Κωστας Λυμπεροπουλος
AVClub Fanatic
- 17 June 2006
- 14,350
Συμφωνούμε οτι διαφωνούμε.
καθόλου ανευ λόγου και αιτίας αφου μέσα απο το έργο του καλλιτέχνη Saltago, έδειξε τον άνθρωπο Saltago και τον κύκλο που έκανε.
τεσπα, για μένα ειναι σπουδαίο και συμφωνώ απόλυτα με το παρακάτω.
Ο Σαλγκάδο αντίκρισε και αποτύπωσε τη φρίκη και την κτηνωδία από απόσταση αναπνοής. Κατανόησε πως η ανθρώπινη σκληρότητα είναι τόσο βαθιά αληθινή, που ακόμη και η απτή και ρεαλιστική καταγραφή της μοιάζει ανεπαρκής. Πράγματι, καθώς οι εικόνες αγριότητας διαδέχονται η μία την άλλη, είναι σαν να αρνούμαστε να δεχτούμε πως όλα αυτά που βλέπουμε έχουν όντως συμβεί. Κι όντως, μοιάζει σχεδόν αδύνατο αυτός ο αδυσώπητος κόσμος να είναι ο ίδιος κόσμος με τον δικό μας, με τον κόσμο όπου ζούμε, περπατάμε κι αναπνέουμε. Ο Σαλγκάδο αναμετρήθηκε με το πιο βαθύ σκοτάδι: τον ίδιο τον άνθρωπο. Σε κάποια στιγμή, ένιωσε πως ηττάται κατά κράτος. Και για διατηρήσει την ανθρωπιά του ακέραιη, στράφηκε σε κάτι άχρονο, προϋπάρχον και εξ ορισμού τέλεια δομημένο: στη φύση. Αποτίνοντας ένα φωτογραφικό φόρο τιμής στον ίδιο τον πλανήτη, ένιωσε ξανά αναπόσπαστο κομμάτι του, επιβεβαίωσε την ύπαρξή του.
με παρεξηγείς: δεν είμαι καμιά ...σεμνο-Μαρία. Ταινίες που με στιγμάτισαν ήταν το Psycho του Χίτσκοκ και το Blue Velvet του Lynch. Φυσικά και θέλω περισσότερο σεξ και βία στην οθόνη, όχι λιγότερο. Και τα δύο είναι ισχυροί καταλύτες κοινωνικής αλλαγής, ιδιαίτερα σε καιρούς όπως οι τωρινοί που αυτή η αλλαγή είναι απαραίτητη. Το θέμα είναι το Πως το κάνεις. Οι δύο παραπάνω ταινίες, το έκαναν έξοχα καθεμιά στην εποχή της. Τόσο ο Wenders όσο κι ο Herzog είναι σπουδαίοι ντοκυμαντερίστες. Αλλά ήσσονες καλλιτέχνες. Ο πρώτος δεν με συγκίνησε ιδιαίτερα ποτέ. Ο δεύτερος μου έδωσε μεγάλες προσδοκίες με το Aguire και το Fitzcaraldo αλλά ...φευ :nounder:
