Διάθεση ρετρό

[supersonic]

Εξαιρετική μηχανή. Την έχω από τον πεθερό μου σε άψογη κατάσταση.

νομίζω ήρθε η ώρα να κάνεις και μια παρουσίαση για την Agfa Silette

(και ίσως και εγώ να βρώ χρόνο και να συναρμολογήσω την παλιά δικιά μου που την έχω σε μιά ...σακούλα)

 

[chris73]

Type 010. O μοχλός εδώ είναι νεότερος, ενώ στο manual της ίδιας φωτογραφικής παρακάτω είχαν ακόμη τον παλιό.



Και τέλος η νεότερη, 015 Retina Ιa (1951-54). Η πρώτη της σειράς με μοχλό γρήγορης προώθησης του φιλμ ο οποίος όπλιζε ταυτόχρονα και το κλείστρο -εξέλιξη που εφαρμόστηκε και στη δεύτερη γενιά των Retina IIa που κυκλοφόρησε την ίδια εποχή- ενώ είναι η τελευταία που κατασκευάστηκε με το συγκεκριμένο σασί. Οι επόμενες στρογγύλεψαν και δεν μου αρέσουν καθόλου. Ευτυχώς δηλαδή μην έχουμε και άλλα…



Έχει ρύθμιση για συγχρονισμό παλιού και νέου τύπου φλας (γλόμπους και ηλεκτρονικό), κλείδωμα για αποφυγή διπλοέκθεσης που μπορούμε όμως αν θέλουμε να ξεγελάσουμε, και επίσης ένα μαγικό κουμπί επάνω, με το οποίο μπορούμε να αφαιρέσουμε και αργότερα να επαναφορτώσουμε μερικώς εκτεθειμένα φιλμ. Η επένδυση καθόλου δεν με πείθει πως είναι από δέρμα αλλά της το συγχωρώ. Αν φωτογράφιζα τακτικά με φιλμ σίγουρα θα είχα και μια τέτοια στις βόλτες. Πάντως τη φόρτωσα με ένα Α/Μ φιλμ προς το παρόν, γιατί καθόλου δεν δείχνει να έχει δουλέψει στη ζωή της.


Η κόκκινη τελεία στην κλίμακα βάθους πεδίου είναι για εστίαση με υπέρυθρο φιλμ.

Μην ξεχάσω να ευχαριστήσω των Chris Sherlock (http://retinarescue.com) για τις πληροφορίες που μοιράζεται απλόχερα μέσα από την σελίδα του αλλά και μέσω αλληλογραφίας. Δεν καταλαβαίνω πως προλαβαίνει να απαντά σε κάθε ερώτηση, -χαζή σαν και τη δική μου ή όχι- όταν είναι γνωστός σε κάθε ρετινομανή ανά τον κόσμο.
Ευχαριστούμε Chris!




Λίγο πάχυνε η Ia


We knocked the bastard off!


…είπε ο νεοζηλανδός συντοπίτης του Chris Sherlock, Edmund Hillary, μόλις κατέβηκε το 1953 από την κορυφή του Έβερεστ.

Μαζί με τον Tenzing Norgay ήταν οι πρώτοι που πάτησαν καταγεγραμμένα στην κορυφή του κόσμου, και ο Hillary κάτω από την σχετική ενδυμασία για να μην παγώσει αλλά ίσως και για θέματα στατικού ηλεκτρισμού κουβαλούσε μια μεταχειρισμένη Retina I του 1935.

Είχε σκοπό λοιπόν να φθάσει στην κορυφή του κόσμου και δεν εξοπλίστηκε με τίποτα καλύτερο. Ήταν ήδη 1953 και οι επιστρωμένοι φακοί τουλάχιστον ήταν κοινός τόπος, Ας μην μιλήσουμε για grip, ρυθμίσεις κτλ όταν εμείς με τίποτα δεν είμαστε ευχαριστημένοι σήμερα.


Hillary με DIY καπέλο και την Retina

Με όλον τον εξοπλισμό, τις σέλφι, τη μανία αποτύπωσης κάθε στιγμής και το κακό συναπάντημα των ημερών μας, ας αναλογιστούμε επίσης πως ο πρώτος άνθρωπος που πάτησε στην κορυφή της γης δεν έχει ούτε μια φωτογραφία από την αφεντομουτσουνάρα του σε εκείνο το σημείο. Από το σημείο της κορυφής εκείνης της αποστολής, υπάρχουν μόνο λίγες φωτογραφίες του Tenzing και μερικές ακόμη προς τα κάτω που έδειχναν την διαδρομή και θα αποδείκνυαν την αλήθεια του πράγματος.


Ia. Επιτέλους και με δύο σειρές οδόντωσης.

Για όσους αναζητούν μια… δόση «EXIF»
Kodak Retina I – type 118 (1935-36)
Carl Zeiss Tessar (κατασκευής 1930-31)
1/100 f.8 (σύμφωνα με κάποιον που ρώτησε τον Hillary)
Kodachrome (slide film)

Εκείνη την εποχή το Kodachrome ήταν ASA 10 όποτε με τον Sunny f16 ή Snow/Sand f22 κανόνα, οι εκθέσεις δείχνουν λογικές.

Από σύμπτωση επίσης ο Hillary είχε ένα τύπο φωτογραφικής που σήμερα είναι συλλεκτική. Ένα σπάνιο μοντέλο -το δεύτερο της σειράς των Retina- που παράχθηκε σε μικρούς αριθμούς, με την ακόμη σπανιότερη περίπτωση να συνδυάζεται με φακό Zeiss. Οι οποίοι από την άλλη για κάποιον λόγο δεν φαίνεται να εξόπλιζαν τις Retina εντός της γερμανικής αγοράς.


H Retina του Hillary

Όμως υπάρχει μια πιθανότητα η Retina I να μην ήταν η πρώτη Kodak που έφθασε στην κορυφή.

Στην αποστολή του 1924 ο George Mallory με τον Andrew Irvine ξεκίνησαν την ανάβαση από την τελευταία τους κατασκήνωση ένα χιλιόμετρο μακριά από την κορυφή.

Αργότερα χάθηκαν στα σύννεφα μα κανείς δεν γνωρίζει αν κατάφεραν να φθάσουν στην κορυφή. Πολλές αποστολές έχουν γίνει έκτοτε για να βρεθούν οι άτυχοι ορειβάτες και 75 χρόνια αργότερα, το 1999 ανακαλύφθηκε η σωρός του Mallory. Από τη θέση του και άλλες ενδείξεις ενισχύθηκε η πεποίθηση πως ίσως και να τα κατάφερε τελικά να φθάσει στην κορυφή. Ο Irvine όμως που σύμφωνα με μαρτυρίες συναδέλφων του κουβαλούσε μια Kodak Vest Pocket αγνοείται ακόμη.

Οι έρευνες συνεχίζονται, και αν ποτέ βρεθεί η Vest Pocket, ίσως να είναι ακόμη σε θέση να δώσει οριστική λύση στο debate του ποιος τελικά ανέβηκε πρώτος στην κορυφή.


