Σταυρός του Νότου - Θ. Μικρούτσικος

[Ntinos P]

Μπραβο στον Εki για την παρουσιαση.

"ελληνικοι" στιχοι που για να τους καταλαβει κανεις πρεπει να ειναι τουλαχιστον μπαρκαρουτσος.

Τον ακουω συχνα, το Κουρο σιβο το ποιο "καλο" μου

 

[alfaalfa]

Επειδή και εμένα δεν μου αρέσουν τα μισόλογα.

Κατηγορηματικά , κατά την γνώμη μου , ο καλύτερος ελληνικός δίσκος EVER.

Ότι και να πιάσεις στίχο και μουσική είναι μνημεία τέχνης .

Μπράβο φυσικά στο Καββαδία για το μοναδικό ποιητικό του έργο , αλλά και διπλό μπράβο στο Μικρούτσικο που κατάφερε να ντύσει με τη μουσική του το ανεπανάληπτο αυτό έργο.
Το έργο του Μικρούτσικου πιστεύω ότι ήταν πιο δύσκολο ακόμα. Ο Καββαδίας βίωσε τη ζωή και καταστάλαξε στο αριστούργημα αυτό.
Ο Μικρούτσικος μετέφερε τον εαυτό του κυριολεκτικά αλλού – κατανόησε το έργο και του έδωσε μοναδική μουσική ταυτότητα.

Ακόμα και στον τηλεμαϊντανό , πλέον, Ανδρέα Μικρούτσικο ...μόνο επειδή είναι αδελφός του Θάνου που έκανε αυτό το έργο δίνω συγχωροχάρτι .
Σημειωτέον ότι είχα τον πατέρα τους καθηγητή Τριγωνομετρίας.

 

[Aggelos M.]

Απάντηση: Re: Σταυρός του Νότου - Θ. Μικρούτσικος

Επειδή και εμένα δεν μου αρέσουν τα μισόλογα.

Κατηγορηματικά , κατά την γνώμη μου , ο καλύτερος ελληνικός δίσκος EVER.

Ότι και να πιάσεις στίχο και μουσική είναι μνημεία τέχνης .

Μπράβο φυσικά στο Καββαδία για το μοναδικό ποιητικό του έργο , αλλά και διπλό μπράβο στο Μικρούτσικο που κατάφερε να ντύσει με τη μουσική του το ανεπανάληπτο αυτό έργο.
Το έργο του Μικρούτσικου πιστεύω ότι ήταν πιο δύσκολο ακόμα. Ο Καββαδίας βίωσε τη ζωή και καταστάλαξε στο αριστούργημα αυτό.
Ο Μικρούτσικος μετέφερε τον εαυτό του κυριολεκτικά αλλού – κατανόησε το έργο και του έδωσε μοναδική μουσική ταυτότητα.

Ακόμα και στον τηλεμαϊντανό , πλέον, Ανδρέα Μικρούτσικο ...μόνο επειδή είναι αδελφός του Θάνου που έκανε αυτό το έργο δίνω συγχωροχάρτι .
Σημειωτέον ότι είχα τον πατέρα τους καθηγητή Τριγωνομετρίας.

Εκτος του τελευταιου κομματιου περι Ανδρεα συμφωνω σε ολα!!

:grinning-smiley-043:grinning-smiley-043

 

[Χιούστον]

Σίγουρα πολύ μεγάλος δίσκος, ίσως ο μεγαλύτερος ελληνικός. Στο ίδιο επίπεδο, σε άλλο στυλ βέβαια, θα έβαζα και τη Τζοκόντα του Χατζιδάκι!

 

[alfaalfa]

Re: Απάντηση: Re: Σταυρός του Νότου - Θ. Μικρούτσικος

Εκτος του τελευταιου κομματιου περι Ανδρεα συμφωνω σε ολα!!

