Κλασική Μουσική - Θεοί και Δαίμονες

[Brucknerian]

Thanks.
αλλά είμαι ...Κασσάνδρα κατά κάποιο τρόπο: μιλάω για Διαμάντια, αλλά απευθύνονται μόνο σε Deep Listeners - Endangered species in our days. :antlers:

Solipsism and limited attention span are the Dark Kings in our times. opcorn:

http://www.youtube.com/watch?v=oWGta71LNME

 

[Αριάδνη]

Όσο και αν παραδέχομαι την ήττα, άλλο τόσο παραδέχομαι και την παραδοχή της....

Η παραδοχή μου φέρνει στο μυαλό τις τρίλιες, το άρωμα, το ανθρώπινο συναίσθημα, αυτό το κάτι που χαρίστηκε στους ανθρώπους...

Γειά σου "Θεέ"....
http://www.youtube.com/watch?v=LfjD-DQ5REk

:worshippy::worshippy:

 

[Αριάδνη]

Παραμένουμε στα τεχνικά και στην κινησιολογία (είδαμε Mutti και αυτό μας επηρέασε γενικότερα-δεν κάθομαι να το εξηγήσω αυτό, δεν το θέλω) ως προς την τεχνική και τα χαρακτηριστικά την σχολής. Τέλος πάντων αντιλήφθηκα ότι υπάρχει προτίμηση στον Toscanini (και αντελήφθηκα τους λόγους) έναντι του Mutti (τον οποίο εγώ προσωπικά τον προτιμώ γιατί έχει και Toscanini μέσα του). Επίσης είμαι από αυτούς που πολύ λίγο βλέπουν την εικόνα. Να πω ότι έχω DVD και τα ακούω με κλειστή την τηλεόραση. Το Visual πολύ λίγο με ενδιαφέρει (παρά μόνο στην φυσική παρουσία σε συναυλία όπου είναι άλλο πράγμα) γιατί είμαι δέσμιος του σκηνοθέτη και των σκηνών που επιλέγει, πράγμα που το σιχαίνομαι. Οπότε το κριτήριο κάθε άλλο παρά οπτικό ήταν. Όσο για την θέση των βιολιών και γενικά των εγχόρδων, δεν είναι πάντα βολική ή μάλλον μπορεί να είναι βολική ως προς τον έλεγχο και τον συντονισμό της ορχήστρας από τον διευθυντή. Νομίζω όμως ότι ο Wagner εισήγαγε αρχικά αυτή την τεχνική. Πάντως σε πολλές περιπτώσεις τα βιολιά δεξιά - αριστερά είναι πολύ πιο αποτελεσματικά, με την παλιά Haydnική διάταξη. Το προτιμούσε π.χ. ο Mahler (με τον οποίο Toscanini συγκρούσθηκαν στην Νέα Υόρκη λόγω καλλιτεχνικών αισθητικών) και φαίνεται πόσο όμορφα ακούγονται κάποια πράγματα (στην 2η που είδα όπου ο Χριστόπουλος προτίμησε την παλιά διάταξη) όπως επίσης φάνηκε πόσο πολύ δύσκολος ήταν ο συντονισμός και η δυνατότητα να ακολουθήσουν τα μέλη της ορχήστρας.

Η κουβέντα το έφερε για τον Toscanini και υπάρχουν τόσοι άλλοι που είναι αξιόλογοι μαέστροι. Με λίγο λόγια αυτό που είδα στο video (χωρίς ήχο στην αρχή) με τον Μutti αυτό και άκουσα δυστυχώς. Όσο για την διάταξη των βιολιών δεν αντιλέγω μερικές φορές είναι καλύτερα όπως τα αναφέρεις, ιδίως όταν έχουν να κάνουν με την ακουστική του χώρου.
Τώρα όσο για τον Mahler και τον Toscanini βλέπεις μοιράζονταν κάποτε το πόντιουμ στην Μετροπόλιταν όπερα και από ιδεολογικής και μόνο πλευράς αν το πάρεις εκτός του ανταγωνισμού που υπήρχε, ήρθαν σε ρήξη αναπόφευκτα. Και κακώς που ποτέ ο Toscanini δεν διεύθυνε συνθέσεις του Mahler για μένα.

