Μια ταινία που αν τη βάλεις κάτω και την αναλύσεις διαπιστώνεις πως πρόκειται για ένα άρτιο κινηματογραφικό αποτέλεσμα που εσωκλείνει αρμονικά την αίγλη των κλασικών φιλμ νουάρ , την αγωνία του Χιτσκοκικού θρίλερ , μια πινελιές από fast and furious , μια μαύρη γυαλιστερή Mustang, άλλα και την άγρια αλλά νωχελική βια που που συναντάμε στις δημιουργίες του Martin Scorsese και αν θέλω να γίνω πιο τολμηρός και του Guy Ritchie.
http://www.youtube.com/watch?v=nK30uyEvRGo
Οποιος κριτικός έγραψε τις παραπάνω γραμμές πρέπει να του απαγορέψουν να γράφει.
Αν εχει δει ένα φιλμ νουάρ, θα ξέρει ότι ο άντρας συνήθως είναι δυναμικός, αινιγματικός και ομιλητικός, όχι σαν τον έχει πιάσει κόψιμο. Και ο Μπογκαρτ δεν ήταν όμορφος, ούτε είχε οδοντογλυφίδες.
Θα ξέρει επίσης, ότι η γυναίκα είναι συνήθως ματαιοδόξη, εκαθμβωτική αλλά και αυτοκαταστροφική και όχι χαμηλής αυτοτεποιθησης λες και βγήκε πρόσφατα από την φυλακή.
Προτιμώ να μη μιλήσω για το Χίτσκοκ και να το συγκρινω με αυτό το ανοσιούργημα, αλλά ο πιο 'γηινος' Σκορσέζε κατορθώνει με τη σκηνοθεσία του να υποβοηθήσει και το σενάριο (από τους σύγχρονους, μονο ο Στόουν και ο νόλαν το κάνουν). Πάντως θα συμφωνήσω, ότι μόνο Ο Ρίτσι μπορούσε να κάνει τέτοια φάβα. Η αργή περιστροφή της κάμερας και η μιση ώρα που βλέπουμε το Γκοσλινγκ στο αμάξι να οδηγάει δεν δίνουν κάτι παραπάνω.
Η πλοκή είναι καλή για καρτούν, ενώ η συγκριση Γκοσλινγκ με ΜακΚουίν, είναι ιεροσυλία. Ο Μπουλιτ ήθελε διακαώς να ξεφύγει από τη ζωή του που ήταν μέσα στη βία. Ο Γκοσλινγκ το αντίθετο.
Τέλος, η προσπάθεια να την κάνει την ταινία B-movie, αλά Ταραντίνο αποτυγχάνει παταγωδώς, διότι αφενός μεν, οι διάλογοι στις ταινίες του Ταραντινο προωθούν τη δράση (η συγκεκριμενη ταινία δεν είχε διαλόγους), αφετέρου η βία στις ταινίες του Ταραντίνο είναι δικαιολογημένη. Εδώ οι χαρακτήρες και οι πράξεις τους δεν τη δικαιολογούν.