Διάθεση ρετρό

[chris73]

Ποιος θυμάται την Goerz?



Μπορεί σήμερα το όνομα να μην θυμίζει κάτι σε πολλούς, η Goerz όμως στην είσοδο του 20ου αιώνα, εποχή ραγδαίων εξελίξεων στα οπτικά αλλά και την τεχνολογία γενικότερα, υπήρξε δεύτερη σε μέγεθος και παγκόσμιο κύρος ίσως μόνο πίσω από τη Zeiss.

Και θα πρέπει να ήταν τέτοιο το επιχειρηματικό δαιμόνιο του Carl Paul Goerz , ώστε κατόρθωσε να φέρει την εταιρία του σε αυτή τη θέση μέσα σε μόνο 2-3 δεκαετίες από το πουθενά, και χωρίς ο ίδιος να διαθέτει κάποια ιδιαίτερη εκπαίδευση.


Herr Carl

Ήταν μόλις το 1874 όταν o 20χρονος νεαρός κύριος Carl ολοκλήρωσε τη μαθητεία του στον εμπορικό τομέα της εταιρίας του Emil Busch. Στη συνέχεια και για τα επόμενα δέκα-έντεκα χρόνια θα βρεθεί περιπλανώμενος στην Ευρώπη προωθώντας κατασκευές των συμπατριωτών του, όπου και υπήρξε για ένα διάστημα συνέταιρος του Ευγένιου Krauss εις Παρισίους (αδελφού του Γουστάβου που αργότερα θα στήσει την άλλη εταιρία Krauss της Στουτγκάρδης).



Με την επιστροφή στην πατρίδα το 1886 θα ξεκινήσει σε ένα Βερολινέζικό δωμάτιο μια επιχείρηση μεταπώλησης, όπου πολύ σύντομα ο ένας και δύο υπάλληλοι όπως και οι εγκαταστάσεις άρχισαν να πολλαπλασιάζονται με γεωμετρική πρόοδο, καθώς η εταιρία δεν άργησε να προχωρήσει σε δικές της κατασκευές αλλά και την παραγωγή οπτικών, τα πρώτα χρόνια με την συνεισφορά των Carl Moser και Karl Hertel.



Εταιρίες είμαστε λάθη κάνουμε…

Βρισκόμαστε γύρω στο 1890, περίοδο που η παραγωγή νέων κρυστάλλων στη Jena έδωσε την δυνατότατα στους οπτικούς να λύσουν το τελευταίο άλυτο οπτικό σφάλμα, αυτό του αστιγματισμού.

Ο πρώτος φακός του είδους κατασκευάστηκε τo σωτήριο έτος 1890 σε σχέδιο του Paul Rudolph της Zeiss (στην αρχή ως απλά Anastigmat και από το 1900 με την εμπορική ονομασία Protar, αφού ήταν ο…πρώτος(?), η ιστορία όμως σήμερα σπάνια αναφέρει ότι εκεί στην Ross του Λονδίνου δύο χρόνια νωρίτερα τους είχαν προλάβει στα χαρτιά τουλάχιστον πατεντάτοντας τον Concentric, η παραγωγή του οποίου όμως ξεκίνησε τέσσερα χρόνια αργότερα, το 1892.

Τέλος πάντων, αυτή η τεχνολογική εξέλιξη έβαλε πολλούς σχεδιαστές στο παιχνίδι των υπολογισμών με τα νέα δεδομένα, και ένας από αυτούς, ο Emil von Hoegh, σύντομα θα βρεθεί στην πόρτα της Zeiss με σχέδια για έναν πολλά υποσχόμενο φακό, έλα όμως που καμιά σημασία δεν του έδωσαν.



Η παραπάνω σκηνή διαδραματίστηκε εκεί που είχαμε αφήσει τον Concentric, δηλαδή το 1892, όπου κατά μια σύμπτωση της μοίρας ίσως, ο Moser της Goerz μόλις είχε αποχαιρετήσει τα εγκόσμια και την θέση του ήρθε να καλύψει ο διωγμένος από τη Zeiss, κύριος Emil.

Και κάπως έτσι ήταν που δημιουργήθηκε ένας φωτογραφικός φακός ορόσημο, αποκτώντας λίγα χρόνια αργότερα την εμπορική ονομασία Dagor (Doppel-Anastigmat GOeRz), τον οποίο ακόμη και σήμερα πολλοί φωτογράφοι μεγάλου φορμά δεν αποχωρίζονται.



Ο Dagor πολύ καλύτερα διορθωμένος από τον Protar, ήταν ο πρώτος συμμετρικός φακός (6 στοιχεία σε 2 ομάδες) της κατηγορίας, με κάλυψη 70 μοίρες ανοιχτός, που έφταναν όμως τις 90 σε κλειστότερα διαφράγματα, δίνοντας έτσι την δυνατότητα να χρησιμοποιηθεί και σε φωτογραφικές μεγαλυτέρου φορμά ως ευρυγώνιος.

Την εποχή που δεν υπήρχαν ακόμη επιστρώσεις, ο Dagor με τις λίγες εκτεθειμένες επιφάνειες κρυστάλλων στον αέρα απέδιδε αυξημένο κοντράστ με πολύ μικρές απώλειες φωτεινότητας λόγω μειωμένων εσωτερικών αντανακλάσεων, και τέλος ως συμμετρική σχεδίαση μπορούσε να αξιοποιηθεί ως τέλε χρησιμοποιώντας μόνο την μία ομάδα κρυστάλλων, με τις όποιες παραχωρήσεις σε φωτεινότητα και ευκρίνεια.


1915. Όταν η γυναίκα πίσω από την κάμερα ξέρει, ο σύζυγος ας σιωπά...

Μπορεί τότε να μην υπήρχαν μέσα κοινωνικής δικτύωσης (!), όμως τα νέα διαδόθηκαν πολύ γρήγορα σε ολόκληρο των φωτογραφικό κόσμο, με αποτέλεσμα μια και μόνο οπτική σχεδίαση να καταφέρει να απογειώσει την εταιρία του κυρίου Goerz. Η Zeiss που πάντα είχε τα μάτια της ανοιχτά σε κάθε γωνία του πλανήτη για οτιδήποτε ενδιαφέρον να φανταστώ πολύ το μετάνιωσε όταν κατάλαβε τι έχασε και μάλιστα μπροστά από την πόρτα της, όμως ήταν πια αργά.


Μπέρδεμα με τα διαφράγματα μέχρι να ακολουθηθεί πολύ αργότερα ένα στάνταρ από όλους. Ο φακός επάνω για παράδειγμα γράφει 6.8 που είναι όπως το ξέρουμε σήμερα. Στη βαθμονόμηση όμως ακόμη η Goerz όπως και άλλοι χρησιμοποιούσε την δική της σειρά.


1899

...

 

[chris73]

Ο Dagor με την παρουσίασή του στο Αμέρικα προκάλεσε τέτοια εντύπωση ώστε στήθηκε αμέσως παράρτημα το οποίο καθόλου δεν άργησε να εξελιχθεί σε ολοκληρωμένο εργοστάσιο παραγωγής, ενώ ταυτόχρονα η Goerz απέκτησε παρουσία σε πολλά σημεία της γης.

Από την Goerz επίσης κατασκευάστηκε το 1896 η πρώτη φωτογραφική με κλείστρο εστιακού επιπέδου σε συνεργασία με τον παραγνωρισμένο σήμερα σχεδιαστή του, εφευρέτη, φωτογράφο και χρονο-φωτογράφο της εποχής Ottomar Anschutz.


1896

Μια ακόμη ενδιαφέρουσα κατασκευή της εταιρίας υπήρξε ο υπερευρυγώνιος Hypergon που κάλυπτε 135 μοίρες χωρίς γεωμετρικές παραμορφώσεις. Το πρόβλημα της βινιέτας που αναπόφευκτα παρουσιάζεται στο εστιακό επίπεδο, όταν αυτό είναι...επίπεδο σε τέτοιες εξτριμ καταστάσεις, λυνόταν με ένα περιστρεφόμενο διάφραγμα εμπρός από τον φακό που εξισορροπούσε την εξασθένιση του φωτός στην περιφέρεια, μειώνοντας το φως που περνούσε από το κέντρο.



Αυτά, μαζί με διάφορα και πολλά άλλα μόνο ως προς τα φωτογραφικά, γιατί η δραστηριότητα της εταιρίας κάλυπτε πια σχεδόν κάθε οπτική εφαρμογή.

Ένα περισκόπιο για παράδειγμα που χρησιμοποιήθηκε και στα υποβρύχια βρισκόταν μπροστά από κάθε άλλη κατασκευή της εποχής, με αποτέλεσμα εγχώριοι και ξένοι κατασκευαστές να ψάχνουν πως να το αντιγράψουν και να το προσαρμόσουν στον δικό τους οπλισμό.

Με την είσοδο του 20ου αιώνα και μέχρι το τέλος του πρώτου παγκοσμίου, η Goerz αποτελούσε πλέον έναν εξαιρετικά σημαντικό προμηθευτή του στρατού και όχι μόνο του Γερμανικού.


Κατασκευή της έδρας της εταιρίας στο Βερολίνο που ξεκίνησε τα τελευταία χρόνια του 19ου αιώνα, και υπάρχει και σήμερα.

Εκείνη την περίοδο δεν ξέρω πως τα είχαν καταφέρει έτσι και οι από εδώ και οι από εκεί, ώστε σε μεγάλο βαθμό όλος ο κόσμος είχε φτάσει να εξαρτάται από την γερμανική παραγωγή σε οπτικά, έτσι με την κήρυξη του πολέμου οι σύμμαχοι άρχισαν να τρέχουν και να μην φτάνουν. Αποτέλεσμα αυτού ήταν να ξαναπάρουν μπρος οι παραδοσιακοί αγγλογάλλοι κατασκευαστές αλλά και να αναπτυχθεί εξ ανάγκης σοβαρή έρευνα και παραγωγή στην Αμερική.



Το τέλος του πολέμου θα βρει την Goerz να απασχολεί πάνω από 10000 εργαζομένους στο σύνολο το παραρτημάτων της, για τους οποίους ο κύριος Carl πρέπει να φρόντιζε πολύ καθώς ήδη από την τελευταία δεκαετία του 19ου αιώνα είχε καθιερώσει 8ωρή εργασία, πληρωμένες διακοπές και συνταξιοδοτικά προγράμματα, παροχές ανήκουστες για την συντριπτική πλειοψηφία του εργατικού δυναμικού τότε.


