Η δυστυχία να είσαι Έλληνας και να έχεις τον Ν. Δήμου, Δ. Σαββόπουλο....

[Pleo]

Συμφωνώ. Κι εγώ ο ίδιος είπα ότι θα ήτανε παράλογο τον Οκτώβριο του 2013 που το ΠΑΣΟΚ είχε 6% να έχουμε τη βουλή του 2009 και να έχει ακόμα πλειοψηφία. Προσπαθώ όμως να σου εξηγήσω τη διαφορά.
Αν είχα κάποιον π.χ. Τζήμερο που μου έλεγε ότι οι μετανάστες πρέπει να δουλεύουν με μικρότερο μισθό σε ειδικές ζώνες, θα έλεγα αυτός είναι φασίστας, δεν υπάρχει σημείο επαφής. Αν μου έλεγε κάποιος ότι πρέπει να γίνονται εκλογές υποχρεωτικά κάθε τέσσερα χρόνια, θα του έλεγα απλώς ότι έχεις άδικο, αλλά δεν θα το θεωρούσα φασίστα.

Λυπάμαι που στο λέω, αλλά βάζοντας το Δήμου ένα βήμα πίσω πριν τον απόλυτο εκφασισμό, είναι σαν να συζητάς για πόσο διάστημα θα παραμείνει απαραβίαστη μια ανοιχτή πόρτα.

 

[Pantos]

Re: Απάντηση: Η δυστυχία να είσαι Έλληνας και να έχεις τον Ν. Δήμου, Δ. Σαββόπουλο...

Κι αυτό το έβγαλες οφσάιντ; Ναι ωραία, στη θέση του λοιπόν. Εκείνη ενός γεράκου που τα κρίνει όλα μέσω της πρεσβυωπίας του είναι ο Δήμου. Κανόνισε να σφυρίξεις πέναλτυ τώρα... .

Να σου πω την αλήθεια πάντα ήθελα κρυφά να γίνω ένας νέος Τάσος Κάκος :award:

 

[nikosGX]

Ο Δήμου του χρόνου θα είναι 80 ετών!

Να και κάποια στοιχεία για τη ζωή και το έργο του. Αντιγραφή από τη Wikipedia.

Απ'ότι φαίνεται με τη διαφήμιση σταμάτησε το 1983, 31 χρόνια πριν. Έχει γράψει 60 βιβλία, κάποια από τα οποία μεταφράστηκαν στο εξωτερικό.

Δεν έχω διαβάσει κάποιο από τα βιβλία του, αλλά μετά από όλα αυτά θα το κάνω στο μέλλον.

Νίκος Δήμου

http://el.wikipedia.org/wiki/Νίκος_Δήμου


Ο Νίκος Δήμου

Ο Νίκος Δήμου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1935, είναι συγγραφέας και κειμενογράφος. Αρθρογραφούσε τακτικά σε περιοδικά και εφημερίδες. Παλαιότερα δραστηριοποιήθηκε επαγγελματικά στο χώρο της διαφήμισης και της τηλεόρασης.


Βιογραφικά στοιχεία

Τελείωσε το Κολλέγιο Αθηνών, ενώ παράλληλα σπούδαζε γαλλική φιλολογία στην Αθήνα. Την περίοδο 1954-1960 σπούδασε φιλοσοφία και αγγλική φιλολογία στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου, ενώ ήδη είχε αρχίσει να ασχολείται με το γράψιμο - το πρώτο του βιβλίο εκδόθηκε το 1953. Το 1962 ξεκίνησε να εργάζεται στο χώρο της διαφήμισης και, το 1965, ίδρυσε δική του διαφημιστική εταιρία. Εκτός από επαγγελματικές εμπορικές διαφημίσεις, η εταιρία συμμετείχε σε κοινωφελείς πρωτοβουλίες (π.χ. το σήμα "Δεν ξεχνώ" για την Κύπρο). Από το 1983, ο Ν. Δήμου ασχολείται αποκλειστικά με τη συγγραφή.

Το 1979 άρχισε να δημοσιογραφεί με επώνυμες στήλες στα περιοδικά Επίκαιρα, 4Τροχοί, Τέταρτο, Φωτογράφος, Status, Odyssey, RAM, Car, καθώς και στις εφημερίδες Το Βήμα, Καθημερινή, Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία και Έθνος της Κυριακής. Διατήρησε πολυετείς συνεργασίες με ειδικές στήλες σε περιοδικά αυτοκινήτου και πληροφορικής.

Στην τηλεόραση, παρουσίασε εκπομπές διαλόγου. Ξεκίνησε με την εκπομπή Μία ταινία - μία συζήτηση και επανήλθε, το 1987, με την εκπομπή Διάλογοι, το 1991 με τις Περιπέτειες Ιδεών και, το 1999, με τις Μεγάλες Παρεξηγήσεις. Στο χώρο του ραδιοφώνου, υπήρξε μέλος της ιδρυτικής ομάδας του 9.84 FM. Αργότερα παρουσίασε εκπομπές και στο Τρίτο Πρόγραμμα της ΕΡΑ. Στο ενεργητικό του έχει δύο δημοσιογραφικά βραβεία (Ιπεκτσί και Μπότση).

Το 1997 το Δημοτικό Συμβούλιο της Ερμούπολης, πατρίδας της μητέρας του, τον ανακήρυξε επίτιμο δημότη. Το 2000 τιμήθηκε για την πνευματική προσφορά του με το βραβείο «Δημήτρης Μητρόπουλος». Στις ευρωεκλογές 2009 ήταν υποψήφιος ευρωβουλευτής με το ψηφοδέλτιο του κόμματος Δράση.[1]

Έργο

Αποτελεί έναν από τους πιο παραγωγικούς Έλληνες συγγραφείς, καθώς έχει εκδώσει περίπου 60 βιβλία. Γνωστότερα είναι συνοπτικά βιβλία του όπου αναλύει και κρίνει την ελληνική πραγματικότητα: Η Δυστυχία του να είσαι Έλληνας, Οι Νέοι Έλληνες, Η Χαμένη Τάξη, Απολογία ενός Ανθέλληνα, κ.α. Από τα πεζά έργα του αναφέρουμε ενδεικτικά τα Παρ' όλα αυτά, Μικρά Βήματα, Το Ημερολόγιο του Καύσωνα και Τολμηρές Ιστορίες. Το βιβλίο του "Η Δυστυχία του να είσαι Έλληνας" έχει ανατυπωθεί 31 φορές στην Ελλάδα και μεταφραστεί και εκδοθεί στα Αγγλικά, Γαλλικά, Γερμανικά, Ιταλικά, Ισπανικά και Βουλγαρικά.

