Σε
βυθισμένο αυτοκίνητο, ο μοναδικός τρόπος για να ανοίξει η πόρτα είναι να εξισωθούν (περίπου) οι πιέσεις. Δηλαδή να έχουμε την ίδια πίεση στο εσωτερικό με την εξωτερική. Με δεδομένο ότι κατά την βύθιση έχουμε
αύξηση της πίεσης 0,1bar/m, καθώς και ότι 1 bar ισούται με 0,98 kg/cm2 είναι βέβαιο ότι μιλάμε για μεγάλες διαφορές πίεσης και κατ επέκταση απαιτούμενης δύναμης για να ανοίξουμε την πόρτα ή να κλωτσήσουμε το τζάμι.
Με ψυχρούς αριθμούς, αν
υποθέσουμε ότι έχουμε ένα στεγανό αυτοκίνητο βυθισμένο στα 10m, τότε θα έχουμε 1 bar στο εσωτερικό και 2 bar εξωτερικά. Δηλαδή θα πρέπει να σπρώχνουμε με περίπου 1kg/cm2 και αποδεχόμενοι το 1m2 που ανέφερε ο
[SIZE=4]Tzimisce[/SIZE], τότε μιλάμε για δύναμη 10.000 kg.
Στην πραγματικότητα, κανένα καθημερινό αυτοκίνητο δεν είναι απόλυτα στεγανό μεν αλλά επιτρέπει την
αργή εισροή νερού. Δηλαδή μέχρι να μπεί μία ποσότητα νερού, συμπεριφέρεται σαν βάρκα. Σε αυτό το σημείο μπορούμε να ανοίξουμε τα παράθυρα και να βγούμε. Εύκολο; Στην θεωρία είναι όλα εύκολα........... η πράξη όμως συνήθως απέχει πολύ.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα σε αυτές τις καταστάσεις, είναι ο
πανικός. Ας πάρουμε μία κατάσταση, όπου αυτοκίνητο με άνδρα, γυναίκα και παιδί πέφτει στην θάλασσα. Όσο έμπειρος και αν είναι κάποιος γονιός, δεν υπάρχει τεχνική για να επιβάλλει την ψυχραιμία ώστε να ακολουθηθεί συγκεκριμένη διαδικασία διαφυγής (πχ να ανοίξουμε κάποιο τζάμι που δεν έχει έρθει ακόμα σε επαφή με το νερό ή να κλωτσήσουμε το πίσω παρμπρίζ). Τώρα θα μου πείτε, δηλαδή δεν υπάρχει σωτηρία; Φυσικά και υπάρχει αν ένας τουλάχιστον ενεργήσει ψύχραιμα και αξιολογώντας την κατασταση προχωρήσει στις ανάλογες ενέργειες. Τωρα θα μου πείτε πάλι, καλά αν ήταν τόσο εύκολο δεν θα πνιγόταν κανένας. Η απάντηση: είναι από αδύνατο μέχρι πολύ εύκολο, εδώ όμως πάμε σε σενάρια που απαιτούν ή συγκεκριμένη εκπαίδευση ή εξειδικευμένο ψυχολόγο.
Όλοι έχουμε διαβάσει τις οδηγίες στα αεροπλάνα, ότι σε περίπτωση που πέσουν οι μάσκες οξυγόνου, πρώτα τις τοποθετούμε
σε εμάς και μετά στα παιδιά. Πόσοι πιστεύετε ότι θα το ακολουθήσουμε σε μία πραγματική κατάσταση; Εγώ νομιζω ότι θα υπερισχύσει το ένστικτο προστασίας του παιδιού και θα κάνουμε το αντίθετο.
Πάμε πάλι στα της θεωρίας:
Έστω ότι το αυτοκίνητο βυθίζεται με κλειστά παράθυρα και φτάνει σε ένα βάθος 10m ( πολύ ακραίο μεν τα 10m, αλλά για τις ανάγκες της θεωρίας......). Εμείς, σύμφωνα με τις τεχνικές διάσωσης και απόλυτα ψύχραιμοι , έχουμε μεταφερθεί στο ψηλότερο σημείο της καμπίνας (συνήθως πίσω) και περιμένουμε το νερό φτάσει σε τέτοιο σημείο ώστε να εξισωθούν οι πιέσεις για να μπορέσουμε να ανοίξουμε την πόρτα, αναπνέοντας παράλληλα από τον εγκλωβισμένο αέρα.
1ο: Λόγω της εισροής νερού, θα συμπιέζεται ο αερας, με αποτέλεσμα να έχουμε έντονο πόνο στα αυτιά, μέχρι ρήξη τυμπάνου.
2ο: Καταφέραμε να ξεπεράσουμε τον πόνο στα αυτιά και παίρνοντας μία
βαθιά ανάσα, ανοίγουμε την πόρτα και πάμε προς την επιφάνεια. Ο συμπιεσμένος αέρας που αναπνέουμε στα 10m έχει πίεση 2 bar, ενώ αυτός της επιφάνειας 1 bar. Θεωρείστε δεδομένο ότι
δεν θα επιβιώσουμε λόγω ρήξης πνευμόνων. Οι πνεύμονες δεν έχουν την δυνατότητα διαστολής.
Πως μπορούμε να φτάσουμε στην επιφάνεια ασφαλείς; Να εκπνέουμε ελεγχόμενα σε όλη την διάρκεια της ανάδυσης. Δυστυχώς μόνο οι έμπειροι δύτες μπορούν να το κάνουν υποσυνείδητα.
Η ρήξη πνευμόνων, είναι μακράν ο μεγαλύτερος κίνδυνος στην αυτόνομη κατάδυση, γιατί αναπνέουμε με πίεση ίση του βάθους που είμαστε
δηλαδή όπως ο εγκλωβισμένος αέρας στο αυτοκίνητο. Στην ελεύθερη κατάδυση δεν ισχύει αυτό.
Προς αποφυγή παρεξηγήσεων, η εκτενής αναφορά είχε σκοπό να επεκτείνει λίγο το θέμα διάσωση. Αν είναι αντίθετο με το παρόν νήμα, παρακαλώ να διαγραφεί.
el.wikipedia.org