:grinning-smiley-043:grinning-smiley-043

Δηλαδή Αγγελε ...εξακολουθείς να μην δίνεις συγχωροχάρτι στο Ανδρέα. -bye-

 

[ΚΩΣΤΑΣ ΖΑΓΓΟΓΙΑΝΝΗΣ]

Επειδή και εμένα δεν μου αρέσουν τα μισόλογα.

Κατηγορηματικά , κατά την γνώμη μου , ο καλύτερος ελληνικός δίσκος EVER.

Ότι και να πιάσεις στίχο και μουσική είναι μνημεία τέχνης .

Μπράβο φυσικά στο Καββαδία για το μοναδικό ποιητικό του έργο , αλλά και διπλό μπράβο στο Μικρούτσικο που κατάφερε να ντύσει με τη μουσική του το ανεπανάληπτο αυτό έργο.
Το έργο του Μικρούτσικου πιστεύω ότι ήταν πιο δύσκολο ακόμα. Ο Καββαδίας βίωσε τη ζωή και καταστάλαξε στο αριστούργημα αυτό.
Ο Μικρούτσικος μετέφερε τον εαυτό του κυριολεκτικά αλλού – κατανόησε το έργο και του έδωσε μοναδική μουσική ταυτότητα.

Θα συμφωνήσω μαζί σου αν αλλάξουμε τα ονόματα, αντικαθιστώντας το "Μικρούτσικος" με το "Θεοδωράκης", το "Καββαδίας" με "Ελύτης" και τον τίτλο του έργου με "Άξιον Εστί", για μένα Ο ελληνικός Δίσκος. Βέβαια ο "Σταυρός του Νότου" μπαίνει άνετα στην πρώτη πεντάδα, μαζί με την Τζοκόντα, τον Μεγάλο Ερωτικό και τη Μπαλάντα του Μαουτχάουζεν. (ή μήπως θα έπρεπε να πω τον Επιτάφιο? το πράγμα θέλει σκέψη...)

 

[Βαγγέλης Σ.]

Απάντηση: Re: Σταυρός του Νότου - Θ. Μικρούτσικος

Θα συμφωνήσω μαζί σου αν αλλάξουμε τα ονόματα, αντικαθιστώντας το "Μικρούτσικος" με το "Θεοδωράκης", το "Καββαδίας" με "Ελύτης" και τον τίτλο του έργου με "Άξιον Εστί", για μένα Ο ελληνικός Δίσκος. Βέβαια ο "Σταυρός του Νότου" μπαίνει άνετα στην πρώτη πεντάδα, μαζί με την Τζοκόντα, τον Μεγάλο Ερωτικό και τη Μπαλάντα του Μαουτχάουζεν. (ή μήπως θα έπρεπε να πω τον Επιτάφιο? το πράγμα θέλει σκέψη...)

Συμφωνώ μαζί σου!
Στην πρώτη γραμμή ναι, αλλά όχι ο καλύτερος.
Αν και η λογική του "πρώτου" του "δεύτερου"...κλπ, δεν με βρίσκει σύμφωνο. Πάντα βλέπω στραβά τα "συγκριτικά τεστ" που αφορούν την τέχνη λες και πρόκειται για ηλεκτρικές σκούπες ή για μίξερ. Ο "ειδικός τύπος" εδώ έχει μεγάλη ευθύνη γι αυτό με τα διάφορα αστεράκια και βαθμολογίες που έχει εισάγει στην λογική μας, βοηθώντας από την μεριά του να περάσει η διάσταση του προϊόντος που απέκτησε η τέχνη κυρίως στα χρόνια μας.
Και για να ξαναμπώ στο θέμα, θέλω να πω πως "Ο Σταυρός Του Νότου" είναι ένας πολύ αγαπημένος και πολύ τραγουδισμένος δίσκος. Όπου υπήρχε παρέα με κιθάρα, σε παραλίες, γιορτές, ταβέρνες δεν αφήναμε την ευκαιρία να πάει χαμένη. Ακόμη και τώρα τον τραγουδάμε και ευτυχώς εδώ κάτω στην Σύρο υπάρχει αρκετή μουσική τριγύρω...
Αγαπημένος ο Καββαδίας και ας είναι καλά ο Μικρούτσικος που μας τον γνώρισε. Του συγχωρούμε πολλά γι αυτό. (Του μεγάλου από τους Μικρούτσικους, γιατί ο μικρός Μικρούτσικος....:slapface.