1895. Τον έφαγε τον Voigtlander σύμφωνα με τα γραφόμενα.

Καθώς από τα παραπάνω φαίνεται πως ένα πολύ μεγάλο κομμάτι των εσόδων της εταιρίας προερχόταν από συμβόλαια στρατιωτικών εξοπλισμών, ίσως και να ήταν ακριβώς αυτός ο λόγος για την μεταπολεμική της κατάρρευση. Η αδυναμία δηλαδή της προσαρμογής αποκλειστικά στην πολιτική παραγωγή τα μεταπολεμικά χρόνια, αφού μόνο η Zeiss πρέπει να κάλυπτε πια τις λιγοστές στρατιωτικές ανάγκες της Γερμανίας μετά την συνθήκη των Βερσαλλιών. (Δεν υπάρχει κάποιο συγκεκριμένο άρθρο σχετικά στη συνθήκη όπως ίσως κάποιοι αναφέρουν αλλά έτσι πια είχαν έρθει τα πράγματα)


1913. Όποιος παρακολουθεί το νήμα ίσως θυμάται τους γάλλους διανομείς Chevallier και Chevalier, καθώς και τον κύριο Gambs.

Το 1920 το αμερικανικό παράρτημα πωλήθηκε σε ντόπιους επενδυτές και συνέχισε αυτόνομα μέχρι το 1972 όταν και συγχωνεύτηκε με την εκεί Schneider. Έτσι τουλάχιστον μέσω άλλης ηπείρου κατάφερε να επιβιώσει το όνομα. Κάποια στιγμή επίσης ανεξαρτητοποιήθηκε επίσης το Αυστριακό παράρτημα, για το οποίο και δεν ακούστηκε τίποτα μέχρι την δεκαετία του 50 όπου και παρουσίασαν την Minicord.


1920


Και να πως αλλάζουν τα πράγματα. Το 1943 δεν ήθελαν καμία σχέση να έχουν με τον εχθρό υπενθυμίζοντας στους πατριώτες ποιος κατασκευάζει τι!

Επιπλέον ο θάνατος του herr Goerz το 1923 ίσως και να δυσκόλεψε ακόμη περισσότερο την κατάσταση, και έως το 1926 όπου όπως έχουμε ήδη δει σχηματίστηκε η Zeiss Ikon με την συμμετοχή και της Goerz, την θέση του εκλιπόντος ανέλαβε ο υιός Paul.


Και το 1923 υπήρχαν μαιμούδες...

...

 

[chris73]

Παραφωτογραφικά...

Για το κουτσομπολιό της ιστορίας αλλά και μια επιπλέον ματιά στην γενικότερη μεσοπολεμική βιομηχανική κατάσταση της Γερμανίας, η Zeiss τον υιό Goerz δεν τον άφησε να πάει χαμένο.
Τον διόρισε λοιπόν επικεφαλή της Fernseh, εταιρία δραστηριοποιούμενη στα ραδιοτηλεοπτικά που έστησαν η Zeiss και Bosch, ως αντίπαλο δέος της Telefunken που είχαν δημιουργήσει πολύ νωρίτερα η Siemens με την AEG.

Καθώς διαβάζω, ο υιός Goerz αν και όχι ιδιαίτερα συμπαθής στους ναζίδες σύμφωνα και με μαρτυρίες Άγγλων συνεργατών, μάλλον λόγω ικανότητας κατάφερε να κρατήσει αυτή τη θέση μέχρι και τις πρώτες μέρες του νέου πολέμου, όπου και αμέσως τον έστειλαν στο ναυτικό το 1939 για να τραυματιστεί σοβαρά 2 χρόνια αργότερα. (Μετά τον πόλεμο απέκτησε και για γαμπρό άγγλο αξιωματικό...)


Paul Goerz στο κέντρο.

Η μικρούλα που βλέπεται εδώ, ανήκει στην πρώτη μίνι κατηγορία φωτογραφικών μηχανών της ιστορίας, που κάποια στιγμή βαφτίστηκαν Vest Pocket για ευνόητους λόγους.

Αν και σήμερα η γνωστότερη –και ίσως περισσότερο εύχρηστη- της «οικογένειας» μπορεί να είναι η Kodak (Vest Pocket), σας βεβαιώνω πως ουκ ολίγες άλλες υπήρξαν εκείνη την εποχή, για τις οποίες ίσως θα πρέπει να γίνει χωριστή αναφορά κάποτε, και για να παρουσιαστεί επίσης το θέμα της «φωτογραφικής του φαντάρου» σε μια ορθότερη ίσως διάσταση.



«Του φαντάρου», που προέκυψε δηλαδή από τις εξελίξεις, καθώς η «οικογένεια» είχε ήδη σχηματιστεί τα αμέσως προηγούμενα χρόνια του πολέμου απευθυνόμενη στους ερασιτέχνες που ήθελαν να αποθανατίσουν την στιγμή, χωρίς περιττά βάρη αφού πια η τεχνολογία μπορούσε να το επιτρέψει. Και επειδή κάποια πράγματα δεν αλλάζουν στον χρόνο, και τότε υπήρξε ένας πόλεμος του φορμά, με αρκετούς να απαξιώνουν αυτά τα «παιχνίδια» που δεν μπορούσαν να εκτιμήσουν ως κανονικές φωτογραφικές.

Η Vest Pocket Tenax που βλέπουμε εδώ πρωτοεμφανίστηκε το 1908, αρχικά με κλείστρο της ίδιας της Goerz, αλλά κάπου στα 2 χρόνια μετά απέκτησε το πνευματικό Compound της F. Deckel που έχουμε δει και παλιότερα, προσαρμοσμένο όμως στο σασί της.


Πίσω από τη μάσκα.

Δέχεται πλάκες 4.5x6 εκατοστά, αλλά υπήρξαν διαθέσιμα και film packs καθώς και …γεμιστήρες για κομμένο φιλμ των 12 «στάσεων» όπως ο εικονειζόμενος.



Υπήρχε και μεγαλύτερη αδελφή, η Coat Pocket Tenax, και δεν ξέρω τι πρόβλημα έμπνευσης είχαν τουλάχιστον ως προς τα βαφτίσια εκεί στη Goerz, αλλά το όνομα Tenax το χρησιμοποιούσαν με τον ένα ή άλλο τρόπο στην πλειοψηφία των φωτογραφικών κατασκευών τους...

Οι περισσότεροι αναφέρουν πως ο γνωστός φωτογράφος Andre Kertesz όταν υπηρέτησε στον πρώτο παγκόσμιο με τον Αυστρο-ουγγρικό στρατό μια τέτοια φωτογραφική κουβαλούσε μαζί του. Δεν μπόρεσα να βρω συνέντευξη που να αναφέρει αυτή τη λεπτομέρεια ο ίδιος, πάντως σίγουρα έχει αναφέρει πως μαζί του είχε μια φωτογραφική με πλάκες 4.5x6.


Ο Andre στον πόλεμο, με μια V.P. Tenax ?

Η συγκεκριμένη μικρή που βλέπετε, τελικά πρέπει να κατασκευάστηκε κάπου στο 1911-12 (πρακτικά ούτε ραδιόφωνο δεν υπήρχε τότε δλδ). Σήμερα στα 107 της θα μπορούσε να δουλέψει τέλεια, αν δεν είχε αναπτύξει εκτεταμένα δερματολογικά προβλήματα στη φυσούνα τα οποία δεν μπόρεσα να αποκαταστήσω στο 100%. Από μυοσκελετικά όμως δεν έχει κανένα θέμα.

Και επειδή όπως είναι κατασκευασμένη ο φακός δεν μπορεί να αφαιρεθεί ως ένα ενιαίο μπλοκ, για να τον δοκιμάσει κάποιος πρέπει να καταφύγει σε μικρές πατέντες...


...

 

[chris73]

Και μετά την παραπάνω προσαρμογή μπορείτε να βγείτε στη φύση για φωτογράφιση!



Τέλος, ας δούμε και μια μάχη Lumix VS Dagor που τους χωρίζουν πάνω από 100 χρόνια. Αριστερά ο Lumix.




Αν με ρωτάτε προσωπικά, αν υπήρχε σε m43 εγώ θα διάλεγα Dagor. Γιατί πέρα από το αυξημένο κοντράστ (ίσως και από την εσωτερική επεξεργασία της μηχανής) του Lumix, τολμώ να πω πως ο υπεραιωνόβιος τον έχει αφήσει μάλλον πίσω κατά τα λοιπά…


1916

 

[chris73]

Ένα πληγωμένο Kolibri



Πως το είπε ο Martin Luther King Jr? Πως είχε ένα όνειρο, ότι … «my four little children will one day live in a nation where they will not be judged by the color of their skin, but by the content of their character.» Έ καμιά σχέση το 1930 εκεί στη Zeiss Ikon σχετικά με τα δικαιώματα του μίνι φορμά στη δημιουργία...(!)

Ίσως έκρινε τα πράγματα κυρίως από το μέγεθος και όχι και από το περιεχόμενο στην προκειμένη περίπτωση, μην έχοντας έτσι δώσει ακόμη κάποια σοβαρή ευκαιρία στην κατηγορία. Αυτό, ή και πως 3-4 χρόνια μετά την ίδρυση της εξακολουθούσε να βρίσκεται σε στάδιο αναδιοργάνωσης της προίκας της.



Ως μίνι φορμά εκείνη την εποχή θεωρούνταν το «Vest Pocket» 127 φιλμ –κυρίως το half frame 3x4cm- καθώς και το κινηματογραφικό φιλμ των 35 χιλιοστών που ουσιαστικά τότε χρησιμοποιούσε μόνο η Leica. Μα και αυτή η τελευταία καθώς ακόμη βρισκόμαστε στο 1930, δεν μπορούσε με σιγουριά να προσβλέπει σε σοβαρές προοπτικές αν κρίνουμε από τις μέχρι τότε πωλήσεις τις και ας βρισκόταν ήδη στην αγορά για 5 χρόνια.

