Re: Όχι άλλα Διόδια....στον δρόμο για ΔΕΘ.
ΠΗΓΗ: Ελευθεροτυπία
Του ΠΕΡΙΚΛΗ ΚΟΡΟΒΕΣΗ
Από τον καιρό που άρχισε το κίνημα των διοδίων και της άρνησης καταβολής κομίστρου στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς οι λέξεις «νόμος και τάξη», είχαν τη τιμητική τους.
Εμφανίστηκαν κυρίως από την τηλεόραση σαν ύψιστες θεότητες. Μια απόλυτη ιερή αξία που ανήκε στο χώρο της μεταφυσικής, και ως εκ τούτου ο άνθρωπος δεν είχε άλλη επιλογή από το υπακούσει σε αυτόν τον υπέρτατο νόμο. Η τηλεόραση έχει μια πτυχή μεταφυσικής και δημιουργεί «γεγονότα» χωρίς καμία απολύτως απόδειξη. Αυτή η τηλεοπτική «αλήθεια» καταπίνεται αμάσητα από τον αδρανή τηλεθεατή, που την αναπαράγει μηχανικά και μπορεί να υποστηρίξει την οποιαδήποτε ανοησία και να την υποστηρίξει με το μόνο επιχείρημα πως «το είπε η τηλεόραση».
Ερωτήματα δεν μπαίνουν ποτέ. Οπως π.χ. Ποιος νόμος και ποια τάξη; Είναι νόμος και τάξη η ναζιστική κατοχή της Ελλάδας ή είναι νόμος και τάξη η Αντίσταση του ΕΑΜ; Οι νόμοι της χούντας του Παπαδόπουλου ή του Πινοσέτ; Οι Χίτλερ, Μουσολίνι, Φράνκο, Σαλαζάρ ή ακόμα ο «δικός» μας Στάλιν -που από τον τάφο του καθοδηγεί ακόμα το μεγαλύτερο μέρος της ελληνικής Αριστεράς- είχαν θεσπίσει νόμους που εξέφραζαν το καλό όλης της κοινωνίας ή ήταν νόμοι εναντίον της κοινωνίας; Από την Αθηναϊκή Δημοκρατία μαθαίνουμε πως οι νόμοι ψηφίζονταν από όλους, οπότε οι πολίτες υπάκουαν στον εαυτό τους. Και αυτό τους έδινε το νόμιμο δικαίωμα στη στάση, ακόμα και στρατιωτική, αν ο νόμος δεν εφαρμοζόταν.
Σύμφωνα με το πνεύμα της Δημοκρατίας, οι νόμοι θα έπρεπε να εγκρίνονται με δημοψηφίσματα. Από την εποχή του Κρόμγουελ, που καθιερώθηκε το Κοινοβούλιο (που δεν έχει καμία σχέση με την Αθηναϊκή Δημοκρατία), ουδείς νόμος ψηφίστηκε από το λαό. Οι νόμοι είναι πάντοτε έργο μιας άρχουσας μειοψηφίας και κατά κανόνα είναι για να προστατεύσουν τα συμφέροντα της οικονομικής ελίτ. Αυτό δεν σημαίνει πως μηδενίζεται όλη η νομοθεσία και ότι δεν υπάρχουν και δίκαιοι νόμοι. Π.χ. το δικαίωμα της καθολικής ψηφοφορίας. Η ψήφος των γυναικών είναι σχετικά ένα πρόσφατο επίτευγμα, όπως και η ψήφος των φτωχών. Παλιότερα ψήφιζαν μόνο οι πλούσιοι. Αλλά όπου έγιναν αλλαγές στους νόμους που έδιναν δικαιώματα στους πολλούς, αυτό έγινε ύστερα από αγώνες και κινήματα ανυπακοής στους άδικους νόμους.
Και αυτό το συνοψίζει εύστοχα ο Ρούσβελτ: «Κύριοι καπιταλιστές, ή θα δώσετε το καπέλο σας ή θα χάσετε το κεφάλι σας». Οσο δεξιά και αν είναι μια κυβέρνηση, ακόμα και μιλιταριστική, όπως π.χ. αυτή του Μπίσμαρκ, για να κρατήσει την εξουσία αναγκάζεται να κάνει παραχωρήσεις ώστε να αποφύγει τα χειρότερα. Και μετά, όταν υποχωρήσει το κίνημα, τα παίρνουν όλα πίσω. Οπως γίνεται στις μέρες μας με την τρόικα και τον εδώ περιφερειάρχη τους και τους αυλικούς του. Και αν αυτή η φράση είναι γενική, να την εξειδικεύσω. Εννοώ φυσικά την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ.