 

[alfaalfa]

Φίλε Kostaszag,

Δεν διαφωνώ καθόλου στην πεντάδα σου .
Την δική μου πρώτη ψήφο πάντως παίρνει και με διαφορά ο Σταυρός του Νότου.
Στην δεύτερη θέση βάζω τον Μεγάλο Ερωτικό.

Και τα δύο παραπάνω έργα κυριολεκτικά λάτρεψα μόλις πρωτοβγήκαν.

Οσο για το Σταυρό του Νότου νομίζω ότι κερδίζει και πολύ καθαρά , γιατί ξεκινάει τελευταίος …και τερματίζει πρώτος (πάντα κατά την γνώμη μου).

Δεν είναι έργο του (νεκρού πλέον) μεγάλου Μάνου Χατζηδάκι.
Δεν είναι έργο του ζωντανού θρύλου Μίκυ Θεοδωράκη ούτε του μεγάλου Ελύτη .
Δεν είναι έργο ερωτικό. Δεν είναι έργο που ξύνει πολιτικές και εθνικές μνήμες.
Δεν είναι «πιασιάρικο» .. αν με καταλαβαίνεις.

Είναι έργο του «άγνωστου» Καββαδία σε μουσική του «καθημερινού» Μικρούτσικου. Ναι του Μικρούτσικου και να παραβλέπεις και πολλά ...μικρούτσικα που σου λένε ..σιγά μωρέ..
Αυτός που με τρελαίνει δε περισσότερο είναι ο «χοντρο-μαλθακός» Μικρούτσικος.
Που μπορεί να ακολουθεί με τη μουσική του κάθε λέξη από τα ποιήματα του Καββαδία λές και υπήρξε μια ζωή καρφωμένος στο μυαλό του . Λες και ταξίδεψε 100000 μίλια στη θάλασσα.?
Μεταφέροντας στον ακροατή μυρωδιές – συναισθήματα – πόνο – μοναξιά -νοσταλγία που θέλεις μια ζωή να τα ζήσεις και πάλι δε φτάνει. Πως το κατάφερε.?

Στο κάτω – κάτω οι Θεοδωράκης – Χατζηδάκις βίωσαν ,τρόπον τινά, τις μουσικές τους.
Ο Μικρούτσικος ξεθάβει - εισβάλλει σα κομήτης στο τρομερό έργο του Καββαδία , που δείχνει τόσο ξένο και απόμακρο προς τον ίδιο , το απογειώνει …και συνεχίζει. Δείχνει απίστευτο.perator:

Ξέρω , πρέπει να γκρεμίσεις πολλά κατεστημένα γιά να το βάλεις στην πρώτη θέση , αλλά γιά εμένα είναι έτσι.

 

[Βαγγέλης Σ.]

Απάντηση: Re: Σταυρός του Νότου - Θ. Μικρούτσικος

Φίλε Kostaszag,


Αυτός που με τρελαίνει δε περισσότερο είναι ο «χοντρο-μαλθακός» Μικρούτσικος. Που μπορεί να ακολουθεί με τη μουσική του κάθε λέξη από τα ποιήματα του Καββαδία λές και υπήρξε μια ζωή καρφωμένος στο μυαλό του . Μεταφέροντας στον ακροατή μυρωδιές – συναισθήματα – πόνο – μοναξιά -νοσταλγία που θέλεις μια ζωή να τα ζήσεις και πάλι δε φτάνει. Πως το κατάφερε.?