Ίσως λαμβάνοντας υπόψη τα παραπάνω και βρισκόμενο ακόμη σε μεταβατικό στάδιο, το φωτογραφικό μαγαζί της Zeiss ακόμη «αγρόν ηγόραζε» περί του θέματος, οπότε το μόνο νέο που είπε να προσφέρει ήταν μια κατασκευή σε ένα αρκετά πρωτότυπο σχέδιο αυτή τη φορά τηλεσκοπικό και άρα άνευ φυσούνας.





Το Kolibri με την παρουσίασή του το 1930 υπήρξε το πρώτο πραγματικά νέο σχέδιο κάτω από το όνομα της Zeiss Ikon (χμμμ είχε προηγηθεί κατά ένα χρόνο η σειρά Ikonta που δεν μπορούμε να την πούμε όμως και τόσο εμπνευσμένη). Επίσης, ίσως με τον ερχομό του να δημιούργησε μια νέα υποκατηγορία καθώς αμέσως ή πολύ σύντομα ακολούθησαν και άλλοι τον αφυσούνωτο δρόμο στο μισό καρέ του 127 φιλμ (λέγε με Wirgin, Ihagee, Nagel –με την πολύ καλύτερη κατά γενική ομολογία Pupille , Mentor, Kochmann, and maybe more).

Προσφερόταν με 2-3 διαφορετικούς φακούς και κλείστρα για να διαλέξει ο ερασιτέχνης που ήθελε να κάνει την all around δουλειά του. Με έναν Tessar στο νέου τύπου τότε κλείστρο Compur, ή σαν φθηνότερη εναλλακτική έναν Novar 3 στοιχείων σε φθηνότερο κλείστρο. Έχουν κατασκευαστεί επίσης κάποια ειδικού σκοπού Κολιμπρί για επιστημονικές εφαρμογές και τέλος υπήρξε και το εξωτικό νυχτο-Kolibri με τον φωτεινό f2 Biotar που σήμερα αν βρεθεί σε καλή κατάσταση θα μπορούσε να αποτελέσει και επένδυση.





Το πακέτο ερχόταν σε μια ωραία θήκη που περιλάμβανε και ένα ποδαράκι για να στέκεται η φωτογραφική όρθια και προσφέρονταν επίσης φίλτρα και 2 γυαλιά για κοντινότερη εστίαση. Φυσικά αυτό θα έκανε ακόμη δυσκολότερο το καδράρισμα λόγω παράλλαξης που δεν νομίζω να είναι αμελητέα έτσι και αλλιώς αλλά όλα μπορεί να τα συνηθίσει κανείς… Στο κάτω κάτω, υπήρχαν και σχετικές οδηγίες για την χρήση τους.

Τώρα επειδή ένα σετάκι σαν το παραπάνω με τις θήκες και τα όλα του σε καλή κατάσταση σήμερα ζητάει πολλά, εγώ δεν είχα κανένα ζόρι να αποκτήσω ποτέ ένα τέτοιο πετούμενο που θα το φάει και αυτό το ράφι, αλλά να που βρέθηκε μπροστά μου ένα σοβαρά πληγωμένο δείγμα.





Το τρένο δεν το είχε πατήσει, αλλά ήταν σαν να το έκλεισαν ανάμεσα σε καμιά βαριά πόρτα, και το αλουμινένιο σασί του είχε στραβώσει ανεπανόρθωτα. Η κακοτυχία του πτηνού συνεχίστηκε καθώς σίγουρα μετά το παραπέταξαν σε κάποια υγρή αποθήκη αφού όχι μόνο έπασχε από εκτεταμένη οξείδωση το αλουμίνιο, αλλά και εσωτερικά τμήματα του -πολύ σκληρού για να πεθάνει- κλείστρου που σε παρόμοια κατάσταση δεν έχω ματαξαναδεί άλλο.

Κερασάκι στην τούρτα φυσικά και οι μπόλικες γρατζουνιές στο φακό αφού τον είχαν σκουπίσει με χώμα δεκαετιών επάνω. Και στο τέλος όλο το σύστημα το έπνιξαν και στο λάδι…
Ότι μπόρεσα έκανα σε λαμαρινοδουλειά αφού αφαίρεσα την δερμάτινη επένδυση πρώτα, έκανα και τα προβλεπόμενα με το κλείστρο που ξαναπήρε μπρος κανονικότατα, καθάρισα και τον φακό και τώρα αν σώνει και καλά το θες, μπορείς να βγάλεις και καμιά φώτο -αν δεν μπάζει φυσικά από κάπου φως- κατά προτίμηση, ή μάλλον αποκλείστηκα και μόνο soft focus καταστάσεων.


test-test



Κρίμα, θα μπορούσε σήμερα στα 90 της να είναι σε πολύ καλύτερη κατάσταση. Και λέω 90 γιατί σίγουρα προέρχεται από την πρώτη παρτίδα των Κολιμπρέων που κατασκευάστηκαν ποτέ, και αυτό προκύπτει από όλους τους αριθμούς σειράς, σώματος, φακού και κλείστρου καθώς και από την ίδια την υλοποίηση του τελευταίου.

Για να ξαναγυρίσουμε στην ιστορία, η αλήθεια είναι πως αυτό το πτηνό υπήρξε μια μεγάλη αποτυχία από όλες τις απόψεις… Όχι μόνο δεν έπιασε τον σφυγμό των εξελίξεων (sic), αλλά είχε και πρόβλημα στην διατήρηση της επιπεδότητας του φιλμ. Τα προηγούμενα το έκαναν σχεδόν να εξαφανιστεί από τους καταλόγους μετά από ένα-δύο χρόνια μόνο, και ας κουτσά στραβά συνέχισε να κατασκευάζεται μέχρι το 1935 ή ίσως λίγο νωρίτερα.


Στα ψηλά γράμματα και με το ζόρι πια βρίσκουμε το 1933 το Kolibri και ας είναι γρήγορο πλέον.



Η αποτυχία αυτή καθώς και οι «καταιγιστικές» εξελίξεις μετά το 1930 στη μίνι κατηγορία, προφανώς ανάγκασε τη Zeiss να ξυπνήσει απότομα αναδιοργανώνοντας όλα τα τμήματά της και σύντομα να παρουσιάσει και αυτή το δικό της ολοκληρωμένο σύστημα της εξωτικής για την εποχή Contax των 35 χιλιοστών το 1932.

 

[cacau]

Η... προγιαγιά των m4/3!!! :worshippy:

 

[chris73]

Θέλω selfie και ζω στα 1920s-30s. Κανένα πρόβλημα!

Δουλειά δεν έχει ο διάβολος, άρχισε να ξεβιδώνει τα ξεβιδωμένα...
Self timer + αργές ταχύτητες αν το θέλουμε, από το παρελθόν. Δουλεύει και στο παρόν και θα δουλεύει και στο μέλλον.


https://www.youtube.com/watch?v=zK2jMR_p0lc

 

[chris73]

Contax wars & Kiev



Ένας γερμανικός εμφύλιος

Σε προηγούμενο είχαμε δει την άποψη της Zeiss (Ikon) για το μίνι φορμά το 1930, χρονιά όπου το καλύτερο που είχε να παρουσιάσει στην κατηγορία υπήρξε το αποτυχημένο Kolibi.

Ακριβώς εκείνο τον καιρό όμως ήταν που η Leica απέκτησε δυνατότητα εναλλαγής φακών, ενώ ταυτόχρονα ανέπτυσσε και προωθούσε ένα πραγματικά μεγάλο αριθμό περιφερειακών, δημιουργώντας το πρώτο ολοκληρωμένο σύστημα στα 35 χιλιοστά.



Με την αλά Chuck Norris όπως αποδείχτηκε σύντομα αυτή κίνηση, η Leitz έβλεπε τις πωλήσεις τις να πολλαπλασιάζονται εκθετικά και ένα τρεντ να γιγαντώνεται -τηρουμένων των αναλογιών. Και το τρεντ αυτό δεν εμφανίστηκε από το πουθενά.

Οι ρίζες του ανιχνεύονται σε ανήσυχους ή και εναλλακτικούς φωτογράφους -με την καλή ή κακή έννοια- του τέλους της προηγούμενης δεκαετίας, που υιοθέτησαν τη μικρή Leica στο μονοπάτι αναζήτησης της αμεσότερης φωτογραφικής έκφρασης και ελευθερίας(!), αλλά και στην εξ αρχής προώθησή της ως ένα εργαλείο για εύκολο και γρήγορο τεστάρισμα του κινηματογραφικού φιλμ στα στούντιο κατά την παραγωγή ταινιών.



Σπρώχνοντάς την λοιπόν σε τεχνικούς και διευθυντές φωτογραφίας, με μια κίνηση την έφεραν επίσης και στα χέρια των σελέμπριτι της υπόθεσης δηλαδή τους ηθοποιούς. Παράλληλα υπήρξαν και άλλες κινήσεις «επιθετικής» προώθησης της μικρής Leica με την δημιουργία συλλόγων φίλων, σεμιναρίων κτλ.

Και κάπως έτσι, η Zeiss βρέθηκε σε πραγματικά μειονεκτική θέση ως προς αυτόν τον νεωτερισμό, κάτι που προφανώς της καθόταν πολύ άσχημα στο στομάχι. Μα ήταν δυνατόν να υποστεί τέτοια ήτα από ένα μικρό ανταγωνιστή και μάλιστα «αλεξιπτωτιστή» στον φωτογραφικό χώρο?

«Όχι βέβαια!» θα πρέπει να σκέφτηκαν εκεί στο μαγαζί και στρώθηκαν στη δουλειά. Ό,τι ο Barnack -που όπως έχουμε δει έχασαν μέσα από τα χέρια τους παλιότερα, καθόταν και σκάλιζε για καμιά 20ριά χρόνια, αυτοί είπαν να το ξεπεράσουν σε 2.

Έχει αναφερθεί πως η ομάδα του Bertele αμπαρώθηκε για να σχεδιάσει τους φακούς του νέου συστήματος, και σαν αυτή άλλες ομάδες ταμπουρώθηκαν για την ανάπτυξη των επί μέρους τμημάτων του νέου κατασκευάσματος, καθώς και για την δημιουργία του καταλόγου με τα περιφερειακά που ετοιμαζόταν να κυκλοφορήσει ταυτόχρονα.