Ο μηχανισμός ασφάλισης της πλάτης. Μάλλον κανείς μέχρι σήμερα δεν έχει χαλάσει.

 

[chris73]

Εξαιρετική μηχανή. Την έχω από τον πεθερό μου σε άψογη κατάσταση.

νομίζω ήρθε η ώρα να κάνεις και μια παρουσίαση για την Agfa Silette

(και ίσως και εγώ να βρώ χρόνο και να συναρμολογήσω την παλιά δικιά μου που την έχω σε μιά ...σακούλα)

Για Silette δεν το βλέπω γιατί θεωρητικά έβαλα χρονικό όριο τον 2ΠΠ. Μην κοιτάς που πέφτω επάνω σε νεώτερες και ξεφεύγω
Μία Agfa όμως του 30 κάπου είναι κρυμμένη και θα την δούμε και αυτή. Τίποτα το τρομερό αλλά αφού ακόμη δουλεύει το αξίζει.

Ωραίες οι Retina II αλλά "μεγάλες". Όλα τα μοντέλα της I έως πριν την Ιa είναι ότι πρέπει από όγκο και αν θες να "ταλαιπωρηθείς" χωρίς κανένα βοήθημα στη φωτογράφηση.

 

[cacau]

"Βόλτα" πίσω στον χρόνο και στην κορυφή του κόσμου - φοβερό πακέτο 2 σε 1!

Υ.Σ. Τα σχόλια σου περί εξοπλισμού με βρίσκουν απολύτως σύμφωνο...

 

[chris73]

Balda


Ήταν το 1908, όταν ο Max Baldeweg βαρέθηκε να πρωτοτυπήσει και ίδρυσε την εταιρία του στη Δρέσδη, η οποία για αρκετά χρόνια παρήγαγε μόνο εξαρτήματα και παρελκόμενα φωτογραφικών μηχανών.

Οι πρώτες φωτογραφικές της Balda θα εμφανισθούν το 1925, και έκτοτε μέχρι και τον δεύτερο παγκόσμιο η εταιρία θα έχει μία επιτυχημένη πορεία στην μέση κατηγορία της αγοράς.



Αδιευκρίνιστες συγγένειες φαίνεται να υπάρχουν με τις κάπως ακριβότερες Certo και ακόμη περισσότερο με τις Welta. Και οι τρεις ήταν από την ίδια γειτονία, και φρόντισαν πολύ σύντομα μετά την εμφάνιση της Kodak Retina να μπουν στην κατηγορία του μίνι φορμά των 35mm με κατασκευές που θα πρόσφεραν μια κάπως φθηνότερη εναλλακτική της Retina.

Μετά τον πόλεμο ο κύριος Max βρέθηκε με βομβαρδισμένο εργοστάσιο, αλλά αυτό δεν νομίζω να ήταν και η πρώτη του έννοια, καθώς έτσι και αλλιώς το έχασε ολοκληρωτικά αφού περιήλθε στον έλεγχο των ανατολικών.



Φρόντισε λοιπόν να αρχίσει από την αρχή στην πόλη Bunde της δυτικής Γερμανίας, , ενώ ταυτόχρονα στην ανατολική παράγονταν ίδιες φωτογραφικές και με το ίδιο όνομα. Αυτό συνεχίστηκε έως το 1951, όταν οι ανατολικοί έχασαν το όνομα και μετονόμασαν την εταιρία τους σε Belca. H Belca πέρασε όπως και όλες οι υπόλοιπες εταιρίες της «ανατολής» από VEB σε VEB σχήματα, μέχρι όλοι μαζί να καταλήξουν το 1964 στην VEB Pentacon.

Στη δύση τώρα η Balda συνέχισε την παραγωγή φωτογραφικών μηχανών ακόμη και υπό το όνομα άλλων, και κάπου στα 80s βρέθηκε να παράγει και τις πλαστικές Voigtlander Vito C και Minox 35ML.



Η εταιρία είχε προχωρήσει στην παραγωγή πλαστικών ήδη από την δεκαετία του 50 και με τα χρόνια βρέθηκε σε χώρους όπως η κινητή τηλεφωνία, τα ιατρικά μηχανήματα και άλλα διάφορα που κρατούν ζωντανό το όνομα της έως και σήμερα.

Η φωτογραφική που βλέπετε ονομάζεται Baldinette, κατασκευάζονταν κάπου μεταξύ 1950-1957 και οι διαπιστώσεις μου συμφωνούν με όσα γράφονται στον ιστό. Δεν είναι προσεγμένη και έχεις συνεχώς την αίσθηση πως κάτι δεν πάει καλά. Είναι κατασκευασμένη από πρεσαριστά κομμάτια λαμαρίνας και όχι από ένα και μόνο χυτό μπλοκ αλουμινίου όπως οι Retina.



Αν και δεν έχει πολλά που μπορεί να χαλάσουν δεν θα την εμπιστευόμουν για καθημερινή χρήση. Ο φακός της Shneider από το 1951 είναι τριών στοιχείων και δεν με ενθουσίασε, ίσως γιατί κάτι συμβαίνει με την επίστρωσή του που δείχνει ελαφρά θαμπή χωρίς να μπορεί να καθαρίσει, και επίσης έχει και μερικά στίγματα.



Δοκιμές με τον φακό




Η επένδυση από ύφασμα που προσπαθεί να μιμηθεί το δέρμα είναι πολύ λεπτή και με τα χρόνια αφυδατώθηκε και μάζεψε… made in Germany σου λεν μετά…
Οι προπολεμικές έχουν καλύτερη φήμη.

Κρίμα κύριε Max, κρίμα...


1953


1937

 

[waroo]

είναι εντυπωσιακές οι τιμές τους:

$50 το 1953 είναι σαν να λέμε $450 σήμερα, όσο κάνει δηλαδή μια απλή φωτογραφική μηχανή

και με το τοπ μοντέλο να κάνει πάνω από $1100, πάλι κοντά στα σημερινά δεδομένα

 

[chris73]

Εννοείς ακριβές? Φθηνές? Αυτές ήταν και β κατηγορίας.

 

[waroo]

το έγραψα διότι μου έκανε εντύπωση ότι το κόστος απόκτησης μιας μηχανής είναι παραπλήσιο με το σημερινό - θα περίμενα πως το '50 θα ήταν πολύ παραπάνω

 

[chris73]

Ή αν το δεις και αλλιώς μπορεί σήμερα να είναι υπερτιμημένες, ίσως γιατί δεν μπορούμε αν δεν αγοράσουμε 86 φωτογραφικές το χρόνο...:hmmmm2:

 

[chris73]

Coronet, η φθηνότερη camera στον κόσμο?


O Frederick John Pettifer ξεκίνησε την εταιρία του στα 1920s κάπου στο Birmingham, και το 1932 θα μεταφερθεί στη 310 Summer Lane της ίδιας πόλης, στο κτήριο που βλέπεται παρακάτω το οποίο υπάρχει ακόμη.



