Σήμερα, πρωτομαγιά, στην οικογενειακή βόλτα για να "πιάσουμε" το Μάη πήρα μαζί μου τον 55 2.8 Νικον και προετοιμάστηκα για κανα μάκρο σε λουλουδάκια και άλλα παρόμοια.
Η ζωή όμως είναι γεμάτη εκπλήξεις,
είχα μια ευτυχισμένη συνάντηση με μια ...αραχνούλα! Μια μικροσκοπική αραχνούλα που δεν ήταν πάνω από μισό πόντο. Ήταν αρκετά απασχολημένη με το φαγητό της για να με προσέξει, έβγαζα τριπόδια, άλλαζα φακούς. Αυτή τίποτα, τη δουλειά της.
με τον 55mm f8, 1/640.
και ακόμη μια, χορτασμένη πλέον, με τον 28mm ανεστραμμένο με δακτυλίδι (διάφραγμα δε θυμάμαι)
Ματάρες πάντως, μη μου πείτε
Η εστίαση είναι πολύ δύσκολη με ανεσταμμένο φακό, πρώτη φορά δοκίμασα με "κινητό" στόχο. Το ρηχό βάθος πεδίου είναι επίσης μεγάλο πρόβλημα, θες τουλάχιστον 11, ίσως να έβαλα και 16, δε θυμάμαι.
Και με φακό ανάποδα δεν υπάρχει αυτοματισμός στο διάφραγμα. Είναι πολύ σκοτεινά και άντε να εστιάσεις με τόσο σκοτάδι.
Αν είχα ένα ring flash νομίζω ότι θα ήταν πολύ καλύτερα αφού θα έγραφαν οι μπροστινές σκοτεινές λεπτομέρειες.
Εγώ από το φακό όπως παρατηρουσα την αράχνη έβλεπα τις μπροστινές δαγκάνες της να σπρώχνουν το τεμαχισμένο θύραμα και τα δύο τμήματα του στόματος να ανοιγοκλέινουν όπως έτρωγε και είχα πάθει πλάκα. Πρώτη φορά έβλεπα κάτι τέτοιο είναι απίστευτη εμπειρία! Τράβαγα ανηλεως αλλά δυστυχώς όταν είδα τις φωτογραφίες στον υπολογιστή τίποτα από όλα αυτά δε φαινόταν.
Από τις 10-15 που τράβηξα μόνο αυτές οι δύο αξίζουν.
Ακόμη μου φάνηκε ότι το τρίποδο δεν είναι βολικό για τέτοιες περιπτώσεις, με κινούμενο στόχο και ρηχό βάθος πεδίου. Ένα μονόποδο με ευέλικτη κεφαλή είναι πιο γρήγορο, με κίνδυνο βέβαια να κουνηθεί αλλά δε μπορείς να τα χεις όλα. Η ταχύτητα μετράει περισσότερο εδώ.