Ansel Adams με μιά Contax I

Έτσι το 1932 παρουσιάστηκε η πρώτη Contax με την φιλοδοξία να βρεθεί μπροστά από τον ανταγωνισμό επιδεικνύοντας την όποια τεχνολογική της υπεροχή με κάθε ευκαιρία, αναφερόμενη και κάποιες φορές πλαγίως πλην σαφώς στον κύριο ανταγωνιστή.

Το παραπάνω γίνεται εύκολα αντιληπτό αν παρακολουθήσει κανείς διαφημίσεις και δημοσιεύσεις της εποχής, που η Leitz όμως δεν άφηνε χωρίς τις δικές της πλάγιες απαντήσεις.

Λίγο όμως που βιάστηκαν εκεί στην Zeiss, λίγο ίσως που το τελικό πρότζεκτ προέκυψε από υποομάδες εργασίας υπό πιθανή πίεση χωρίς μια αυθεντική κεντρική ιδέα όπως αυτή του Barnack, ή απλά τον κακό τους τον καιρό, τα πράγματα στην πράξη -τουλάχιστον στην αρχή-, δεν πήγαν και τόσο καλά.



Παρουσιάστηκαν αρκετά προβλήματα αξιοπιστίας σε αυτή την πρώτη προσπάθεια κατασκευής της -wannabe- απόλυτης φωτογραφικής στα 35 χιλιοστά, και έως το 1936 που αντικαταστάθηκε από την Contax II, η πρώτη Contax διόρθωνε το ένα μετά το άλλο λάθη κατασκευής και εργονομίας με αποτέλεσμα να προκύψουν 7 διακριτά ανθυπομοντέλα αυτής σε μόλις 4 χρόνια.

Τέλος πάντων, βρισκόμαστε πια στο 1936 και το φως του κόσμου μαζί με την Contax II είδε πολύ σύντομα και η Contax III, μια ίδια φωτογραφική με επιπλέον την προσθήκη φωτόμετρου, ανεξάρτητο από τις λοιπές ρυθμίσεις αλλά και το πρώτο στην κατηγορία. Το σχέδιο είχε επιτέλους ωριμάσει, και τα πράγματα πλέον πήγαιναν πολύ καλύτερα για την Zeiss στο μέτωπο της μίνι κατηγορίας παρά το γκρίζο πρόσφατο παρελθόν.


1938. Ξεπουλάμε ακόμη την Contax I μπας και ησυχάσουμε επιτέλους!

Fanboys, μια αξία διαχρονική

Το -στην κυριολεξία- «baby boom» για τα 35 χιλιοστά ήταν τώρα γεγονός, με τη Leitz και τη Ζeiss να κονταροχτυπιούνται στην premium βαθμίδα και την κατάσταση να έχει διαμορφωθεί ως εξής:

Είσαι καλλιτέχνης, ή έτσι νομίζεις? Είσαι τρέντυ? Είσαι πνεύμα ελεύθερο και προοδευτικό (ή έτσι νομίζεις)? Είσαι σελέμπριτι? Αν η απάντησή σου είναι ναι σε ένα, ή όλα από τα προηγούμενα τότε η επιλογή μιας Leica είναι μονόδρομός.


1937. Άσχετη φωτογραφία από κατάλογο της Zeiss Ikon αλλά μου άρεσε

Είσαι ψυχρός επαγγελματίας, τεχνοκράτης, επιστήμονας, ψειρίζεις και το τελευταίο πίξελ... έεε... κόκκο στο αρνητικό που προέκυψε από την φωτογραφική και τον φακό σου??? Τότε δεν μπορεί παρά να επιλέξεις μια Contax.

Φυσικά είναι λογικό πως υπήρχε και μια πιο μετριοπαθής κατηγορία κυρίως επαγγελματιών που διάλεγαν την μια ή την άλλη ανάλογα με τις προσωπικές τους προτιμήσεις περί εμφάνισης και εργονομίας.


1933. Προλεταριακά έντυπα και καπιταλιστικά προϊόντα...

Και τον fanboy-σμό αυτό που αιωρούνταν στον αέρα -καλλιτέχνης=Leica, επαγγελματίας=Contax, οι εταιρίες άσχετα αν τον δημιούργησαν ή όχι οι ίδιες, φρόντιζαν να τον χρησιμοποιήσουν στην πορεία κατά την προώθηση των προϊόντων τους.

Contax pros and cons

Στην πράξη τώρα, το ότι η Contax αναπτύχθηκε και προέκυψε από ένα σύνολο ομάδων εργασίας, έχει και ένα καλό, καθώς δεν θυμίζει γαλλικό αυτοκίνητο των 70s και 80s, που για να του αλλάξεις λάστιχο πχ θα πρέπει να κάνεις πρώτα ρεκτιφιέ. Μπορεί να κατσαβιδιαστεί χωρίς να χρειάζεται πρώτα να διαλυθεί εις τα εξ ων συνετέθη.

Το μεταλλικό κλείστρο κάθετης διαδρομής είναι αυτό που θα χρειαστεί την συχνότερη συντήρηση (κάθε 5-10 χρόνια χρήσης μην φανταστείτε κάτι άλλο) καθώς οι ιμάντες του είναι ουσιαστικά αναλώσιμα που τραβάν αρκετό ζόρι, ειδικά στο επάνω σημείο ανάρτησής τους και κάποτε θα χαλάσουν.



Από την άλλη είναι άξιο θαυμασμού πως αυτό το πράγμα που σχεδιάστηκε ουσιαστικά κάπου στο 1930-31 και είναι τόσο γελοιωδώς πολύπλοκο –ο χαρακτηρισμός κυρίως για την αρχή λειτουργίας και όχι για τον αριθμό των εξαρτημάτων (αν και η κατασκευή μιας Contax απαιτεί σίγουρα περισσότερα από 700 κομμάτια)-, παρόλα αυτά μπορεί να δουλέψει –συνήθως- απροβλημάτιστα για πολλά χρόνια.

Είναι απορίας άξιο για μια τέτοια μηχανική κατασκευή, πως στον κόρακα κατέβηκε ο Robert Capa μέσα στη θάλασσα και την άμμο της Νορμανδίας με 2 Contax σαν αυτή, χωρίς να του κολλήσουν επιτόπου.


1943 στη Νάπολη. Robert Capa με Contax II και δεξιά ο Βρετανός George Rodger με μια Leica.

Ποίος ξέρει εκεί στην Zeiss? Αν απλά δεν μπέρδεψαν τα μπούτια τους, οι πιθανότερες εξηγήσεις για αυτήν τη κατάσταση πρέπει να είναι πως από την μια θα ήθελαν να κατασκευάσουν κάτι εντελώς νέο για να αποφύγουν τα όποια νομικά προβλήματα με την Leitz, από την άλλη ίσως και να επεδίωκαν να δείξουν και ποιος είναι ο πιο μάγκας. Ό,τι τους κατέβηκε έχωσαν εκεί μέσα, είναι η αλήθεια φτάνοντας στον τελικό στόχο –να βγάλεις επιτέλους μια φωτογραφία-, πράγμα που όμως μηχανικά γινόταν δυνατό «μέσω Καίρου» χωρίς κανένα προφανή λόγο.

Παρόλα αυτά, η Contax πωλούταν μόνο ελαφρά ακριβότερα από μια αντίστοιχων δυνατοτήτων Leica, αν και για την κατασκευή της σίγουρα απαιτούσε πολλά-πολλά περισσότερα. Αλλά είπαμε, αν είσαι και καλλιτέχνης (Leitz) και έχεις και ένα εξαιρετικό μάνατζμεντ από πίσω, αποκτάς και κάποια υπεραξία...



Στα καλά των Contax ΙΙ-ΙΙΙ, το δύο σε ένα σκόπευτρο-τηλέμετρο μεγάλης «βάσης» άρα και θεωρητικά αυξημένης ακρίβειας (πάντως δεν απορυθμίζεται εύκολα αυτό είναι γεγονός), η μεταλλική κουρτίνα του κλείστρου που δεν ψήνεται από τον ήλιο (πιο πολύ θεωρία αυτό εκτός και αν για κάποιο λόγο φωτογραφίζεις συνεχώς τον ήλιο γιατί έτσι σου αρέσει), η δυνατότητα αυτοχρονομέτρησης, και η ευκολότερη φόρτωση του φιλμ και καθαρισμός τους λόγω της αποσπώμενης πλάτης.

Στα αρνητικά η μειωμένη φορητότητα σε σχέση με τον καλλιτέχνη ανταγωνιστή, το περίεργο πιάσιμο «Contax» για να χειρίζεται κανείς την εστίαση χωρίς να καλύπτει το τηλέμετρο –κάτι που χρειάζεται λίγη εκπαίδευση, και η «εμμονή» της Zeiss Ikon στις όχι και τόσο hi-fi επιχρωμιώσεις που δεν δικαιολογούσε η θέση της και το αγοραστικό κοινό στο οποίο απευθυνόταν.


Και σοβιετικός. Αποτυχία στην εφαρμογή του "πιασίματος Contax"


Ε δεν θα είχε και ο γερμανός? Εδώ βλέπουμε τον Fritz (πραγματικό όνομα) στην Αφρική. Αριστερά με μια Movikon 16mm που είχαμε δει παλιότερα. Σωστό πιάσιμο Contax -check

Αν προσωπικά θα πρέπει να πάρω θέση στο προπολεμικό debate Leica-Contax ένα έχω να πω: Πολύ καλό το μηχανάκι της Zeiss για να παίζεις, αλλά όταν το άλλο κάνει την ίδια δουλειά με πολύ-πολύ απλούστερο τρόπο και επίσης είναι και σημαντικά μικρότερο τότε για εμένα κερδίζει πανηγυρικά η Leica. Στο κάτω-κάτω mini δεν είπαμε κύριοι?




Ε όχι ρε φίλε, mini είπαμε!

...

 

[Νικος Πετειναρακης]

Τι υπέροχο νήμα, τα σέβη μου!

 

[chris73]

...




1936. Ποτέ δεν υπήρξε προπολεμικά Contax II-III με χάραξη Zeiss Ikon αν και εμφανιζόταν κάποιες φορές έτσι στα έντυπα. Σήμερα ένα τέτοιο εύρημα είναι πλαστό, ή...