Η Coronet σε όλη την διάρκεια της ζωής της, μέχρι το 1967 δηλαδή, κατασκεύαζε πάντα πολύ φθηνές φωτογραφικές (μάλλον περισσότερα από 100 διαφορετικά μοντέλα στο σύνολο) και λοιπές σχετικές κατασκευές. Μάλιστα πολλές φορές αυτά τα προϊόντα μπορούσαν να αποκτηθούν και με κουπόνια που κάποιος μπορούσε να συλλέξει από συσκευασίες δημητριακών πρωινού και άλλα παρόμοια.


1933

Σήμερα όλες οι Coronet μπορούν να βρεθούν με μηδενικό κόστος εκτός από την λιλιπούτεια Μidget που εμφανίστηκε στα μέσα του 30. Αυτή η φωτογραφική – παιχνίδι (αν και την διαφήμιζαν για κάτι σοβαρότερο) κατασκευάζονταν από βακελίτη σε πολλά διαφορετικά χρώματα, και κάθε μία είναι ουσιαστικά μοναδική αφού η τελική μίξη των χρωμάτων δεν μπορεί να είναι πανομοιότυπη.



Οι Μidget σήμερα είναι αρκούντως συλλεκτικές και άνετα κάθε μία ξεχωριστά μπορεί να κινηθεί πάνω από τα 100 ευρώ ανάλογα την κατάστασή της. Από την άλλη, ολοκληρωμένες συλλογές και των 7 χρωμάτων όπως η παρακάτω που διατίθεται προς πώληση τώρα, μπορεί να ξεπεράσουν και τις 2000 ευρώ.



Τελικά ίσως κάποιες Coronet να ήταν οι φθηνότερες φωτογραφικές στον κόσμο, όπως διαλαλεί και η παρακάτω διαφήμιση της δεκαετίας του 30, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως δεν ήταν πολύτιμες για τους εκάστοτε κατόχους τους.



Σαν τον κύριο S.C. Peedle για παράδειγμα, που πολλές δεκαετίες πριν έκανε τον κόπο να γράψει το όνομα και την διεύθυνσή του στην θήκη της ταπεινής του Coronet. Θα στοιχημάτιζα πως αυτή ήταν και η μοναδική του φωτογραφική, άρα και η πολυτιμότερη και ακριβότερη όλων για τον ίδιο. Φωτογραφική που μπορεί να τον συνόδευσε μια ζωή και να αποτύπωσε ότι ήταν σημαντικό και μοναδικό για αυτόν.



Η χάρτινη φυσούνα της, ο απλός μηνίσκος που έχει για φακό, καθώς και το κλείστρο της καλά κρατούν ακόμη. Πριν μερικά χρόνια μάλιστα έβγαλα και μερικές φώτο με αυτήν, έτσι, στη μνήμη του κάθε άγνωστου φωτογράφου που δεν είχε άλλο, παρά μια από τις φθηνότερες μηχανές στο κόσμο…


Proud to be English!

Η μπλέ πόρτα πρέπει να ήταν του κυρίου Peedle.


Με τον φακό της του ενός στοιχείου περίπου 105mm/f16


Crop με τις χαρακτηριστικές χρωματικές εκτροπές φακού του είδους

 

[chris73]

Κατά καιρούς έψαχνα για εκείνο το θέμα των προπολεμικών τηλεφακών, περί ολυμπιάδας κτλ.
Τελικά βρήκα το παρακάτω επιτέλους στη βιβλιοθήκη της Ινδίας.
comercial φακοί f5 έως 800mm


να θυμίσω αναφέρεται σε κάτι σαν αυτόν (f5 640mm ο συγκεκριμένος)

 

[chris73]

Το πιο "άχρηστο" φωτογραφικό κατασκεύασμα του 1905
Ταχύτητα 1/2200 (?!) και τα 90x120mm έχουν και μια διαφορά από τα 24x36 όσο ναναι σε αδράνεια κτλ

 

[chris73]

Kinax (άντε και λίγο Παρίσι -όχι άλλη Δρέσδη)



Συνέβησαν εις Παρισίους…
Επειδή πάλι έχουμε "νέο" μοντέλο ας αρχίσουμε με λίγη αρχαιολογία :grandpa:

Το 1908 ή λίγο νωρίτερα, ο G. Jousset ανέλαβε την εταιρία φωτογραφικών του κυρίου Mattioli. Έκτοτε και μέχρι τις αρχές του 30, ακολούθησε μία πολύ διακριτική πορεία στις κατασκευές του είδους και κατόπιν τα ίχνη του χάθηκαν.


1925

Το όνομά του θα εμφανισθεί ξανά το 1945, όταν στις πρώην εγκαταστάσεις Jousset ιδρύθηκε η Kinax. Αν ζούσε ακόμη ή είχε κάποια σχέση με την νέα εταιρία ο κύριος G. μην με ρωτάτε μια που δεν έβγαλα καμία άκρη.

Η Kinax δεν ήταν γραφτό να ζήσει πολύ, και το 1958 έκλεισε τις πόρτες τις αφήνοντας πίσω μερικά καλοκατασκευασμένα μοντέλα φωτογραφικών με φυσούνα. Από την άλλη κάποιες διοπτικές που κυκλοφόρισαν μάλλον δεν ήταν δικές της, και θα πρέπει να χρεωθούν στην Atoms, εταιρία που κατασκεύαζε και τα κλείστρα ονόματι Atos για διάφορες Γαλλικές της εποχής.



Οι κατασκευές της Kinax έφεραν ονόματα χωρίς πολύ φαντασία όπως Kinax I – II κτλ, όμως κάποιος σκέφτηκε να τις ξαναβαπτίσει όταν αυτές θα εξάγονταν στις χώρες των συμμάχων του πρόσφατου πολέμου. Έτσι λοιπόν οι ξενιτεμένες Kinax για λόγους μάρκετινγκ απέκτησαν ευφάνταστα ονόματα όπως Normandy, Ardennes κ.α έτσι για να φέρνουν αναμνήσεις σε αυτούς που είχαν γυρίσει από τα μέτωπα…



Εντωμεταξυ…
Μερικοί ακόμη ξύνουν το κεφάλι τους για το φημολογούμενο αλλά άφαντο στερεοσκοπικό μοντέλο που προφανώς η Kinax ποτέ δεν κατασκεύασε. Υπάρχει κατατεθειμένη πατέντα για κάτι σχετικό λίγο πριν η εταιρία εξαφανισθεί, αλλά είναι και πιθανό όλα να ξεκίνησαν από την παρακάτω άσχετη διαφήμιση κιαλιών του 1924.



Ο οίκος αυτός καμία σχέση δεν φαίνεται να έχει με την Kinax (περισσότερο με Καθολικές εκδόσεις και άλλα τέτοια ασχολούνταν) παρά μόνο το όνομα αυτών των κατασκευών, το οποίο πάλι δεν γνωρίζω από πού προέκυψε και τι μπορεί να σημαίνει.

