Σ’ αυτή την απέραντη έρημο της μονότονης καθημερινότητας -των οδυνηρών συμβιβασμών και των επαναλαμβανόμενων απογοητεύσεων- , είναι ευτύχημα όταν κανείς βρίσκει μία όαση δροσιάς, με καταπράσινα δέντρα και γάργαρα, κρυστάλλινα νερά … κάθε ευτυχισμένη στιγμή μοιάζει με ένα μικρό θαύμα, ικανό να θρέψει την πείνα και να σβήσει τη δίψα της ψυχής μας, και να μας δώσει το κουράγιο να συνεχίσουμε, συντροφεύοντάς μας σ’ αυτό το δύσκολο ταξίδι…
Με μία τέτοια σπάνια στιγμή έμελλε να συνδέσω το 2ο μέρος του 5ου κοντσέρτου για πιάνο του Μπετόβεν, κι έτσι, κάθε φορά που το ακούω με πλημμυρίζει με απέραντη ευτυχία..
[/COLOR]
Ο αγαπημένος μου ημίθεος "εκτελεστής" των έργων του Θεοδαίμονα Αμαντέους....