Spoiler

The inevitable clash between the two conductors came quickly, and it was over Tristan and Isolde. As part of his contract, Toscanini had insisted that he be given a new production of Tristan; Andreas Dippel was given the job of breaking the news to Mahler. As could have been expected, Mahler was furious and refused to agree. He considered Tristan, which had been his debut at the Met, to be his territory, and he threatened to resign.
For the 1908-9 season, Mahler prevailed, but in 1909, Toscanini conducted Tristan. Suffering renewed symptoms of his heart problem, Mahler did not have the strength to fight another battle. Later, he accepted an invitation to become music director of the newly formed Philharmonic Society of New York, while Toscanini settled in at the Met.
http://hornworld.wordpress.com/2010/09/21/mahler-and-toscanini-at-the-met/

 

[Brucknerian]

Η κουβέντα το έφερε για τον Toscanini και υπάρχουν τόσοι άλλοι που είναι αξιόλογοι μαέστροι. Με λίγο λόγια αυτό που είδα στο video (χωρίς ήχο στην αρχή) με τον Μutti αυτό και άκουσα δυστυχώς. Όσο για την διάταξη των βιολιών δεν αντιλέγω μερικές φορές είναι καλύτερα όπως τα αναφέρεις, ιδίως όταν έχουν να κάνουν με την ακουστική του χώρου.
Τώρα όσο για τον Mahler και τον Toscanini βλέπεις μοιράζονταν κάποτε το πόντιουμ στην Μετροπόλιταν όπερα και από ιδεολογικής και μόνο πλευράς αν το πάρεις εκτός του ανταγωνισμού που υπήρχε, ήρθαν σε ρήξη αναπόφευκτα. Και κακώς που ποτέ ο Toscanini δεν διεύθυνε συνθέσεις του Mahler για μένα.

Αν αυτό που είδες είναι και αυτό που άκουσες, τότε είναι άκρως πετυχημένος ο μαέστρος. Η θεατρικότητα είναι αναγκαία είναι όπερα μην το ξεχνάμε και πρόκειται για θεμελιώδες όπου οι Ιταλοί το ξέρουν ίσως καλύτερα από όλους. Το σπουδαιότερο τάλαντο των Ιταλών είναι η κινησιολογία και η γλώσσα του σώματος που έχουν ως μαέστροι και πως αυτό περνάει μέσα από την διεύθυνσή τους. Αυτό έχει ρίζες και στον Toscanini. O Mutti σήμερα είναι το σημαντικότερα παράδειγμα. Επίσης μου αρέσει γιατί είναι ένας Ναπολιτάνος και ο σκληρός πυρήνας της προσωπικότητάς του είναι έτσι, που εξευγενίζεται και εκπολιτίζεται αλλά ο Ναπολιτάνος είναι εκεί δεν έφυγε ποτέ! Αυτό το λατρεύω στο σύνολο του (έχοντας και μια αντίστοιχη βιωματική άποψη από Ναπολιτάνο φίλο). Το άκρως αντίθετο είναι ο Abbado, όπου Ιταλός μεν, από τα Βόρεια, Μιλανέζος και ευγενής στον σκληρό πυρήνα του, όπου γίνεται φιλολαϊκός και κερδίζει συμπάθειες φυσικά, αλλά πάντα ξεχωρίζει η ευγενική φύση του και καταγωγή του. Θεωρούνται αντίπαλοι, ακόμα και εχθροί. Μετά από καιρό και έπειτα από μεγάλη πίστη σε αυτή την "μουσική", βρίσκω ότι και οι δυο προχώρησαν προς το μεγαλείο, ξεκινώντας από διαφορετικές μεριές.

Το θέμα είναι ότι υπήρξαν και υπάρχουν μεγάλοι μουσικοί διευθυντές, οι οποίοι πήραν πολλά από τους παλιότερους και φυσικά κυρίως από τον Toscanini, που είναι θεμελιώδης λίθος. Είχαν όμως τα προσόντα, το υλικό, τις ανέσεις και τα βιώματα να προχωρήσουν πιο πέρα, ας μην τους το αρνηθούμε στο όνομα του μεγαλείου των θρύλων του παρελθόντος. Έτσι το είδα και να το τονίσω, ότι αυτήν ο τρόπος δημιουργίας αντίληψης μου πήρε χρόνο.

Η δημιουργία αντιλήψεων προέκυψε έπειτα από αρκετά χρόνια συνεπούς ακρόασης και ελάχιστης ως και καθόλου φιλολογίας γύρω από αυτήν (η φιλολογία τελευταίως μου βγήκε και πταίνε o Δημοκηδής, Λυμπερόπουλος, Σούρλας, Γκαβάκος & Co - εξαιρώ τον Skakinen γιατί δεν τον χωνεύω ).

