μας προκαταλαμβάνει το όνομα του καλλιτέχνη πριν την ακρόαση; - Blind test

Σπύρος Σούρλας said:
Βάλε τό 1 μιά θέση πιό πίσω please.
Ακουσα και το 4:BDGBGDB55::BDGBGDB55:
Click to expand...

Στα διάλα..:flipout:

Εγώ είχα απορρίψει εξ αρχής το 4 γι αυτό και δεν το συμπεριέλαβα στην´λίστα μου.

Ωραία λοιπόν, War !! :violent-smiley-030::flipout:

1-2-3-4:firstprize:
 
Re: Απάντηση: μας προκαταλαμβάνει το όνομα του καλλιτέχνη πριν την ακρόαση; - Blind t

Σπύρος Σούρλας said:
Διονύση πότε θά κάνεις τά αποκαλυπτήρια???
Οχι σάν τήν άλλη φορά πού μάς άφησες έγκαυλους ολόκληρο Σαββατοκύριακο..:flipout::flipout::flipout:.
Click to expand...

Όχι βέβαια...:smile:
Άλλωστε μπορείς να βρεις διέξοδο αλλαχού αρκεί να είσαι μόνος σου ή σε ανοιχτό χώρο (ο νοών νοείτω :D )

Κοίτα έχω υποσχεθεί στον Busoni ότι θα περιμένω μέχρι αύριο το απόγευμα που θα έχει γρήγορη σύνδεση από το σπίτι για να τα κατεβάσει και να εκφέρει άποψη. Αν και είναι 2-3 ακόμη γνωστοί άγνωστοι που θα ήθελα την άποψή τους.
;)
 
Skakinen said:
Υπάρχουν φορές που είμαστε προκατειλημμένοι (θετικά ή αρνητικά) με το όνομα των καλλιτεχνών-εκτελεστών έτσι ώστε η άποψή μας για την εκτέλεση να έχει αρχίσει να διαμορφώνεται πριν ακόμη ακουστεί η πρώτη νότα;
Παγιδευόμαστε τρόπω τινά από την φήμη του εκτελεστή (μαέστρος ,σολίστας ,ορχήστρα) σε βαθμό τέτοιο που να διαστρεβλώνεται a priori η κρίση μας;
Click to expand...

προσπαθώ, όσο γίνεται, να μην είμαι προκατειλημμένος γιατί έχω φάει τα μούτρα μου άπειρες φορές. Δεν το καταφέρνω πάντα: ειδικά στο πιάνο είμαι με την Ευρωπαϊκή Σχολή. Αποφεύγω, ενστικτωδώς θα έλεγα, τους Γερμανούς στο Chopin και στον Liszt -δεν "τους πάνε" στην ψυχοσύνθεσή τους, κατά τη γνώμη μου- και τους Αμερικάνους ...γενικώς (ακόμα θυμάμαι ένα Χολυγουντιανό "Αυτοκρατορικό" με τους Solti/Ashkenazy, που όλοι το παίνευαν κι εγώ είχα φρίξει). Αποφεύγω επίσης τους Ρώσους στον Μότσαρτ: τον χρωματίζουν πολύ έντονα και πολύ ακραία για τα γούστα μου.

Σε γενικές γραμμές, ερμηνευτικά, προτιμώ την παληά Σχολή στο πιάνο. Δεν έχω ακούσει τον Richard Goode αλλά οι Σονάτες Beethoven με τους Kempff, Brendel, Pollini είναι, για μένα, αξεπέραστες. Το ίδιο κι ο Edwin Fischer στον Bach.

Από νέους με ενδιαφέρει καθετί που ηχογραφούν οι Berezovsky, Lugansky, Anderszewski και Sokolov.

Τα δείγματα δεν κατάφερα να τα ακούσω ακόμη.
Ισως σήμερα το βράδυ...
 
Όλες τις ερμηνείες τις βρήκα αποδεκτές.

