Δεν θυμάμαι πότε και πώς με κέρδισε το ηχόχρωμα του πιάνου. Γύρω στα 20κάτι όταν άρχισαν οι ανησυχίες για το κάτι παραπάνω στη μουσική (σαν ακροατής).
Μιλάμε για ολοκληρωτική , συντριπτική επιβολή. Δεν υπήρχε και ακόμη δεν υπάρχει άλλο όργανο για μένα. Ακόμη και τσιφτετέλι να παίζει κάποιος στο πιάνο θα στήσω αυτί.
Σπουδές ,στρατός, τα επαγγελματικά , γάμος ,1ο παιδί ,και μια ωραία πρωΐα η μεγάλη απόφαση έρχεται ,στα 32 μου το 1998.
Αγοράζω αρμόνιο το οποίο σε 1 μήνα το αντικατεστησα με πιάνο. Ξεκίνησα ουσιαστικά αυτοδίδακτος με τρομερό μεράκι και όρεξη. Hanon, κλίμακες, αρπισμοί και τα σχετικά. Δύο χρόνια μετά αποφασίζω να γραφτώ σε ωδείο, στα 34 μου. Παρακολούθησα γύρω στα 2 χρόνια. Είχα ήδη καταφέρει μόνος να φτιάξω ένα ρεπερτόριο κάποιων δεκάδων κομματιών κυρίως κλασσικών που κυμαίνονταν από εύκολα όπως Γυμνοπαιδιά1 , 1ο μέρος σονάτας σεληνόφωτος , κάποια Πρελούδια του Chopin ,μέχρι πιο δύσκολα όπως το Χορικό από το Πρελούδιο,Χορικό και Φούγκα του Franck. Δίπλα σ'αυτά κανένας Χατζηδάκης, Σπανός , καμμιά rock μπαλλάντα και βέβαια τα απαραίτητα rag time του Joplin.
Ποτέ δεν μπήκα στη διαδικασία να σκεφτώ ότι αυτά που έπαιζα ακούγονταν ασύγκριτα καλύτερα από τους κανονικούς μουσικούς.
Και λοιπόν; Το συναίσθημα να βγαίνει η μουσική από τα χέρια σου είναι μοναδικό, ανεπανάληπτο.
Γύρω στα 36 μου με την έλευση των διδύμων κορών μου φάνηκαν τα πρώτα σημάδια κόπωσης. Το ωδείο σταμάτησε και η εντατική ενασχόληση με το πιάνο περιορίστηκε. Γύρω στο 2005 , στα 39 μου ,ουσιαστικά το εγκατέλειψα. Το Big my Secret του Nyman (από το The piano) ήταν το τελευταίο κομμάτι που έμαθα.
Από τότε συνοδεύω τα 3 τέκνα στα χριστουγεννιάτικα τραγούδια που λένε στις γιορτές...
Τον Σεπτέμβρη που ξεκίνησε ο 9χρονος γιός μου ωδείο κάτι μέσα μου άρχισε να με γαργαλάει πάλι...
Και επειδή είμαι της άποψης ότι ποτέ δεν είναι αργά...ποιός ξέρει...
Α, μου άρεσαν πάντα και τα drums. Η γυναίκα μου συνεχώς παραπονείται διότι παίζω ρυθμούς παντού (τραπέζι, γραφείο κλπ). Τις 5-6 φορές που έχω καθήσει πίσω από drums τα πήγα ιδιαίτερα καλά (για άσχετο) σύμφωνα με τη γνώμη της ομήγυρης. Σαν σκέψη , για το εξοχικό, υπάρχει στο πίσω μέρος του μυαλού μου , όμως δεν το έχω πει στη γυναίκα μου...
Αυτά.