 

[Αριάδνη]

Αν αυτό που είδες είναι και αυτό που άκουσες, τότε είναι άκρως πετυχημένος ο μαέστρος. Η θεατρικότητα είναι αναγκαία είναι όπερα μην το ξεχνάμε και πρόκειται για θεμελιώδες όπου οι Ιταλοί το ξέρουν ίσως καλύτερα από όλους. Το σπουδαιότερο τάλαντο των Ιταλών είναι η κινησιολογία και η γλώσσα του σώματος που έχουν ως μαέστροι και πως αυτό περνάει μέσα από την διεύθυνσή τους. Αυτό έχει ρίζες και στον Toscanini. O Mutti σήμερα είναι το σημαντικότερα παράδειγμα. Επίσης μου αρέσει γιατί είναι ένας Ναπολιτάνος και ο σκληρός πυρήνας της προσωπικότητάς του είναι έτσι, που εξευγενίζεται και εκπολιτίζεται αλλά ο Ναπολιτάνος είναι εκεί δεν έφυγε ποτέ!

Η δημιουργία αντιλήψεων προέκυψε έπειτα από αρκετά χρόνια συνεπούς ακρόασης και ελάχιστης ως και καθόλου φιλολογίας γύρω από αυτήν (η φιλολογία τελευταίως μου βγήκε και πταίνε o Δημοκηδής, Λυμπερόπουλος, Σούρλας, Γκαβάκος & Co - εξαιρώ τον Skakinen γιατί δεν τον χωνεύω ).

Είναι καλός μαέστρος γιατί έχει καλό P.R. ε.. είναι και λίγο μαφιόζος δεν θέλει και πολύ. Θα μπορούσε να γίνει ένας πολύ καλός επίσης πολιτικός..μετά μουσικής.
Η θεατρικότητα είναι αναγκαία στην όπερα επί σκηνής και όχι κάτω από την σκηνή διαφορετικά θα λέμε χ παράστη κ θέατρο με το συμπάθιο που λέει και ο κ. Δημοκηδής. Είναι ευχάριστες και
εποικοδομητικές οι φιλολογικές συζητήσεις με τους φίλους σου, αρκεί να μην συμφωνείτε συνέχεια μεταξύ σας.

 

[Brucknerian]

Είναι καλός μαέστρος γιατί έχει καλό P.R. ε.. είναι και λίγο μαφιόζος δεν θέλει και πολύ. Θα μπορούσε να γίνει ένας πολύ καλός επίσης πολιτικός..μετά μουσικής.
Η θεατρικότητα είναι αναγκαία στην όπερα επί σκηνής και όχι κάτω από την σκηνή διαφορετικά θα λέμε χ παράστη κ θέατρο με το συμπάθιο που λέει και ο κ. Δημοκηδής. Είναι ευχάριστες και
εποικοδομητικές οι φιλολογικές συζητήσεις με τους φίλους σου, αρκεί να μην συμφωνείτε συνέχεια μεταξύ σας.

Η θεατρικότητα υπάρχει και στην μουσική και πολύ μαέστροι ξεχωρίσουν γι' αυτό και είναι κάτι που το εκτιμώ, με το συμπάθιο δηλαδή, γιατί κάπως χρειάζεται να τονωθούν τα πράγματα στην μουσική αποτελεσματικότητα (και όχι στην οπτική). Θεατρικότητα λέμε και όχι θέατρο. Μην τα μπερδεύουμαι.

Εγώ πάντως σπανίως συμφωνώ και με τον Λυμπε για αυτό συμπαθιόμαστε, γιατί ανταλλάσσουμε γνώμες και δεν προσβάλουμε φυσικά, όπως τώρα.

Δημοκηδή (ξέρω ότι με διαβάσεις), now I hate Mahler a lot. Very tired. Κάτι ήξερε ο Toscanini που δεν τον ερμήνευσε

Εξαιρετικό παράδειγμα θεατρικότητας και κινησιολογίας Ιταλού πάλι μαέστρου όπου είναι άκρως αποτελεσματικό:

http://www.youtube.com/watch?v=7AyVjUw4gN4

Υ.Γ.: Μην προσπαθήσεις να με πείσεις για το αντίθετο, δεν γίνεται. "Είναι πολλά τα χρόνια Άρη" (παράφραση).

Υ.Γ.2: Για να βρω την Αριάδνη στην Νάξο που έχω καιρό να την ακούσω...

 

[Αριάδνη]

Η θεατρικότητα υπάρχει και στην μουσική και πολύ μαέστροι ξεχωρίσουν γι' αυτό και είναι κάτι που το εκτιμώ, με το συμπάθιο δηλαδή, γιατί κάπως χρειάζεται να τονωθούν τα πράγματα στην μουσική αποτελεσματικότητα (και όχι στην οπτική). Θεατρικότητα λέμε και όχι θέατρο. Μην τα μπερδεύουμαι.