Τα βαφτίσια

Και κάποτε βγήκαν οι ερευνητές από τα μπουντρούμια και επάνω στον πάγκο θαύμαζαν το νέο ολοκληρωμένο τους κατασκεύασμα. Αλλά τώρα πως να το ονομάσουν?

Εδώ για πολλοστή φορά θα βρούμε μπροστά μας ένα φίλο από τα παλιά. Ποιόν? Μα ποιόν άλλο από τον κύριο Nagel! (Contessa Nettel, Retina κτλ).


Η ντροπή του Βρετανού. Μέσα στον πόλεμο να ζητιανεύει γερμανικά προιόντα για να κάνει την δουλειά

Ο οποίος κύριος Nagel, στα δύσκολα χρόνια που ακολούθησαν των πρώτο παγκόσμιο, και προφανώς για να εξασφαλίσει την βιωσιμότητα της φωτογραφικής του εταιρίας, δεν ήταν λίγες οι φορές που σκαρφιζόταν διάφορες άλλες κατασκευές πέραν των φωτογραφικών. Και αν κανείς ανατρέξει στον βίο και την πολιτεία του θα δει πως αυτό δεν ήταν καθόλου δύσκολο για το δημιουργικό του μυαλό.

Μια από αυτές τις εξω-φωτογραφικές κατασκευές υπήρξε το 1924 ο δείκτης πορείας που προσαρμοζόταν σε οχήματα της εποχής και ονομαζόταν Contax! Λίγο αργότερα και με τη συμμετοχή της Contessa Nettel στη δημιουργία της Zeiss Ikon, η δεύτερη απέκτησε τα δικαιώματα κατασκευής αλλά και του ονόματος αυτών των δεικτών, τους οποίους συνέχισε να παράγει για ένα μικρό χρονικό διάστημα.

https://www.youtube.com/watch?v=xwnoNzgwFGc

Έτσι, -και σύμφωνα με τα λεγόμενα κατόπιν ψηφοφορίας μεταξύ των εργαζομένων, στο νέο και πολλά υποσχόμενο φωτογραφικό σύστημα της Zeiss Ikon αποδόθηκε η ονομασία των δεικτών πορείας του κυρίου Nagel.

Η μαύρη τρύπα στην ιστορία των οπτικών επιστρώσεων.

Το φαινόμενο της απώλειας φωτεινότητας και μειωμένης αντίθεσης λόγω εσωτερικών αντανακλάσεων στα οπτικά, είχε απασχολήσει σοβαρά ήδη από τον 19ο αιώνα τους σχετικούς με τον χώρο. Θα έπρεπε να φτάσουμε όμως στη δεκαετία του 1930 για να δούμε τις πρώτες ουσιαστικές εξελίξεις, προερχόμενες από Ευρώπη και Αμερική. Άλλοι ανεξάρτητα από άλλους και άλλοι ίσως και όχι τόσο (The Zeiss Cartel) παρουσίαζαν χειροπιαστές επιτέλους λύσεις.


Window shopping το 1939 στη Δρέσδη.

Αν και Το Καρτέλ δεν εμπίπτει στην κατηγορία των θεωριών συνωμοσίας καθώς υπήρξε μια πραγματικότητα που δεν μπορεί να αμφισβητηθεί, ειδικά για την Zeiss η συνωμοσιολογική κοινότητα του 21ου αιώνα έχει αποφασίσει:
Οι οπτικές επιστρώσεις προπολεμικά αλλά και καθ όλη τη διάρκεια του πολέμου, υπήρξαν ένα επτασφράγιστο στρατιωτικό μυστικό που αναπτύχθηκε και εφαρμοζόταν σε κάποιες ναζιστικές σπηλιές, κατά προτίμηση στις 80 χιλιάδες λεύγες κάτω από τη θάλασσα. Δεν είναι λίγα αυτά που κυκλοφορούν δεξιά και αριστερά σχετικά.



Η πεζή πραγματικότητα όμως είναι πολύ διαφορετική, αν και σήμερα ακόμη αρκετά θολή. Μόνο αποσπασματικές και διάσπαρτες πληροφορίες μπορούν να εντοπιστούν, αλλά μερικά πράγματα είναι αδιαμφισβήτητα. Όπως:

1)Τέλος του 1935 η Zeiss καταθέτει πατέντα (Νο 685767) στην οποία περιγράφεται η διαδικασία επίστρωσης οπτικών σε περιβάλλον υψηλού κενού, ακόμη και η δυνατότητα εφαρμογής πολλαπλών επιστρώσεων.

2)Για κάποιους άγνωστους λόγους η πατέντα αυτή θα δημοσιοποιηθεί στο τέλος του 1939. Πολλά μπορούμε να υποθέσουμε για αυτό, τίποτα δεν βλέπω όμως να δίνει οριστική απάντηση.



3) Ακριβώς την ίδια χρόνια (1939) εμφανίζονται στην Αμερική από την Bausch & Lomb για την πρεμιέρα του Gone With The Wind (σύμπτωση? Καρτέλ?) και άλλους αμέσως μετά, επιστρωμένοι κινηματογραφικοί φακοί προβολής και λήψης. Αυτοί, καθώς και οι γενικότερες εξελίξεις στο θέμα διαφημίζονται και συζητούνται στον τύπο.


Φοβούνται οι άντρες μωρέ! (1941)

4) Σε σχετική έκδοση της Zeiss του 2016 μπορούμε να διαβάσουμε πως η πρώτη επίσημη παρουσίασή τους έγινε στην έκθεση της Λειψίας το 1940, ενώ έως τότε εφαρμοζόταν δοκιμαστικά σε στρατιωτικές εφαρμογές (όχι δεν ήταν αυτή η αρχή της συνομωσιολογίας η οποία προηγείται χρονικά). Αυτό όμως αν και αρκετά επίσημο και έως ένα σημείο διαφωτιστικό, έρχεται σε αντίθεση με διάφορα χειροπιαστά ευρήματα καθώς και με το παρακάτω.

5) Μικρή αλληλογραφία με το τμήμα ιστορίας της Zeiss είχε σαν αποτέλεσμα να μου στείλουν αυτό το φυλλάδιο από το 1940.

Ευχαριστώ πολύ τον partisan που βοήθησε στη μετάφραση, και αν και δεν είχα μεγάλες προσδοκίες τελικά «αποκαλύπτει» πως υπήρξε εμπορική εφαρμογή των οπτικών επιστρώσεων της Zeiss «εδώ και κάποια χρόνια» δλδ πριν το 1940.

Αυτό από την μία μπορεί να μας χαλάει τις όμορφες ιστορίες με διαβαθμισμένους επιστήμονες που διαδραματίζονται σε μυστικά ναζιστικά καταγώγια, αλλά επιτέλους ρίχνει κάποιο φως στα…



6)-Αρκετά- ευρήματα που επιβεβαιώνουν το παραπάνω. Ένα από αυτά και ο συγκεκριμένος φακός που βλέπετε εδώ, period correct που έλεγε και ο παππούς μου από το 1938, χρονιά κατασκευής και της συγκεκριμένης φωτογραφικής που το πιθανότερο αποτελούσε και το αρχικό του άλλο μισό.

Γεγονός επίσης είναι πως έχω δει φακούς και από το 1937, ίσως και το 1936. Υπάρχουν και άλλοι επιστρωμένοι προπολεμικοί φακοί τις Zeiss, όχι όμως με το κόκκινο «Τ» να τους χαρακτηρίζει αλλά με μια κόκκινη τελεία. Ποιες μπορεί να είναι οι πραγματικές τους διαφορές δεν το γνωρίζω. Υπάρχουν όμως αναφορές για εφαρμογή σε αυτούς μόνο εσωτερικών επιστρώσεων πιθανά λόγω μειωμένης μηχανικής αντοχής. Ο συγκεκριμένος ευτυχώς άντεξε την μάλλον αχρείαστη και σαφώς όχι πρώτη επέμβαση καθαρισμού χωρίς καμιά απώλεια εσωτερικά και εξωτερικά.


Βιαστική φωτογραφία με τον Sonnar ανοιχτό.

Η ανυπαρξία οποιασδήποτε αναφοράς εμπορικής διάθεσης επιστρωμένων φακών σε καταλόγους εποχής (τουλάχιστον εγώ δεν έχω συναντήσει), ίσως και να μας δείχνει πως η διαδικασία ακόμη εξελισσόταν, βρισκόμενη πιθανά σε ένα μεταβατικό στάδιο ακόμη και ποσοτικά, που δεν μπορούσε να εφαρμοστεί σε μεγάλη κλίμακα. Μετά από τα παραπάνω εικάζω λοιπόν ότι μέσα από την κανονική παραγωγή προέκυπταν και κάποια περιορισμένα επιστρωμένα δείγματα. Ίσως, μάλλον, κάτι τέτοιο?

Και σαν να μην έφταναν τα ίσως και τα μάλλον, την κατάσταση περιπλέκουν ακόμη περισσότερο οι ασταμάτητες σε όλη την διάρκεια του πολέμου εξαγωγές γερμανικών φωτογραφικών και λοιπών προϊόντων στην ουδέτερη Σουηδία, -και πιθανά και άλλες ουδέτερες χώρες, όπως επίσης και η αμέσως μετά τον πόλεμο δυνατότητα επίστρωσης φακών σε ανεξάρτητα ή όχι εργαστήρια.


WTF???

Αυτά τα παραπάνω έχουν σαν αποτέλεσμα σήμερα να εμφανίζονται «περίεργα» δείγματα οπτικών, στα οποία έρχονται να προστεθούν και κάποιες μεταπολεμικές Σοβιετικές κατασκευές που επιτήδειοι προσπαθούν να πουλήσουν στις μέρες μας με διαφορετική ταυτότητα.

Και ύστερα ο πόλεμος τελείωσε. Πριν όμως προχωρήσουμε, ας αναφερθεί και κάτι άσχετο με τα αμέσως προηγούμενα.

Για τους δύο κύριους ανταγωνιστές στην κορυφή της κατηγορίας των 35 χιλιοστών, είχαν κυκλοφορήσει πριν τον πόλεμο και κάποιοι λίγοι φακοί τρίτων κατασκευαστών. Μάλιστα, τώρα που υπάρχει και χρόνος, για ψάξτε, ψάξτε καλά, μήπως σας βρίσκεται κάπου ξεχασμένος ένας σαν τον παρακάτω σε μοντούρα Contax RF ή Leica M39.


