το
Carribean Sunset του John Cale, το κρατώ κύρια για το
'Experiment No. 1': το θεωρώ ένα από τα καλύτερα κομμάτια που έγραψε ποτέ.
ο υπόλοιπος δίσκος 'δεν μου έκατσε' απ την αρχή: 'ξεπέτα', πολύ
εύκολος για τα standards του Ουαλού και κάτι δεν μου πάει καθόλου καλά με τον ήχο του: ίσως ήταν μία από τις αποτυχημένες προσπάθειές του να μπεί και αυτός στα FM. Δεν ειναι χειρότερο από το
Honi Soit -κανένας δίσκος του δεν είναι
χειρότερος από το
Honi Soit...- και για τα δεδομένα οποιουδήποτε άλλου θα ήταν μιά χαρά. Για Cale όμως, το θεωρώ απελπιστικά
λίγο.
Κίτρινη κάρτα στον Υπέρηχα για το
Paris 1919. Πώς γίνεται να του αρέσει ο Brian Wilson και να μη μπορεί να πιάσει τη μαγεία αυτού του άλμπουμ, είναι για μένα ένα από τα μυστήρια αυτής της ζωής. :nounder:
Δεν θά'πρεπε να απορώ βέβαια: εδώ μέσα είμαστε όλοι μας λίγο ως πολύ 'μυστήριοι' ...to say the least