Εγώ πάντως σπανίως συμφωνώ και με τον Λυμπε για αυτό συμπαθιόμαστε, γιατί ανταλλάσσουμε γνώμες και δεν προσβάλουμε φυσικά, όπως τώρα.

Δημοκηδή (ξέρω ότι με διαβάσεις), now I hate Mahler a lot. Very tired. Κάτι ήξερε ο Toscanini που δεν τον ερμήνευσε

Εξαιρετικό παράδειγμα θεατρικότητας και κινησιολογίας Ιταλού πάλι μαέστρου όπου είναι άκρως αποτελεσματικό:


Υ.Γ.: Μην προσπαθήσεις να με πείσεις για το αντίθετο, δεν γίνεται. "Είναι πολλά τα χρόνια Άρη" (παράφραση).

Υ.Γ.2: Για να βρω την Αριάδνη στην Νάξο που έχω καιρό να την ακούσω...

Κι εγώ σε διαβάζω.

Λοιπόν για να μην υπάρξει καμιά παρεξήγηση, δεν είχα πρόθεση ούτε στο ελάχιστο να σε προσβάλω το αντίθετο μάλιστα. Είναι ο τρόπος που γράφω κάπως ανάλαφρος και ίσως παρεξηγήσιμος αλλά οι προθέσεις μου πάντα αγνές και θέλω να το πιστέψεις. Πάντως επειδή κατάλαβες το αντίθετο ζητώ συγγνώμη.
Δεν θα προσπαθήσω:ADFAD2:να σε πείσω για κάτι που είναι υποκειμενικό και καλά κάνεις που μένεις σταθερός στις αντιλήψεις σου, αλλά δεν σου αρέσει ο Μahler??? O πιο ερωτικός συνθέτης?
Δεν έχει σημασία λίγο το κακό ,αφού σου αρέσει η Αριάδνη από τη Νάξο γιατί εμένα μάλλον με:BDBDG54:
Διαφωνώ με την θεατρικότητα των μαέστρων που υπερβάλουν στην κίνηση της μουσικής, γιατί όπως έγραψα και σε προηγούμενο post τους θέλω πλοηγούς και όχι κωπηλάτες. Δεν πειράζει που διαφωνούμε δεν είναι κακό, απλά έχουμε διαφορετική τοποθέτηση και σκεπτικό.

 

[Brucknerian]

Κι εγώ σε διαβάζω.

Λοιπόν για να μην υπάρξει καμιά παρεξήγηση, δεν είχα πρόθεση ούτε στο ελάχιστο να σε προσβάλω το αντίθετο μάλιστα. Είναι ο τρόπος που γράφω κάπως ανάλαφρος και ίσως παρεξηγήσιμος αλλά οι προθέσεις μου πάντα αγνές και θέλω να το πιστέψεις. Πάντως επειδή κατάλαβες το αντίθετο ζητώ συγγνώμη.
Δεν θα προσπαθήσω:ADFAD2:να σε πείσω για κάτι που είναι υποκειμενικό και καλά κάνεις που μένεις σταθερός στις αντιλήψεις σου, αλλά δεν σου αρέσει ο Μahler??? O πιο ερωτικός συνθέτης?
Δεν έχει σημασία λίγο το κακό ,αφού σου αρέσει η Αριάδνη από τη Νάξο γιατί εμένα μάλλον με:BDBDG54:
Διαφωνώ με την θεατρικότητα των μαέστρων που υπερβάλουν στην κίνηση της μουσικής, γιατί όπως έγραψα και σε προηγούμενο post τους θέλω πλοηγούς και όχι κωπηλάτες. Δεν πειράζει που διαφωνούμε δεν είναι κακό, απλά έχουμε διαφορετική τοποθέτηση και σκεπτικό.

Εγώ πάλι τους μαέστρους τους θέλω να είναι αποτελεσματικοί και ας είναι μούτσοι,μονάρχες, πλοηγοί, κωπηλάτες, δεν με νοιάζει. Η ιστορία έδειξε ότι η αποτελεσματικότητα έρχεται με πολλούς τρόπους.

Έχω αντιληφθεί τις προθέσεις, αλλά ξεκαθαρίζω και την θέση μου και χαίρομαι που γίνομαι αντιληπτός!

Με τον Mahler ξέρει ο Δημοκηδής... Έχω αηδιάσει από την υπερΜαλερίτιδα της εποχής και του την "βγαίνω".

O Μάλερ ερωτικός; Καψουρομάγαζο καμένο είναι ...και κερατάς επιπλέον (άσε μη λες τίποτε προσπαθώ να τους ξυπνήσω)

O πιο ερωτικός συνθέτης κατά την γνώμη μου ή τέλος πάντων αυτός που δίνει την διάσταση του έρωτα που μου ταιριάζει πιο σωστά, είναι o Bellini. Το μελωδικό του τάλαντο δένει απόλυτα. Δίπλα του Chopin και Liszt (αν και δεν του φαίνεται παραείναι...)