Φακοί Berthiot τοποθετούνταν στα ακριβότερα μοντέλα ενώ σε σπάνιες περιπτώσεις θα συναντήσουμε και οπτικά του πολύ κυρίου Πέτρου Angenieux . Στα υπόλοιπα μοντέλα τοποθετούνταν οπτικά Boyer και ίσως και Roussel.



Όσο για τα IPO κλείστρα ήταν κατασκευές της Kinax. Μην το πείτε φωναχτά και αυτοκτονήσει κανένας Γάλλος με την μπαγκέτα, αλλά πολύ θα ήθελαν να φθάσουν τα αντίστοιχα Γερμανικά. Μα δεν πειράζει, άλλο ταπεραμέντο, άλλες κατασκευές.

Η φωτογραφική που βλέπεται ονομάζεται Super Kinax με διάστημα παραγωγής κάπου μεταξύ 1949-51, ενώ στην συνέχεια αντικαταστάθηκε από την Super Kinax III.



Οι Γάλλοι εκεί στην Kinax ειδικά, δεν βλέπω να είχαν έλλειψη πρώτων υλών μετά τον πόλεμο και του έδωσαν να καταλάβει.
Το σασί είναι κατασκευασμένο από βαριά πρεσαριστή λαμαρίνα, και όλα τα εξαρτήματα είναι βαριά και με μεγαλύτερο ίσως πάχος από όσο χρειάζεται.

Το ίδιο ισχύει και για το κλείστρο που μόνο του χωρίς τον φακό είναι αρκετό για να ανοίξει κανένα κεφάλι. Δυστυχώς όμως όπως ανέφερα και πριν, πολύ θα ήθελε από μηχανικής άποψης να φθάσει τους Γερμανούς.



Το σκόπευτρο ρυθμίζεται για σφάλμα παράλλαξης και ξεδιπλώνει αυτόματα με το άνοιγμα της φωτογραφικής. Από την άλλη η επένδυση δεν λέει και πολλά και είναι σαν να αγοράζονταν από τον προμηθευτή της Balda…

O φακός της που φέρει το μυστηριώδες S.B.J. είναι της Berthiot αν και αυτό δεν το ανέφεραν σε όλες τις διαφημίσεις της εποχής. Είναι τύπου Tessar, και πολύ καλός όταν κλείσει κανείς το διάφραγμα. Στο 3.5 όμως αν δεν έχει σκοπό κάποιος να βγάλει artistic πορτραίτα είναι ουσιαστικά άχρηστος.



Η Super Kinax φορτώνει φίλμ 620 και αποδίδει 8 αρνητικά διάστασης 6x9cm. To 620 φιλμ ήταν πατέντα της Kodak που εμφανίσθηκε το 1932 με μοναδικό σκοπό το κέρδος της τελευταίας, καθώς μόνο αυτό μπορούσε να χρησιμοποιηθεί σε πολλές φωτογραφικές της οπότε και οι καταναλωτές «εξαναγκάζονταν» να αγοράζουν μόνο Kodak 620.

Το μέσο είναι ίδιο με το γνωστό 120 και η μόνη διαφορά είναι στο καρούλι που έχει λεπτότερο άξονα καθώς και φλάντζες στα άκρα. Ειδικά αυτό το τελευταίο έκανε την διαφορά, με αποτέλεσμα να μην χωράν φιλμ φορμά 120 σε φωτογραφικές που ήταν κατασκευασμένες για να δέχονται το 620.



Η συγκεκριμένη φωτογραφική ήρθε φορτωμένη με ένα εκφωτισμένο Kodacolor VR200. Καθώς το VR200 κατασκευάζονταν μόνο μεταξύ 1982-86 μπορούμε με αρκετή ασφάλεια να συμπεράνουμε πως κάπου εκεί θα πρέπει να ήταν και η τελευταία φορά που χρησιμοποιήθηκε.

Να πω την αλήθεια, το βρίσκω περίεργο στα μέσα του 80 κάποιος να χρησιμοποιούσε μια τέτοια φωτογραφική που όχι μόνο ήταν 35 χρονών και αρκετά δύσχρηστη, άλλα επίσης κατανάλωνε πολύ φιλμ.


Συνασπισμός Gevaert Kinax και Voigtlander για να βγει φθηνά η διαφήμιση perator:

Η προσπάθεια εμφάνισής του ως ασπρόμαυρο μετά από τόσα χρόνια είχε κάποιο αποτέλεσμα, και το θέμα στις φώτο που προέκυψαν ήταν τα λουλούδια.
Γάλλοι, τι περιμένεις? :flowers:

 

[chris73]

*Παράρτημα

Τελικά ευχαριστήθηκα με το παραπάνω την εμπειρία να φωτογραφίσω χωρίς κανένα βοήθημα με την Retina Ia και είπα να το μοιραστώ μαζί σας.

Από το να τη φορτώσει κανείς φιλμ, να εστιάσει με το μάτι, να εκθέσει με τον Sunny F16, να σκοπεύσει όπου νομίζει μέσα από το άσχετο σκόπευτρο, μέχρι να εμφανίσει το φιλμ και να το ...φωτογραφίσει ηλεκτρονικά.
Είχα ξεχάσει πως είναι να "κόβεις ταχύτητα" και να σκέφτεσαι περισσότερο, να μην μπορείς να δεις κανένα preview, να μην ακούς κανένα ηλεκτρονικό ήχο και να περιμένεις να ανοίξεις το tank για να δεις τα πρώτα αρνητικά.

Φωτογράφισα στο πόδι το αποτέλεσμα και να λίγα δείγματα χωρίς κανένα crop. Και στραβωμάρες έχουμε και διάφορα άλλα, όμως εμένα με έκαναν να χαμογελάσω.

Ilford Delta 100 δύο χρόνια ληγμένο εκτός ψυγείου, και κάποιες φορές 8x κόκκινο φίλτρο στο χέρι.










Τόσο μου άρεσε που γύρισα και φόρτωσα την Ihagee με 35mm αν και κανονικά παίρνει 127 φιλμ

 

[cacau]

Ενόσω εσύ έκοβες ταχύτητα, εγώ έτρεχα - με αποτέλεσμα να τα βλέπω τώρα!

Να πω ότι ζηλεύω? Λίγα λέω... Μπράβο αγαπητέ που βρίσκεις διάθεση και χρόνο, και άλλο ένα που τα μοιράζεσαι μαζί μας :SFGSFGSF:

 

[chris73]

Ευχαριστώ. Χρόνο "δυστυχώς" έχουμε...

 

[chris73]

Ολίγη από διαφραγματικά κλείστρα (η άνοδος και η πτώση των κακών Γερμανών)



Εκεί στο τέλος του 19ου αιώνα οι εξελίξεις άρχισαν να τρέχουν στον τομέα ελέγχου του χρόνου έκθεσης, καθώς τα φωτοευαίσθητα υλικά αλλά και τα οπτικά γινόταν όλο και γρηγορότερα.

