Βασικά όταν συμβίωσα με σκύλο και αν εξαιρέσουμε όλες τις δυσκολίες έλεγα μέσα μου, τι καλό αγαθό πλάσμα Θε μου, πόσο το αγαπάω....όταν όμως συμβίωσα για πρώτη φορά με γάτα είπα, τι έχανα τόσο καιρό, πως ζούσα χωρίς γάτα στο σπίτι, ποτέ ξανά.![]()
το δικό μου το είχα (βλακωδώς) τα πρώτα χρόνια σε ξεχωριστό χώρο. Μόνο νύχτα, μόνο μέρα. Και όταν ερχόμασταν ήμασταν μαζί. Από τη μούρλα του και τη μοναξιά του έφαγε δυό καναπέδες...(για ψιλοπέταμα ήταν...)
Εχει κάποιες στιγμές που τον πιάνει ξυστική μανία και θέλει να ξυθεί. (εννοούμε ξύσιμο πλήρες. Όλο το σώμα) Στη φάση αυτή κουνάει χέρια πόδια, γυρνάει ανάσκελα τρίβεται κλπ. Εκεί ό,τι βρεθεί μπροστά του.
Κάποια στιγμή μετά από παράκληση γείτονα που ήθελε να κοιμάται ακριβώς διπλανή μεσοτοιχία τον πήραμε στο σπίτι.
Δεν πείραξε ΤΙΠΟΤΑ (τους χώρους τους ήξερε γιατί ερχόταν άλλες ώρες "φιλοξενούμενος") και έκτοτε είναι και φρόνιμος (εντάξει καμιά φορά θα βάλει πόδι σε κανα τραπέζι ή θα πάει σε κανένα καναπέ, αλλά μόνο όταν υπάρχει πρόβλημα με το δικό του στρώμα πχ αν είναι στο μπαλκόνι).
Στο δικό μου χώρο έμπαινε καθημερινά, το καταλάβαινα γιατί έβαζε τη μουσούδα του σε ένα τραπεζάκι όπου είχα ένα μικρό κατσαβίδι, που μονίμως το έβρισκα το πάτωμα.
Μέχρι που μια μέρα το έκανε μπροστά μου.
Ερχόταν καθόταν και άκουγε μουσική. (ιδίως αν δεν ήταν άλλος στο σπίτι). Μόνο μια μέρα τον έπιασε το ξυστικό του και κατέβασε όλη την πρόσοψη από ένα ηχείο...και ήταν και vintage....Από τότε...το δωμάτιο μουσικής...λουκέτο.
Αλλά....είναι άνθρωπος.
Μόνο να βρώμαγε λιγότερο. Και να ήθελε να κάνει μπάνιο....
We use essential cookies to make this site work, and optional cookies to enhance your experience.