H Αριάδνη στην Νάξο είναι ένα "θέατρο" στο θέατρο. Αριστούργημα για μένα και εξαιρετικών φωνητικών απαιτήσεων (Ζερμπινέτα, Συνθέτης κ.λπ). Την λατρεύω στην εκδοχή με τον Sinopoli. Αν μη τι άλλο αυτός ο συνθέτης ήξερε να πρωτοτυπεί μουσικά πάντοτε χωρίς νέα υλικά αλλά πάντα με απαιτήσεις. Η απαιτητικότητα των ρόλων, πολλούς τους απωθεί. Εμένα με έλκει αφάνταστα.

 

[Αριάδνη]

Εγώ πάλι τους μαέστρους τους θέλω να είναι αποτελεσματικοί και ας είναι μούτσοι,μονάρχες, πλοηγοί, κωπηλάτες, δεν με νοιάζει. Η ιστορία έδειξε ότι η αποτελεσματικότητα έρχεται με πολλούς τρόπους.

Έχω αντιληφθεί τις προθέσεις, αλλά ξεκαθαρίζω και την θέση μου και χαίρομαι που γίνομαι αντιληπτός!

Με τον Mahler ξέρει ο Δημοκηδής... Έχω αηδιάσει από την υπερΜαλερίτιδα της εποχής και του την "βγαίνω".

O Μάλερ ερωτικός; Καψουρομάγαζο καμένο είναι ...και κερατάς επιπλέον (άσε μη λες τίποτε προσπαθώ να τους ξυπνήσω)

O πιο ερωτικός συνθέτης κατά την γνώμη μου ή τέλος πάντων αυτός που δίνει την διάσταση του έρωτα που μου ταιριάζει πιο σωστά, είναι o Bellini. Το μελωδικό του τάλαντο δένει απόλυτα. Δίπλα του Chopin και Liszt (αν και δεν του φαίνεται παραείναι...)

H Αριάδνη στην Νάξο είναι ένα "θέατρο" στο θέατρο. Αριστούργημα για μένα και εξαιρετικών φωνητικών απαιτήσεων (Ζερμπινέτα, Συνθέτης κ.λπ). Την λατρεύω στην εκδοχή με τον Sinopoli. Αν μη τι άλλο αυτός ο συνθέτης ήξερε να πρωτοτυπεί μουσικά πάντοτε χωρίς νέα υλικά αλλά πάντα με απαιτήσεις. Η απαιτητικότητα των ρόλων, πολλούς τους απωθεί. Εμένα με έλκει αφάνταστα.

Ο μαέστρος για να είναι αποτελεσματικός πρέπει να έχει καλό υλικό να διευθύνει και αυτό είναι η ορχήστρα αυτό κι αν το έχει δείξει η ιστορία.
Συμφωνώ για τον Βellini όπως επίσης ο Verdi και φυσικά ο Puccini για μένα.
Μέσες άκρες κατάλαβα τι εννοείς τώρα ειδικά που αναφέρθηκες στον Βellini αλλά εντυπωσιάζομαι που ενώ σου αρέσουν έντονοι χαρακτήρες με ταπεραμέντο πως δεν μου ανέφερες και τον Rachmaninov ενώ δεν σου αρέσει ο Mahler που και αυτός μπορεί να είναι ταυτοχρονα λυρικός δραματικός έντονος ερωτικός και ό'τι άλλο βάλει η φαντασία του ανθρώπου όταν ακούει τα έργα του.
Καψουροτράγουδο? κερατάς? ε όχι ήταν ένας άνθρωπος με πάθη με ένταση τολμηρός ένας άνδρας με υπερβολικές ανδρικές ορμόνες θα έλεγα.


Και μεταξύ μας η καψούρα δεν είναι πάντοτε τόσο κακή

 

[Δημοκηδής]

Δημοκηδή (ξέρω ότι με διαβάσεις), now I hate Mahler a lot. Very tired. Κάτι ήξερε ο Toscanini που δεν τον ερμήνευσε

χαχα, να σου θυμίσω αυτή την υπέροχη σκηνή : ( Οι newbies παράκληση, πηγαίνετε απ' ευθείας στο 10:20 ... )

http://www.youtube.com/watch?v=irCIZFbQ_6g

..... αλλά δεν σου αρέσει ο Μahler???

Πλάκα σας κάνει ... κοντεύει να περάσει σε μαλεροπόστς ακόμη και τους 3 σωματοφύλακες του κλαμπ (που κατά τα ειωθότα είναι 4) .

O πιο ερωτικός συνθέτης?[/FONT][/COLOR]

Τώρα όμως μας κουφάνατε

Ο Μάλερ είναι χιλιάδες άλλα πράγματα πριν το ερωτικός ...

Μπρουκ, ορεξάτος είσαι ... χαίρομαι ... τι απέγινε η 9η του ασουλούπωτου ;

 

[Κωστας Λυμπεροπουλος]

Εγώ πάντως σπανίως συμφωνώ και με τον Λυμπε για αυτό συμπαθιόμαστε, γιατί ανταλλάσσουμε γνώμες και δεν προσβάλουμε φυσικά,

ένας 'καμένος' ξέρει πάντα να αναγνωρίζει τους ομοιοπαθείς του.
να τους σέβεται και να τους συμπαθεί - γιατί Ξέρει.
και να νιώθει μία βαθιά compassio γι αυτούς: Να συμπάσχει μαζί τους :ernaehrung004:

 

[Αριάδνη]

Είπα κι εγώ..αφού κάνει πλάκα τότε :2thumb22sup:
Μα φυσικά είναι και ερωτικός ο Μahler


http://www.youtube.com/watch?v=BjuWwc-H4IY

Tραγικά ρομαντικός και ερωτικά ανικανοποίητος καθότι ορμητικός ή να πω παρορμητικός.
Αυτά ακούω πολλές φορές στα έργα του.:nounder:

 

[Brucknerian]

Ο μαέστρος για να είναι αποτελεσματικός πρέπει να έχει καλό υλικό να διευθύνει και αυτό είναι η ορχήστρα αυτό κι αν το έχει δείξει η ιστορία.
Συμφωνώ για τον Βellini όπως επίσης ο Verdi και φυσικά ο Puccini για μένα.
Μέσες άκρες κατάλαβα τι εννοείς τώρα ειδικά που αναφέρθηκες στον Βellini αλλά εντυπωσιάζομαι που ενώ σου αρέσουν έντονοι χαρακτήρες με ταπεραμέντο πως δεν μου ανέφερες και τον Rachmaninov ενώ δεν σου αρέσει ο Mahler που και αυτός μπορεί να είναι ταυτοχρονα λυρικός δραματικός έντονος ερωτικός και ό'τι άλλο βάλει η φαντασία του ανθρώπου όταν ακούει τα έργα του.
Καψουροτράγουδο? κερατάς? ε όχι ήταν ένας άνθρωπος με πάθη με ένταση τολμηρός ένας άνδρας με υπερβολικές ανδρικές ορμόνες θα έλεγα.


Και μεταξύ μας η καψούρα δεν είναι πάντοτε τόσο κακή

H Ιστορία έχει δείξει ότι οι μεγάλοι μαέστροι κάνανε και τις μεγάλες ορχήστρες, οι παλιότεροι τις ίδρυσαν κιόλας. Ίδιο είναι το Cleveland μετά τον Szell; Η Lamoureux μετά τον Markevich; H Suisse-Romande στην μετά Ansermet εποχή. Όλα παίζουν, αυτό είπα

Άσε τον Μαλερ ήσυχο να τσιμπήσουν οι άλλοι. Καψουρομάγαζο ήταν που αφιέρωνε στην μεγάλη του καψούρα και κερατάς από τον Gropius. Και άμα ήταν άντρας θα τον πλάκωνε στο ξύλο και αν όχι ο ίδιος θα έπαιρνε μερικούς νταβαρτισμένους τσελίστες της Φιλαρμονικής να τον περιποιηθούν καταλλήλως. Όχι να γράφει κάτι 9ες και να επλαντάζουσι κάτι παιδάκια σαν τον Δημοκηδή.

Είπα τους ποιο ερωτικούς. O Rachmaninov δεν μου κάνει και τόσο πολύ στο ερωτικό ενώ ο Puccini είναι μια άλλη διάσταση. O Έρωτας και η Αγάπη δεν διαχωρίζεται. Αυτό ίσως τον κάνει πιο ερωτικό; Μου φαίρνει στο πιο ανθρώπινο και οικείο. Ειλικρινές και αγνό παρόλο την τριγύρω κατάσταση. Τον Verdi τον έχω πάνω από όλα αυτά.

 

[Brucknerian]

Δημοκηδή (ξέρω ότι με διαβάσεις), now I hate Mahler a lot. Very tired. Κάτι ήξερε ο Toscanini που δεν τον ερμήνευσε

χαχα, να σου θυμίσω αυτή την υπέροχη σκηνή : ( Οι newbies παράκληση, πηγαίνετε απ' ευθείας στο 10:20 ... )

http://www.youtube.com/watch?v=irCIZFbQ_6g



Μπρουκ, ορεξάτος είσαι ... χαίρομαι ... τι απέγινε η 9η του ασουλούπωτου ;

Ποιανού; Αυτού που ο Μάλερ έλεγε ότι όταν θα μεγαλώσει ίσως τον πλησιάσει; Δεν ξέρω. Με καταπιέσατε στην συνάντηση και το σκέφτομαι. Άσε που στην προσπάθεια να γράψω κάτι μου βγήκαν κάτι ευχολόγια για τον Skakinen, άντε μην αρχίσω...

 

[Δημοκηδής]

Είπα κι εγώ..αφού κάνει πλάκα τότε :2thumb22sup:
Μα φυσικά είναι και ερωτικός ο Μahler


http://www.youtube.com/watch?v=BjuWwc-H4IY

Tραγικά ρομαντικός και ερωτικά ανικανοποίητος καθότι ορμητικός ή να πω παρορμητικός.
Αυτά ακούω πολλές φορές στα έργα του.:nounder:

Αναγνωρίζω ότι υπήρξα αγενής μαζί σας τις προάλλες και σας ζητώ συγγνώμη ... Και σε κάθε περίπτωση, η ακρόαση και καταννόηση ενός έργου είναι αναμενόμενο να φιλτράρεται πρωτίστως από τον ''ενεργό άνθρακα' του υποκειμενικού ... Ωστόσο, αν επιμένετε να ακούτε στο 9/1 τα παραπάνω που καταθέσατε, απλά θα σας παροτρύνω : Listen Harder !!!

Παρότι, από ουδένα κατέχεται η απόλυτη αλήθεια, βοηθηθείτε στην αποδελτίωση των σκέψεων σας με αυτό : http://www.avclub.gr/forum/showpost.php?p=438561&postcount=13, (αριστουργηματική κατάθεση σκέψεων) και ίσως αυτά : http://www.avclub.gr/forum/showpost.php?p=441071&postcount=23 http://www.avclub.gr/forum/showpost.php?p=441072&postcount=24 http://www.avclub.gr/forum/showpost.php?p=441073&postcount=25 (τίποτε ιδιαίτερο, οι συνήθεις Δημοκήδειες παπαρολογίες) ...

 

[Αριάδνη]

H Ιστορία έχει δείξει ότι οι μεγάλοι μαέστροι κάνανε και τις μεγάλες ορχήστρες, οι παλιότεροι τις ίδρυσαν κιόλας. Ίδιο είναι το Cleveland μετά τον Szell; Η Lamoureux μετά τον Markevich; H Suisse-Romande στην μετά Ansermet εποχή. Όλα παίζουν, αυτό είπα

Άσε τον Μαλερ ήσυχο να τσιμπήσουν οι άλλοι. Καψουρομάγαζο ήταν που αφιέρωνε στην μεγάλη του καψούρα και κερατάς από τον Gropius. Και άμα ήταν άντρας θα τον πλάκωνε στο ξύλο και αν όχι ο ίδιος θα έπαιρνε μερικούς νταβαρτισμένους τσελίστες της Φιλαρμονικής να τον περιποιηθούν καταλλήλως.

Είπα τους ποιο ερωτικούς. O Rachmaninov δεν μου κάνει και τόσο πολύ στο ερωτικό ενώ ο Puccini είναι μια άλλη διάσταση. O Έρωτας και η Αγάπη δεν διαχωρίζεται. Αυτό ίσως τον κάνει πιο ερωτικό; Μου φαίρνει στο πιο ανθρώπινο και οικείο. Ειλικρινές και αγνό παρόλο την τριγύρω κατάσταση. Τον Verdi τον έχω πάνω από όλα αυτά.

Πολύ σωστά. Άλλοι τις δημιούργησαν τις ίδρυσαν αλλά και τις βρήκαν έτοιμες.
Ο Μahler δεν ήταν καψουροτράγουδο μπορεί να μην έγραψε όπερες αλλά έγραψε κύκλους τραγουδιών και αν το παρακάτω είναι καψουροτράγουδο ε τότε I rest my case.
http://www.youtube.com/watch?v=SFF1ASC-Ync
Liebst du um Schonheit,
(If you love for beauty,)
O nicht mich liebe!
(Oh, do not love me!)
Liebe die Sonne,
(Love the sun, )
Sie tragt ein gold'nes Haar!
(If you love for youth,)

Liebst du um Jugend,
(Oh, do not love me!)
O nicht mich liebe!
(Love the spring)
Liebe den Fruhling,
(It is young every year!)
Der jung ist jedes Jahr!
(She has golden hair!)
Liebst du um Schatze,
(If you love for treasure,)
O nicht mich liebe.
(Oh, do not love me!)
Liebe die Meerfrau,
(Love the mermaid)

Die hat viel Perlen klar.
(She has many clear pearls!)
Liebst du um Liebe,
(If you love for love,)
O ja, mich liebe!
(Oh yes, do love me!)
Liebe mich immer,
(Love me ever,)
Dich lieb' ich immerdar.
(I'll love you for evermore!)

O Xατζιδάκις ο μεγάλος ερωτικός άλλη γνώμη είχε πάντως για τον Mahler. Έγραψε και αυτό το ταγκό για την Άλμα. Επίσης ο Μορίς Μπεζάρ έγραψε στον Μάνο: «Εσύ ήσουν εκείνος που με έπεισε να μεταφέρω χορευτικά το Adagietto του Μάλερ. Αυτόν τον συνθέτη και πολλούς άλλους, μου τους φανέρωσες εσύ. κλπ.

O έρωτας με την αγάπη ναι διαχωρίζεται γιατί ο έρωτας είναι αυτός που μετουσιώνεται σε αγάπη αν είναι τυχερός στο διάβα του.

 

[Brucknerian]

Βρε συ, καψουρομάγαζο είπα όχι ότι συνέθεσε καψουροτράγουδα. Καψούρης και καμένος με την γυναίκα του, την Alma.

 

[Αριάδνη]

Αναγνωρίζω ότι υπήρξα αγενής μαζί σας τις προάλλες και σας ζητώ συγγνώμη ... Και σε κάθε περίπτωση, η ακρόαση και καταννόηση ενός έργου είναι αναμενόμενο να φιλτράρεται πρωτίστως από τον ''ενεργό άνθρακα' του υποκειμενικού ... Ωστόσο, αν επιμένετε να ακούτε στο 9/1 τα παραπάνω που καταθέσατε, απλά θα σας παροτρύνω : Listen Harder !!!

Παρότι, από ουδένα κατέχεται η απόλυτη αλήθεια, βοηθηθείτε στην αποδελτίωση των σκέψεων σας με αυτό : http://www.avclub.gr/forum/showpost.php?p=438561&postcount=13, (αριστουργηματική κατάθεση σκέψεων) και ίσως αυτά : http://www.avclub.gr/forum/showpost.php?p=441071&postcount=23 http://www.avclub.gr/forum/showpost.php?p=441072&postcount=24 http://www.avclub.gr/forum/showpost.php?p=441073&postcount=25 (τίποτε ιδιαίτερο, οι συνήθεις Δημοκήδειες παπαρολογίες) ...

Ποτέ δεν υπήρξατε αγενής κ.Δημοκηδή απλά οι δαίμονες του τυπογραφείου μερικές φορές εμποδίζουν τη θεία επικοινωνία ανάμεσα στους ανθρώπους.
Φυσικά και θα τις διαβάσω με την ησυχία μου κάποια στιγμή τώρα πήρα μόνο μια μικρή γεύση.
Εν τάχει θα σας γράψω ότι σε αυτό το έργο ακούω το κύκνειο άσμα του συνθέτη που έζησε για και με τον έρωτα καθώς επίσης ένα συναισθηματικό τρέϊλερ του βίου του. Όμως κ. Δημοκηδή όταν όταν φτάνει κάποιος σε αυτό το κύκνειο άσμα τι αναπολεί περισσότερο? Αυτά που δεν έζησε ή έζησε έστω και εγκεφαλικά για τους δικούς του λόγους και αυτά έχουν να κάνουν με το συναίσθημα του έρωτα και της αγάπης εντονότερα.
Vissi d'arte vissi d'amore

Ευχαριστώ για τα links!

 

[Αριάδνη]

Βρε συ, καψουρομάγαζο είπα όχι ότι συνέθεσε καψουροτράγουδα. Καψούρης και καμένος με την γυναίκα του, την Alma.

Eντάξει τότε. Αλλά αγάπησε ο άνθρωπος τι κάνουμε ?Ευτυχώς δηλαδή γιατί είχε τις καλύτερες εμπνεύσεις και δημιούργησε αριστουργήματα.

 

[Δημοκηδής]

Βρε συ, καψουρομάγαζο είπα όχι ότι συνέθεσε καψουροτράγουδα. Καψούρης και καμένος με την γυναίκα του, την Alma.

Η Άλμσι ήταν τρόπαιο, τίποτε παραπάνω ... η πραγματική του αγάπη ήταν η Ιωάννα ... Ασχετίδη, περιορίσου στον Μπρ. ...