Η δευτερη μεθοδος προωθησης στηριζεται στην Πυρηνικη Συντηξη (τουλαχιστον, εδω δεν ανυσηχουμε για
ραδιενεργη διασπορα αφου δυο πυρηνες υδρογονου συντηκονται σε εναν πυρηνα ηλιου ... ΚΑΙ ΤΙΠΟΤΕ ΠΑΡΑΠΑΝΩ).
Το αντιστοιχο προγραμμα(-μελετη) ονομαστηκε Σχεδιο Δαιδαλος και ΔΕΝ εκπονηθηκε απο την NASA αλλα απο
την British Interplanetary Society (επικεφαλης ηταν καποιος ... Bond
). Ηταν ενα παλιο προγραμμα (1973-1978)
και ΔΕΝ αφορα την μεταφορα ανθρωπων, ΜΟΝΟ ρομποτικων συσκευων, στο αστρο του Barnard (5.9 ετη φωτος μακρια)
σε ενα χρονικο διαστημα 50 ετων. Γιαυτο και ΔΕΝ σχεδιαστηκε για επιβραδυνση (εισερχομενο στο συστημα του Barnard)
αλλα για αποστολη μικροτερων αυτονομων ρομποτικων συσκευων που θα συνελλεγαν πληροφοριες απο τους πλανητες
του συστηματος και θα τις εξεπεμπαν πισω στο μητρικο σκαφος για εκπομπη στην Γη, ΠΡΙΝ αυτο προσπερασει το αστρικο
συστημα και χαθει στο διαστημα (για παντα).
Θα με ρωτησετε ... ΓΙΑΤΙ τοση βιασυνη και σπουδη απο μια τετοια αποστολη ?
Γιατι τα καυσιμα Δευτεριου/Ηλιου-3 στις δεξαμενες ΔΕΝ αρκουσαν και για φρεναρισματα. Το σκαφος ειναι ΗΔΗ τεραστιο,
βαρυτερο και ογκοδεστερο του Διαπλανητικου Ωριωνα, αλλα κοντυτερο σε μηκος κατα 60 μετρα. Και ΔΕΝ θα εφτανε ολοκληρο
στον στοχο του : ο πρωτος και μεγαλυτερος οροφος θα το επιταχυνε μεχρι το 7.1% της ταχυτητας του φωτος, μετα θα πυρο-
δοτουνταν ο δευτερος και μικροτερος οροφος (αφηνωντας τον πρωτο πισω ως ενα τεραστιο διαστρικο σκουπιδι) και θα συνεχιζε
μεχρι το 12% του C. Γιατι δεν υπολογισαν ενα μεγαλυτερο σκαφος με μεγαλυτερες δεξαμενες ? Γιατι το Ηλιο-3 ειναι αρκετα
σπανιο στην Γη και επρεπε να αντληθει απο τα ανωτερα στρωματα της ατμοσφαιρας του Δια (!!!) μεσα σε ενα χρονικο διαστημα
20 ετων (πριν την αποστολη). Απιθανα πραγματα : 20 χρονια φουλαρισμα ρεζερβουαρ + 50 χρονια ταξιδι + 6 χρονια επιστροφη
σηματων (απο τον Barnard στην Γη). Eυτυχως που οι ωκεανοι της Γης ειναι τιγκα στο Δευτεριο ... ΕΥΤΥΧΩΣ !
To ωφελιμο φορτιο του Δαιδαλου θα ηταν εφοδιασμενο με πολλα σουπερ-χαϊτεκ μπιχλιμπιδια. Ενα οπτικο τηλεσκοπιο κατοπρου
5 μετρων, ενα ραδιοτηλεσκοπιο κατοπτρου 20 μετρων, 18 βολιδες-ρομποτ (με Τεχνητη Νοημοσυνη) για εξερευνηση του αστρικου
συστηματος με δικους τους φασματογραφους και ιοντικους κινητηρες ωθησης (οχι, παιζουμε !). Θα υπηρχε και ενας τεραστιος
δισκος στο μπροστινο μερος του αστροπλοιου, καλλυμενος με (το εξωτικο του) Βυρηλιο για παν ... ενδεχομενο (μεσοαστρικη
σκονη, γοπες, κυπελακια, προφυλακτικα, κλπ). Αλλα, σαν να μην εφτανε αυτο, θα δημιουργουνταν και ενα τεχνητο νεφος
σωματιδιων μπροστα απο το σκαφος και σε αποσταση 250 χιλιομετρων (!!!!!!!) που θα αναλαμβανε να εκτρεπει πιο μεγαλα
αντικειμενα (καρπουζια, βαρελια, μπετονιερες, Παγκαλους, κλπ).
Πως επιτυγχανεται η προωθηση ?
250 μικροκαψουλες (μιγματος Δευτεριου/Ηλιου-3) βομβαρδιζoνται, καθε δευτερολεπτο, απο δεσμες ηλεκτρονιων μεσα
στον θαλαμο "καυσης". Το υπερθερμο πλασμα που παραγεται κατευθυνεται με πανισχυρα μαγνητικα πεδια (περιμετρικα
του ακροφυσιου διαμετρου 100 μετρων) προς την μοναδικη εξοδο και εκτονωνεται με ταχυτητα 9000-10000 km/s.