«Παραδόξως», η Αμερική που πάντα ήταν πίσω από την Ευρώπη στις φωτογραφικές εξελίξεις, παρουσίαζε τότε μια έντονη κινητικότητα στο θέμα.

Αφού είχαν εφαρμοσθεί διάφορες μηχανικές λύσεις όπως ο –αναξιόπιστος- έλεγχος με τριβή, βρισκόμασταν στην εποχή του πνευματικού ελέγχου στις αργές ταχύτητες των κλείστρων. Από την μεγαλύτερη αμερικανική εταιρία οπτικών Bausch & Lomb (ok οι ομώνυμοι ιδρυτές της ήταν Γερμανοί μετανάστες αλλά άσχετο), προέκυψαν όχι μόνο κατασκευές ορόσημα, αλλά και διαρροές έμψυχου δυναμικού που είχαν σκοπό να τραβήξουν τον δικό τους δρόμο.



Οι Ernst Gundlach και Andrew Wollensak που σχημάτισαν τις αντίστοιχες εταιρίες ήταν δύο από αυτούς. Αλλά και οι Rudolph Klein and Theodor Brueck άφησαν την μαμά Bausch & Lomb και ξεκίνησαν την δική τους εταιρία που το 1911 θα πάρει το τελικό της όνομα Ilex.

Αέραααα…
Και ο πνευματικός έλεγχος των αργών ταχυτήτων όμως, παρουσίαζε αστάθεια ακόμη και από την θερμοκρασία ή υγρασία του αέρα, και εδώ ήταν που ήρθαν οι αμερικάνοι Klein και Brueck το 1910 να παρουσιάσουν ένα ωρολογιακό μηχανισμό καθυστέρησης που θα αντικαθιστούσε τον πνευματικό. Ωρολογιακοί μηχανισμοί όχι πως δεν είχαν εμφανισθεί ήδη από το 1880 περίπου, αλλά οι εφαρμογές και η εποχή ήταν διαφορετικές.


1888

Γερμανική διαπλοκή
Εντωμεταξύ στας Ευρώπας και ειδικότερα στη Γερμανία υπήρχε μια παράλληλη κατάσταση. Η γνωστή Linhof εργαζόταν επάνω στο θέμα (ως κατασκευαστής κλείστρων είχε ξεκινήσει έτσι και αλλιώς), καθώς και οι Voigtlander, Ernemann, Goerz, Kenngott και η μεγάλη Steinheil για να αναφέρουμε μερικούς.

Στην Steinheill εργάζονταν τότε οι Christian Bruns και Friedrich Deckel. Ο Burns ήταν υπεύθυνος για όλες τις επιτυχημένες σχεδιάσεις κλείστρων της Steinheill και ο Deckel είχε εργαστεί προηγουμένως για/με τον Ernst Abbe της Zeiss.

Από την Steinheill αποχώρησε πρώτος ο Deckel και μετά ακολούθησε ο Burns. Οι δύο μαζί έφτιαξαν το μακροβιότερο πνευματικό κλείστρο όλων των εποχών, Compound (είδαμε ένα σε παρουσίαση της ICA) που πρωτοπαρουσιάστηκε το 1905. Σύντομα ο Burns αποχώρησε αλλά συνέχισε να εργάζεται στον τομέα πατεντάροντας το 1910-11 τον δικό του ωρολογιακό μηχανισμό που αντικαθιστούσε τον πνευματικό.



Η Zeiss που είχε -τα χέρια τέσσερα τα μάτια δεκατέσσερα- στην Ευρώπη -και ένα μεγάλο μάτι που έβλεπε απ’την πλάτη- την Αμερική, βρισκόταν πίσω από κάθε πέτρα (αρκεί αυτή να είχε ενδιαφέρον). Φανερές και μυστικές συμφωνίες, μετοχές και κοινά ενδιαφέροντα μοιράζονταν η Zeiss όχι μόνο με συμπατριώτες της, αλλά και με την Bausch & Lomb.

-Εμβόλιμα εδώ να αναφερθεί επίσης πως η Zeiss τότε δεν πολυασχολούταν με την παραγωγή φωτογραφικών φακών. Κατόπιν άδειας οι «συνταγές» της κατασκευάζονταν σε Αμερική, Γαλλία, Ελβετία, Ιταλία και Αγγλία αν δεν ξεχνάω κάτι, από άλλες εταιρίες και αυτή έπαιρνε πνευματικά δικαιώματα.

Όλα τα παραπάνω δείχνουν την μεγάλη εξωστρέφεια και σημαντικότητα αυτής της εταιρίας που δεν άφησε να της ξεφύγει η νέα «ωρολογιακή» εφαρμογή στα κλείστρα.

Ο Deckel είχε κηδεμόνα τη Zeiss και σύντομα απέκτησε τα δικαιώματα της Ilex, πιθανώς μαζί και την πατέντα του τότε ανεξάρτητου Burns, για να κατασκευάσει την δική του «ωρολογιακή» βερσιόν του Compound αντικαθιστώντας το πνευματικό κομμάτι. Έτσι γεννήθηκε το 1912 το κλείστρο Compur , και με αυτή την κίνηση το κέντρο του κόσμου σε αυτόν τον τομέα μεταφέρθηκε στην Γερμανία ξεκινώντας ένα μονοπώλιο που θα διαρκούσε μισό αιώνα. Από την άλλη ο Deckel χρεώθηκε μιας επιτυχία που δεν είχε σχεδιάσει ποτέ…



Και μην ξεχνάμε πως στις υπόγειες διαδρομές της Zeiss σύντομα προστέθηκε η άλλη μεγάλη εταιρία του χώρου, αυτοί των Gauthier και το γλυκό ήρθε και έδεσε.

Ανταγωνιστές της Zeiss αγόραζαν κλείστρα Gauthier, ίσως όχι μόνο γιατί ήταν οικονομικότερα αλλά και από άποψη, πιθανόν για να μην ενισχύουν το μεγάλο ψάρι, έλα όμως που και πάλι ένα μέρος των κερδών κατέληγε στην Ζeiss…

Εντωμεταξύ στην Αμερική η Ilex συνέχισε να παράγει το δικό της κλείστρο που δεν μπορούσε όμως να συγκριθεί με τα Γερμανικά και απευθυνόταν στις «μάζες».

Αφού οι Γερμανοί οργάνωσαν τα πάντα όπως ήθελαν και άρχισαν να δουλεύουν πολύ «ωρολογιακά» κάθισαν μόνοι τους στην κορυφή και αγνάντευαν πίνοντας μπύρες και τρώγοντας λουκάνικα πολύ ευχαριστημένοι με το αποτέλεσμα.



Η επιτυχία όμως τους είχε τυφλώσει και επαναπαύτηκαν σε θανάσιμο βαθμό…

Τα διαφραγματικά κλείστρα έχουν μεγάλα πλεονεκτήματα έναντι των κλείστρων εστιακού επιπέδου, όπως η λειτουργία με ουσιαστικά μηδενικούς κραδασμούς και θόρυβο, ο συγχρονισμός του φλας σε όλες τις ταχύτητες και η απουσία παραμόρφωσης κατά την καταγραφή γρήγορα κινούμενων θεμάτων.