Με την ευγενική "προσφορά" του κ. Paul Rudolph. Τι και αν τα είχε παίξει στη δουλειά ατην Zeiss και αποσύρθηκε πριν τον πρώτο πόλεμο? Μετά μάλλον δεν τα έβγαζε πέρα και ανέλαβε συνεργασία με την Meyer που απογειώθηκε μεσοπολεμικά.

Ποτέ δεν ξέρεις, μπορεί και να βρεθείς με έναν από τους ακριβότερους φακούς του φωτογραφικού χρηματιστήριου της εποχής μας. Αν έβρισκα τον εαυτό μου πλουσιότερο κατά 20 έως και 40 χιλιάδες ευρώ ή δολάρια(!) δεν θα με χαλούσε καθόλου πάντως. (που είσαι κύρ Meyer να δεις τις δόξες σου)

Όλα τριγύρω αλλάζουνε, κι όλα τα ίδια μένουν (μισός αιώνας επιτυχίες)

Με το τέλος του πολέμου άλλοι σύμμαχοι έμπαιναν από εδώ και άλλοι από εκεί στη Γερμανία. Οι Αμερικάνοι βρέθηκαν πρώτοι στην Jena, έδρα της Carl Zeiss, ενώ οι Σοβιετικοί στη Δρέσδη έδρα της Zeiss Ikon.

Οι πρώτοι γνωρίζοντας ότι οι μέρες τους στην Jena ήταν μετρημένες, θεώρησαν πρακτικότερο να «κυνηγήσουν» μυαλά και όχι τις σχεδόν άθικτες εγκαταστάσεις λόγω των αντικειμενικών δυσκολιών ενός βιαστικού …αμπαλαρίσματος.



Την ίδια στιγμή παραδίπλα στη Δρέσδη, ενώ οι Σοβιετικοί δεν αντιμετώπιζαν τέτοια προβλήματα αφού όλος ο χρόνος ήταν δικός τους, δεν βρήκαν και πολλά πράγματα όρθια από την Zeiss Ikon για να την ξαναβάλουν μπροστά άμεσα.

Είχαν αντιγράψει εδώ και πολλά χρόνια την Leica, αλλά τώρα ήταν ευκαιρία να αποκτήσουν και με τον νόμο την Contax. Μόνο που σε Contax η οποία παραγόταν στις πρώην εγκαταστάσεις της ICA και είχαν σχεδόν εξαφανιστεί από τον χάρτη, δε βρισκόταν πια ούτε σχέδια, ούτε μηχανήματα, παρά όσα εξαρτήματα μπορεί να γλίτωσαν. Για όλα όμως υπάρχει λύση.



...

 

[chris73]

...

Συγκέντρωσαν ιθαγενείς από το προσωπικό της , έφεραν και από την πατρίδα άλλους για να μαθαίνουν, και το σχέδιο δράσης περιλάμβανε τη δημιουργία εκ του μηδενός τριών ολοκληρωμένων γραμμών παραγωγής και σετ σχεδίων των Contax βασιζόμενοι σε υπάρχοντα υλικά και ολοκληρωμένα δείγματα.

Φαίνεται πως όταν ολοκληρωνόταν η επιχείρηση, σκοπός ήταν η μία γραμμή παραγωγής να παραμείνει στην Γερμανία και οι άλλες δύο να μεταφερθούν στη Σοβιετική Ένωση.



Το σχέδιο απέδωσε καρπούς πολύ σύντομα, και το 1946 οι πρώτες ολοκληρωμένες μεταπολεμικές Contax πιστά αντίγραφα των προηγουμένων, είδαν το φως της μέρας τελικά στη Jena, γιατί στη Δρέσδη δεν είχαν και που να στεγάσουν το νέο ξεκίνημα. Αυτές οι πρώτες μεταπολεμικές Contax όμως ήταν και οι τελευταίες, καθώς στο τέλος τα πάντα-όλα μεταφέρθηκαν στο Κίεβο. Σήμερα αυτές οι Jena-Contax είναι εξόχως συλλεκτικές. (Και έχουν και την χάραξη της Zeiss Ikon μπροστά...)

Tο brand Contax όμως δεν μπορούσαν να το χρησιμοποιήσουν οι Σοβιετικοί, οπότε θα έπρεπε να υπάρξουν πάλι βαφτίσια καθώς Contax made in Kiev δεν μπορούσε να υπάρξει.



Τα αρχικά Γερμανο-Σοβιετικά σχέδια αποκαλύπτουν πως υπήρχε πρόθεση το «νέο» αυτό ανατολικό καμάρι να ονομαστεί Βόλγα, όμως ο νονός τελικά την βάφτισε Kiev. Ποιος ήταν αυτός και γιατί το έκανε μας είναι μάλλον άγνωστο σήμερα. Οι Kiev από το Κίεβο λοιπόν άρχισαν να παράγονται το 1947, δειλά στην αρχή αλλά με όλο και αυξανόμενους ρυθμούς στη συνέχεια.



Σε πολλές από τις πρώτες Kiev χρησιμοποιήθηκε και ό’τι υπόλοιπο εξαρτημάτων, ακόμη και φακών είχε απομείνει από την γερμανική προπολεμική παραγωγή. Σήμερα και αυτές μαζί με τις Jena-Contax είναι πραγματικά συλλεκτικές, κάτι που δεν ισχύει όμως για τις αυθεντικές προπολεμικές Contax, που στις μέρες μας έχουν μείνει σχετικά στα αζήτητα. (Άλλη μια ήτα από από τον 21ο αιώνα αυτή τη φορά για τη Zeiss. Leitz-Zeiss 2-0! )

Τον ίδιο καιρό, η Δύση μπορεί να είχε καβατζάρει το brand, όμως αν ήθελε να το εκμεταλλευτεί θα έπρεπε και αυτή να ξεκινήσει από μια λευκή κόλλα χαρτί. Μπροστά σε αυτή την κατάσταση οι δυτικοί πήραν αλλιώς το πράγμα, και κάθισαν και σχεδίασαν μια ουσιαστικά νέα φωτογραφική που μόνο εξωτερικά ομοίαζε με την προηγούμενη. Έτσι προέκυψαν το 1950 οι Contax IIa και IIIa. Δυστυχώς όμως για την Zeiss η προσπάθεια εγκαταλείφθηκε οριστικά περίπου μια δεκαετία αργότερα, με το σκόρ να διαμορφώνεται σε βάθος χρόνου στο 3-0 υπέρ της Leitz!


(Μάλλον) 1947 Jena-Contax

Εντωμεταξύ στην άλλη πλευρά, η Kiev συνέχισε να παράγεται απαράλλακτη μηχανικά πέρα από την προσθήκη επαφής φλάς και κάποιο μικρό face-lift έως και το…1986. 50 χρόνια επιτυχίες δηλαδή από την στιγμή της εμφάνισης του αρχικού σχεδίου.

Σε όλες αυτές τις δεκαετίες, η μόνη κίνηση ανανέωσης της Kiev ήταν να αντιγράψει τη νέα θήκη των δυτικών Contax IIa και ΙΙΙa καθώς και την βάση της πλάτης, όπως βλέπεται και εδώ στην Kiev 4A από το 1959.





Σήμερα και με μια –κάποια- ασφαλή απόσταση από τα ψυχροπολεμικά πάθη, σχετικά με την ποιότητα κατασκευής των Kiev φαίνεται πως υπάρχει μια ομοφωνία στις απόψεις.

Αυτές συγκλίνουν στο συμπέρασμα ότι τα πρώτα χρόνια δεν παρουσίαζαν καμιά πραγματική διαφορά από τις μαμάδες τους, ενώ όσο περνούσε ο καιρός και αυξανόταν σημαντικά ο ρυθμός παραγωγή τους, τόσο έπεφτε και η ποιότητα κατασκευής, το πιθανότερο λόγω ελλιπούς ή και ανύπαρκτου ποιοτικού ελέγχου, ειδικά προς το τέλος της δεκαετίας του 1970.


1950. Ψυχρός πόλεμος. Διαβάστε το.

...

 

[chris73]

...

Μα κάπου θα υπάρχουν διαβαθμισμένοι ναζίδες, δεν μπορεί!

...και αυτοί εμφανίστηκαν αναπάντεχα στην ιστορία μας...

Θα έχετε ήδη παρατηρήσει πως η Contax της παρουσίασης έχει σημάδια βαριάς χρήσης. Η περισσότερο ενδιαφέρουσα λεπτομέρεια είναι αυτή της φθοράς του χρωμίου στον μοχλό προώθησης του φιλμ, το οποίο έχει πραγματικά εξαϋλωθεί. Σίγουρα δεν έχει δουλέψει λίγο στη ζωή της, ή μάλλον για να φθάσει σε αυτή την κατάσταση είναι σίγουρο πως έχει γράψει απίστευτα «χιλιόμετρα».



Από την περιγραφή του γερμανού πωλητή στην δημοπρασία ήταν προφανές ότι ο ίδιος δεν γνώριζε και πολλά, καθώς περισσότερο δυσφήμιζε παρά διαφήμιζε την πραμάτεια του, που φαινόταν όμως να έχει κληρονομήσει από τον πατέρα του.

Όταν έληξε η δημοπρασία και μην έχοντας να χάσω τίποτα επικοινώνησα μαζί του να μου πει όποιες λεπτομέρειες θα ήθελε να μοιραστεί μαζί μου σχετικά με το παρελθόν της συγκεκριμένης φωτογραφικής. Ομολογώ πως δεν περίμενα την απάντηση που έλαβα.

Ο γερμανο-μπαμπάς λέει, Δρ. χημικός γεννημένος το 1910, μετά από τραυματισμό στον πόλεμο, ανέλαβε φωτογράφος και κινηματογραφιστής «υψηλών ταχυτήτων» στο Peenemunde, κατά την ανάπτυξη των Α4/V2 από την ομάδα του von Braun. (!) Αυτό, αν και δε υπήρξε ποτέ επαγγελματίας φωτογράφος πριν τον πόλεμο, ενώ μετά την λήξη του εργάστηκε στον ποιοτικό έλεγχο των φωτογραφικών χαρτιών της Agfa.