Περισσότερο στοχαστικά είναι τα έργα του "Ο Έλληνας Βούδας", "Το Απόλυτο και το Τάβλι" και Τρίπτυχο: Επικοινωνία, Αγάπη, Ελευθερία.

Παράλληλα έχει εκδώσει τα ποιητικά βιβλία, Το Βιβλίο των Γάτων και Ποιήματα 1950-1990. "Το Βιβλίο των Γάτων" έχει εκδοθεί και στα Ιταλικά με τον τίτλο "La Gatta di Corfu". Ποιήματά του έχουν μεταφραστεί στα ισπανικά και πορτογαλικά.

Στο έργο του περιλαμβάνονται ακόμα δοκίμια ("Προσεγγίσεις", "Οδυσσέας Ελύτης", "Τα Πρόσωπα της Ποίησης", "Η Τέλεια Διαδρομή", "Ψηφιακή Ζωή", "Από την Πορνογραφία στα Κόμικς") αλλά και αυτοβιογραφίες (Από την Μιχαήλ Βόδα στην Σύρου", "Από την οδό Ρήνου στην Ες Στράσε", "Οδός Γαλήνης", "Οι Δρόμοι μου").

'Έχει δημοσιεύσει μεταφράσεις ποιημάτων από αγγλικά, γαλλικά, γερμανικά, λατινικά κι έχει επίσης μεταφράσει τις "Φωνές του Μαρακές" του Elias Canetti.

Καταπιάστηκε με τη φωτογραφία, με δύο φωτογραφικά άλμπουμ και τρεις εκθέσεις φωτογραφίας.

Τελευταίως εκφραζόταν μέσα από το προσωπικό του blog, επικοινωνώντας με αναγνώστες των κειμένων που αναρτούσε. Εκτός από την προσωπική ιστοσελίδα του (στήλη "Επίκαιρα"), αρθρογράφησε στην εφημερίδα LIFO μέχρι τον Δεκέμβριο του 2013. Από τον Ιανουάριο του 2014, αρθρογραφεί στο protagon.gr[2].

 

[Γιάννης Χατζηγεωργίου]

Αν θες με πιστεύεις... το ήξερα πως θα σε ενοχλούσε που το έγραψα αυτό χίλια συγνώμη αλλά όσο και να προσπάθησα δεν κρατήθηκα.
Τι να κάνω, βγάζει τόσο μάτι η συμπεριφορά κάποιων φίλων στη συγκεκριμένη περίπτωση που...
Δεν τα γράφω εχθρευόμουν ή οργισμένος με κάποιον όσα γράφω. Αποδέχομαι τις πολιτικές προκαταλήψεις του καθενός, αλλά το να εθελοτυφλεί κανείς είναι βλαπτικό πρώτα για τον ίδιο.

Μπάι δε γουέι, +1000 για όσα έγραψες για το χαρακτηρισμό του Δήμου προς την Ελληνική γλώσσα.

Και βέβαια σε πιστεύω!! Απλά για την ιστορία, δεν είμαι αριστερός γι' αυτό με ψιλοχάλασε η γενίκευση. Απ' την άλλη θα μου πεις, αφού δεν δηλώνεις δεξιός γιατί χαλιέσαι? Σωστό και αυτό...απλά εν έτει 2014, δεν πιστεύω ότι οι προσωπικές αντιλήψεις του καθενός καλουπώνονται και οριοθετούνται από παρωχημένους όρους όπως αριστερός, δεξιός, κεντρώος και λοιπά. Ξύλινο και μάλιστα κούφιο λόγο ακούω από όλες τις πλευρές. Κάτι, όμως, ''τυχοδιώκτες'' τύπου εθνοσωτήρα σαν αυτόν που συζητάμε στο παρόν νήμα με ακροβατισμούς υπέρβασης, απολυτότητας, μεμψιμοιρίας και λόγο πιο φλατ και από ρηχό πιάτο, δεν τους αντέχω με τίποτα ούτε γι' αυτές τις 30-40 μέρες δημοσιότητας που τους αναλογούν (πάει κατά το 15'' δημοσιότητας της τηλεόρασης).

 

[Pleo]

Ο Δήμου του χρόνου θα είναι 80 ετών!

Ο Θεοδωράκης το ξέρει αυτό; Γιατί έχει πει ο ίδιος ότι στα 60 του θα φύγει από την πολιτική. Όχι ότι μπήκε ποτέ, αλλά είναι ενδεικτικό της κωλοτούμπας που πρεσβεύει.

 

[Pantos]

Re: Απάντηση: Η δυστυχία να είσαι Έλληνας και να έχεις τον Ν. Δήμου, Δ. Σαββόπουλο...

απλά εν έτει 2014, δεν πιστεύω ότι οι προσωπικές αντιλήψεις του καθενός καλουπώνονται και οριοθετούνται από παρωχημένους όρους όπως αριστερός, δεξιός, κεντρώος και λοιπά.

Μάλλον για ποταμίσιος μου φαίνεσαι κατά βάθος . Γιατί αυτοί είναι το μόνο κόμμα που αρνούνται να αυτοτοποθετηθούν στον άξονα Αριστεράς - Δεξιάς.

 

[andre74]

Επίσης ο Δήμου από τα νιάτα του κατέκρινε μεταξύ άλλων τη ...Γεροντοκρατία!
Τέλος πάντων, ας πούμε κάτι θετικό γι αυτόν, ας πούμε ότι είναι ο σπουδαιότερος εν ζωή Σοφιστής...

Προς τον Κο Γκάλη, εεε Γιάννη: όντως οι λέξεις και οι χαρακτηρισμοί έχουν χάσει το νόημά τους και δεν συνεπάγονται και τις προκαταλήψεις του παρελθόντος.
Πάντως δεν εννοούσα πως θα σε ενοχλούσε ό,τι έγραψα ως δεξιός ή έστω μη αριστερός, αλλά ως διαχειριστής που θες να κατευνάζεις τα πνεύματα.

 

[nikosGX]

Ο Θεοδωράκης το ξέρει αυτό; Γιατί έχει πει ο ίδιος ότι στα 60 του θα φύγει από την πολιτική. Όχι ότι μπήκε ποτέ, αλλά είναι ενδεικτικό της κωλοτούμπας που πρεσβεύει.

Δεν γνωρίζω για πιο πράγμα μιλάς, αλλά τι σημαίνει "κωλοτούμπα"; Επειδή ο Θεοδωράκης κάποτε είπε ότι "θα φύγει από την πολιτική", δεν έχει δικαίωμα να αλλάξει γνώμη ποτέ; Οι συνθήκες αλλάζουν συνέχεια και οι άνθρωποι προσαρμόζονται. Αυτό άλλωστε είναι τμήμα αυτού που ονομάζουμε "ευφυΐα". Οι λιγότερο έξυπνοι μένουν κολλημένοι στα ίδια και επαναλαμβάνουν τις ίδιες πράξεις περιμένοντας διαφορετικό αποτέλεσμα.

 

[nikosGX]

Επειδή δεν έχω διαβάσει το βιβλίο του "Η δυστυχία του να είσαι Έλληνας" βρήκα στο δίκτυο το παρακάτω. Δεν γνωρίζω αν είναι μέρος του βιβλίου ή κάτι άλλο. Όποιος το ξέρει ας μας ενημερώσει.

http://users.uoa.gr/~nektar/arts/prose/nikos_dimou_misfortune.htm

Νίκος Δήμου - Η δυστυχία του να είσαι Έλλην

Υπάρχουν Έλληνες που προβληματίζονται με τους εαυτούς των και Έλληνες που δεν προβληματίζονται. Οι σκέψεις αυτές αφορούν περισσότερο τους δεύτερους. Είναι όμως αφιερωμένες στους πρώτους.

Ορίζουμε σαν ευτυχία την (συνήθως προσωρινή) κατάσταση, όπου η πραγματικότητα συμπίπτει με τις επιθυμίες μας

Σε αναλογία, δυστυχία πρέπει να είναι η μη σύμπτωση ανάμεσα σε επιθυμία και πραγματικότητα.

Με άλλα λόγια, δυστυχία μπορούμε να ονομάσουμε την απόσταση ανάμεσα σε επιθυμία και πραγματικότητα.

Όσο μεγαλύτερη η απόσταση, τόσο πιο δυστυχισμένοι είμαστε.

Αξίωμα: Ένας Έλληνας κάνει ότι μπορεί για να μεγαλώσει το άνοιγμα ανάμεσα σε επιθυμία και πραγματικότητα.

Ο Έλληνας ζει κυκλοθυμικά σε μόνιμη έξαρση ή ύφεση. Μία συνέπεια: απόλυτη αδυναμία αυτοκριτικής και αυτογνωσίας.

Το Έθνος πρέπει να θεωρεί εθνικό, ό,τι είναι αληθές». Εμείς χρόνια τώρα, προσπαθούμε να πεισθούμε για το ανάποδο.

Ο Έλληνας, όταν βλέπει τον εαυτό του στον καθρέπτη, αντικρίζει είτε τον Μεγαλέξανδρο είτε τον Κολοκοτρώνη, είτε τουλάχιστον τον Ωνάση. Ποτέ τον Καραγκιόζη.

Κι όμως στην πραγματικότητα είναι ο Καραγκιόζης, που ονειρεύεται τον εαυτό του σαν Μεγαλέξανδρο. Ο Καραγκιόζης με τα πολλά επαγγέλματα, τα πολλά πρόσωπα, την μόνιμη πείνα και την μία τέχνη: της ηθοποιίας.

Πόσοι είναι οι Έλληνες, εκτός από τον Εμμανουήλ Ροΐδη, που έχουν δει το πρόσωπό τους στον καθρέφτη;

Για τούτο ο Έλληνας δεν συγχώρησε ποτέ όσους «μισέλληνες» ζωγράφισαν το πορτραίτο του (Καημένε Αμπού!).

Ο Έλληνας προσπαθεί σε κάθε τομέα, να είναι εκτός πραγματικότητας. Και μετά είναι δυστυχής, διότι είναι εκτός πραγματικότητας (και μετά είναι ευτυχής... διότι είναι δυστυχής).

Βασικά ο Έλληνας αγνοεί την πραγματικότητα. Ζει δύο φορές πάνω από τα οικονομικά του μέσα. Υπόσχεται τα τριπλά από αυτά που μπορεί να κάνει. Γνωρίζει τα τετραπλάσια από αυτά που πραγματικά έμαθε. Αισθάνεται (και συναισθάνεται) τα πενταπλάσια από όσα πραγματικά νοιώθει.

Η υπερβολή δεν είναι μόνο εθνικό ελάττωμα. Είναι τρόπος ζωής των Ελλήνων. Είναι η συνισταμένη του εθνικού τους χαρακτήρα. Είναι η βασική αιτία της δυστυχίας τους αλλά και η μεγάλη τους δόξα. Γιατί στο αυτοσυναίσθημα, η υπερβολή λέγεται λεβεντιά.

Ο Νεοέλληνας μοιάζει ευτυχισμένος όταν είναι δυστυχισμένος. Όταν όλα πάνε καλά, αισθάνεται ανήσυχος και απροσάρμοστος. Αν δεν έχει αίτια δυστυχίας, θα ψάξει να βρει.

Η ευτυχία της δυστυχίας του Νεοέλληνα εκφράζεται τέλεια στην «ελληνική γκρίνια

Απομεινάρι της σκλαβιάς; Γνώρισμα των ταλαιπωρημένων λαών; Πάντως το καλύτερο που θα ακούσετε, είναι ένας βαθύς αναστεναγμός με νόημα και η φράση; «έ! ας τα λέμε καλά...».

Σε κανένα λαό η φράση Τι κάνεις; δεν οδηγεί σε πλήρη ανάλυση του ιατρικού ιστορικού, της οικογενειακής κατάστασης, των οικονομικών δυσχερειών και των σεξουαλικών προβλημάτων του (τυπικά) ερωτηθέντος.

Ο ελληνικός «νόμος του Parkinson": Δύο Έλληνες κάνουν σε δύο ώρες (λόγω διαφωνίας) ό,τι ένας Έλληνας κάνει σε μία ώρα.

Βαθιά μέσ' την ψυχή του Έλληνα συζούν ο Χατζηαβάτης και ο Μεγαλέξανδρος. Η υπερβολή της κακομοιριάς και της λεβεντιάς. Η περηφάνια της ύβρης και η ύβρη της γκρίνιας. Μόνιμες και αρχαίες αιτίες δυστυχίας και δημιουργίας.

Στο θέμα της κληρονομιάς τους, θα χώριζα τους Έλληνες σε τρεις κατηγορίες-τους συνειδητούς, τους ημι-συνειδητούς και τους μη-συνειδητούς.

Οι πρώτοι (λίγοι) ξέρουν. Έχουν νοιώσει το τρομερό βάρος της κληρονομιάς. Έχουν καταλάβει το απάνθρωπο επίπεδο τελειότητας του λόγου ή της μορφής των παλιότερων. Και τούτο τους συντρίβει.

Οι δεύτεροι (και οι περισσότεροι) δεν ξέρουν άμεσα. Έχουν όμως «ακουστά». Είναι σαν τους γιους του διάσημου φιλόσοφου, που δεν μπορούν να καταλάβουν τα έργα του, βλέπουν όμως πως όσοι ξέρουν, τα τιμούν και τα βραβεύουν. Τους ενοχλεί αλλά και τους κολακεύει η φήμη. Επαίρονται πάντα όταν μιλούν σε τρίτους.

Η τρίτη κατηγορία-οι μη συνειδητοί- είναι οι παρθένοι και αγνοί (γράφε ασπούδαχτοι: Μακρυγιάννης, Θεόφιλος, Λαός). Έχουν ακούσει για τους παλιούς σε μύθους και θρύλους, που τους έχουν αφομοιώσει σαν λαϊκά παραμύθια. Αυτοί οι αγνοί δημιούργησαν την λαϊκή παράδοση και τέχνη.

Ωστόσο η συντριπτική πλειοψηφία των ημιμαθών με το μόνιμο κρυφό πλέγμα κατωτερότητας απέναντι στους αρχαίους, καθορίζει τη στάση και το ύφος του συνόλου.

Η σχέση μας με τους αρχαίους είναι μία πηγή του εθνικού πλέγματος κατωτερότητας. Η άλλη είναι η σύγκριση στο χώρο και όχι στο χρόνο. Με τους σύγχρονους «ανεπτυγμένους». Με την «Ευρώπη».

Όταν ένας Έλληνας μιλάει για την Ευρώπη, αποκλείει αυτόματα την Ελλάδα. Όταν ένας ξένος μιλάει για την Ευρώπη, δεν διανοούμαστε ότι μπορεί να μη περιλαμβάνει και την Ελλάδα.

Γεγονός είναι πως-ό,τι και αν λέμε-δεν νιώθουμε Ευρωπαίοι. Νιώθουμε απ' έξω. Και το χειρότερο είναι, που τόσο μας νοιάζει και μας καίει, όταν μας το λένε...

Φθονούνε τους άλλους λαούς, ενώ διατυμπανίζουμε την ανωτερότητά μας. Ξενομανείς, ξενόφοβοι και ξενόδουλοι κι όχι μόνο (τουριστικά) φιλόξενοι.

Στις ρίζες της ελληνικής δυστυχίας είναι τα δύο εθνικά πλέγματα κατωτερότητας. Το ένα στο χρόνο με τους προγόνους. Το άλλο στο χώρο με τους Ευρωπαίους. Αδικαιολόγητα ίσως πλέγματα αλλά όχι για τούτο, λιγότερο πραγματικά.

Είμαστε διαφορετικοί. Κι όμως προσπαθούμε με απόγνωση να ενταχθούμε κάπου. Γιατί άραγε αισθανόμαστε την μοναδικότητά μας σαν ελάττωμα; Γιατί ντρεπόμαστε γι' αυτή; Άραγε επειδή δεν είμαστε αρκετά μεγάλοι ή δυνατοί, ώστε να κάνουμε την αδυναμία μας παντιέρα; Η μήπως επειδή δεν είμαστε αρκετά σίγουροι για τον εαυτό μας;

Αυτή η έλλειψη σιγουριάς, και όχι το μέγεθός της, μας έκανε πάντα να αναζητάμε προστάτες. Και άλλοι λαοί είναι μικροί, αλλά δεν κρέμονται από τους μεγάλους...

Ποτέ δεν θελήσαμε να αποσαφηνίσουμε και να συνειδητοποιήσουμε την ιδιομορφία μας. Πάντα προσπαθούμε να ανήκουμε κάπου και όχι να είμαστε εμείς. Προσπαθήσαμε να ξαναγίνουμε αρχαίοι. Πασχίσαμε να αποδείξουμε την καθαρότητα της ράτσας μας, πολεμώντας φανατικά τον Falmereyer, αλλά ποτέ δεν ερευνήσαμε ψύχραιμα τα πραγματικά συστατικά της. Μισήσαμε και καταστρέψαμε την γλώσσα μας, γιατί δεν ήταν εντελώς ίδια με την γλώσσα των αρχαίων προγόνων μας. Μισήσαμε τον εαυτό μας, γιατί δεν ήταν ψηλός, ξανθός με ελληνική μύτη σαν τον Ερμή του Πραξιτέλη. Μισήσαμε τους γείτονές μας γιατί τους μοιάζουμε.

Τελικά ποίοι είμαστε; Οι ευρωπαίοι της ανατολής ή οι ανατολίτες της Ευρώπης; Οι αναπτυγμένοι του Νότου ή οι υποανάπτυκτοι του Βορρά; Οι κατ' ευθείαν απόγονοι των Αχαιών ή η πανσπερμία της Βαβυλωνίας:

Είμαστε ένας λαός χωρίς πρόσωπο και χωρίς ταυτότητα. Όχι επειδή δεν έχουμε πρόσωπο, αλλά επειδή δεν τολμάμε να κοιταχτούμε στον καθρέπτη. Επειδή μας έκαναν να ντρεπόμαστε για το πραγματικό μας πρόσωπο. Τόσο που να φοβόμαστε να γνωρίσουμε τον εαυτό μας. Έτσι μάθαμε να παίζουμε διάφορους ρόλους: τον αρχαίο, τον Ευρωπαίο ...

Δεν θέλει μόνο αρετή και τόλμη η ελευθερία. Θέλει κυρίως γνώση και κρίση.

Σύμπτωμα ουσιαστικό της ελληνικής ψυχής η μυθοπλασία. Πλάθουμε μύθους για τον εαυτό μας. Και μετά είμαστε δυστυχισμένοι, γιατί φαινόμαστε κατώτεροι από τους μύθους, που εμείς πλάσαμε. Ένας μύθος: Του Έλληνα ο τράχηλος ζυγό... Αναζητώ με προσοχή άλλο λαό, του οποίου ο τράχηλος να έχει υποφέρει τόσους ζυγούς, όσο ο δικός μας.