Πληροφοριακα, αυτο ΔΕΝ σημαινει και αντιστοιχη επιταχυνση για το σκαφος αλλα (στην καλυτερη περιπτωση) πολλαπλα-
σιαζεται με εναν συντελεστη 0.5. Γιατι αυτο ? Γιατι το ακροφυσιο θα απορροφησει την μιση (και παραπανω) ενεργεια της
εκρηξης ως ΤΡΙΒΗ και ΘΕΡΜΟΤΗΤΑ. Το ακροφυσιο ΔΕΝ ειναι ενας τελειος ενεργειακος καθρεφτης οπου ολα τα σωματιδια
ανακλωνται με πληρως ανελαστικες κρουσεις πανω του. Ταλλαντωνονται, ιονιζουν και καταστρεφουν τις κρυσταλλικες
συνοχες οποιαδηποτε συμπαγους δομης βρουν μπροστα τους..... με αμιγως μακιαβελικη μοχθηρια.
Φτασαμε και στο "δια ταυτα".
Τα πρωτα 2 χρονια, ολοκληρος ο Δαιδαλος, θα επιταχυνει με 0.33 G μεχρι να φτασει το 7.1% του C. Tα επομενα 1.8 χρονια,
ο μικροτερος αδελφος Δαιδαλος, θα επιταχυνει με 0.04 G μεχρι να φτασει το 12% του C. Kαι τα υπολοιπα 46 ετη ... θα τρεχει
με οτι ορμη απεκτησε, στα μαυρα παγερα σκοταδια του διαστηματος. ONE WAY TRIP ... TO BARNARD STAR.
Kαι απο κει και περα ....
Η θα μπει σε τροχια γυρω απο καποιο αλλο αστρο, η θα τον εντοπισει/αναλυσει καποιος εξωγηινος, Η, το πιο πιθανο, θα
ανιχνευσουν την διαδρομη του, οι ιστορικοι του μελλοντος, και θα τον τσιμπησουν για βαλσαμωμα πισω στο Smithsonian
Center του 5.000 μΧ. Που πολυ αμφιβαλλω ... γιατι, στο 5.000 μΧ ΔΕΝ θα χριζει ιδιαιτερου ιστορικου ενδιαφεροντος ...
(τιποτα περισσοτερο απο ενα φθαρμενο αρμα της Χαλκινης εποχης καπου στην Σιβηρια)
ραδιενεργη διασπορα αφου δυο πυρηνες υδρογονου συντηκονται σε εναν πυρηνα ηλιου ... ΚΑΙ ΤΙΠΟΤΕ ΠΑΡΑΠΑΝΩ).
Το αντιστοιχο προγραμμα(-μελετη) ονομαστηκε Σχεδιο Δαιδαλος και ΔΕΝ εκπονηθηκε απο την NASA αλλα απο
την British Interplanetary Society (επικεφαλης ηταν καποιος ... Bond
). Ηταν ενα παλιο προγραμμα (1973-1978) και ΔΕΝ αφορα την μεταφορα ανθρωπων, ΜΟΝΟ ρομποτικων συσκευων, στο αστρο του Barnard (5.9 ετη φωτος μακρια)
σε ενα χρονικο διαστημα 50 ετων. Γιαυτο και ΔΕΝ σχεδιαστηκε για επιβραδυνση (εισερχομενο στο συστημα του Barnard)
αλλα για αποστολη μικροτερων αυτονομων ρομποτικων συσκευων που θα συνελλεγαν πληροφοριες απο τους πλανητες
του συστηματος και θα τις εξεπεμπαν πισω στο μητρικο σκαφος για εκπομπη στην Γη, ΠΡΙΝ αυτο προσπερασει το αστρικο
συστημα και χαθει στο διαστημα (για παντα).
Θα με ρωτησετε ... ΓΙΑΤΙ τοση βιασυνη και σπουδη απο μια τετοια αποστολη ?
Γιατι τα καυσιμα Δευτεριου/Ηλιου-3 στις δεξαμενες ΔΕΝ αρκουσαν και για φρεναρισματα. Το σκαφος ειναι ΗΔΗ τεραστιο,
βαρυτερο και ογκοδεστερο του Διαπλανητικου Ωριωνα, αλλα κοντυτερο σε μηκος κατα 60 μετρα. Και ΔΕΝ θα εφτανε ολοκληρο
στον στοχο του : ο πρωτος και μεγαλυτερος οροφος θα το επιταχυνε μεχρι το 7.1% της ταχυτητας του φωτος, μετα θα πυρο-
δοτουνταν ο δευτερος και μικροτερος οροφος (αφηνωντας τον πρωτο πισω ως ενα τεραστιο διαστρικο σκουπιδι) και θα συνεχιζε
μεχρι το 12% του C. Γιατι δεν υπολογισαν ενα μεγαλυτερο σκαφος με μεγαλυτερες δεξαμενες ? Γιατι το Ηλιο-3 ειναι αρκετα
σπανιο στην Γη και επρεπε να αντληθει απο τα ανωτερα στρωματα της ατμοσφαιρας του Δια (!!!) μεσα σε ενα χρονικο διαστημα
20 ετων (πριν την αποστολη). Απιθανα πραγματα : 20 χρονια φουλαρισμα ρεζερβουαρ + 50 χρονια ταξιδι + 6 χρονια επιστροφη
σηματων (απο τον Barnard στην Γη). Eυτυχως που οι ωκεανοι της Γης ειναι τιγκα στο Δευτεριο ... ΕΥΤΥΧΩΣ !