Δεν ήξερε πολλά παραπάνω να μου πει, καθώς σύμφωνα με τον ίδιο ο father απέφευγε να αναφέρεται στην περίοδο του πολέμου και επίσης πρέπει να υπήρξε πολύ πικραμένος που ο herr Wernher δεν τον πήρε μαζί του στην Αμερική (και τι να τον κάνει άραγε αν ήταν απλά ένας φωτογράφος θα συμπλήρωνα εγώ) ...go figure...

(Τώρα που του έστειλα του Γερμανού τις εξελίξεις με την μηχανή του μπαμπά να δουλεύει πάλι, μου λέει ζήλεψε που δεν την έχει αυτός, και αν ζούσε ο μπαμπάς του σήμερα θα με υιοθετούσε )

Στη συγκεκριμένη φωτογραφική, η μεταγενέστερη προσθήκη επαφής φλας -αν και με αρκετά σοφιστικέ τρόπο είναι η αλήθεια, δεν είναι και ότι καλύτερο από άποψη αυθεντικότητας για τον σημερινό ή επόμενο κάτοχό της. Από την άλλη πλευρά εκτός από τον αρκετά σπάνιο και σε καλή κατάσταση φακό, μεγάλο ευτύχημα είναι που επιβίωσε έως τις μέρες μας το πραγματικά δυσεύρετο πια αυθεντικό καπάκι του.



Φτιάξτο μόνος σου...

Ο Jupiter (ανοιχτός) είδε ακόμη μια άνοιξη φέτος

Φωτογραφικές σαν αυτή (τι και αν είναι πάνω από 80 και τα έχει δει όλα?) ή τους σοβιετικούς κλώνους τους μπορούν να αποκατασταθούν πλήρως σήμερα, αν και υπάρχει μια σχετική τρομοκρατία στον ιστό σχετικά με την δυσκολία συντήρησής τους από κάποιον ερασιτέχνη.

Δεν συμμερίζομαι καθόλου τη συγκεκριμένη άποψη, και από την στιγμή που κάποιος δεν βλέπει για πρώτη φορά κατσαβίδι είναι δυνατόν να τις επαναφέρει συνήθως στο 100%. Το μόνο που χρειάζεται να διαθέτει είναι λίγη υπομονή και αρκετό χρόνο.



Επίσης η ύπαρξη ανεξάντλητου αριθμού Kiev εκεί έξω σήμερα, με μηδενικό αρκετά συχνά κόστος (9,50 ευρώ +μεταφορικά μου στοίχισε η συγκεκριμένη), είναι ένας καλός λόγος για να ξεκινήσει κάποιος την πρακτική. (θα του μείνει και ο φακός)

Ωστόσο, υποψήφιοι συλλέκτες προπολεμικών Contax θα πρέπει να έχουν στα υπόψη ότι εκτός από καταφανείς περιπτώσεις μετα-Σοβιετικής απάτης, τα περισσότερα τμήματα των φωτογραφικών αυτών μπορούν να αντικατασταθούν απευθείας από σοβιετικούς κλώνους. Το σύστημα του κλείστρου για παράδειγμα μπορεί να αντικατασταθεί αυτούσιο, και σε μια τέτοια περίπτωση ο μόνος τρόπος για να διαπιστώσει κανείς μια πιθανή απάτη είναι να φθάσει στα ενδότερα.


70s

Πάρτε τα κατσαβίδια
https://www.youtube.com/watch?v=cIa7gefAhkM

https://www.youtube.com/watch?v=oNm3WqveUYc

Υ.Γ.
Κύριε cacau μήπως ήρθε η ώρα?

 

[grio]

Μπράβο, υπέροχο, όπως πάντα. Κάποια στιγμή θα ανατρέξω και γω στην αποθήκη και θα ανασύρω τις μηχανές, που μου είχε δώσει ο πατέρας μου, μια Kodak Retinette με viewfinder και φακό Schneider Reomar και μια Zeiss Ikon, νομίζω Contessa, με rangefinder και φακό Tessar. Η χρονική απόσταση από τότε είναι φυσικά μεγάλη, αφού και οι δύο χρησιμοποιήθηκαν κατά τη δεκαετία του '70 με άκρως ικανοποιητικά αποτελέσματα - τουλάχιστον για τα δικά μου δεδομένα -, πράγμα που δεν θυμάμαι να είχα με τη διάδοχη reflex Asahi Pentax P30...

Σ' ευχαριστώ για την απόλαυση που είχα διαβάζοντας!

 

[chris73]

Να είστε καλά....και ανεβάστε και καμιά παλιατζούρα!

 

[kbouk]

Απάντηση: Re: Διάθεση ρετρό

απο το μακρινό 1959 η original Pen και ο ανταγωνισμός της εποχής στον σχεδιασμό των half frame cameras (18 Χ 24 mm format), το πρώτο καινοτόμο μοντέλο του Υosihisa Maitani , του σχεδιαστή που ήταν η ψυχή της ιαπωνικής φωτογραφικής εταιρίας Olympus.

To view this content we will need your consent to set third party cookies.
For more detailed information, see our cookies page.

Accept third party cookies

ο μετέπειτα απόγονος της η PenF (1963-1966), ίσως το πιο προηγμένο half frame μοντέλο της φωτογραφικής ιστορίας

To view this content we will need your consent to set third party cookies.
For more detailed information, see our cookies page.

Accept third party cookies

η ΟΜ-1, το πρώτο μοντέλο της θρυλικής σειράς ΟΜ

To view this content we will need your consent to set third party cookies.
For more detailed information, see our cookies page.

Accept third party cookies

Που να τα βρούμε τώρα αυτά τα διαμαντάκια, άντε να πάμε πίσω μέχρι τα 80’s το πολύ (έχω κρατήσει την ΟΜ-4 για να αναπολώ αυτή την εποχή)

η επαγγελματική ΟΜ-4 Τi σηματοδοτεί και το τέλος μιας εποχής πριν υιοθετηθεί από τις περισσότερες εταιρίες η αυτόματη εστίαση

Spoiler

αυτό το multi spot αναρωτιέμαι γιατι δεν το έχουν υιοθετήσει σε κάποια σύγχρονη ακάθρεπτη

To view this content we will need your consent to set third party cookies.
For more detailed information, see our cookies page.

Accept third party cookies

 

[chris73]

Franz Kochmann



Λίγα είναι γνωστά σήμερα για τον Franz Kochmann. Τουλάχιστον δείγματα της δουλειάς του που επιβιώνουν στις μέρες μας, ας είναι και για να μας θυμίζουν μια ακόμη κλεμμένη ζωή.

Αν προερχόταν από εύπορη οικογένεια, ή αν υπήρξε αυτοδημιούργητος ούτε αυτό είναι ξεκάθαρο. Πάντως καθώς ήταν από τη Δρέσδη δεν θα περίμενε κάνεις κάτι διαφορετικό, παρά να ξεκινήσει εκεί τη φωτογραφική του επιχείρηση το 1921.




...ε???

Οι κατασκευές του δείχνουν πολύ φροντισμένες ειδικά για την μέση κατηγορία στην οποία κυρίως απευθυνόταν. Όμως και εδώ, για ακόμη μια φορά θα συναντήσουμε μια έλλειψη φαντασίας ως προς τα βαφτίσια τους.

Όλα τα δημιουργήματα της πρώτης δεκαετίας της επιχείρησης ονομάζονταν Enolde-κάτι, ενώ από το 1931 και μετά παρουσιάστηκε η «οικογένεια» τον Korelle-(κάτι), όνομα που ακολουθούσε κάθε πιθανή κατασκευή οποιουδήποτε φορμά και είδους.





Το 1935 από την μικρή αυτή εταιρία προέκυψε και η Reflex-(τι άλλο?)Korelle, η επιδραστικότερη ίσως φωτογραφική για την κατηγορία των SLR μεσαίου φορμά (τότε και αυτό μικρό θεωρούνταν), και μητέρα περισσότερο ή λιγότερο πολλών κατασκευών του είδους που θα ακολουθήσουν τα επόμενα χρόνια και δεκαετίες όπως των Exakta 66, Pentacon 6, Praktisix, της Ιαπωνικής Norita 66, της Σοβιετικής Kiev 60 ακόμη και της «σύγχρονης» Pentax 67.




Είχε και ο Clark μία.



Βρισκόμαστε πια στο μέσο της δεκαετίας του 1930, και τα πράγματα γινόταν όλο και δυσκολότερα για τους γερνανοεβραίους όπως ο Franz Kochmann που άρχισαν να εγκαταλείπουν την πατρίδα με κάθε ευκαιρία.

Ο κύριος Franz όμως μαζί με την συμβία δεν κατάφερε να πάει και πολύ μακριά, και αφού απέκτησε και το ενδιάμεσο όνομα «Israel» για να μην τον χάσουν από το ραντάρ, βρέθηκε το 1938 στην Ουτρέχτη της Ολλανδίας που αρκετά σύντομα και αυτή καταλήφθηκε.





Η εταιρία που έμεινε πίσω συνέχισε να λειτουργεί, και πρέπει να περιήλθε σε μια ημικρατική κατάσταση, μετονομαζόμενη σε (τι άλλο?)Korelle-Werke.

Μαζί με την Kochmann (ή πλέον Korelle), πίσω έμεινε και η συλλογή έργων τέχνης της οικογένειας. Όπως φαίνεται ο κύριος Franz υπήρξε συλλέκτης συγχρόνων του, και ακόμη αρκετά άγνωστων καλλιτεχνών, τα έργα των οποίων όμως ήταν από αυτά που το ναζιστικό καθεστώς θα κατέτασσε στην κατηγορία της μιαρής Εκφυλισμένης Τέχνης.





Οι των καλών τεχνών ίσως να γνωρίζουν το παρακάτω έργο του Ludwig Meidner με τον τίτλο «The Corner House» (1913), ή αλλιώς γνωστό και ως βίλα Kochmann. Ο πίνακας και η βίλα υπήρξαν κάποτε ιδιοκτησία του κυρίου Kochmann, αν και δεν έχω καταλάβει σε πια ακριβώς χρονική περίοδο (αφού δεν έχει προκύψει πόρισμα σχετικά με το χρονικό των οικονομικών του που αναφέραμε και στην αρχή…)





...