Ίσως τελικά να μην είναι τόσο "χοντρο-μαλθακός".
Γιατί τον χαρακτηρίζεις έτσι αλήθεια; Σαν συνθέτη εννοώ.

 

[alfaalfa]

Λάθος – συγνώμη ,

Μάλλον δεν έγινα κατανοητός. Ο Θάνος μου είναι πολύ συμπαθής . Και φυσικά δεν εννοώ μόνο σαν συνθέτης.
Τελικά αυτό που θέλω να πώ είναι ότι κατάφερε να γίνει το αντίθετο από αυτό που έδειχνε.

Απλά θεωρώ το Σταυρό του Νότου σαν έργο τελείως βιωματικό (δηλαδή δεν μπορείς να το κάνεις άμα δεν το ζήσεις) και με εκπλήσσει πως ο άνθρωπος αυτός σαν εμφάνιση και συμπεριφορά / πολιτική θέση μπόρεσε να κατανοήσει ,ταυτιστεί και να το «ταξιδέψει».

Η εμφάνιση / μανιέρα του Θεοδωράκη ..κολλάει στο Αξιον Εστί.
Η εμφάνιση / μανιέρα του Χατζηδάκι ..κολλάει στο Μεγάλο Ερωτικό
Η εμφάνιση / μανιέρα του Μιρούτσικου ..ΔΕΝ κολλάει στο Σταυρό του Νότου. (έλα .ομως που τελικά παρακολλάει και μπράβο του)

Νομίζω ότι ξεκάθαρα έχω δηλώσει ότι τον θαυμάζω από κάθε άποψη.

 

[Βαγγέλης Σ.]

Φαντάζομαι ότι την περίοδο που κατανοούσε τον Καββαδία δεν πήγαινε για υπουργός ο ίδιος
:antlers:

 

[tonal]

Πριν 9 χρόνια στο πρώτο έτος το δανείστηκα από ένα συμφοιτητή και φίλο που το είχε σε cd.
To έλιωσα για μέρες, το έγραψα σε κασέτα, την έλιωσα.
Δάνεισα την κασέτα σε ένα γνωστό, χάθηκα με το γνωστό μου, χάθηκε και η κασέτα.
Εκείνη την περίοδο φαίνεται ανακάλυπτα άλλες μουσικές και δεν αναζήτησα ξανά το "δίσκο".
Βέβαια τον πεθύμησα κατά καιρούς για μια στιγμή, τον αναζήτησα στις κούτες με τις κασέτες, θυμήθηκα πως δεν υπήρχε πια, και κάθε φορά έμενα με "αυτό" το αίσθημα.

Πρόσφατα άκουσα ξανά την Εσμεράλδα (μπορεί να ήταν και ο ίδιος ο Κούτρας στην ερμηνεία, δε θυμάμαι) μετά από πολλά χρόνια ή από τη τηλεόραση ή από το ραδιόφωνο που έπαιζε σε παραδίπλα δωμάτιο.
Εκείνη τη στιγμή θα ευγνωμονούσα πραγματικά το repeat!
Δίαβασα και το παρόν νήμα, δεν άντεξα και "ξαναβρήκα" :antlers: και ξαναθυμήθηκα το δίσκο.
Λυτρωτικός.
Η Πικρία μετά την Εσμεράλδα είναι αυτό που λέμε "salvation by damnation".
Συμφωνώ και με ό,τι ειπώθηκε πριν για την δωρική ερμηνεία του Κούτρα - στεγνή θα έλεγα (όπως και όλος ο δίσκος) και μου αρέσει πολύ που έχει αυτό το χαρακτήρα.
Τι να μας πει μετά και ο Ντ:violent-smiley-008:
ο Νταλ:behead:
Παραιτούμαι :flipout::flipout::flipout:

Ένα Μπράβο και ένα Ευχαριστώ στον Eki_65 για την παρουσίαση.

