M. Jackson... αντιγραφη

ακόμα και στα μεγάλα και κριτικά αναγνωρισμένα ονόματα το μεγάλο κοινό λάτρεψε τα χειρότερά τους.
πχ obladi oblada, woman from Tokyo, paranoid, another brick in the wall:firstprize:

τι λέει τώρα ο άνθρωπος ; Τι είναι οι BS χωρίς το Paranoid ; Beatles χωρίς το SFF .
 
Δεν μπορω να πω οτι εχεις αδικο. Αλλα δεν εχω ουτε την υπομονη ουτε τον χρονο να ψαχνω τα σκουπιδια για να βρω κατι αξιολογο.


Καταλαβαίνω τι λές. Κι εγώ τα ίδια έλεγα... Μέχρι να πέσει στα χέρια μου ένας δίσκος Metallica. Ένας δίσκος Peppers...


Αυτό που δε μπορώ να καταλάβω πώς διαχωρίζεις την αγάπη σου για τη μουσική απ την κτητικότητα. Δηλαδή όπως είπε ένας φίλος πιο πάνω, κράζεις τον MJ και έχεις το Thriller? Ίσα ίσα που αυτό το κάνουν άτομα τα οποία έχουν επιφανειακή σχέση με τη μουσική - δεν υπονοώ τίποτα.
 
χτες σπάστηκα όλη μέρα να ακούω maistream μπας και πετύχω λίγη ηρεμία....
τελικά διάλεξα στο τέλος κάτι από τα αζήτητα. John Lurie.....
Ανάσταση.
Το mainstream τελικά μπορεί να είναι εξαιρετικά κουραστικό.


Εννοείται. Κι εύκολα γιατί παίζεται παντού και υποβάλεσαι στο να το ακούς χωρίς να το επιδιώκεις.


Ακους mainstream? Εσύ? Σε ποιον πλανήτη?:popcorn:





















των seventies?
 
Απάντηση: Re: M. Jackson... αντιγραφη

Εννοείται. Κι εύκολα γιατί παίζεται παντού και υποβάλεσαι στο να το ακούς χωρίς να το επιδιώκεις.


Ακους mainstream? Εσύ? Σε ποιο πλανήτη?:popcorn:





















των seventies?



:flipout::flipout::flipout::flipout::flipout: :flipout:

:worshippy:
 
Re: Απάντηση: M. Jackson... αντιγραφη

Πάρτε και ένα pop(ακι) απο την νέα γενιά......

Χάλια ρε παιδί μου.....:flipout::flipout::flipout:

http://www.youtube.com/watch?v=5mQVljB7JGw

πολύ καλό.....Το ακούω κανα δυό χρόνια και μου άρεζε...
(μόνο βέβαια για το ακόρντο στο 4.03).....:SFGSFGSF:

βέβαια απογοήτευση...
Η κοπέλα...Τί ήθελα και το είδα. Αλλιώς την είχα φανταστεί...:furious3:
 
Εννοείται. Κι εύκολα γιατί παίζεται παντού και υποβάλεσαι στο να το ακούς χωρίς να το επιδιώκεις.


Ακους mainstream? Εσύ? Σε ποιον πλανήτη?:popcorn:


των seventies?

από 70 μέχρι 30....(βία βία):a0210:
 
Πάντως αυτές οι συζητήσεις έχουν κάτι το ενεργητικό σε σχέση με το παθητικό στοιχείο της ακρόασης μουσικής . Προτιμώ τις συζητήσεις τελικά :grandpa:
 
Πάντως αυτές οι συζητήσεις έχουν κάτι το ενεργητικό σε σχέση με το παθητικό στοιχείο της ακρόασης μουσικής . Προτιμώ τις συζητήσεις τελικά :grandpa:

είχες δεν είχες εκεί το πήγες....
Τελικά οι ΣΚ καφέδες σου κάνουν καλό...:a0210:
 
είχες δεν είχες εκεί το πήγες....
Τελικά οι ΣΚ καφέδες σου κάνουν καλό...:a0210:

Κοίυαξε μ' αρέσουν αυτές οι συζητήσεις - σε αντίθεση με τον φίλο μου τον Δημοκηδή που τις απεχθάνεται - διότι αποδεικνύουν ότι ο Gadamer είχε δίκαιο όταν έγραφε πως είναι αμφίβολο αν μπορούμε έστω και να ελπίζουμε ότι θα επιτύχουμε να πλησιάσουμε τον παραδοσιακό στόχο της ερμηνείας ( να κατανοήσουμε δηλαδή μια ξένη πράξη - όπως η δημιουργία μουσικής από κάποιον προσθέτω εγώ ) αντικειμενικά , με τους δικούς της όρους . Οπότε ερμηνεύουμε με βάση τους περιορισμούς των οριζόντων μας , τις προκαταλήψεις μας και τα προκατασκευασμένα σχήματα ( ακόμη κι ο Θουκυδίδης μίλησε γι αυτά ως τρόπους που διαμορφώνουν την σκέψη μας ) με τα οποία "μολύνουμε" κάθε προσπάθεια να κατανοήσουμε μια άλλη μορφή ζωής διαφορετική από την δική μας.
Αλλά , εδώ ο Derrida κλείνει το θέμα , ισχυριζόμενος πως ποτέ δεν διαθέτουμε αρκετή αυθεντία για να δώσουμε προτεραιότητα σε μία ερμηνεία έναντι μιας άλλης .
 
Κοίυαξε μ' αρέσουν αυτές οι συζητήσεις - σε αντίθεση με τον φίλο μου τον Δημοκηδή που τις απεχθάνεται - διότι αποδεικνύουν ότι ο Gadamer είχε δίκαιο όταν έγραφε πως είναι αμφίβολο αν μπορούμε έστω και να ελπίζουμε ότι θα επιτύχουμε να πλησιάσουμε τον παραδοσιακό στόχο της ερμηνείας ( να κατανοήσουμε δηλαδή μια ξένη πράξη - όπως η δημιουργία μουσικής από κάποιον προσθέτω εγώ ) αντικειμενικά , με τους δικούς της όρους . Οπότε ερμηνεύουμε με βάση τους περιορισμούς των οριζόντων μας , τις προκαταλήψεις μας και τα προκατασκευασμένα σχήματα ( ακόμη κι ο Θουκυδίδης μίλησε γι αυτά ως τρόπους που διαμορφώνουν την σκέψη μας ) με τα οποία "μολύνουμε" κάθε προσπάθεια να κατανοήσουμε μια άλλη μορφή ζωής διαφορετική από την δική μας.
Αλλά , εδώ ο Derrida κλείνει το θέμα , ισχυριζόμενος πως ποτέ δεν διαθέτουμε αρκετή αυθεντία για να δώσουμε προτεραιότητα σε μία ερμηνεία έναντι μιας άλλης .

άστο
με κούρασες....:ADFAD2:
 
Re: Απάντηση: Re: M. Jackson... αντιγραφη

Μου θύμισες τον Πολύδωρα......:flipout::flipout::flipout:

σε παρακαλώ . Εκείνος ήταν υπερφίαλος , αμετροεπής και άσχετος ....
 
Κοίυαξε μ' αρέσουν αυτές οι συζητήσεις - σε αντίθεση με τον φίλο μου τον Δημοκηδή που τις απεχθάνεται - διότι αποδεικνύουν ότι ο Gadamer είχε δίκαιο όταν έγραφε πως είναι αμφίβολο αν μπορούμε έστω και να ελπίζουμε ότι θα επιτύχουμε να πλησιάσουμε τον παραδοσιακό στόχο της ερμηνείας ( να κατανοήσουμε δηλαδή μια ξένη πράξη - όπως η δημιουργία μουσικής από κάποιον προσθέτω εγώ ) αντικειμενικά , με τους δικούς της όρους . Οπότε ερμηνεύουμε με βάση τους περιορισμούς των οριζόντων μας , τις προκαταλήψεις μας και τα προκατασκευασμένα σχήματα ( ακόμη κι ο Θουκυδίδης μίλησε γι αυτά ως τρόπους που διαμορφώνουν την σκέψη μας ) με τα οποία "μολύνουμε" κάθε προσπάθεια να κατανοήσουμε μια άλλη μορφή ζωής διαφορετική από την δική μας.
...
Συμφωνώ απολύτως !




...
Αλλά , εδώ ο Derrida κλείνει το θέμα , ισχυριζόμενος πως ποτέ δεν διαθέτουμε αρκετή αυθεντία για να δώσουμε προτεραιότητα σε μία ερμηνεία έναντι μιας άλλης .
Θά'πρεπε?
Γιά φαντάσου προσπαθούσες να κάνεις συζήτηση με κάποιον/ους ομοίων αντιδράσεων ...