Μου άρεσε περισσότερο η 3η εκδοχή, κυρίως λόγω του πιάνου. Κοντά βρέθηκε και οι 2η, της οποίας προτίμησα περισσότερο τo tempo. Η 1η είναι λίγο πιο πίσω, κυρίως γιατί μου φαίνεται πως η ισορροπία του πιάνου και της ορχήστρας, διαταράσσεται υπέρ της δεύτερης. Επίσης και στην 4η με ξένισε κάπως η ρυθμική ελευθερία του πιανίστα.
 
Kανα νεο εχουμε???

Ετσι για να αυξηθει λιγο το σασπενς, βαζω ενα προσωπικο στοιχημα. Θα ελεγα οτι η πρωτη εκδοχη ανηκει σε καποιον απο τους "μοντερνους" ερμηνευτες του Μπαροκ, της λογικης των ολιγομελων συνολων, του χορευτικου tempo,του εντονου φραζαρισματος, ας πουμε κατι σαν Christie, Alessnadrini, Herreweghe..
Η 2η παλι θα ελεγα οτι ειναι κατι Politically correct (κυκλοφορια Deutsche Grammophone πχ), απο σπουδαιους ερμηνευτες μεν, λιγο ακαδημαική δε. (της παλιοτερης σχολης, του μεγαλοπρεπους μπαροκ).
Oπως ειπα και πιο πανω, για τις αλλες 2 δεν εκφερω γνωμη διοτι δεν τις θεωρω (απο το λιγο που ακουσα) κατι ιδιαιτερο, ωστοσο δε θα εκπλαγω αν μαθουμε οτι ειναι παραγωγη μεγαλων ονοματων.

Περιμενω!!
 
Last edited:
Μόλις άκουσα και τις 4 ερμηνείες. Η προσωπική μου προτίμηση είναι 1-2-4-3

Θεωρώ ότι η 1 είναι η πιο ισορροπημένη προσέγγιση από τις τέσσερις. Ο πιανίστας χρησιμοποιεί διακριτικά τις εκφραστικές δυνατότητες του οργάνου αποδίδοντας τις φράσεις χωρίς "ρομαντικές" υπερβολές. Ιδιαίτερα μου άρεσε η σχεδόν ισότιμη παρουσία πιάνου και ορχήστρας στις δυναμικές. Διαφωνώ με τον Δαμιανό Δημητριάδη σχετικά με την ανισορροπία υπέρ της ορχήστρας γιατι στην εποχή του Bach στα κοντσέρτα για σόλο όργανο και ορχήστρα δεν προβαλλεται το όργανο τόσο όσο στα κλασσικά και ρομαντικά κοντσέρτα αργότερα. Γενικά, η πρώτη ερμηνεία είναι μια μοντέρνα προσέγγιση στο έργο, πιστή όμως στο ύφος του Bach.

Η 2 μου άρεσε περισσότερο μετά την 1, αν και σε κάποια σημεία την θεωρώ υπερβολική. Το μεγαλύτερο πλεονέκτημά της είναι τα πρωτότυπα, σε σχέση με το συνηθισμένο, φραζαρίσματα. Άλλωστε, το κείμενο έχει μια σχετική ελευθερία στο φραζάρισμα. Επίσης μου αρέσει ο λίγο ξηρότερος ήχος του πιάνου σε σχέση με την 1. Εντούτοις, η 2 υπερβάλλει στον τονισμό κάποιων φράσεων στα σόλο κι αυτο, κατα τη γνώμη μου, χαλάει τη συνολική εικόνα. Συγκεκριμένα η είσοδος στο 02:15 είναι άκομψα δυνατή, ενώ η υπόδειξη στο κείμενο είναι piano. To ίδιο συμβαίνει και με τις φράσεις που ακολουθούν. Επίσης, στο 03:45 οι τονισμοί σε κάποιες νότες είναι υπερβολικοί.

Η 3 έχει αποδεκτό tempo γενικά, αργό όμως για τα γούστα μου. Το πιάνο παίζει σχεδόν flat και γενικά δεν υπάρχει η ζωηρότητα των 2 πρώτων ερμηνειών. Ενοχλητικό είναι και το vibrato των εγχόρδων σε σχέση με τις προηγούμενες ηχογραφήσεις.

