μία φορά που σηκώθηκα να δώσω τη θέση μου σε έναν κυριούλη ηλικιωμένο με άρχισε στο "πρώτη φορά μου συμβαίνει δεσποινίς" και "είστε ευγενέστατη" και "ευχαριστώ πολύ" και "μου κάνατε φοβερή εντύπωση" "στην εποχή μας κανείς δεν προσφέρει τη θέση του" "δεν υπάρχει σεβασμός" κλπ και μ'έπρηξε γενικώς... αλλά όσο περνάει ο καιρός συνειδητοποιώ ότι υπάρχει φοβερός ατομισμός.
Από την άλλη, τις προάλλες μπήκε μία κοπέλα μέσα στο βαγόνι και λέει αμέσως "μπορώ να έχω ένα κάθισμα; είμαι έγκυος" (δε φαινόταν ιδιαίτερα να πω την αλήθεια) και σηκώθηκαν αμέσως. Ε, εγώ σκέφτηκα "καλά κάνει η κοπέλα. Αφού κανείς δεν προσφέρεται, ας το ξεκαθαρίσει η ίδια!" Μαγκιά της!
Βέβαια όλοι δεν έχουν το ίδιο τουπέ και φυσικά ούτε θέλουμε να φτάσουμε σε κάποια τέτοια κατάσταση.
Κάτι άλλο που μου τη σπάει είναι να μπαίνω σε ένα βαγόνι με έναν φίλο και όλοι να κάθονται μόνοι τους αλλά να έχουν πιάσει σπαστές θέσεις, με αποτέλεσμα να μην μπορώ να καθίσω με το φίλο μου. Ποτέ δεν μου έχει συμβεί κάποιος να κουνηθεί έναν κώλο πιο πέρα!!!!!! Ενώ εγώ το κάνω συστηματικά (συνήθως μένουν έκπληκτοι και με ευχαριστούν) (και είναι πολύ ωραίο συναίσθημα).
Σίγουρα έχει χαθεί αυτός ο "σεβασμός" προς τα άτομα που το έχουν ανάγκη.
Η πρώτη σκέψη που μου περνά όμως είναι, την επόμενη φορά που θα πάρουμε το μετρο ή το λεωφορείο, ας κοιτάξουμε μήπως είμαστε εμείς οι αδιάφοροι.
Από την άλλη, τις προάλλες μπήκε μία κοπέλα μέσα στο βαγόνι και λέει αμέσως "μπορώ να έχω ένα κάθισμα; είμαι έγκυος" (δε φαινόταν ιδιαίτερα να πω την αλήθεια) και σηκώθηκαν αμέσως. Ε, εγώ σκέφτηκα "καλά κάνει η κοπέλα. Αφού κανείς δεν προσφέρεται, ας το ξεκαθαρίσει η ίδια!" Μαγκιά της!
Βέβαια όλοι δεν έχουν το ίδιο τουπέ και φυσικά ούτε θέλουμε να φτάσουμε σε κάποια τέτοια κατάσταση.
Κάτι άλλο που μου τη σπάει είναι να μπαίνω σε ένα βαγόνι με έναν φίλο και όλοι να κάθονται μόνοι τους αλλά να έχουν πιάσει σπαστές θέσεις, με αποτέλεσμα να μην μπορώ να καθίσω με το φίλο μου. Ποτέ δεν μου έχει συμβεί κάποιος να κουνηθεί έναν κώλο πιο πέρα!!!!!! Ενώ εγώ το κάνω συστηματικά (συνήθως μένουν έκπληκτοι και με ευχαριστούν) (και είναι πολύ ωραίο συναίσθημα).
Σίγουρα έχει χαθεί αυτός ο "σεβασμός" προς τα άτομα που το έχουν ανάγκη.
Η πρώτη σκέψη που μου περνά όμως είναι, την επόμενη φορά που θα πάρουμε το μετρο ή το λεωφορείο, ας κοιτάξουμε μήπως είμαστε εμείς οι αδιάφοροι.