Κοίυαξε μ' αρέσουν αυτές οι συζητήσεις - σε αντίθεση με τον φίλο μου τον Δημοκηδή που τις απεχθάνεται - διότι αποδεικνύουν ότι ο Gadamer είχε δίκαιο όταν έγραφε πως είναι αμφίβολο αν μπορούμε έστω και να ελπίζουμε ότι θα επιτύχουμε να πλησιάσουμε τον παραδοσιακό στόχο της ερμηνείας ( να κατανοήσουμε δηλαδή μια ξένη πράξη - όπως η δημιουργία μουσικής από κάποιον προσθέτω εγώ ) αντικειμενικά , με τους δικούς της όρους . Οπότε ερμηνεύουμε με βάση τους περιορισμούς των οριζόντων μας , τις προκαταλήψεις μας και τα προκατασκευασμένα σχήματα ( ακόμη κι ο Θουκυδίδης μίλησε γι αυτά ως τρόπους που διαμορφώνουν την σκέψη μας ) με τα οποία "μολύνουμε" κάθε προσπάθεια να κατανοήσουμε μια άλλη μορφή ζωής διαφορετική από την δική μας.
Αλλά , εδώ ο Derrida κλείνει το θέμα , ισχυριζόμενος πως ποτέ δεν διαθέτουμε αρκετή αυθεντία για να δώσουμε προτεραιότητα σε μία ερμηνεία έναντι μιας άλλης .