Ας μιλήσουμε για Wagner. Μέγιστος συνθέτης, αλλά δύσκολα προσβάσιμος. Οι Όπερές του είναι γιγάντια αριστουργήματα με μπερδεμένη πλοκή που για να την παρακολουθήσεις πρέπει οπωσδήποτε να ξέρεις γερμανικά. Απαιτούν μεγάλη αυτοσυγκέντρωση αν είναι να τις ακούσεις στο σπίτι, χρόνο και...εργένικο σπίτι ή πολύ υπομονετική σύζυγο! Εγώ ας πούμε το καλοκαίρι αγόρασα το Lohengrin, σχεδόν συμπλήρωσα τη συλλογή με το οπερατικό του έργο (μου λείπει μόνο ο Parsifal), αλλά δεν κατάφερα ακόμα να το ακούσω ολόκληρο. Θυσία στην οικογενειακή γαλήνη. Πάντως έχω καταφέρει να ακούσω όλες τις όπερες από μία φορά, ακόμα και το γιγάντιο Δαχτυλίδι, κάτι που θα ήθελα να επαναλάβω ευκαιρίας δοθείσης.
Εναλλακτικές επιλογές είναι η παρακολούθηση ζωντανά, στο θέατρο (όπου και ανήκουν τα έργα, εδώ που τα λέμε) ή οι συλλογές με διάφορα αποσπάσματα.
Εδώ πρώτη επιλογή είναι πάντα ο Klemperer:
H συλλογή αυτή περιλαμβάνει ορχηστρικά μέρη από διάφορες όπερες, μεταξύ αυτών όλα τα γνωστά (Καλπασμός των Βαλκυριών, Πένθιμο εμβατήριο για τον Siegfried, κλπ) αλλά και μερικά σχετικά άγνωστα όπως η εισαγωγή στην Γ΄πράξη του Tannhäuser, ή η εισαγωγή στον Parsifal (αλλά όχι η Μουσική της Μεγάλης Παρασκευής).
Ο ήχος είναι εξαιρετικός, με υπέροχη ανάλυση, απαλές χροιές και εκπληκτική περιγραφή της σκηνής, αν και όχι με μεγάλες δυναμικές (ένας φίλος παραπονέθηκε ότι τα πιατίνια στην εισαγωγή του Tannhäuser σχεδόν δεν ακούγονται)αλλά αυτό μάλλον είναι άποψη του μαέστρου. Ο οποίος μαέστρος μάλλον αντιμετωπίζει τα κομμάτια όχι ως αποσπάσματα, αλλά ως αυτοτελή συμφωνικά ποιήματα με δική τους δομή και ουχί ενταγμένα σε ένα μεγαλύτερο σύνολο. Στη συγκεκριμένη περίπτωση καλά κάνει, πάντα επιστρέφω στην αυστηρή ερμηνεία του Klemperer με τη γρανιτένια, στιβαρή δομή, ότι άλλο και να ακούσω.