Μόνο που κι εδώ μας σώζει η μυθοπλασία μας. Μόλις για κάποιο λόγο, πέσουν οι τύραννοι ή φύγουν οι ξένοι, πεταγόμαστε επάνω σαν τον Καραγκιόζη με τον Όφη και λέμε: εμείς τους διώξαμε!

Άλλος μύθος: Οι Έλληνες σαν εκλεκτός λαός. Ο μύθος της καπατσοσύνης. Και ο αντι-μύθος του κουτόφραγκου. Κάποιος πρέπει να γράψει κάποτε το παράξενο ρομάντζο της ελληνικής ξενολατρίας και ξενοφοβίας.

Άλλος μύθος, η ξένη επέμβαση. Ποτέ οι νεοέλληνες δεν μπόρεσαν να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Πάντα έφταιγε κάποιος τρίτος: ο αγγλικός δάκτυλος, η Ιντέλλιντζενς Σέρβις, το ΝΑΤΟ, η ΣΙΑ...

Άλλωστε αυτός ο μύθος δουλεύει και στις προσωπικές μας ιστορίες: Ποίος υποψήφιος πιστεύει πως δίκαια απέτυχε στις εξετάσεις; Ποίος υπάλληλος αναγνωρίζει πως δίκαια πήρε προαγωγή ο συνάδελφός του: Οι άλλοι έχουν πάντα τα μέσα..

Όχι φυσικά πως δεν υπάρχουν τα μέσα ή οι ξένες επεμβάσεις. Ωστόσο η σημασία που παίρνουν αυτές οι παρεμβάσεις στην φαντασία του Ρωμιού, είναι πραγματικά μεταφυσική. Άλλο σύμπτωμα, η συνεχής απομυθοποίηση των άλλων και η μυθοποίηση του εαυτού μας. Η απόλυτη αδυναμία του νεοέλληνα να μιλήσει για οποιονδήποτε αξιόλογο συμπατριώτη του χωρίς να πει: ναι - αλλά...

Υπάρχει άραγε νεοέλληνας που να μην αμφισβητήθηκε ο ανδρισμός του; Και τώρα ας θυμηθούμε τις δύο συχνότερες νεοελληνικές βρισιές.

Άλλο σύμπτωμα έλλειψης σιγουριάς, η νεοελληνική καχυποψία. Πρώτη αντίδραση σε ό,τι πεις: Με...δουλεύεις;

Ο Έλληνας δεν αισθάνεται άνετα μέσα στον κόσμο. Σαν συγγενής από την επαρχία, κάθεται στην άκρη της καρέκλας και κρύβει την έλλειψη σιγουριάς κάτω από την σοβαροφάνειά του. Σπάνια γελά.

Ανάμεσα στον μύθο και τον φόβο, ζουν και δημιουργούν οι Έλληνες.

Οι άλλοι λαοί έχουν θεσμούς. Εμείς έχουμε αντικατοπτρισμούς.

Τα μόνα επικίνδυνα κατεστημένα στην Ελλάδα είναι η γεροντοκρατία, η γραφειοκρατία και η μητριαρχία. Η γραφειοκρατία είναι εκείνη η αρρώστια, της οποίας νομίζει ότι είναι η θεραπεία.

Ρωμαίικο management. Αντί για κίνητρα, η φάπα του Καραγκιόζη.

Το πρόσφατο ειδύλλιο του Έλληνα με την καταναλωτική κοινωνία-ένας μακρύς, οδυνηρός αρραβώνας, χωρίς γάμο.

Η Ελληνική Παιδεία είναι ένας μηχανισμός μαζικής βεβιασμένης τροφοδότησης γνώσεων, που τον κινούν αμόρφωτοι άμουσοι και υπαμοιβόμενοι εκπαιδευτικοί. Το πρόβλημα της Ελληνικής Παιδείας είναι πρόβλημα διδασκόντων. Μόνο προσωπικότητα μπορεί να διαμορφώσει προσωπικότητες. Θα Θυμάμαι πάντα τους καθηγητές που έτρεμαν όσους μαθητές είχαν μάθει να σκέπτονται.

Η αρχή στην οποία στηρίχθηκε η Ελληνική Παιδεία, ήταν κάτι χειρότερο από το μηδέν. Ο Ελληνοχριστιανικός πολιτισμός. Δύο αλληλογρονθοκοπούμενες έννοιες σε ένα επίθετο. Πόσο χαρακτηριστικό για την εσωτερική μας αντίφαση!

Άλλοι λαοί έχουν θρησκεία. Εμείς έχουμε παπάδες. Η μόνη επαφή της Ελληνικής εκκλησίας με το πνεύμα τα τελευταία εκατό χρόνια, ήσαν οι αφορισμοί του Ροΐδη, του Λασκαράτου και του Καζαντζάκη.

Τον αιώνα που πέρασε η Ελληνική εκκλησία υπηρέτησε, πιστά και αφοσιωμένα πολλούς κυρίους. Εκτός από τον Ένα.

Ζει στην ακριβότερη χώρα της Ευρώπης-σε σχέση με τις αμοιβές του έχει την χειρότερη κοινωνική ασφάλιση, τα περισσότερα τροχαία ατυχήματα, το φτωχότερο εκπαιδευτικό σύστημα και τις μικρότερες κυκλοφορίες βιβλίων.

Ο απότομα αστικοποιηθείς βλάχος είναι το πιο λυπηρό ζώο στην Ελλάδα. Η ζωή του έχει τελείως εκφυλιστεί. Έχασε όλο το παραδοσιακό πατριαρχικό μεγαλείο, χωρίς να αποκτήσει τίποτα στη θέση του. Ούτε είχε η ελληνική αστική τάξη σημαντική παράδοση να του την προσφέρει, αλλά και αν είχε, δεν ήταν δυνατό μερικές χιλιάδες αστοί, να αφομοιώσουν μερικά εκατομμύρια βλάχους σε μία γενιά.

Έτσι ο αστικοποιηθείς βλάχος ζει στο κενό. Δεν έχει γη δεν έχει γλώσσα (έρχομαι εξ Ομονοίας), δεν έχει θρησκεία. Δεν ξέρει πια πως να χαρεί, να κλάψει. Δεν ξέρει να ζήσει.

Αλλά ούτε και να πεθάνει. Το σημαντικότερο κριτήριο για την αυθεντικότητα μίας κοινωνίας είναι ο τρόπος που αντιμετωπίζει τον θάνατο. Στην Ελλάδα μόνο στα χωριά ξέρουν να αντικρίσουν τον Χάροντα.