Μετά τον πόλεμο, όσο οι φακοί ήταν ακόμη σχετικά αργοί και μη αποσπώμενοι στην πλειοψηφία των εφαρμογών, δεν ήταν πρόβλημα η χρήση τέτοιων κλείστρων.



Φωτεινότεροι φακοί όμως απαιτούν μεγαλύτερους μηχανισμούς πράγμα που σημαίνει όγκο, μάζα, μεγαλύτερη αδράνεια κτλ. Αυτά τα προηγούμενα, είτε δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν καθώς μας περιορίζει η φυσική ή η τεχνολογία (για αυτό και οι αργές σχετικά ταχύτητες σε σχέση με τα κλείστρα εστιακού επιπέδου), είτε κοστίζουν απαγορευτικά αν εφαρμοστούν σε «καθημερινές» εφαρμογές.

Επίσης στην περίπτωση των εναλλάξιμων φακών κάθε ένας θα πρέπει να έχει εντός του τοποθετημένο και ένα τέτοιο κλείστρο, με ότι τεχνολογία σε ακρίβεια και υλικά μπορεί αυτό να σημαίνει, πράγμα που και πάλι καθιστά το κόστος απαγορευτικό για πολλούς.

Και τότε εμφανίστηκαν οι Ιάπωνες, που κάτω από τη μύτη των Γερμανών πήραν την εκδίκησή τους την δεκαετία του 60 προσφέροντας οικονομικά SLR σώματα και ποιοτικούς φωτεινούς φακούς. Στη Γερμανία μέχρι να συνειδητοποιήσουν τι είχε συμβεί και να αντιδράσουν, το παιχνίδι είχε πια χαθεί…

Παρακάτω ο πρώτος τύπος Compur που λίγο πριν το 1930 έγινε περισσότερο εξευγενισμένο.

To view this content we will need your consent to set third party cookies.
For more detailed information, see our cookies page.

Accept third party cookies

 

[chris73]

H Contessa Nettel και ο “μυστηριώδης” Sonnar

Όταν ο κόσμος ήταν κάπως έτσι…


…μια τυπική φωτογραφική έμοιαζε πολύ με την παρακάτω.


Σήμερα και πάλι θα βρούμε μπροστά μας τον κύριο Nagel, για τον οποίο γράφτηκαν ήδη μερικά πράγματα εδώ.

Όπως είχαμε δει, η Contessa-Nettel σχηματίσθηκε το 1919 μετά την εξαγορά της Νettel από την Contessa του κυρίου Nagel. Δεν θα περάσουν όμως πολλά χρόνια, και το 1926 η εταιρία αυτή θα συμμετέχει μαζί με άλλες στην δημιουργία της Zeiss Ikon.



Nettel
Η ιστορία της Nettel ξεκίνησε το 1902 στο Sontheim. Το αρχικό της όνομα ήταν «Suddeutsches Camerawerk Korner und Mayer», ενώ δύο χρόνια αργότερα θα την συναντήσουμε ως «Camerawerk Sontheim». Η εταιρία θα πάρει το τελικό της όνομα το 1908, χρονιά δηλαδή που στη Στουτγάρδη μόλις είχε σχηματισθεί η Drexler & Nagel, η οποία ένα χρόνο αργότερα με την αποχώρηση του Drexler θα μετονομασθεί σε Contessa.



Δεν γνωρίζω σε τι οικονομική δυσχέρεια μπορεί να είχε περιέλθει η Nettel εκείνα τα δύσκολα μεταπολεμικά χρόνια για να καταφύγει σε αυτή την κίνηση. Ποτέ όμως δεν είχε περιοριστεί στην παραγωγή κοινότοπων μοντέλων. Το αντίθετο μάλιστα. Η Nettel πάντα κατασκεύαζε ποιοτικές και πρωτοποριακές φωτογραφικές με ενδιαφέροντες μηχανισμούς, και σε πολλές περιπτώσεις χρησιμοποιούσε κλείστρα εστιακού επιπέδου.

Επίσης δεν τσιγκουνευόταν στη διαφήμιση, καθώς θα συναντήσουμε τακτικά καταχωρίσεις της στον διεθνή τύπο της εποχής. Ίσως λοιπόν, ακριβώς επειδή η Nettel δεν έκανε εκπτώσεις σε κανένα επίπεδο, ενώ από την άλλη ήταν ένας σχετικά μικρός ανεξάρτητος κατασκευαστής απέναντι στον συνασπισμένο ανταγωνισμό (βλέπε ICA) να μην μπόρεσε να αντεπεξέλθει οικονομικά.

Μετά την εξαγορά της, πολλά μοντέλα συνέχισαν να παράγονται και κάτω από την νέα εταιρία αλλά και αργότερα συμπεριλήφθηκαν στον κατάλογο της Zeiss Ikon.


Η κατασκοπεία τα πρώτα χρόνια του 20ου αιώνα...Δήθεν αγναντεύεις με το μονόκιαλο αλλά στην πραγματικότητα φωτογραφίζεις στις 90 μοίρες...

Roaring 20s


Η φωτογραφική που βλέπεται είναι ένα τυπικό(τατο) δείγμα κατασκευών της εποχής.

Τόσο πολύ έμοιαζαν τα περισσότερα μοντέλα του συνόλου των εταιριών τότε, καθώς μάλιστα πολλές φορές μοιράζονταν ίδια εξαρτήματα ή φακούς, που δύσκολα ξεχωρίζουν μεταξύ τους. Πάλι καλά που αρκετές φορές την μπερδεμένη αυτή κατάσταση μπορεί να σώσει η συνηθισμένη τακτική της εποχής, που ήθελε το όνομα του μοντέλου να βρίσκεται τυπωμένο στο χερούλι της εκάστοτε κατασκευής.



Το φορμά της είναι 9x12cm, και φόρτωνε όπως συνηθιζόταν με φωτογραφικές πλάκες. Ωστόσο, ανεξάρτητες εταιρίες κατασκεύαζαν και αντάπτορες που επέτρεπαν σε φωτογραφικές του είδους να χρησιμοποιηθούν με φιλμ 120.

Η επένδυσή της είναι δερμάτινη, όχι όμως και η φυσούνα της που κατασκευάστηκε από επεξεργασμένο χαρτί. Επίσης το πάνελ του φακού επιτρέπει μικρές κατακόρυφες και οριζόντιες κινήσεις.

Αν και η συγκεκριμένη φωτογραφική απευθυνόταν στη μεσαία κατηγορία της αγοράς, λεπτομέρειες και συναρμογές δείχνουν πολύ φροντίδα, κάτι αναμενόμενο δηλαδή για ένα κατασκεύασμα του κυρίου Nagel.



