Και επειδή σε αυτόν τον τόπο η θρησκεία δεν θεωρήθηκε "το όπιο του λαού", μπορεί και επιβάλει πολιτικές. Από αυτήν την άποψη μπορεί κανείς να θεωρήσει ότι έχουμε μια πολύ ήπια Θεοκρατία. Σε καμία περίπτωση δεν γίναμε Ταλιμπάν, ούτε καν Ιταλία, όπου το Βατικανό έκανε μέχρι και του κουμουνιστές να το λάβουν υπ' όψην τους. Αλλά όταν κάθε Κυριακή πρωϊ ξυπνάω από καμπάνες και μεγάφωνα που αναπαράγουν τη Λειτουργία και έξω από την εκκλησία, όταν ο Καντιώτης ορίζει το περιβαλλοντικό ντεκόρ πάνω από τη Φλώρινα με τους Σταυρούς που λάμπουν στο σκοτάδι, όταν από παιδί στο σχολείο το κράτος προσπαθεί να μου διαμορφώσει τη συνείδησή μου σύμφωνα με τα ελληνοχριστιανικά ιδεώδη, ε δεν μπορώ να πω ότι η εκκλησία κρατά αποστάσεις. Κάθε άλλο. Θεοκρατία είναι αλλά σε "ήπια" ή καμουφλαρισμένη εκδοχή.