Περί φταιξίματος, γενικώς
ΚΥΡΙΤΣΗΣ ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ said:
Kε Μελά φταίει όλη η Ελλάδα που δεν παίρνουν μεγαλίτερους μισθούς οι εκπαιδευτικοί; (ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ κλπ). Δηλαδή φταίει ο βιομηχανικός εργάτης των 750€ μηνιαίως που δεν παίρνει ο πρωτοδιοριζόμενος εκπαιδευτικός 1400€;
Αδυνατώ να το κατανοήσω.
Αγαπητέ Ευάγγελε, δεν είπα πως φταίει όλη η Ελλάδα (αλλοίμονο αν εξισώνουμε ΟΛΗ την Ελλάδα με την ηγεσία των ΓΣΕΕ -ΑΔΕΔΥ). Ούτε βέβαια φταίει ο βιομηχανικός εργάτης των 750 ευρώ.
Εκείνο που είπα - και νομίζω πως μπορεί να γίνει κατανοητό από οποιονδήποτε - είναι ότι για τις σφαλιάρες των προηγούμενων κινητοποιήσεών τους, όπως τις περιέγραψα παραπάνω, φταίει πρωτίστως η εκάστοτε κυβέρνηση που με την αδιαλλαξία της κατάφερε να τους στείλει ταπεινωμένους πίσω, καθώς και η συνδικαλιστική τους ηγεσία που συμβιβάστηκε με αυτή την εξέλιξη.
Είπα ακόμη πως ΤΩΡΑ, αυτή την περίοδο, έχουν μερίδιο ευθύνης και θα έχουν για τυχόν αρνητική εξέλιξη (το απεύχομαι όσο μπορώ) πάλι η ηγεσίες των ανωτέρω οργάνων.
Τέλος είπα ακόμη πως η υπόθεση της παιδείας αφορά όλο τον ελληνικό λαό, και κύρια τους εργαζόμενους, γιατί αυτωνών η τσέπη αγκομαχάει με τα φροντιστήρια - οι "έχοντες και κατέχοντες" δεν νοιάζονται και πολύ για τα δημόσια σχολεία γιατί και στα καλύτερα φροντιστήρια στέλνουν τα παιδιά τους και στα καλύτερα ιδιωτικά - γι αυτό αυτή η υπόθεση πρέπει να αποτελέσει αντικείμενο πάλης και κινητοποιήσεων.
Είναι πολύ συντεχνιακό και πολύ στενόμυαλο να ονομάσει κάποιος την ανάγκη για ένα γενικευμένο κίνημα των εργαζομένων με αντικείμενο την καλυτέρευση της παιδείας σαν κίνημα για το μεγάλωμα των μισθών των εκπαιδευτικών. Αλλοίμονο αν πρέπει να ερμηνευθεί έτσι μια τέτοια ανάγκη.
Και για να μην μένουν κάποια πράγματα αιωρούμενα, να πω πως η γενικότερη αναβάθμιση της παιδείας εμπεριέχει
και την βελτίωση των αποδοχών των εκπαιδευτικών. Όχι το ανάποδο. Αλλά, πως να το κάνουμε, αυτό, μαζί με δυό-τρία άλλα ζητήματα (κτιριακό, βιβλία, πλήρης κάλυψη θέσεων με μόνιμους) είναι συνώνυμο της αναβάθμισης. Και όπως έχει επανηλειμμένα τονιστεί από τη μεριά τους, αναβάθμιση χωρίς κόστος δεν υπάρχει. Είναι ουτοπία να το συζητάμε κι όλας.
Εκείνο που εγώ αδυνατώ να κατανοήσω, όμως, από την πλευρά μου είναι αυτή η αστεία κατά τη γνώμη μου δικαιολογία πως "δεν αντέχει η οικονομία".
Δικαιολογία που επαναλαμβάνεται δεκαετίες τώρα, και όχι μόνο για τους εκπαιδευτικούς αλλά και για κάθε εργαζόμενο.
Για να κάνουμε και λίγο Πολιτική Οικονομία, τί στην οργή θα στοιχίσει στο κράτος η βελτίωση των μισθών των 50.000 περίπου εκπαιδευτικών; Απλά μαθηματικά είναι 50000 x 200 x 14 = 140.000.000 ευρώ. Άντε 200.000.000 λέω εγώ.
Μήπως γνωρίζει κανείς πόσα ήταν τα κέρδη από
μη φορολόγηση του ελληνικού τραπεζικού συστήματος, εφέτος μόνο; Τον αριθμό δεν τον γνωρίζω ακριβώς, αλλά είναι ιλιγγιώδης και ξεπερνά πολλές χιλιάδες εκατομμύρια ευρώ. Ή μήπως κανείς γνωρίζει τί στοιχίζουν οι νέοι εξοπλισμοί; Και καλά μέχρι πριν 10-15 χρόνια υπήρχε η (σαθρή) δικαιολογία του από βορράν κινδύνου (διότι ο εξ ανατολών ήταν, είναι και θα είναι μόνιμος - κίνδυνος και σύμμαχος μαζί). Τώρα ποιά δικαιολογία υπάρχει; Και όπως είπαν κάποιοι εκπαιδευτικοί, ε, ας κόψει ένα F16 βρε αδελφέ και ας μας δόσει έστω μέρος από τα απαιτούμενα.
Φυσικά, η συζήτηση αυτή είναι ατελείωτη, καθώς και τα επιχειρήματα που θα μπορούσα να καταθέσω. Πόσο εύκολο, π.χ. θα ήταν για τις κυβερνήσεις να μειώσουν τους έμμεσους φόρους, που είναι πάνω από το 65% των εσόδων του κράτους και να αυξήσουν τους άμεσους με αιχμή τους πλουσιώτερους. Αλλά τί συζητάμε, αν το πεις στους πολιτικούς των κομμάτων που εναλάσσονται στην εξουσία, σε κοιτάνε λες και κατέβηκες από τον Πλούτωνα.
Και μ' αρέσει που μόλις πριν λίγες μέρες άκουγα κάποιον πολιτικό της αξ. αντιπολίτευσης (δυστυχώς το πέρασα πολύ γρήγορα και δεν συγκράτησα ούτε ποιός ήταν ούτε για ποιό θέμα συζητούσαν, πρέπει να ήταν μια από τις προεκλογικές συζητήσεις, μάλλον) να λέει πως οι άμεσοι φόροι είναι υπερβολικοί και πρέπει να μειωθούν. Και ρωτάω: Μας δουλεύουν, δηλαδή; Τόσα χρόνια γιατί δεν τόκαναν αυτοί;
Τέλος πάντων με αυτό το τελευταίο συγχίστηκα και όχι τίποτ' άλλο αλλά η ηλικία δεν επιτρέπει και πολλές συγκινήσεις.
Τα λέμε.