Θεωρώ τον Φιλιππινέζο Khavn έναν από τους μεγαλύτερους καλλιτέχνες παγκοσμίως, έναν σκηνοθέτη που οι ικανότητές του ξεπερνούν τα όρια του κινηματογράφου, μέσω του συνδυασμού ακραίων ιδεών, υπερβολικής απεικόνισης και εξαιρετικής μουσικής.
Το Alipato είναι ένα δείγμα του χαοτικού στυλ του.
To 2025, η συμμορία Kostka, μία ομάδα παιδιών με παρατσούκλια όπως Pork Chop, Bull Dog, Snowman, McAbnormal and J. Blo, ηλικίας από 5 έως 15 ετών, τρομοκρατούν την Μανίλα, ληστεύοντας και σκοτώνοντας όποιον βρεθεί στον δρόμο τους.
Μετά από μία ανταλλαγή πυροβολισμών με την αστυνομία, ένα από τα μέλη τους πεθαίνει, και ο αρχηγός, με το παρατσούκλι Boss, αποφασίζει πως θα πρέπει να ληστέψουν μία τράπεζα, ώστε να αλλάξουν τις ζωές τους.
Η ληστεία όμως εκτυλίσσεται με τραγικό τρόπο, με μία σειρά μελών της συμμορίας να καταλήγουν στο νεκροταφείο και τον Boss στην φυλακή.
Η ιστορία στη συνέχεια περιγράφει, μέσω ενός στυλ που παραπέμπει σε κόμικ, την ζωή του Boss στην φυλακή και στη συνέχεια μεταφέρεται στο 2053, όταν τελειώνει η ποινή του και επανενώνεται με τα υπόλοιπα μέλη της συμμορίας. Όμως, τα λεφτά από την ληστεία δεν βρέθηκαν ποτέ, και οι υπόλοιποι έχον εντύπωση πως τα έχει αυτός κρυμμένα.
Επιπλέον, κάποιος φαίνεται να σκοτώνει τους εναπομείναντες, έναν-έναν.
Ο Khavn σκηνοθετεί και γράφει το σενάριο ενός πραγματικά χαοτικού φιλμ, το οποίο μοιάζει περισσότερο με ένα κολάζ των ακραίων ιδεών του, παρά με ταινία.
Όμως, κάπου εδώ βρίσκεται και το μεγαλύτερο πλεονέκτημά του, μιας και μέσω όλων αυτών των υπερβολικών εικόνων και τον απίθανων επεισοδίων, καταφέρνει να διηγηθεί την ιστορία καθαρά, παρά τον προφανή υπερρεαλισμό.
Επιπλέον, η μουσική είναι σχεδόν μόνιμη, κάνοντας την ταινία να μοιάζει με ακραίο μουσικό βίντεο αρκετά συχνά, σε ένα στυλ αρκετά κοντά σε αυτό του Sogo Ishii στο «Burst City», αν και σε πιο μοντέρνο ύφος.
Σε αυτό το πλαίσιο, η μουσική παίζει πολύ σημαντικό ρόλο, με τους Brezel GΓΆring και Francis de Veyra να κάνουν εξαιρετική δουλειά στο soundtrack και στην τοποθέτηση των κομματιών στο πλαίσιο του σεναρίου, τα οποία έχει συνθέσει ο ίδιος ο Khavn, ο Bing Austria και άλλοι.
Στην προσπάθειά του να μετατρέψει όλο αυτό το χάος σε ταινία, ο Khavn ωφελείτε τα μέγιστα από το αλλοπρόσαλλο αλλά άρτιο μοντάζ του Carlo Francisco Manatad, ο οποίος είχε την πολύ δύσκολη αποστολή του να ενώσει όλες αυτές τις διαφορετικές εικόνες, αλλά τα κατάφερε στον μέγιστο βαθμό, διατηρώντας το εξαιρετικά γρήγορο τέμπο σε όλη την διάρκεια της ταινίας.
Ο Khavn χρησιμοποιεί ένα «τρικ» στις σκηνές που έπονται κάποιου θανάτου, παρουσιάζοντας εικόνες τάφων με το όνομα του εκάστοτε χαρακτήρα, συνοδευόμενες από ένα ding.
Το συγκεκριμένο μοτίβο εμφανίζεται τόσες φορές στην ταινία, που γίνεται αστείο από ένα σημείο και μετά.
Τόσο η γενικότερη αισθητική όσο και το μοντάζ βρίσκουν ένα από τα απόγεια τους εδώ, σε μία ακολουθία που ουσιαστικά λειτουργεί ως διάλειμμα από την συνεχή δράση.
Το «Alipato» περιλαμβάνει μία σειρά εικόνων που θα μπορούσαν εύκολα να χαρακτηριστούν ως αποτρόπαιες.
Από τα παιδιά που κυκλοφορούν στους δρόμους μισόγυμνα, κρατώντας πιστόλια, καπνίζοντας τσιγάρα και δέρνοντας και σκοτώνοντας περαστικούς, στις ακραίες σκηνές σεξ που περιλαμβάνουν μία ηλικιωμένη και μία έγκυο γυναίκα, στο κλαμπ μέσα σε ένα χοιροστάσιο που συχνάζουν αστυνομικοί, η ταινία βρίθει ακρότητας. Ακόμα και το κομμάτι σε στυλ κόμικ που προαναφέραμε, παρουσιάζει σκηνές βιασμού στην φυλακή.
Παρόλα αυτά, ο Khavn, με την βοήθεια της φωτογραφίας του Albert Banzon και τις προαναφερθείσες τεχνικές σε ήχο και μοντάζ, καταφέρνει να αποτρέψει αυτές τις εικόνες από το να γίνουν γκροτέσκες και αποτρόπαιες.
Σε συνδυασμό με τα εξαιρετικά έντονα χρώματα που χαρακτηρίζουν ολόκληρο το φιλμ, παρουσιάζει μία αποκομμένη ματιά των γεγονότων, που μοιάζει περισσότερο με σελίδες κάποιου κόμικ, παρά με γεγονότα.
Επιπλέον, μέσω αυτών των εικόνων, κάνει ένα σχόλιο για την κατάσταση στις παραγκουπόλεις της Μανίλα, όπου παιδιά που κρατούν όπλα δεν είναι ασυνήθιστο θέαμα.
Τέλος, το «Alipato» περιλαμβάνει ένα εξαιρετικό φινάλε, το οποίο συνδέει την ιστορία με κάποιες από τις εικόνες που παρουσιάζονται στην αρχή της ταινίας.
Η ταινία είναι δύσκολή στην παρακολούθηση, ιδιαίτερα για αυτούς που δεν είναι συνηθισμένοι στο στυλ του Khavn, αλλά όσοι καταφέρουν να το παρακολουθήσουν θα βρεθούν απέναντι σε ένα αριστούργημα του ακραίου.
Παναγιώτης Κοτζαθανάσης.
της καμερας
