Η πολύ μεγάλη μείωση θερμίδων εκλαμβάνεται από το σώμα ως λιμοκτονία οπότε το σώμα που λιμοκτονεί (ή έτσι νομίζει) μπαίνει σε economy mode. Ο μυικός ιστός καταναλώνει ενέργεια, οπότε ο καταβολισμός του είναι στην κατεύθυνση αυτή (εξοικονόμηση πόρων). Το σώμα που νομίζει ότι λιμοκτονεί, αποφεύγει, ως ένα βαθμό, να ξοδέψει από τις αποθήκες του (λιπώδη ιστό). Η έλλειψη χρήσης των μυών (ασκήσεις με αντίσταση) εκλαμβάνεται από το σώμα ως μήνυμα ότι δεν είναι απαραίτητοι άρα είναι αναλώσιμοι. Το σώμα προτιμά ως καύσιμο την γλυκόζη (και για το νευρικό σύστημα εκτός των άλλων) η οποία βρίσκεται (ως γλυκογόνο) στο ήπαρ και στους μύες. Το απόθεμα του ήπατος εξαντλείται σε λίγες ώρες οπότε ο επόμενος στόχος εκτός του λίπους είναι και ο μυικός ιστός διότι μεταξύ άλλων το σώμα μπορεί να συνθέσει γλυκόζη από τις πρωτεΐνες. Όταν, μετά το πέρας του ερμηνευόμενου ως λιμοκτονία, μεγάλου περιορισμού θερμίδων, δηλαδή μετά το τέλος της δίαιτας, η πρόσληψη των θερμίδων επανέρχεται ή πλησιάζει στις προ δίαιτας θερμίδες, υπάρχει λιγότερος μυικός ιστός οπότε μικρότερη κατανάλωση θερμίδων οπότε μεγαλύτερο περίσσευμα (σε σχέση με την προ δίαιτας κατάσταση) για αποθήκευση λίπους.
Connect the dots...
Γενικά, όσο πιο γρήγορη η απώλεια βάρους τόσο πιθανότερο να έχει προέλθει από απώλεια νερού και μυικού ιστού. Όπως έχει γραφτεί, η απώλεια βάρους (λίπους δηλαδή) είναι μαραθώνιος και όχι sprint.
Να βρε Μάνο που σε κάτι συμφωνούμε 100%!!
Λάζαρε, πολύ ωραία ερώτηση η οποία απαιτεί μικρό ή μεγαλύτερο σεντόνι. Επιφυλάσσομαι.