 

[chris73]

...

Και μετά τον πόλεμο όμως, οι σοβιετικοί δεν είχαν κανένα σκοπό να επιστρέψουν τίποτα πίσω από την βομβαρδισμένη Kochmann, και έτσι ο κύριος Franz στάθηκε άτυχος δις, ενώ η χαμένη εταιρία βρέθηκε σε διαδοχικά ανατολικά σχήματα επιχειρήσεων «του λαού» (VEB). …να μην πω και τρις, καθώς το 1956 τον παρέσυρε ένα αυτοκίνητο στον θάνατό του.





Στο ενδιάμεσο και μέχρι το τραγικό αυτό γεγονός το ζεύγος Kochmann παρέμεινε στη Ουτρέχτη, και ο κύριος Franz συνεργάστηκε με την βραχύβια Vena όπου παράγονταν φθηνές φωτογραφικές μηχανές μέχρι αυτή να κλείσει το 1951.

Η Korelle 4x6.5 που βλέπεται πρέπει να κατασκευάστηκε κάπου στο 1933-34. Είναι πολύ καλοφτιαγμένη -αν και θα προτιμούσα μια δερμάτινη επένδυση- και το Compur κλείστρο της διαθέτει επιπλέον αυτοχρονομέτρηση, κάτι που άρχισα να πιστεύω πως δεν ύπαρξε ποτέ στα αλήθεια, καθώς μέχρι τώρα δεν είχα συναντήσει ένα του είδους αυτοπροσώπως.



Δουλεύει μια χαρά, οι επιχρωμιώσεις και ηλεκτροστατικές είναι πολύ ανώτερες από κάποιους άλλους προύχοντες γείτονες -όνομα και μη χωρίο, και ο φακός της τριών στοιχείων αν και όχι στην τελειότερη των καταστάσεων ακόμη μπορεί να αποδώσει πολύ ικανοποιητικά.





Άλλη ενδιαφέρουσα κατασκευή του κυρίου Kochmann εκτός από την Reflex-Korelle, -ειδικά για εμάς τους φιλο-μινιατουρίστες – υπήρξε και η μικροσκοπική (τι άλλο?)Korelle-K (Kleinbild?) που παρουσιάστηκε κάπου στο 1931.

Χρησιμοποιούσε κινηματογραφικό φίλμ και μπορούσε να αποτυπώσει μέχρι και 100 καρέ 18x24mm με την δική της κασέτα, ή και να χρησιμοποιηθεί –από τότε που ήταν διαθέσιμο και μετά- απευθείας το γνωστό 135 φιλμ αποτυπώνοντας 70 περίπου καρέ.





Η μικρούλα επίσης είχε την δυνατότητα εναλλαγής φακών, καθώς όλο το σύστημα τους βίδωνε μπροστά από το κλείστρο που βρισκόταν σταθερά προσαρμοσμένο στο σώμα.

Πολύ θα με ενδιέφερε ένα τέτοιο ολοκληρωμένο σετάκι είναι η αλήθεια, αλλά πραγματικά δεν ξέρω σε τι τιμή θα μπορούσε να φθάσει αν και όποτε εμφανισθεί. Η παρακάτω για παράδειγμα και μόνο με τον τέλε της Leitz ξεπέρασε τις 9000ερώ το μακρινό 2005…



(με κάτι τέτοια που βλέπω, αρχίζω να σκέφτομαι την παράλληλη παρουσίαση κάποιων φωτογραφικών που δεν θα δω ποτέ από κοντά )


Ότι βγήκε σε JPG απευθείας από τη φωτογραφική

 

[cacau]

Υπέροχη παρουσίαση αλλά μεγάλη στενοχώρια... Μας ανοίγεις την όρεξη με αυτήν την Kleinbild και μετά μας κόβεις τα πόδια με τα 9 χιλιάρικα! :bigcry:

 

[chris73]

Κοίτα, αν θες να βρεις μια με στάνταρ φακό έχει κάνα 500άρικο.
Ευκαιρία!

 

[chris73]

photavit



Ok! Καθώς υπήρξε προβληματισμός και θλίψη για το απαγορευτικό κόστος μιας μικρής Korelle*, ας κοιτάξουμε σήμερα κάτι σε πιο οικονομικό…
*(η ιστορία πάντως λέει σχετικά με εκείνη την δημοπρασία, πως σύμφωνα με τα αρχεία της Leitz δύο μόνο τηλεφακοί κατασκευάστηκαν ποτέ για τις μικρές Korelle. Οπότε αν θέλετε να είστε ίσως και ο μοναδικός άνθρωπός στον κόσμο σήμερα με ένα τέτοιο απόκτημα, 9-10 χιλιάρικα μπορείς να τα πεις και λίγα...)


Δεν γνωρίζω τι έκανε νωρίτερα στη ζωή του ο Johannes Bolten (1893-1982) αλλά μάλλον δεν γεννήθηκε φτωχός. Πάντως το 1921 δημιούργησε στη Νυρεμβέργη την Bolta, μια επιχείρηση παραγωγής διαφόρων αντικειμένων από βακελίτη και λοιπά χυτο-πρεσσαριστών υλικά, ενώ παράλληλα από το 1929 δραστηριοποιήθηκε και στην Αμερική.



Φαίνεται πως υπήρξε πραγματικά επιτυχημένος επιχειρηματίας και στις δύο ηπείρους, όπως επίσης και πολύ δραστήριος Ευαγγελιστής από ένα σημείο και μετά στην νέα του πατρίδα, όπου ως Αμερικάνος υπήκοος πια από Johannes βαφτίστηκε John.

Όταν η «έρευνα» απαιτεί θυσίες...
Είναι γεγονός ότι όπου αρχίζουν τα κηρύγματα και οι θρησκείες η υπομονή μου εξανεμίζεται πάραυτα, όμως αν ήθελα να μάθω ένα-δύο πράγματα παραπάνω για τον κύριο Bolten, θα έπρεπε να υποστώ το βάσανο για χάρη της «έρευνας» και να ανατρέξω σε βιογραφίες και αυτοβιογραφίες του Αμερικανού ροκ-σταρ Ευαγγελιστή Billy Graham, καθώς μόνο εκεί ουσιαστικά βρήκα μερικές αναφορές για τον (John) Bolten.



Κατά Graham λοιπόν, αιτία που ο Mr. John βρέθηκε στην Αμερική ήταν ο Χίτλερ.

Όταν προς το τέλος της δεκαετίας του 20 το ναζιστικό κόμμα άρχισε να κάνει αισθητή την παρουσία του, υπήρχαν λέει αρκετοί βιομήχανοι που ανησυχούσαν για τις εξτρεμιστικές απόψεις του μελλοντικού -όπως αποδείχτηκε- δικτάτορα. Έτσι αυτοί έστειλαν τον συνβιομήχανο κύριο Bolten που γνώριζε προσωπικά τον Χίτλερ και υπήρξε σύμβουλός του(!?!) να του εκφράσει τις ανησυχίες τους.

Ο Χίτλερ όμως σαν να άφρισε από αυτά που του μεταφέρθηκαν, και έτσι ο κύριος Bolten αν ήθελε να κοιμάται πιο ήσυχος θα έπρεπε να εγκαταλείψει την πατρίδα και σύμφωνα με τον Billy να αρχίσει πάλι από την αρχή σε ένα νέο τόπο.


Photavit II

Δεν ξέρω τι έλεγε ο Billy, αλλά τουλάχιστον το τελευταίο δεν ισχύει. Μια χαρά τα πήγαινε η Bolta υπό Bolten στην Νυρεμβέργη και ας το αφεντικό ξενιτεύτηκε. Και αν με ρωτάτε, ποτέ δεν θα έπαιρνα τις μετρητής τα λόγια ενός υπερεπιτυχημένου κήρυκα που μάλιστα είχε ξεκινήσει και ως επιτυχημένος πωλητής.

Εκεί στην ξενιτιά λοιπόν, οι νέες επιχειρήσεις ακολουθούσαν τον ίδιο τομέα. Ο κύριος Bolten άρχισε να τα πηγαίνει περίφημα, ενώ σιγά-σιγά εμπλεκόταν όλο και πιο ενεργά με τα Ευαγγελιστηκά.

Και κάπου ανάμεσα στα καλούπια και τα θρησκευτικά, ο Mr. John αποφάσισε το 1935 να δραστηριοποιηθεί και στο φωτογραφικό χώρο κατασκευάζοντας μια μικρούλα φωτογραφική στη Νυρεμβέργη που ονόμασε Boltavit.


Boltavit II/Photavit I...

Ο φακός της εκτεινόταν τηλεσκοπικά, και δεχόταν αδιάτρητο φιλμ 35 χιλιοστών μετά χάρτου και αριθμών στην πίσω του πλευρά τυλιγμένο σε καρούλι, αποτυπώνοντας 10 καρέ 25Χ25mm (όχι 24Χ24 αφού είχε το περιθώριο), Κάτι δηλαδή σαν ένα μίνι φίλμ 120 ή 127.

Αυτό το φορμά δεν ήταν αποκλειστικότητα της Bolta και μάλλον προέρχεται από την αγγλική Ensign Midget (φιλμ Νο10) που είχε αρχίσει να παράγεται το 1934. Από την άλλη, η Kodak θα παρουσιάσει το δικό της αντίστοιχο φορμά ονόματι 828 το 1935.



Περίπου δύο χρόνια αργότερα θα κυκλοφορήσει η μικρή Boltavit II, ενώ πολύ σύντομα αυτή καθώς και η ίδια η εταιρία κατασκευής της, θα μετονομαστούν σε Photavit.

Το 1938 θα παρουσιαστεί η εντελώς επανασχεδιασμένη Photavit II, όπου το βασικό της σχέδιο θα ακολουθήσουν και όλες οι επόμενες. Το φιλμ πια διάτρητο ή μη,, φορτωνόταν χωρίς χαρτί σε ειδικές κασέτες αυξάνοντας έτσι την ικανότητα της μικρής σε καρέ/φόρτωμα που τώρα έφθαναν τουλάχιστον τα 20 αν δεν ήθελες να ζορίσεις την κατάσταση.


Πρώτη φορά έφτιαξα gif! :aktion033::slapface:

...