Η 4 είναι σχεδόν αδιάφορη, την προτιμώ όμως από την 3.

Σχετικά με την ερώτηση του thread θα γράψω σε επόμενο post.
 
Last edited:
Re: Απάντηση: μας προκαταλαμβάνει το όνομα του καλλιτέχνη πριν την ακρόαση; - Blind t

Δαμιανός Δημητριάδης said:
Από 'κει και ύστερα υπάρχουν κάποιες αναφορές που σαφώς θεωρώ επιβεβλημένο να τις έχω υπόψη μου, χωρίς αυτό να σημαίνει εκ των προτέρων αναγνώριση υπεροχής. Αυτό συμβαίνει συνήθως σε περιπτώσεις σπουδαίων μουσικών που γνώριζαν το συνθέτη, ή ακόμη περισσότερο ανήκαν στο στενό περιβάλλον του.

Μου είναι αδιανόητο π.χ. να αγνοήσω ηχογράφηση του Βάλτερ και του Κλέμπερερ στο Μάλερ, του Μραβίνσκυ στο Σοστακόβιτς και της Λότε Λένυα στον Κουρτ Βάιλ.

Σε παλαιότερο μήνυμα για τον Μάλερ που είχες ανοίξει - αν θυμάμαι καλά - είχα δώσει πιο αναλυτικά τα κριτήρια επιλογής μου στη συγκεκριμένη περίπτωση. Ανάλογα - δηλαδή κατά περίπτωση - διαμορφώνονται και για άλλους συνθέτες.
Click to expand...


Παίρνω αφορμή από τα σχόλια του Δαμιανού για να πλατιάσω και να (αμπελο)φιλοσοφήσω. όσο μπορώ βέβαια από την κάπνα των μεν και τα φυσήματα των δε σε άλλο thread... :D

Το μουσικό έργο ως έργο τέχνης δεν είναι αυτοτελές και αυθύπαρκτο όπως ένας πίνακας ή ένα γλυπτό ή ένα λογοτεχνικό έργο.Η μουσική δημιουργία για να παρουσιαστεί απαιτεί ένα διάμεσο , τον εκτελεστή (ή τους εκτελεστές).
Από τη στιγμή λοιπόν που κάθε εκτελεστής μπορεί να έχει διαφορετική ερμηνευτική προσέγγιση μοιραίο είναι να υπάρχουν διαφορετικές απόψεις του ίδιου έργου. Υπ'αυτή τη λογική δυσκολεύομαι να διαχωρίσω σε ορθές και μη, σε σωστές και μη, σε αποδεκτές και μη , τις εκτελέσεις μουσικών έργων. Ο διαχωρισμός είναι με βάση τι μας ταιριάζει ακουστικά.
Όλες οι ερμηνείες κάτι έχουν να πουν σε οποιαδήποτε αυτιά.
Το ότι μια ερμηνεία είναι ιστορικά ακριβής , δηλαδή κοντά στο πνεύμα του συνθέτη -αν δεχθούμε ότι η χρονική συνύπαρξη εκτελεστή και δημιουργού οδηγεί σε κάτι τέτοιο (πχ Βάλτερ και Μάλερ) - δεν σημαίνει ότι χρίζεται ως η καλύτερη.
Θεωρητικά , καλλιτέχνες που απέχουν αιώνες απο τους δημιουργούς μπορούν να δώσουν ερμηνείες εξαιρετικές έως και καλύτερες από τις ιστορικά ορθές. Στην έννοια των ιστορικά ορθών εκτελέσεων θα ήθελα να συμπεριλάβω και τις ερμηνείες με όργανα εποχής ή όχι. Ανέφερα στις αρχές του thread ότι οι ιστορικά μη ορθές ερμηνείες με πιάνο,στα έργα για πληκτροφόρο και ορχήστρα του Bach , έιναι μακράν προτιμότερες (για μένα) από αυτές με τσέμπαλο.
Τέτοιου είδους περιορισμοί μπορεί να αποτελέσουν τροχοπέδη στην απόλαυση που έχει να προσφέρει η ακρόαση του μουσικού έργου.