Αν έπρεπε να διαλέξω το χαρακτηριστικότερο σύμβολο της νεοελληνικής φτήνιας και κακογουστιάς, θα διάλεγα τις γελοίες αμερικάνικες νεκροφόρες με τις μπαρόκ κρυστάλλινες απλίκες. Ποτέ πράγμα πιο σοβαρό δεν εξευτελίστηκε χειρότερα από το σύμβολό του.

Ενώ οι μισοί Έλληνες προσπαθούν να μεταμορφώσουν την Ελλάδα σε ξένη χώρα, οι άλλοι μισοί ξενιτεύονται. Είμαστε μία από τις λίγες χώρες που έχει περισσότερους μετανάστες και πρόσφυγες από κατοίκους.

Οι Έλληνες πάντα θα γυρεύουν την πατρίδα τους σε άλλες πατρίδες και τις άλλες πατρίδες στην δική τους.

Όπως ο άνθρωπος κουβαλά το προπατορικό αμάρτημα, ο Έλληνας κουβαλά το σόι του. Οι άλλοι λαοί έχουν συγγενείς. Ο Έλληνας έχει συνεταίρους στη ζωή (και στο θάνατο). Όταν ο Έλληνας δεν έχει σόι, έχει παρέα. Μοιάζει σε τούτο με το σόι: είναι το ίδιο μόνιμη, το ίδιο απαιτητική και το ίδιο βαρετή.

Η σεξουαλική ζωή του Έλληνα κινείται σε δύο επίπεδα, το πραγματικό και το φανταστικό. Η απόσταση μεταξύ τους είναι μεγάλη. Η σεξουαλική ζωή της Ελληνίδας κινείται κι αυτή σε δύο επίπεδα, το πραγματικό και το εμπορικό. Η απόσταση μεταξύ τους είναι ελάχιστη.

Όπου και να ταξιδέψω, η Ελλάδα με πληγώνει.

Κλείσε μέσα στην καρδιά σου την Ελλάδα και θα πάθεις έμφραγμα.

Το θλιβερότερο θέαμα είναι δέκα Έλληνες διανοούμενοι σε ένα δωμάτιο. Ο καθένας θα προσπαθήσει να μεταβάλει τους άλλους σε ακροατήριο.

Διανοούμενος είναι ο άνθρωπος που προσπαθεί (συνήθως μάταια) να κάνει τις ιδέες του πράξη. Ο Έλληνας διανοούμενος είναι αυτός που προσπαθεί να βρει ιδέες για να δικαιολογήσει τις πράξεις του.

 

[Γιάννης Χατζηγεωργίου]

Απάντηση: Re: Απάντηση: Η δυστυχία να είσαι Έλληνας και να έχεις τον Ν. Δήμου, Δ. Σαβ

Μάλλον για ποταμίσιος μου φαίνεσαι κατά βάθος . Γιατί αυτοί είναι το μόνο κόμμα που αρνούνται να αυτοτοποθετηθούν στον άξονα Αριστεράς - Δεξιάς.

Άμα δυσκολεύονται πολύ, ας διαλέξουν να τοποθετηθούν στον γνωστό άξονα Ζ που τους έχω ήδη τοποθετήσει.

 

[Pantos]

Ο Θεοδωράκης το ξέρει αυτό; Γιατί έχει πει ο ίδιος ότι στα 60 του θα φύγει από την πολιτική. Όχι ότι μπήκε ποτέ, αλλά είναι ενδεικτικό της κωλοτούμπας που πρεσβεύει.

Φαντάζομαι είπε ότι θα φύγει ο ίδιος στα 60, όχι ότι πρέπει όλοι στην πολιτική να είναι μικρότεροι από 60. Αν είπε το δεύτερο είναι κωλοτούμπα, αν είπε το πρώτο όχι.

 

[Maestro]

Μεταξύ άλλων ο Δήμου έχει γράψει ένα πολύ εύστοχο κείμενο για "την Αριστερά και τη Δεξιά". Πριν χρόνια αυτό όμως, πριν αρχίσει τη οπαδικού τύπου αντιαριστερή υστερία. Το έχω ξαναναρτήσει κάπου εδώ μέσα, όπου χλευάστηκε λόγω συγγραφέα .. αλλά μια και μιλάμε γι'αυτόν σ'αυτό το θρεντ το ξαναβάζω.

Οι θείες μου

Έχω δύο θείες — τη μία (από τη γενιά του πατέρα μου) τη λένε Δεξιά, την άλλη (της μητέρας μου σόι) τη λένε Αριστερά. (Μάλιστα: Δεξιά και Αριστερά — πειράζει; θα θέλατε να τις λέγανε Θεοδούλη, ή Φαιναρέτη; ).

Από μικρό με ρωτούσαν πάντα: “Ποια θεία αγαπάς πιο πολύ;”. Κι εγώ απαντούσα: “Για τούτο και για τούτο, τη μία — για τ' άλλο και για τ' άλλο, την άλλη”.

Αλλά ποτέ δεν ικανοποιούσε αυτή η απάντηση — και με ξαναρωτούσαν πάλι: “Και πιο - πιο – πιο πολύ — ποια θεία αγαπάς;”.

Κι εγώ έπαιρνα το σοβαρό μου ύφος και απαντούσα στερεότυπα: “Πιο - πιο - πιο πολύ; Και τις δύο!”.

Τότε όλοι θυμώνανε μαζί μου. (Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί).

Μεγαλώνοντας, είδα πως στην οικογένεια οι μισοί αγαπούσαν τη θεία Δεξιά και οι άλλοι μισοί τη θεία Αριστερά. Κι όλο καυγαδίζανε μεταξύ τους.

Εγώ όμως συμπαθούσα και τις δύο θείες. (Ήμουνα ο μόνος). Και πάντα πίστευα πως παρόλα τα κουσούρια τους (κι έχουν, οι αθεόφοβες, πολλά η κάθε μια τους) είχανε στο βάθος καλές προθέσεις. Και το ξύλο που μοιράζανε “για το καλό μας” θα ήτανε.

Δεν βαριέσαι — μόνος μου τα 'λεγα, μόνος μου τ' άκουγα. Γύρω μου συνέχεια φασαρία και καυγάς:

“Για όλα φταίει η Δεξιά!”.

“Λάθος! Η Αριστερά φταίει για όλα!”.

Εδώ που τα λέμε, οι πρώτοι έχουν λίγο δίκιο.