 

[Κωστας Λυμπεροπουλος]

Oι "7 Νάνοι στο κατάστρωμα του S/S Κυρήνεια" μου αρέσουν πολύ περισσότερο όπως τους λέει ο ίδιος, συνοδεία μόνο πιάνου, στις Γραμμές των Οριζόντων.
Αυτή η εκτέλεση, για μένα, είναι πολύ πιο προσωπική και παθιασμένη από την άλλη, της Αλεξίου.

 

[Βαγγέλης Σ.]

Μια εξαιρετική στιγμή ενός γενικά πιο μέτριου δίσκου.

 

[supersonic]

ένας από τους δίσκους που αγάπησα πολύ αλλά ποτέ δεν απόκτησα.
Τον γνώρισα γύρω στις αρχές του 1982, ακόμα φρέσκος ήταν, όταν υπηρετούσα στη Λάρισα, στο τότε ΑΤΑΔ...
Στα ατέλειωτα νυχτερινά που έκανα στην υπηρεσία οι πάλιουρες είχαν το πάνω χέρι στην επιλογή της μουσικής.
Ενας σημαδεμένος ροκάς και τζαζίστας σαν εμένα υπέφερα τα Πάθη του Ντοκ...
τι είναι αυτά με τα μαχαίρια, την άσπρη σκόνη, τους παπαγάλους που πέθαναν και σκασίλα μας μεγάλη, τη λαμαρίνα, τον κακό ύπνο και τη μαλάρια...
και γιατί τραγουδάγανε έτσι αυτοί, με τόση έπαρση και αγριάδα?
Μα τί τους έκανα τέλος πάντων...
Και δώστου ξανά και ξανά...
Οι 10 φορές ήρθαν γρήγορα. Μέσα σε σχεδόν μιά εβδομάδα είχα ακούσει όλα τα σουξέ του δισκου μέσα σε 3 βραδυνά 11-7, βάλε και τις αφιερώσεις που πέφτανε βροχή.
Ο δίσκος μπήκε στο πετσί μου. Αργότερα έμαθα ποιός ήταν και τί ήταν.
Σίγουρα δεν μπορώ να τον βάλω πάνω από τον Μεγάλο ερωτικό ή ένα δυό ακόμα. Όμως ίσως κάποια στιγμή να μπεί πανηγυρικά και στη δισκοθήκη μου.

 

[Δημοκηδής]

O δίσκος είναι εξαιρετικός, μα αυτό μάλλον οφείλεται στην 'εσωτερική' μουσικότητα των στίχων του ποιητή ... Ο Μικρούτσικος συντονίζεται και δημιουργεί την μόνη, της προκοπής, δουλειά του.

..κατ' ουσία, αν το ψάξει κανείς διαχρονικά, οι δύο μικρούτσικοι ουδόλως διαφέρουν σε επίπεδο αισθητικής, επιλογών, γιαλατζί συμπεριφορών, καιροσκοπισμού κλπ...

 

[ΚΩΣΤΑΣ ΖΑΓΓΟΓΙΑΝΝΗΣ]

ένας από τους δίσκους που αγάπησα πολύ αλλά ποτέ δεν απόκτησα.
Τον γνώρισα γύρω στις αρχές του 1982, ακόμα φρέσκος ήταν, όταν υπηρετούσα στη Λάρισα, στο τότε ΑΤΑΔ...
Στα ατέλειωτα νυχτερινά που έκανα στην υπηρεσία οι πάλιουρες είχαν το πάνω χέρι στην επιλογή της μουσικής.
Ενας σημαδεμένος ροκάς και τζαζίστας σαν εμένα υπέφερα τα Πάθη του Ντοκ...
τι είναι αυτά με τα μαχαίρια, την άσπρη σκόνη, τους παπαγάλους που πέθαναν και σκασίλα μας μεγάλη, τη λαμαρίνα, τον κακό ύπνο και τη μαλάρια...
και γιατί τραγουδάγανε έτσι αυτοί, με τόση έπαρση και αγριάδα?
Μα τί τους έκανα τέλος πάντων...
Και δώστου ξανά και ξανά...
Οι 10 φορές ήρθαν γρήγορα. Μέσα σε σχεδόν μιά εβδομάδα είχα ακούσει όλα τα σουξέ του δισκου μέσα σε 3 βραδυνά 11-7, βάλε και τις αφιερώσεις που πέφτανε βροχή.
Ο δίσκος μπήκε στο πετσί μου. Αργότερα έμαθα ποιός ήταν και τί ήταν.
Σίγουρα δεν μπορώ να τον βάλω πάνω από τον Μεγάλο ερωτικό ή ένα δυό ακόμα. Όμως ίσως κάποια στιγμή να μπεί πανηγυρικά και στη δισκοθήκη μου.