Η ανυπακοή στους άδικους νόμους είναι η προϋπόθεση της Δημοκρατίας. Και αυτό το κίνημα του «δεν πληρώνω» είναι ένα συνταγματικό δικαίωμα, μια που υπερασπίζεται τη Δημοκρατία και καταπολεμά την αισχροκέρδεια, που είναι πάντοτε βίαιη και φασιστική. Σου κλέβει τα λεφτά σου χωρίς να σου δίνει λόγο. Με το έτσι θέλω. Το κράτος έχει το κοπιράιτ της κλοπής και της καταστολής. Ολες οι μεγάλες κλοπές των πολιτικών που κυβέρνησαν τη χώρα κάνουν τις οποιεσδήποτε ληστείες των τρένων ή τα διάφορα «ριφιφί» ασήμαντες πράξεις, που σε τελική ανάλυση προσφέρουν και κάτι στον κόσμο.
Γίνονται καλές ταινίες. Το «σκάνδαλο» της Ζίμενς, που είχε τις υπογραφές Παπανδρέου, Μητσοτάκη, Φλωράκη, αγνοήθηκε από την εξεταστική επιτροπή της Βουλής. Ούτε ο Μητσοτάκης κλήθηκε να καταθέσει ούτε ο Κύρκος.
Κάτι παραπάνω δεν θα ήξεραν αυτοί; Και αν στη λέξη σκάνδαλο βάζω εισαγωγικά, είναι γιατί αυτό για τους καπιταλιστές δεν είναι σκάνδαλο, αλλά η φυσιολογική λειτουργία του. Μάθαμε ποτέ πόσα λεφτά ξοδεύτηκαν για τους Ολυμπιακούς και πού πήγαν; Μάθαμε ποτέ πώς δημιουργήθηκε αυτό το περίφημο χρέος; Κατηγορείται ο Τσοχατζόπουλος για μίζες. Είναι ο μόνος; Και εδώ θα συμφωνήσω με τον κ. Σαμαρά. Να περάσουν από κόσκινο όλοι οι πολιτικοί που θήτευσαν στην κυβέρνηση από το '74 και μετά και να ελεγχθεί η οικονομική κατάσταση αυτών που βρίσκονται ακόμα στη ζωή και των κληρονόμων τους.
Το άσυλο των υπογραφών της Siemens
ΠΗΓΗ: Ελευθεροτυπία
Του ΠΕΡΙΚΛΗ ΚΟΡΟΒΕΣΗ
Από τον καιρό που άρχισε το κίνημα των διοδίων και της άρνησης καταβολής κομίστρου στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς οι λέξεις «νόμος και τάξη», είχαν τη τιμητική τους.
Εμφανίστηκαν κυρίως από την τηλεόραση σαν ύψιστες θεότητες. Μια απόλυτη ιερή αξία που ανήκε στο χώρο της μεταφυσικής, και ως εκ τούτου ο άνθρωπος δεν είχε άλλη επιλογή από το υπακούσει σε αυτόν τον υπέρτατο νόμο. Η τηλεόραση έχει μια πτυχή μεταφυσικής και δημιουργεί «γεγονότα» χωρίς καμία απολύτως απόδειξη. Αυτή η τηλεοπτική «αλήθεια» καταπίνεται αμάσητα από τον αδρανή τηλεθεατή, που την αναπαράγει μηχανικά και μπορεί να υποστηρίξει την οποιαδήποτε ανοησία και να την υποστηρίξει με το μόνο επιχείρημα πως «το είπε η τηλεόραση».
Ερωτήματα δεν μπαίνουν ποτέ. Οπως π.χ. Ποιος νόμος και ποια τάξη; Είναι νόμος και τάξη η ναζιστική κατοχή της Ελλάδας ή είναι νόμος και τάξη η Αντίσταση του ΕΑΜ; Οι νόμοι της χούντας του Παπαδόπουλου ή του Πινοσέτ; Οι Χίτλερ, Μουσολίνι, Φράνκο, Σαλαζάρ ή ακόμα ο «δικός» μας Στάλιν -που από τον τάφο του καθοδηγεί ακόμα το μεγαλύτερο μέρος της ελληνικής Αριστεράς- είχαν θεσπίσει νόμους που εξέφραζαν το καλό όλης της κοινωνίας ή ήταν νόμοι εναντίον της κοινωνίας; Από την Αθηναϊκή Δημοκρατία μαθαίνουμε πως οι νόμοι ψηφίζονταν από όλους, οπότε οι πολίτες υπάκουαν στον εαυτό τους. Και αυτό τους έδινε το νόμιμο δικαίωμα στη στάση, ακόμα και στρατιωτική, αν ο νόμος δεν εφαρμοζόταν.
