Rachmaninoff Symphony No. 2
London Symphony Orchestra, Sir Simon Rattle
Και από την πρώτη που δεν την ξέρω τόσο, στην αγαπημένη μου δεύτερη.
Η LSO ειναι μια ορχήστρα που έχει παράδοση στην 2η του Ραχμάνινοφ.
Έχουμε τις σταθερές αξίες André Previn και Gennady Rozhdestvensky , που αγνοούσα τις ηχογραφήσεις του στην πρώτη
και την μέχρι πρότεινος αγαπημένη μου την ηχογράφηση του Valery Gergiev.
Είναι σύμπτωση που ο Ραχμάνινοφ μου αρέσει τόσο πολύ από τη συγκεκριμένη ορχήστρα;
Πάντως ειναι φοβερό που σε μερικά έργα η σύνδεση με την ορχήστρα είναι πιο κομβικής σημασίας
από τη σύνδεση του μαέστρου με το έργο.
Πρόσφατα μιλήσαμε για το παράδειγμα της ορχήστρα της Βιένης με την 8η του Μπρούκνερ.
Αν καθήσουμε και τα βάλουμε κάτω είμαι σίγουρος που θα βρούμε πολλά έργα που ταιριάζουν με την ορχήστρα
πιο πολύ κι από τον μαέστρο, ενώ αντίθετα ο ίδιος μαέστρος σε άλλη ορχήστρα δεν κατάφερε να βγάλει συγκρίσιμο αποτέλεσμα.
Στο δια ταύτα η δεύτερη του Ραχμάνινοφ είναι ένα παρα πολύ μελωδικό έργο, μελαγχολικό.
Αποψή μου εύκολο στο αυτί, οπότε αν κάποιος διστάζει να ακούσει κλασική μουσική , είναι μια καλή πρόταση για πιο δύσκολους ακροατές.
Μαζί με το 2ο κονσέρτο για πιάνο ειναι τα δύο αγαπημένα μου έργα από το Ρώσο συνθέτη.
Στη δεύτερη συμφωνία κάθε κίνηση έιναι τοσο διαφορετική από την άλλη, ενώ ταυτόχρονα μοιράζονται τα ίδια στοιχεία διατηρώντας μια συνέχεια.
Αν κάποιος ψάχνει ένα έργο να του αλλάζει διαρκώς τη διάθεση, τα συναισθήματα , την ψυχολογία
νομίζω είναι από τις καλύτερες συμφωνίες.
Στην πρώτη και τη δεύτερη κίνηση ο Ρατλ και η LSO είναι πάρα πολύ καλοί.
Η προσέγγιση του έργου, οι μελωδίες, ο ρυθμός, οι εντάσεις τους είναι εξαιρετικές.
Εκεί όμως που ο Ρατλ δίνει ρεσιτάλ, έκεί που απογειώνεται το έργο είναι στην 3η κίνηση στο χρονικό σημείο που μπαίνει το κλαρίνο.
Ο Ρατλ είναι σαν να εχει το μαγικό ραβδί. Είναι ο αγαπημένος μου μαέστρος (εν ζωή) στα αργά μέρη.
Αν μου έλεγαν ποιος μαέστρος είναι ο καλύτερος, μόνο αν ακούσουμε τα Largo/adagio, o Rattle είναι ο καλύτερος με μεγάλη διαφορά από τον δεύτερο.
Ο τρόπος με τον οποίο προετοιμάζει το κοινό , το πως φτιάχνει το κλίμα και επηρεάζει την ψυχολογία του ακροατή έτσι ώστε
να του προκαλέσει την έκσταση και να του βγάλει όλα του τα συναισθήματα είναι μαγικός. Λίγοι μαέστροι το πετυχαίνουν αυτό.
Όπως έγραψα και πριν, το πικ της ηχογράφησης είναι στην τρίτη κίνηση στο adagio όταν μπαίνει το κλαρινέτο. Από εκεί και μετά αρχίζει η μαγεία.
Η εκτέλεση του μουσικού είναι εξαιρετική όπως και το πάντρεμα με την ορχήστρα και τα εξαιρετικά έγχορδα.
H ηχογράφηση της τρίτης κίνησης μου θυμίζει τον Ρατλ που ακούσαμε στην δεύτερη του Μάλερ με την ορχήστρα του Μπέρμινγχαμ.
Παρεπιπτόντως, άλλη μια ενδιαφέρουσα σύμπτωση, ποιος άλλος έχει κάνει καλή δεύτερη του Ραχμάνινοφ και δευτερη του Μάλερ?
Ο Ιβάν Φίσερ με την ορχήστρα της Βουδαπέστης. Άλλος ένας εξαιρετικός μαέστρος, ένα κλίκ καλύτερος ο Φίσερ στον Μάλερ
, αντίστοιχα ένα κλικ καλύτερος ο Ρατλ στον Ραχμάνινοφ αποψή μου.
Τέλος στην τέταρτη κίνηση ο Ραχμάνινοφ μας *ξυπνάει* με μια πιο παιχνιδιάρικη διάθεση και ένας τέλος που αρμόζει σε ένα τόσο μεγάλο έργο
χωρίς να υστερεί ούτε στις γρήγορες κινησεις.
Ύστερα από αρκετές ακροάσεις στις υπηρεσίες streaming κατέληξα
στο δικάναλο DSD 256 από το NativeDSD.com