τυχεράκια. Εγώ πήγα φαντάρος το '99 στη Λήμνο και εκεί οι πάλιουρες γουστάραν Σφακιανάκη. Μια Κυριακή βάλαν το Νότης Σφακιανάκης Λάιβ στο repeat και το άκουγα συνεχώς απο το πρωί μέχρι το σιωπητήριο. Πως δεν μου έστριψε...

 

[alfaalfa]

Παιδιά ο Μικρούτσικος θα μείνει στην ιστορία για το έργο του αυτό.

Διαβάζω τα ποιήματα του Καββαδία και υποσυνείδητα τα τραγουδάω πάνω στην μουσική του Μικρούτσικου. Αρνούμαι να τα αναγνώσω «εξω» από αυτή ακόμη και πειθαναγκαζόμενος.
Δε μου συμβαίνει με κανένα άλλο ποιητή που έχει μελοποιηθεί. Καταφέρνω και βγαίνω έξω από τη μουσική φόρμα.

Επειδή είναι εν ζωή , επειδή είναι αυτός που είναι , επειδή δεν έχει άλλο σπουδαίο , επειδή το έργο δεν έχει κρυφά νοήματα , επειδή δεν είναι 60ties , επειδή δεν είναι «μεγάλος» , επειδή το έργο είναι και χοντρά εμπορικό , επειδή δεν υπάρχουν καν παρόμοια έργα , και χίλια άλλα επειδή το έργο δεν έχει πάρει τη θέση του ακόμα

Επαναλαμβάνομαι το ξέρω , αλλά μου φαίνεται ασύλληπτή αυτή η «έκκρηξη» του Μικρούτσικου . Σάρωσε τα πάντα και εξαφανίστηκε .

 

[Δημήτρης Ν.]

Εμένα μου άρεσε και μου αρέσει ακόμα , γιατί είχε φοβερή μουσική ( όχι πολλά μπουζούκια κλπ ) και ακόμα καλύτερους στίχους , δεν είχε την συνήθη κλάψα των ελληνικών δίσκων και τα αργά "θλιβερά" σημεία που με κάνουν να χασμουσιέμαι , δεν είχε εθνική αντίσταση ,καλούς κομμουνιστές και κακούς υπόλοιπους , δεν είχε Φαραντούρη και θούριους . Ηταν με κάποιο τρόπο και ροκ και τζαζ. Πραγματικά δεν πίστευα στ' αυτιά μου ότι μπορεί ένας ελληνικός δίσκος να είναι τόσο καλός , μάλλον καλύτερος από τον "Μπάλλο" ή "Το περιβόλι του τρελλού" ( Η ιστορία απέδειξε πως είναι καλύτερος ).
Πρόσφατα - πριν 2-3 χρόνια αγόρασα και την νέα εκτέλεση με Μαχαιρίτσα , Κότσιρα κλπ .

 

[mmoukiou]

Απάντηση: Re: Σταυρός του Νότου - Θ. Μικρούτσικος

τυχεράκια. Εγώ πήγα φαντάρος το '99 στη Λήμνο ...

Μη μου πεις μόνο πως ήσουν στην Ατσική?...-bye-