Σύμφωνα με το πνεύμα της Δημοκρατίας, οι νόμοι θα έπρεπε να εγκρίνονται με δημοψηφίσματα. Από την εποχή του Κρόμγουελ, που καθιερώθηκε το Κοινοβούλιο (που δεν έχει καμία σχέση με την Αθηναϊκή Δημοκρατία), ουδείς νόμος ψηφίστηκε από το λαό. Οι νόμοι είναι πάντοτε έργο μιας άρχουσας μειοψηφίας και κατά κανόνα είναι για να προστατεύσουν τα συμφέροντα της οικονομικής ελίτ. Αυτό δεν σημαίνει πως μηδενίζεται όλη η νομοθεσία και ότι δεν υπάρχουν και δίκαιοι νόμοι. Π.χ. το δικαίωμα της καθολικής ψηφοφορίας. Η ψήφος των γυναικών είναι σχετικά ένα πρόσφατο επίτευγμα, όπως και η ψήφος των φτωχών. Παλιότερα ψήφιζαν μόνο οι πλούσιοι. Αλλά όπου έγιναν αλλαγές στους νόμους που έδιναν δικαιώματα στους πολλούς, αυτό έγινε ύστερα από αγώνες και κινήματα ανυπακοής στους άδικους νόμους.
Και αυτό το συνοψίζει εύστοχα ο Ρούσβελτ: «Κύριοι καπιταλιστές, ή θα δώσετε το καπέλο σας ή θα χάσετε το κεφάλι σας». Οσο δεξιά και αν είναι μια κυβέρνηση, ακόμα και μιλιταριστική, όπως π.χ. αυτή του Μπίσμαρκ, για να κρατήσει την εξουσία αναγκάζεται να κάνει παραχωρήσεις ώστε να αποφύγει τα χειρότερα. Και μετά, όταν υποχωρήσει το κίνημα, τα παίρνουν όλα πίσω. Οπως γίνεται στις μέρες μας με την τρόικα και τον εδώ περιφερειάρχη τους και τους αυλικούς του. Και αν αυτή η φράση είναι γενική, να την εξειδικεύσω. Εννοώ φυσικά την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ.
Η ανυπακοή στους άδικους νόμους είναι η προϋπόθεση της Δημοκρατίας. Και αυτό το κίνημα του «δεν πληρώνω» είναι ένα συνταγματικό δικαίωμα, μια που υπερασπίζεται τη Δημοκρατία και καταπολεμά την αισχροκέρδεια, που είναι πάντοτε βίαιη και φασιστική. Σου κλέβει τα λεφτά σου χωρίς να σου δίνει λόγο. Με το έτσι θέλω. Το κράτος έχει το κοπιράιτ της κλοπής και της καταστολής. Ολες οι μεγάλες κλοπές των πολιτικών που κυβέρνησαν τη χώρα κάνουν τις οποιεσδήποτε ληστείες των τρένων ή τα διάφορα «ριφιφί» ασήμαντες πράξεις, που σε τελική ανάλυση προσφέρουν και κάτι στον κόσμο.
Γίνονται καλές ταινίες. Το «σκάνδαλο» της Ζίμενς, που είχε τις υπογραφές Παπανδρέου, Μητσοτάκη, Φλωράκη, αγνοήθηκε από την εξεταστική επιτροπή της Βουλής. Ούτε ο Μητσοτάκης κλήθηκε να καταθέσει ούτε ο Κύρκος.
Κάτι παραπάνω δεν θα ήξεραν αυτοί; Και αν στη λέξη σκάνδαλο βάζω εισαγωγικά, είναι γιατί αυτό για τους καπιταλιστές δεν είναι σκάνδαλο, αλλά η φυσιολογική λειτουργία του. Μάθαμε ποτέ πόσα λεφτά ξοδεύτηκαν για τους Ολυμπιακούς και πού πήγαν; Μάθαμε ποτέ πώς δημιουργήθηκε αυτό το περίφημο χρέος; Κατηγορείται ο Τσοχατζόπουλος για μίζες. Είναι ο μόνος; Και εδώ θα συμφωνήσω με τον κ. Σαμαρά. Να περάσουν από κόσκινο όλοι οι πολιτικοί που θήτευσαν στην κυβέρνηση από το '74 και μετά και να ελεγχθεί η οικονομική κατάσταση αυτών που βρίσκονται ακόμα στη ζωή και των κληρονόμων τους.