To ωφελιμο φορτιο του Δαιδαλου θα ηταν εφοδιασμενο με πολλα σουπερ-χαϊτεκ μπιχλιμπιδια. Ενα οπτικο τηλεσκοπιο κατοπρου
5 μετρων, ενα ραδιοτηλεσκοπιο κατοπτρου 20 μετρων, 18 βολιδες-ρομποτ (με Τεχνητη Νοημοσυνη) για εξερευνηση του αστρικου
συστηματος με δικους τους φασματογραφους και ιοντικους κινητηρες ωθησης (οχι, παιζουμε !). Θα υπηρχε και ενας τεραστιος
δισκος στο μπροστινο μερος του αστροπλοιου, καλλυμενος με (το εξωτικο του) Βυρηλιο για παν ... ενδεχομενο (μεσοαστρικη
σκονη, γοπες, κυπελακια, προφυλακτικα, κλπ). Αλλα, σαν να μην εφτανε αυτο, θα δημιουργουνταν και ενα τεχνητο νεφος
σωματιδιων μπροστα απο το σκαφος και σε αποσταση 250 χιλιομετρων (!!!!!!!) που θα αναλαμβανε να εκτρεπει πιο μεγαλα
αντικειμενα (καρπουζια, βαρελια, μπετονιερες, Παγκαλους, κλπ).
Πως επιτυγχανεται η προωθηση ?
250 μικροκαψουλες (μιγματος Δευτεριου/Ηλιου-3) βομβαρδιζoνται, καθε δευτερολεπτο, απο δεσμες ηλεκτρονιων μεσα
στον θαλαμο "καυσης". Το υπερθερμο πλασμα που παραγεται κατευθυνεται με πανισχυρα μαγνητικα πεδια (περιμετρικα
του ακροφυσιου διαμετρου 100 μετρων) προς την μοναδικη εξοδο και εκτονωνεται με ταχυτητα 9000-10000 km/s.
Πληροφοριακα, αυτο ΔΕΝ σημαινει και αντιστοιχη επιταχυνση για το σκαφος αλλα (στην καλυτερη περιπτωση) πολλαπλα-
σιαζεται με εναν συντελεστη 0.5. Γιατι αυτο ? Γιατι το ακροφυσιο θα απορροφησει την μιση (και παραπανω) ενεργεια της
εκρηξης ως ΤΡΙΒΗ και ΘΕΡΜΟΤΗΤΑ. Το ακροφυσιο ΔΕΝ ειναι ενας τελειος ενεργειακος καθρεφτης οπου ολα τα σωματιδια
ανακλωνται με πληρως ανελαστικες κρουσεις πανω του. Ταλλαντωνονται, ιονιζουν και καταστρεφουν τις κρυσταλλικες
συνοχες οποιαδηποτε συμπαγους δομης βρουν μπροστα τους..... με αμιγως μακιαβελικη μοχθηρια.
Φτασαμε και στο "δια ταυτα".
Τα πρωτα 2 χρονια, ολοκληρος ο Δαιδαλος, θα επιταχυνει με 0.33 G μεχρι να φτασει το 7.1% του C. Tα επομενα 1.8 χρονια,
ο μικροτερος αδελφος Δαιδαλος, θα επιταχυνει με 0.04 G μεχρι να φτασει το 12% του C. Kαι τα υπολοιπα 46 ετη ... θα τρεχει
με οτι ορμη απεκτησε, στα μαυρα παγερα σκοταδια του διαστηματος. ONE WAY TRIP ... TO BARNARD STAR.
Kαι απο κει και περα ....
Η θα μπει σε τροχια γυρω απο καποιο αλλο αστρο, η θα τον εντοπισει/αναλυσει καποιος εξωγηινος, Η, το πιο πιθανο, θα
ανιχνευσουν την διαδρομη του, οι ιστορικοι του μελλοντος, και θα τον τσιμπησουν για βαλσαμωμα πισω στο Smithsonian
Center του 5.000 μΧ. Που πολυ αμφιβαλλω ... γιατι, στο 5.000 μΧ ΔΕΝ θα χριζει ιδιαιτερου ιστορικου ενδιαφεροντος ...
(τιποτα περισσοτερο απο ενα φθαρμενο αρμα της Χαλκινης εποχης καπου στην Σιβηρια)
Last edited:
