Ποιός ορίζει τελικά το τι είναι ουσιαστικό; Εσύ τοποθετείς το πρόβλημα στη ρίζα του, εγώ το τοποθετώ στο επίπεδο αντιμετώπισης του συγκεκριμένου συμπτώματος, που συζητάμε σ'αυτό το thread. Δε διαφωνώ σ'αυτό που λες, ως αιτία.
Από κει και πέρα, ως αντιμετώπιση καθαρά της αιτίας, δεν μπορώ να δώσω κάποια λύση. Αντικειμενικά, (και το ξαναφέρνω εδώ μοιραία), η κατασκευή ενός δρόμου είναι ένα έργο που μπορεί να κοστίσει μέχρι και κάποια δισεκατομμύρια ευρώ, και αυτό χωρίς υπερκοστολογήσεις και λοιπά φουσκώματα. Αυτά τα χρήματα, καλώς ή κακώς, και σε αυτή τη φάση , το ελληνικό κράτος δεν τα έχει. Και ακόμη και αν τα είχε, δεν σκοπεύει να τα διαθέσει, αφού οι προτεραιότητες του είναι το σκύψιμο σε άλλους.
Οπότε προκύπτει το θέμα, θέλουμε αυτοκινητόδρομο; Αν ναι, στις παρούσες συνθήκες, πρέπει να παίξει και ο ιδιώτης μπάλα. Το πως θα την παίξει βέβαια την μπάλα, είναι θέμα του κράτους. Ο εκάστοτε Μπόμπολας θα βγει μακροπρόθεσμα κερδισμένος, είτε κάνει απόσβεση σε 3 χρόνια, με συνολικά διόδια στο δρόμο 25 ευρώ είτε σε 13, με συνολικά διόδια 5 ευρώ. Αλλιώς, αν θέλουμε να τον φτιάξει το κράτος, και χωρίς διόδια,τότε θα πρέπει να περιμένουμε, να αλλάξουμε το σύστημα, να διώξουμε το εκάστοτε pasok, να διώξουμε τον καπιταλισμό (που παραμένει όμως γύρω μας σε διεθνές επίπεδο), και να τον φτιάξουμε μόνοι μας, με δική μας παραγωγή υλικών, μηχανημάτων, κλπ.
Άρα τελικά, έχουμε τρεις επιλογές.
α. Να στήσουμε κώλο και να μείνουμε όπως είμαστε
β. Να βρούμε έναν τρόπο κρατικής παρέμβασης στον καπιταλισμό, σαν μεταβατική περίοδο μέχρι να ισορροπήσει η κατάσταση σε τελείως διαφορετικό σημείο.
γ. Να το πάρουμε πάνω μας, να κλείσουμε όλες τις εταιρίες, και να δούμε πως μπορούμε να φτιάξουμε έναν δρόμο μόνοι μας.
Προσωπικά θεωρώ το β. βιωσιμότερη λύση κι απ'τα 3... Το πρώτο ηδη απέτυχε, το τρίτο δεν βλέπω τον τρόπο να πετύχει, χωρίς να αλλάξει τις ζωές μας τόσο δραστικά όσο και το πρώτο...