Ο πρώην ιδιοκτήτης της αν και φαίνεται πως την χρησιμοποίησε αρκετά, πρέπει να την φρόντιζε πολύ, καθώς δε έχω δει καθαρότερη φωτογραφική από εκείνα τα χρόνια και δεν αναφέρομαι για την μετέπειτα αποθήκευση της, ούτε και για κάποιο επιπόλαιο καθάρισμα της τελευταίας στιγμής πριν την σύγχρονή πώληση.

Και οι πλάτες, και η δερμάτινη θήκη με την κλασική μωβ επένδυση εσωτερικά ήταν όλα σε άψογη κατάσταση. Το …μισό σκόπευτρο καθώς και τα δύο λαμάκια που συγκρατούν την φυσούνα όταν δεν βρίσκεται σε πλήρη έκταση έχουν τοποθετηθεί εκ των υστέρων.



Ο Sonnar πριν τον Sonnar…
O ιστορικός φακός Sonnar όπως τον γνωρίζουμε σήμερα, πρωτοσχεδιάστηκε από τον Ludwig Bertele της Zeiss κάπου στο 1930 για να εξοπλίσει τις πρώτες Contax .

Η έλλειψη επιστρώσεων στα οπτικά μέχρι πριν τον πόλεμο, απέτρεπε την κατασκευή πολύπλοκων φακών με πολλά μεμονωμένα στοιχεία ή πολλά γκρουπ.

Δεν ήταν που δεν ήξεραν πως να τους σχεδιάσουν, αλλά οι αντανακλάσεις που προέκυπταν από κάθε επιφάνεια οπτικού που βρισκόταν σε επαφή με τον αέρα, όχι μόνο μείωνε το κοντράστ, αλλά ακόμη χειρότερα μείωνε τη φωτεινότητα κατά περίπου 4% έκαστη.



Ο Bertele, χωρίς κάποια ειδικευμένη εκπαίδευση είχε ξεκινήσει να εργάζεται ως βοηθός στη Rodenstock και σύντομα μεταπήδησε στην Ernemann. Εκεί ήταν που σχεδίασε τον πρώτο f2 φακό που τοποθετήθηκε ποτέ σε φωτογραφική μηχανή ο οποίος ονομάστηκε Ernostar.

Κατόπιν, μετά την προσχώρηση της Ernemann στην Zeiss Ikon, η δεύτερη έκλεισε τον Bertele σε ένα δωμάτιο μαζί με μερικούς άλλους και του είπε πως δεν θα ξαναβγεί αν δεν έχει έτοιμους τους φακούς για την Contax που ετοιμαζόταν να κυκλοφορήσει στην αγορά με σκοπό να ανταγωνιστεί την Leica (και στο τέλος η Zeiss τα κατάφερε αφού για αρκετά χρόνια όποιος δεν είχε χρήματα για μια Contax κατέφευγε στην Leica και όχι το αντίθετο).


Ευτυχώς που ο ταλαντούχος σχεδιαστής είχε ήδη μια γερή βάση, δηλαδή τα σχέδια του Ernostar στα οποία βασίστηκε για να σχεδιάσει τον νέο φακό που ονομάστηκε Sonnar.



Ο Sonnar που αποτελούνταν από 3 γκρούπ μόνο, δεν παρουσίαζε περισσότερες απώλειες φωτεινότητας και κοντράστ από ένα απλό φακό 3 στοιχείων. Σχεδιαστικά όμως, ενώ οι «αντοχές» του τελευταίου σε ευκρίνεια εξαντλούνται στα μικρά διαφράγματα, ο Sonnar μπόρεσε να προσφέρει πολύ φωτεινότερες υλοποιήσεις σε μικρό μέγεθος χωρίς να χάνει το δυνατόν σε εκτροπές και παραμορφώσεις.

---Παρένθεση: Η μείωση του κοντράστ δεν αποτελούσε πάντα και για όλους πρόβλημα, το αντίθετο μάλιστα. Στην Αμερική μια μορφή επιστρώσεων έκανε την εμφάνισή της το 1939-40 και τα κινηματογραφικά στούντιο άρχισαν να στέλνουν τους φακούς τους για…θεραπεία. Όταν γύρισαν πίσω όμως πολλοί διευθυντές φωτογραφίας στράβωσαν…

Τα σοφτ χολιγουντιανά πορτρέτα δεν τους πετύχαιναν πλέον, και πολλές φορές απαιτούσαν να επιστρέψουν οι φακοί στην αρχική τους κατάσταση. Ποίος ο λόγος να χρησιμοποιήσουν επιπλέον φίλτρα ή άλλες τεχνικές όταν μέχρι τότε οι φακοί τα κατάφερναν μόνοι τους?… ---



Καλά όλα τα παραπάνω, όμως η μοναδική σχέση που έχουν με τον φακό που βλέπεται εδώ -και προϋπήρξε όλων των Sonnar- είναι το όνομα…

Η wiki ελαφρά την καρδία βασιζόμενη στο γεγονός πως ο θυρεός του Sonheim περιέχει και το σύμβολο του ήλιου που στα γερμανικά λέγεται sonne, αναφέρει πως το “brand” ανήκε στη Nettel. Κανείς όμως τουλάχιστον ακόμη, δεν έχει να παρουσιάσει μια Nettel με ένα Sonnar. Ούτε και σε κάποια διαφήμιση κατάφερα να εντοπίσω κάτι σχετικό.



Το πιθανότερο λοιπόν η ονομασία Sonnar να χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά από την Contessa Nettel όχι μόνο σε φακούς, αλλά και στο συγκεκριμένο μοντέλο που βλέπετε εδώ. Ο φακός αν και δεν υπάρχει τίποτα το χειροπιαστό, είναι σχεδόν σίγουρο πως κατασκευάστηκε από την Schneider, και είναι ένας ακόμη Xenar (φόρμουλα tessar) που ξαναβαφτίστηκε….

Κατόπιν η Zeiss Ikon προφανώς για να υπογραμμίσει το γεγονός της μεγάλης φωτεινότατος των φακών της με συνειρμούς και λογοπαίγνια, βρήκε δόκιμο να χρησιμοποιήσει αυτό το όνομα που κληρονόμησε από την Contessa Nettel.

Αυτός λοιπόν πρέπει να ήταν ο πρώτος Sonnar της ιστορίας, που σχεδιαστικά όμως καμία σχέση δεν έχει με τον διάσημο συνονόματο.

Δοκιμή με τον ...Ur-Sonnar

 

[cacau]

Ιστορίες και μύθοι για μεγάλα παιδιά... Συνέχισε φίλε μας (όπως ο Sam - for old times' sake).

 

[chris73]

Rodenstock

Ας είναι αυτά που έρχονται χρόνια δημιουργικά!
Ποδαρικό φέτος από τον κύριο Ιωσήφ...:drummer:



Καθώς το οικογενειακό εργοστάσιο στο μικρό Ershausen της Θουριγγίας πήγαινε για φούντο, στα 14 του (1860) o μικρός Ιωσήφ Rodenstock πήρε μια βαλίτσα και ξεκίνησε περιπλανώμενος πουλώντας καρφίτσες και άλλα ψιλικά.