Η ιδανική εκτέλεση είναι θεωρητικό σχήμα. Το κυνήγι της τέλειας εκτέλεσης είναι δρόμος χωρίς τελειωμό.
Για το λόγο αυτό πιστεύω ότι πρέπει η δισκοθήκη να επεκτείνεται πιο πολύ οριζόντια (περισσότερα έργα) παρά κάθετα (πολλές εκτελέσεις κάποιων έργων). Η απόλαυση που μπορεί να μας δώσει ένα νέο έργο δύσκολα μπορεί να υπερκεραστεί από την απόλαυση ενός πολυακουσμένου έργου σε μια διαφορετική εκτέλεση.
Ταπεινές προσωπικές απόψεις αυτές.
 
Απάντηση: Re: Απάντηση: μας προκαταλαμβάνει το όνομα του καλλιτέχνη πριν την ακρόαση;

Skakinen said:
Για το λόγο αυτό πιστεύω ότι πρέπει η δισκοθήκη να επεκτείνεται πιο πολύ οριζόντια (περισσότερα έργα) παρά κάθετα (πολλές εκτελέσεις κάποιων έργων). Η απόλαυση που μπορεί να μας δώσει ένα νέο έργο δύσκολα μπορεί να υπερκεραστεί από την απόλαυση ενός πολυακουσμένου έργου σε μια διαφορετική εκτέλεση.
Click to expand...

Έλα όμως που στατιστικά, αυτό που κάνουμε οι περισσότεροι εδώ μέσα είναι ν' ακούμε μια συχνότερα λίγες δεκάδες δίσκους απ' όλη τη δισκοθήκη μας, που είναι κυρίως τα αγαπημένα μας έργα, στις εκτελέσεις που ξεχωρίζουμε. ;)
 
Διονύση έχω χιλιάδες δίσκους ακτίνας(:flipout::flipout:).
Aρκετούς τούς ´ανακαλύπτω´ και μετά από χρόνια.
Προσωπικά όμως θεωρώ πώς έχω κάποιο όριο γιά νέες πληροφορίες.
Ετσι συχνά προτιμώ να αγοράζω διαφορετικές εκτελέσεις σέ έργα πού νοιώθω εξοικειωμένος.
Δεν υποτιμώ τό ´νέο έργο´αλλά προσωπικά παίρνω μεγάλη ικανοποίηση ακόμα και όταν ανακαλύπτω μιά σημαντική ερμηνεία σέ κάτι ήδη γνωστό.
Παράδειγμα η 5η τού Mahler με Walter κατόπιν υποδείξεως τού Δαμιανού που´με ώθησε να ξαναανακαλύψω τό έργο.
Και άλλα πολλά παραδείγματα έχω.
 
Re: Απάντηση: μας προκαταλαμβάνει το όνομα του καλλιτέχνη πριν την ακρόαση; - Blind t

Σπύρος Σούρλας said:
Καλά όλα αυτά.
Μολόγα όμως τώρα.:flipout::flipout::flipout:
Click to expand...

Στη θέση σου δεν θα βιαζόμουνα.
:D
Να μην περιμένουμε και Κώστα Λυμπ. και Δημοκηδή;
 
Απάντηση: Re: Απάντηση: μας προκαταλαμβάνει το όνομα του καλλιτέχνη πριν την ακρόαση;

Skakinen said:
Στη θέση σου δεν θα βιαζόμουνα.
:D
Να μην περιμένουμε και Κώστα Λυμπ. και Δημοκηδή;
Click to expand...

Ωχ:BDGBDGB53:
Αντε να περιμένουμε τήν Callas και τήν Τebaldi.:flipout::flipout:
 
Καί επειδή κάνουμε μιά δημοκρατική συζήτηση,πρόσεχε καλά ποιά εκτέλεση ´θά πείς ´ότι είναι τού Gould.:ears::ears::flipout::flipout:
Εντελώς δημοκρατικά πάντα.:HTEHETH63::twoguns:
 
Top Bottom