Δημήτρης Ν.
AVClub Fanatic
Αυτό με τους παλιούς φίλους ενός καλλιτέχνη που μπερδεύονται ενίοτε με τις νέες κυκλοφορίες του "ειδώλου" τους , ενώ αντίθετα οι νέοι φίλοι συρρέουν κατά χιλιάδες , με προβλημάτισε πολλές φορές σε πάμπολλες περιπτώσεις καλλιτεχνών .
Εξηγούμαι . Οσων καλλιτεχνών την πορεία παρακολούθησα από την αρχή , ήρθαν στιγμές στην καρριέρα τους που αισθάνθηκα ότι άλλαξαν , συνήθως προς το χειρότερο , έχασαν την φλόγα τους , το πάθος τους , την διάθεση για πειραματισμό και εξερεύνηση και κάπου εκεί τους εγκατέλειψα στην χειρότερη περίπτωση ή συνέχισα να τους παρακολουθώ από συνήθεια που δεν κόβεται ( και συνεπώς τους περιέβαλα εφ' εξής με την αδιαφορία μου ) π.χ Chrome .
Αντίθετα υπήρξαν άλλες τόσες φορές που συντάχθηκα κι εγώ με την δεύτερη μάζα , των "νέων" φίλων , δείχνοντας ξεκάθαρα την προτίμηση μου στα νεώτερα έργα καλλιτεχνών , με τους οποίου η πρωτη επαφή υπήρξε απογοητευτική.
Τρανό παράδειγμα , που έχω αναφέρει και άλλοτε , ο Paul Weller. Το ίδιο συνέβη και με το "Αφεντικό" . Αγόρασα , παρακινούμενος από τις ενθουσιώδεις και παραληρούσες κριτικές , το Born to Run , οταν πρωτοκυκλοφόρησε . Με την πρωτη επαφή μαζί του , υπήρξα αρνητικός . Ο δίσκος μου ήταν αντιπαθής . Με ενοχλούσαν οι ρυθμοί των τραγουδιών , με ενοχλούσε η πυκνότητα τους , με ενοχλούσε αυτότο νταβαντούρι της παραγωγής , ούτε που ξέρω αν μπορώ να εκφράσω σωστά την αντιπάθεια μου . Κάθε επόμενη απόπειρα προσέγγισης του , είχε ακριβώς τα ίδια αποτελέσματα . Αντιπάθεια εξικνούμενη μέχρι του σημείου να μην μπορώ να ολοκληρώσω την ακρόαση του . Κάποια στιγμή έπαψα να προσπαθώ και έκλεισα το κεφάλαιο Springsteen.
Ετσι πίστευα βέβαια , τότε , αλλά το ξανάνοιξα με το Born in the USA , αυτό που άφησε αμήχανο και μπερδεμένο τον φίλο μου τον Γιώργο . Ομως εμένα μου άρεσε . Δεν είχε πάψει βέβαια να είναι φωνακλάδικο , αλλά τα τραγούδια του μου ήταν πιό ευχάριστα , μπορούσα να ακολουθήσω την μελωδική τους γραμμή με άνεση . Κι έτσι υποτροπίασα . Αγόρασα το Nebraska , το οποίο όμως ειρήσθω εν παρόδω , δεν μου αρέσει , αγόρασα το Devils and Dust το οποίο θεωρώ απολύτως αξιόλογο και κατά την δική μου άποψη έναν από τους καλύτερους δίσκους του και τελικώς , επιστρέφοντας στο σήμερα αγόρασα και το Magic του οποίου η κάκιστη παραγωγή , αποτελεί ανυπέρβλητο εμπόδιο στην ακρόαση του.
Που θέλω να καταλήξω ; Ακόμα και σήμερα συνεχίζω να αντιπαθώ το Born to Run - αν και αυτό είναι πλέον μιά ιδέα , μιά ανάμνηση , αφού έχω χρόνια να το ακούσω - προτιμώ πάντοτε το Born in the USA , αλλά δεν θα έβαζα ποτέ σε κανέναν του δίσκο πάνω από ***1/2 .
Εξηγούμαι . Οσων καλλιτεχνών την πορεία παρακολούθησα από την αρχή , ήρθαν στιγμές στην καρριέρα τους που αισθάνθηκα ότι άλλαξαν , συνήθως προς το χειρότερο , έχασαν την φλόγα τους , το πάθος τους , την διάθεση για πειραματισμό και εξερεύνηση και κάπου εκεί τους εγκατέλειψα στην χειρότερη περίπτωση ή συνέχισα να τους παρακολουθώ από συνήθεια που δεν κόβεται ( και συνεπώς τους περιέβαλα εφ' εξής με την αδιαφορία μου ) π.χ Chrome .
Αντίθετα υπήρξαν άλλες τόσες φορές που συντάχθηκα κι εγώ με την δεύτερη μάζα , των "νέων" φίλων , δείχνοντας ξεκάθαρα την προτίμηση μου στα νεώτερα έργα καλλιτεχνών , με τους οποίου η πρωτη επαφή υπήρξε απογοητευτική.
Τρανό παράδειγμα , που έχω αναφέρει και άλλοτε , ο Paul Weller. Το ίδιο συνέβη και με το "Αφεντικό" . Αγόρασα , παρακινούμενος από τις ενθουσιώδεις και παραληρούσες κριτικές , το Born to Run , οταν πρωτοκυκλοφόρησε . Με την πρωτη επαφή μαζί του , υπήρξα αρνητικός . Ο δίσκος μου ήταν αντιπαθής . Με ενοχλούσαν οι ρυθμοί των τραγουδιών , με ενοχλούσε η πυκνότητα τους , με ενοχλούσε αυτότο νταβαντούρι της παραγωγής , ούτε που ξέρω αν μπορώ να εκφράσω σωστά την αντιπάθεια μου . Κάθε επόμενη απόπειρα προσέγγισης του , είχε ακριβώς τα ίδια αποτελέσματα . Αντιπάθεια εξικνούμενη μέχρι του σημείου να μην μπορώ να ολοκληρώσω την ακρόαση του . Κάποια στιγμή έπαψα να προσπαθώ και έκλεισα το κεφάλαιο Springsteen.
Ετσι πίστευα βέβαια , τότε , αλλά το ξανάνοιξα με το Born in the USA , αυτό που άφησε αμήχανο και μπερδεμένο τον φίλο μου τον Γιώργο . Ομως εμένα μου άρεσε . Δεν είχε πάψει βέβαια να είναι φωνακλάδικο , αλλά τα τραγούδια του μου ήταν πιό ευχάριστα , μπορούσα να ακολουθήσω την μελωδική τους γραμμή με άνεση . Κι έτσι υποτροπίασα . Αγόρασα το Nebraska , το οποίο όμως ειρήσθω εν παρόδω , δεν μου αρέσει , αγόρασα το Devils and Dust το οποίο θεωρώ απολύτως αξιόλογο και κατά την δική μου άποψη έναν από τους καλύτερους δίσκους του και τελικώς , επιστρέφοντας στο σήμερα αγόρασα και το Magic του οποίου η κάκιστη παραγωγή , αποτελεί ανυπέρβλητο εμπόδιο στην ακρόαση του.
Που θέλω να καταλήξω ; Ακόμα και σήμερα συνεχίζω να αντιπαθώ το Born to Run - αν και αυτό είναι πλέον μιά ιδέα , μιά ανάμνηση , αφού έχω χρόνια να το ακούσω - προτιμώ πάντοτε το Born in the USA , αλλά δεν θα έβαζα ποτέ σε κανέναν του δίσκο πάνω από ***1/2 .
:BDGBGDB55:
