Re: Απάντηση: E - smoke...
Για να το κάνουμε λιανά...
Όταν λέμε ότι ένα υγρό είναι 3mg εννοούμε ότι
κάθε ml του περιέχει 3mg νικοτίνη.
Πάμε τώρα
Έβαλε 96ml υγρό του οποίου κάθε ml περιέχει 6mg νικοτίνης.
96*6, σύνολο 576mg νικοτίνης.
Από αυτό, έφτιαξε 120ml υγρό, όπου η συγκέντρωση πλέον της νικοτίνης είναι 576/120 = 4,8mg / ml
Αν θα κάνει λοιπόν το υγρό του 160ml (προσθέσει δηλαδή άλλα 40), η συγκέντρωση πλέον θα είναι 576/160 = 3,6mg/ml (όπως είπα και στο μήνυμά μου)
Αν βάλει αντί για 40, 60ml όπως είπε ο Γιάννης, θα γίνει 576/180 = 3,2 mg/ml
Δηλαδή όλοι έχουμε δίκιο και δεν καταλαβαίνω γιατί το συζητάμε
Πάμε τώρα στα άλλα...
Εχοντας παίξει αρκετά με βάσεις μηδενικού/ελάχιστου/λίγου και συνιστώμενου αρώματος, έχω συμπεράνει οτι μια σταγόνα μόνο άρωμα (ανάλογα με το κάθε άρωμα βεβαίως), μπορεί να δώσει ανιχνεύσιμη γεύση σε πχ. 100ml άοσμης βάσης, 1ml να της δώσει αναγνωρίσιμη γεύση, 5ml να της δώσουν μια ευχάριστη, 10ml την ιδανική, 20ml να την κάνουν έντονη και να την φέρουν στα όρια της κουραστικής κι απο εκεί και πάνω οι διαφορές να μην είναι αντιληπτές - είναι απλά ένα κουραστικό άρωμα πλέον.
Βασικά μαθήματα γευσιγνωσίας.
Κατ' αρχάς να ξεκαθαρίσουμε ότι μία γεύση δεν είναι ποτέ καθαρή.
Δηλαδή, το αλάτι δεν είναι μόνο αλμυρό, η ζάχαρη δεν είναι μόνο γλυκιά κλπ κλπ.
Κουβαλάνε μαζί τους ένα σωρό γεύσεις οι οποίες όμως δεν γίνονται αντιληπτές.
Πόσο μάλλον τα αρώματα λοιπόν που η γεύση τους είναι πολύ πιο περίπλοκη από τη ζάχαρη ή το αλάτι.
Πάμε λοιπόν
Η αντίληψη της γεύσης έχει δύο βασικά σημεία.
1) Το σημείο αναγνώρισης
2) Το σημείο κορεσμού
Για να αντιληφθούμε μία γεύση θα πρέπει η συγκέντρωσή της να είναι αρκετή ώστε να περάσει στο σημείο αναγνώρισης.
Θα πρέπει δηλαδή να διεγείρει συγκεκριμένο (για κάθε άνθρωπο) αριθμό αισθητήρων ώστε να γίνει αντιληπτή.
Από εκείνο το σημείο και μετά, η έντασή της ανεβαίνει, έως να φτάσει το σημείο κορεσμού.
Από εκεί και πάνω, ότι συγκέντρωση και να έχει, εμείς δεν το καταλαβαίνουμε.
Τι συμβαίνει όμως
Όσο ανεβαίνουν τα κυρίως αρώματα, ανεβαίνουν και τα περιφερειακά, τα λεγόμενα offnotes, των οποίων η συγκέντρωση κάποια στιγμή είναι αρκετή ώστε να περάσουν το σημείο αναγνώρισης και να τα γευτούμε.
Έτσι το πολύ αλάτι π.χ. μπορεί να μας φανεί πικρό, μία κρέμα να μας βγάλει αβγουλίλα, η πολύ σοκολάτα γεύση χαρτονιού.
Κακό ακούγεται ε;

Και όμως όχι.
Στο mixing υπάρχει το λεγόμενο overdrive.
Όπου μπορεί ένα offnote να μην είναι άσχημο και να επιδιώκουμε να το δείξουμε.
Υπάρχει άρωμα στην αγορά που έχει offnotes μαστίχας και κυκλοφορεί συνταγή Καϊμάκι με αυτό το άρωμα στο 3.5%+
Το να πάρουμε λοιπόν ένα άρωμα και να το διαλύσουμε όσο θέλουμε, μπορεί να μην επηρεάσουμε μόνο την έντασή του αλλά ακόμη και τον χαρακτήρα του αν ο mixer έπαιξε με overdrive κάπου.
Αν αυτό το overdrive τώρα το έχει χρησιμοποιήσει για να καλύψει άλλα, μη ευχάριστα offnotes, την κάτσαμε τη βάρκα και πάμε για νεροχύτη.
Για αυτό, ότι πειράματα, τα κάνουμε σε μικρό μέρος του υγρού και όχι σε ολόκληρο.