Το ενδιαφέρον είναι ότι ούτε καν οι συγγραφείς των βιβλίων που προτείνεις Κώστα δεν ακούγονται τόσο σίγουροι όσο εσύ.
Having written several thousand product reviews, you might expect that I would have come up with the answer to the question: Have you developed a reliable framework of technical parameters and measurements which determine sound quality? The answer is no!
Iʼve published a number of articles which I hope have shed some light on the subject, but in the main I've learned not to pre-judge any technology, whether old or new, simple or complex. In my experience how a particular designer uses a technology he or she has chosen is more important in determining the quality of results than the technology itself.
Martin Colloms
Ο John Eargle δε, ήταν σε μεγάλο βαθμό προσανατολισμένος στις παραγωγές/ηχοληψίες άλμπουμς πράγμα που ίσως δείχνει και αυτό που ανέφερε κάποιος πιο πριν ότι πιθανά τα ενεργά να κάνουν για δουλειά monitoring σε μεγαλύτερο βαθμό. Κάθε εφαρμογή απαιτεί διαφορετική αντιμετώπιση, ή όχι?
Προσωπικά, από το παρόν thread μαθαίνω και περιμένω να βγει αν όχι ένα ακλόνητο συμπέρασμα, τουλάχιστον ένα ερέθισμα βασισμένο σε επιχειρήματα για τον υπάρχει "ζουμί" στο θέμα ενεργά ηχεία ή όχι.
Εμ βέβαια, είδες τί ωραία που το πετάει; "Του χιζ ηξπήριανς"...
Τα πράγματα είναι απλά. Πολύ απλά. Πάρα πολύ απλά. Όταν θέλεις να μεταφέρεις ενέργεια από μια γεννήτρια σε ένα φορτίο, το κάνεις όπως ο Tesla. Όταν μεταφέρεις ενέργεια
και με τάση,
και με ρεύμα, τότε η γραμμή μεταφοράς πρέπει, ΠΡΕΠΕΙ να είναι κατά το δυνατόν μικροτέρου μήκους. Εφαρμόζοντας αυτό το απλό πράγμα στο hi-fi, (καθ’ όσον στο high end, ως γνωστόν, η ποταπή επιστήμη πάει στην πάντα, προς χάριν του εγωισμού μας, οπότε και το ρίχνουμε στο «ηξπήριανς»), ο τελικός ενισχυτής, δηλαδή, ο ενισχυτής
ρεύματος, πρέπει να είναι κατά το δυνατόν
κοντά στο φορτίο. Όχι δίπλα, αλλά πίσω από το ηχείο, του οποίου μάλιστα οι ακροδέκτες πρέπει να βρίσκονται κατά το δυνατόν κοντά στα μεγάφωνα, κάτι που ΔΕΝ είναι αυτονόητο σε όλα τα ηχεία.
Πρακτικά, το μήκος μιας τέτοιας γραμμής μεταφοράς σε ένα οικιακό σύστημα με στερεοφωνικό ενισχυτή έχει μήκος τουλάχιστον 6 – 7 μέτρα, ενώ με τον μονομπλοκ πίσω από το ηχείο, το μήκος αυτό ελαττώνεται ακόμη και κάτω των 2 μέτρων. Σε ένα ενεργό ηχείο, αυτό το μήκος μπορεί να ελαττωθεί ακόμη και στα 20 εκατοστά, για να μην πω ότι ο ημιαγωγός εξόδου μπορεί να κολληθεί επάνω στον ακροδέκτη του μεγαφώνου, (εντάξει, αυτό πια είναι αρρώστεια)...
Επιπλέον δε, το ενεργό ηχείο έχει το
συντριπτικό πλεονέκτημα του διαχωρισμού συχνοτήτων με πολύ μεγάλη ακρίβεια, δεδομένου ότι το ενεργειακό μέγεθος που διαχειρίζεται γι’ αυτήν τη δουλειά είναι επιπέδου line, και
όχι power, όντας της τάξης των χιλιοστών του βατ, χώρια ότι για την υλοποίησή του δεν απαιτούνται πηνία. Και για να προλάβω τη γνωστή παραφιλολογία, ναι μεν, καλά και άγια τα μονόδρομα ηχεία, αλλά μόνον υπό το πρίσμα της τεχνολογικής τους ηλικίας. Σήμερα, ένα μονόδρομο, συγκρινόμενο με κάποιο σωστά σχεδιασμένο δίδρομο, ή τρίδρομο ηχείο, πόσο μάλλον ενεργό, δεν ακούγεται παρά σαν τζουκ μποξ της 10ετίας του ’50, για να μην πω κακοσχεδιασμένη ντουντούκα. Να με συμπαθάτε, αλλά δεν είμαι εγώ που ανήκω στην ομάδα Ντοκατζή, αλλά ο Ντοκατζής που απεχθάνεται να κοροϊδεύει τον καθρέφτη, (και τους άλλους).
Βεβαίως, τα παραπάνω δεν συνιστούν ικανή και αναγκαία συνθήκη, για την υλοποίηση ενός τεχνικώς αρτίου ηχείου, καθώς προϋποτίθενται επίσης σωστά σχεδιασμένα μεγάφωνα, και σωστά κατασκευασμένη καμπίνα.
Επίσης, τα παραπάνω δεν σημαίνουν ότι δεν υπάρχουν και άρτια παθητικά ηχεία, αλίμονο. Αλλά, εάν πάρετε το καλύτερο παθητικό ηχείο του κόσμου και το κάνετε ενεργό, (και αυτό δεν είναι δα και τόσο δύσκολο), τότε θα έχετε ένα ακόμη καλύτερο ηχείο. Εάν πάρετε το καλύτερο παθητικό ηχείο του κόσμου και το καλύτερο ενεργό ηχείο του κόσμου, το δεύτερο είναι ανώτερο από το πρώτο. Ανώτερο κατά Φύσιν, πώς το λένε, ενάντια στη Φύση θα πάμε τώρα; Ήμαρτον δηλαδή...