Η Δεξιά φταίει για πολλά πράγματα, αλλά αυτό είναι τελείως φυσικό, μια και αυτή έκανε κουμάντο στην οικογένεια χρόνια τώρα. Ενώ η θεία Αριστερά μόνο γκρίνιαζε και διαμαρτυρόταν. Και στην γκρίνια, δύσκολο να κάνεις λάθος...

Επειδή αγαπώ και τις δύο θείες, προσπάθησα πολλές φορές να τις συμφιλιώσω. (Αδύνατον — ούτε καλημέρα δεν έχουν μεταξύ τους). Προσπάθησα ακόμη να υποδείξω σε κάθε μία μερικά λάθη της — που, έτσι και τα διόρθωνε, θα βοηθούσε πολύ την οικογένεια! Έγραψα λοιπόν κάποτε στη θεία Δεξιά:

Αγαπητή θεία,

Ίσως θα έχεις πληροφορηθεί πως ζούμε στον εικοστό αιώνα. Θα έπρεπε, νομίζω, να αλλάξεις λίγο τα ρούχα σου — και τις ιδέες σου. Επίσης θα πρέπει να πάψεις να ενδιαφέρεσαι μονάχα για την περιουσία σου. Ο Χριστός είπε πως ο άνθρωπος δεν ζει μόνο με ψωμί. Διάβασε και κανένα βιβλίο! Πήγαινε και στον Κουν (όχι μόνο Βουγιουκλάκη και Λάσκαρη !). Προσπάθησε να υπερνικήσεις την αηδία που αισθάνεσαι, για τους πνευματικούς ανθρώπους — δεν είναι όλοι αλήτες, ούτε βομβιστές. Επίσης, να πας να κοιτάξεις τ' αυτιά σου, γιατί με τα χρόνια έγινες λίγο βαρύκοη και δεν ακούς τι σου λένε.

Αγαπητή θεία Δεξιά, τα παιδιά σου πιστεύουν πως αν δεν τα καταπίεζες τόσο πολύ θα σ' αγαπούσαν περισσότερο. Το σκέφθηκες ποτέ;

Φιλιά

ο ανιψιός σου που επί είκοσι χρόνια τον αποκαλείς (εντελώς αδικαιολόγητα) “κομμουνιστή και ανατροπέα των πάντων”.

Να τι έγραψα τώρα στη θεία Αριστερά:

Αγαπητή θεία,

Είμαι εκείνος ο ανιψιός σου που τον πατέρα μου τον φώναζες μοναρχοφασίστα, το θείο μου χουντικό, τη μάνα μου χίτισσα κι εμένα αντιδραστικό. Δεν καταλαβαίνω γιατί δεν μπορείς να μας φωνάζεις με τα ονόματα μας και αισθάνεσαι πάντα την ανάγκη να κολλάς σε όλους παρατσούκλια. (Λένε πως φοβάσαι να λες τα πράγματα με το όνομα τους).

Αγαπητή θεία, τόσα χρόνια όλο γκρινιάζεις αλλά δεν μας έδειξες και τίποτα. Εκτός από κάτι βιβλία που κάθε λίγο μας τα αλλάζεις — παίρνοντας πίσω αυτά που μας είχες χαρίσει γιατί τώρα είναι αντιδραστικά. Όταν μιλάς δεν σε καταλαβαίνω πάντα, γιατί χρησιμοποιείς δύσκολες λέξεις, που κανείς δεν καταλαβαίνει.

Φοβάμαι πως είσαι και λίγο διχασμένη σαν προσωπικότητα, γιατί όλο μονολογάς και τσακώνεσαι με τον εαυτό σου. Τη μια μέρα εκδηλώνεσαι υπέρ του υπαρκτού σοσιαλισμού, την άλλη υπέρ του ανύπαρκτου και στο τέλος σε πιάνουν τα νεύρα σου και αρχίζεις και δέρνεις τα παιδιά σου και διαγράφεις όλους τους φίλους τους.

Αγαπητή θεία Αριστερά, είμαι βέβαιος πως έχεις τις καλύτερες προθέσεις στον κόσμο — αλλά ξέρεις τελικά τι θέλεις; Και το εννοείς σοβαρά πως πιστεύεις στο διάλογο; Και γιατί τότε εσύ δεν μιλάς με κανέναν;

Φιλιά

ο ανιψιός σου

(ο αντιδραστικός).

Περιττό να σας πω ότι, τα γράμματα μου δεν βοήθησαν καθόλου. Οι θείες μου με έβρισαν και οι δύο, οι συγγενείς μου επίσης. Το αστείο είναι, πως η κάθε θεία είναι απόλυτα σίγουρη πως είμαι τσιράκι της άλλης!

Και βλέπω τους συγγενείς μου να έχουν πλούτη και τιμές (όσοι πήγαν με τη Δεξιά), η πνευματική δόξα και προβολή (όσοι έμειναν με την Αριστερά) και ζηλεύω.

Αλλά δεν μπορώ να “προσχωρήσω”. Θα πεθάνω, αμετανόητος, στη μέση.




Αυτός ο άνθρωπος πολύ θα ήθελα να βρίσκεται στη Βουλή. Δυστυχώς, ο Ποταμίσιος Δήμου σκέφτεται διαφορετικά... μαζί με τα γηρατειά βγήκαν και τα κόμπλεξ τελευταία...

 

[Pleo]

Δεν γνωρίζω για πιο πράγμα μιλάς, αλλά τι σημαίνει "κωλοτούμπα"; Επειδή ο Θεοδωράκης κάποτε είπε ότι "θα φύγει από την πολιτική", δεν έχει δικαίωμα να αλλάξει γνώμη ποτέ; Οι συνθήκες αλλάζουν συνέχεια και οι άνθρωποι προσαρμόζονται. Αυτό άλλωστε είναι τμήμα αυτού που ονομάζουμε "ευφυΐα". Οι λιγότερο έξυπνοι μένουν κολλημένοι στα ίδια και επαναλαμβάνουν τις ίδιες πράξεις περιμένοντας διαφορετικό αποτέλεσμα.

Κωλοτούμπα θα πει να λες ότι στα 60 θα φύγεις από την πολιτική και ότι αυτό είναι μία από τις θέσεις που πιστεύεις βαθιά, και να έχεις στις τάξεις σου 80άρηδες. Γι' αυτό πρόκειται περί ρυακίου και όχι ποταμιού. Είναι πολύ ρηχό δηλαδή, για πλάκα το περπατάς μέσα από την κοίτη του.

Το είπε προχτές στον Ευαγγελάτο (έχασες γέλιο αν δεν το είδες).


Εγώ παρεμπιπτόντως δηλώνω βουνίσιος. Που να τρέχω να στους κάμπους να βρω διέξοδο να εκβάλλω.... .

 

[Pleo]

Φαντάζομαι είπε ότι θα φύγει ο ίδιος στα 60, όχι ότι πρέπει όλοι στην πολιτική να είναι μικρότεροι από 60. Αν είπε το δεύτερο είναι κωλοτούμπα, αν είπε το πρώτο όχι.

Δε βοηθά και η λήψη της κάμερας... .

 

[Γιάννης Χατζηγεωργίου]

Πάντως δεν εννοούσα πως θα σε ενοχλούσε ό,τι έγραψα ως δεξιός ή έστω μη αριστερός, αλλά ως διαχειριστής που θες να κατευνάζεις τα πνεύματα.

Σιγά μην φουντώσουν τα πνεύματα εξαιτίας του Δήμου!! Όποιος διανοηθεί να φουντώσει για τόσο άσχετη αιτία έχει 10 μέρες μπαν και άλλες 10 δώρο!!

 

[nikosGX]

Κωλοτούμπα θα πει να λες ότι στα 60 θα φύγεις από την πολιτική και ότι αυτό είναι μία από τις θέσεις που πιστεύεις βαθιά, και να έχεις στις τάξεις σου 80άρηδες. Γι' αυτό πρόκειται περί ρυακίου και όχι ποταμιού. Είναι πολύ ρηχό δηλαδή, για πλάκα το περπατάς μέσα από την κοίτη του.

Το είπε προχτές στον Ευαγγελάτο (έχασες γέλιο αν δεν το είδες).


Εγώ παρεμπιπτόντως δηλώνω βουνίσιος. Που να τρέχω να στους κάμπους να βρω διέξοδο να εκβάλλω.... .

Είπες Θεοδωράκης και γω κατάλαβα Μίκης Θεοδωράκης και νόμιζα ότι γράφεις για κάτι που είχε πει παλιότερα ο Μίκης!!! Άστα να πάνε! Ακόμη δεν συνήθισα ότι μας προέκυψε και άλλος Θεοδωράκης στην πολιτική...

Για το συγκεκριμένο έχεις δίκιο. Είναι πολύ πρόσφατο. Και γενικά ούτε το ποτάμι παρακολουθώ, ούτε τηλεόραση.

 

[Pantos]

Επειδή δεν έχω διαβάσει το βιβλίο του "Η δυστυχία του να είσαι Έλληνας" βρήκα στο δίκτυο το παρακάτω. Δεν γνωρίζω αν είναι μέρος του βιβλίου ή κάτι άλλο. Όποιος το ξέρει ας μας ενημερώσει.

Υπάρχει και ολόκληρο το βιβλίο στο διαδίκτυο σε pdf. Πάντως είναι ένα βιβλίο που αξίζει να το διαβάσεις.

 

[andre74]

Αυτά τα χαριτωμένα που γράφει ο Δήμου για αριστεροδεξιές θείες θα ήταν πολύ ομορφα και διδακτικά, σαν παραβολή κατηχητικού σχολείου, αν δεν τα έγραφε ο γεράζων εν πλούτω (λίγο για τα μέτρα της τάξεώς του ομολογουμένως) , γόνος "ξεπεσμένης" μεγαλοαστικής οικογένειας που γεύθηκε την πίκρα της ξενιτιάς στις φοιτητικές σοφίτες των Παρισίων και του Μονάχου και επέστρεψε για να καταξιωθεί επαγγελματικά παρά τη χούντα, ο οποίος κρατάει ίσες αποστάστεις από τους θύτες και τα θύματα, ενώ είδε με τα μάτια του ως ενήλικας και σπουδαγμένος και επιχειρηματίας, τους ΕΣΑτζήδες και τους καταδιωκόμενους κου-μουνιστές και μια χώρα ολόκληρη υπό καθεστώς φόβου.
Παρ' όλα αυτά το μόνο που τον πικραίνει είναι πως οι αριστεροί διανοούμενοι τυγχάνουν αναγνώρισης από τους ομότεχνους, ενώ ο ίδιος και η Σώτη αδικούνται...

 

[Σπύρος Σούρλας]

Απάντηση: Re: Απάντηση: Re: Απάντηση: Τι συμβαίνει με τον ΣΥΡΙΖΑ ;

Αυτό βγαίνει μόνο από το δικό σου το μυαλό. Όπως και οποιαδήποτε σχέση με το 1941, την κατοχή κλπ.

Από που και ως πού το "μεζεδάκι" πρέπει να δείξει υπακοή στο "κύριο πιάτο";;;

Πρόκειται για μια απλή παρομοίωση. Τα άλλα που διαβάζεις είναι στο δικό σου μυαλό και όχι σε αυτά που λέει ο Δήμου.

Από μένα τέλος. Είναι ένα πολύ απλό κείμενο και δεν χρειάζεται ερμηνεία από μένα. Και ο Σπύρος το μόνο κακό που βρήκε είναι το "μεζεδάκι" το οποίο είναι στην ίδια πρόταση με το "κύριο πιάτο" που κατά την φαντασιακή "ερμηνεία" θα έπρεπε οι Γερμανοί να το πάρουν ως υποτιμητικό γι αυτούς! Δηλαδή στο τέλος θα βγει ότι ο Δήμου βρίζει τους Γερμανούς!

Ας το διαβάσει το κείμενο ο καθένας μόνος του και ας βγάλει τα συμπεράσματά του.

To να ερμηνεύεις και τι ακριβώς λέω καταντάει αστείο...Το σύνολο του κειμένου παραπέμπει σε υποτέλεια...Πιθανώς εσένα να μην σε νοιάζει αρκεί να υπάρχει ενα πιάτο φαϊ στον 'ζητιάνο'..

Εμένα με νοιάζει και πως και με ποιόν τρόπο ο τόπος θα 'τρώει'.

 

[nikosGX]

Αυτός ο άνθρωπος πολύ θα ήθελα να βρίσκεται στη Βουλή. Δυστυχώς, ο Ποταμίσιος Δήμου σκέφτεται διαφορετικά... μαζί με τα γηρατειά βγήκαν και τα κόμπλεξ τελευταία...

Μπα, τα ίδια σκέφτεται. Δεν αλλάζουν οι άνθρωποι όταν γεράσουν, πόσο μάλιστα στα 60, 70, 80...

Απλώς τώρα έπεσαν και οι δύο θείες να τον φάνε!!!