Στην πορεία εμπλούτισε την πραμάτεια του με θερμόμετρα, βαρόμετρα κ.α., τα οποία ύστερα από ένα σημείο άρχισε να κατασκευάζει ο ίδιος, ενώ λίγο αργότερα στις ιδιοκατασκευές του νεαρού Ιωσήφ προστέθηκαν και οι σκελετοί φακών οράσεως.



Αυτό το τελευταίο όπως ήταν επόμενο, έφερε τον νεαρό Ιωσήφ σε επαφή με οπτικούς και την τέχνη τους, η οποία του κίνησε τόσο το ενδιαφέρον ώστε άρχισε να εκπαιδεύεται μόνος επάνω στο αντικείμενο.

Οι δουλειές τώρα πήγαιναν πολύ καλά, τόσο που μπορούσε πια να υποστηρίξει οικονομικά την οικογένεια του και ταυτόχρονα να μαζέψει και ένα κομπόδεμα το οποίο του επέτρεψε να ξεκινήσει την δική του εταιρία το 1877 μετακινούμενος στο γραφικό Wurzburg.

Το μικρό εργαστήρι οπτικών και οργάνων μόλις 2 χρόνια αργότερα απασχολούσε ήδη 30 υπαλλήλους και οι πατενταρισμένοι φακοί οράσεως που παράγονταν εκεί απέκτησαν πολύ καλή φήμη, ενώ και από το διπλανό πανεπιστήμιο οι παραγγελίες για διάφορα όργανα και επισκευές δεν έλειπαν.



Έτσι, ο κύριος Ιωσήφ μόλις 5 χρόνια μετά την «έναρξη των εργασιών» στο Wurzburg αποφάσισε να μετακινηθεί εκ νέου, -αυτή τη φορά στο Μόναχο- και να υλοποιήσει αυτό που είχε από νωρίς στο νου. Να κατασκευάζει δηλαδή γυαλιά προσαρμοσμένα στις ανάγκες του κάθε πελάτη ξεχωριστά, πράγμα πρωτοποριακό για την εποχή.

Η επιτυχία της εταιρίας ήταν μεγάλη και τελικά το 1886 αγοράστηκαν ιδιόκτητες εγκαταστάσεις στην πόλη, στο σημείο που μέχρι και σήμερα βρίσκεται η έδρα της.

Η Rodenstock λειτουργούσε με άκρως πατριαρχική δομή, και ο μπάρμπα Ιωσήφ βρισκόταν πίσω από κάθε κίνησή της μέχρι και την εκπνοή του πρώτου παγκοσμίου πολέμου, ενώ ιοί και εγγονοί συνεχίζουν να βρίσκονται στο τιμόνι της εταιρίας έως και τις μέρες μας.



Τα οπτικά όρασης αποτελούσαν πάντα τον βασικό κλάδο παραγωγής και έρευνας της Rodenstock, όμως περίπου από το 1890 ένας παράλληλος κλάδος, αυτός των φωτογραφικών έτρεχε.

Στα χρόνια του πρώτου παγκοσμίου, η Rodenstock όπως και οι υπόλοιπες γερμανικές εταιρίες βρέθηκε αποκλεισμένη από τις έξω αγορές, όμως τα κατάφερε θαυμάσια προμηθεύοντας το κράτος.


1908

Τα αναστατωμένα χρόνια που ακολούθησαν καθώς και το κραχ του 29 έφεραν την εταιρία σε δεινή θέση, η οποία όμως μπόρεσε να παραμείνει ανεξάρτητη και να μην προσαρτηθεί στην Zeiss, ενώ νέες συμφωνίες με το κράτος το 1932 της έδωσαν την δυνατότητα να ανακάμψει.

Από τον δεύτερο παγκόσμιο βγήκε με σχετικά μικρές απώλειες και ελάχιστες εβδομάδες μετά το τέλος του η Rodenstock επανήλθε στην έρευνα και την παραγωγή.

Το κομμάτι των φωτογραφικών λειτουργούσε παράλληλα και συνεχόμενα με τα πάνω και κάτω του όλον αυτό τον καιρό (και συνεχίζει έως σήμερα στους φακούς μεγάλου φορμά και ειδικές κατασκευές για την Alpa), ενώ με την αυγή του 20 αιώνα έως και την έναρξη του δευτέρου παγκοσμίου η Rodenstock διέθετε μια πληθώρα φωτογραφικών μηχανών στις οποίες προσάρμοζε τους δικούς της φακούς.



Όμως ποτέ πραγματικά δεν πρέπει να κατασκεύασε η ίδια αυτά τα «σώματα».
Χαρακτηριστικό παράδειγμα η φωτογραφική της παρουσίασης από το μέσο της δεκαετίας του 20.

Το σώμα είναι χωρίς αμφιβολία μια Welta Watson 9x12 με δερμάτινη επένδυση και φυσούνα, που φέρει έναν από τους δημοφιλέστερους φακούς της Rodenstock εκείνης της εποχής, δηλαδή των δεκαετιών 10, 20 και 30.


Το G. ήταν τιμητική αναφορά στον μπαμπά του κυρίου Ιωσήφ, Georg.

Στις μέρες μας μπορούν να εντοπιστούν όμοιες φωτογραφικές από τις δεκαετίες του 20 και 30 που φέρουν την στάμπα της Welta ή της Rodenstock. Όμως η συγκεκριμένη δεν έχει καμία «σήμανση».

Τι να υποθέσω? Ίσως κάποιος τρίτος που δεν ήθελε να πληρώνει το brand της Welta, ή της Rodenstock, αγόρασε χύμα σώματα και φακούς, τα οποία μετά πουλούσε στο κατάστημα του.


Camera Craft 1910

Ο φακός της εμφανίστηκε κάπου στο 1909 και είναι μια συμμετρική σχεδίαση 4 στοιχείων σε 4 ομάδες. Υπήρξε ίσως ο δημοφιλέστερος φακός της εταιρίας εκείνα τα χρόνια και αν βρεθεί σε καλή κατάσταση όπως ο συγκεκριμένος (no attic found, no shit! …καθώς την διαφήμιζε ο γερμανός πωλητής…) μπορεί εύκολα να καθαριστεί και να αποδώσει το μέγιστο.


1912

Τα 4 ανεξάρτητα στοιχεία του φακού την προ επιστρώσεων εποχή, σημαίνουν αυξημένες αντανακλάσεις, μείωση του κοντράστ και αρκετά μεγάλες απώλειες φωτεινότητας. Αν δεν χρησιμοποιηθεί όμως σε κόντρα φωτισμό νομίζω πως είναι αρκετά οξύς τηρουμένων των αναλογιών.

Μαζί με τη φωτογραφική κατέφθασε και η πλάτη της β€œRolex” που δίνει την δυνατότητα χρήσης φιλμ 120 σε αυτή ή παρόμοιες μηχανές της εποχής. Rolex ή Rada (Plaubel) είναι και οι πλάτες που θα συναντήσουμε συχνότερα εκείνα τα χρόνια.



Μέσα από το θαμπόγυαλο.