Re: Απάντηση: O JVC DLA-X3 στο ταβανι μου!
:chinscratch:Tι μαθαίνει κανείς νυχτιάτικα μετά απο 4 μήνες ψαξίματος...Μήπως αυτό είναι που φταίει και έχω
αυτό το πρόβλημα??
To "σκάλωμα" ή frame-skipping από την αναπαραγωγή 23,976 στα 24 και 24 στα 23,976, αντίστοιχα, επισυμβαίνει κάθε ~41,7 sec. Aν αυτό που παρατηρούμε επισυμβαίνει σε πιο τακτά ή αραιά χρονικά διαστήματα, θα πρέπει να αναζητήσουμε κάπου άλλου την αιτία.
Στη δική σου περίπτωση, θα υπέθετα πως μάλλον πρόκειται για κάποιον "λόξυγγα" του frame interpolation (συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες).
Δεν ξερω γιατι, αλλα στο animation το 3D ταιριαζει "γαντι".
Θα συμφωνήσω απόλυτα, Τάκη. Όπως έχω ξαναγράψει, το δυνατό χαρτί του στερεοσκοπικού 3D βρίσκεται στα CGI, καθώς καταφέρνει να τους προσδώσει μία επιπλέον αληθοφάνεια, που είναι αδύνατον να επιτευχθεί σε 2D, όσες τεχνητές υφές, εξομαλύνσεις και φωτισμοί και αν προστεθούν...
Ισως επειδη οι 3D cameras δεν εχουν ακομα φτασει στο επιπεδο που αρμοζει: Οι περισσοτερες ταινιες και ντοκυμαντερ σε 3D αν και εντυπωσιακες, δεν ξεγελουν το ματι που αμεσως αντιλαμβανεται την ελλειψη φυσιολογικης αισθησης του βαθους. Στα animation παλι, οχι, το αποτελεσμα ειναι πολυ πιο φυσικο.
Παντως, το 3D θελει ιντσες και φως για να το απολαυσεις. Ηδη οι 110 ιντσες μου φαινονται λιγες οταν προβαλω υλικο 3D σε 2.35.1 (σε 16Χ9 ειναι απολαυση). Επισης, αν και το φως ακομα ειναι αρκετο, δεν θα με χαλουσε και αλλο! Μαλλον πρεπει να δω σοβαροτερα το θεμα οθονης με υψηλοτερο gain..
Παντως σε ότι εχει να κανει με την αίσθηση του τρισδιάστατου σε πραγματικές εικονες εναντι του animation το φταιξιμο νομιζω πως είναι του σκηνοθέτη και του διευθυντή φωτογραφίας.
Μπορει βεβαια να υπάρχει και η τεχνική αδυναμία ( δεν το γνωρίζω) αλλα όταν εξ αρχης βλέπουμε πλανα που δεν αφήνει ο διευθυντής φωτογραφίας να νεταρουμε εμεις στο σημειο που θελουμε αλλα νεταρει αυτός με τον φακου του τοτε θα εξακολουθούμε να εχουμε κατώτερη τρισδιάστατη αίσθηση από τα animation.
Το βασικό αγκάθι του στερεοσκοπικού 3D είναι πως όλα τα διαφορετικά επίπεδα βάθους προβάλλονται στην ίδια επίπεδη επιφάνεια.
Στον πραγματικό κόσμο, ο εγκέφαλός μας έχει μάθει να αναγνωρίζει τις αποστάσεις (το βάθος) με δύο μηχανισμούς: με την σύγκλιση ή απόκλιση των οφθαλμών και με την εστιακή απόσταση των φακών των ματιών. Όταν θέλουμε να δούμε ένα αντικείμενο που βρίσκεται κοντά μας, τα μάτια μας συγκλίνουν περισσότερο και ταυτόχρονα οι φακοί "συμπιέζονται", ώστε να εστιάσουν σωστά για την δεδομένη κοντινή απόσταση, ενώ όταν θέλουμε να δούμε ένα αντικείμενο που βρίσκεται μακριά, τα μάτια μας αποκλίνουν σε σχέση με την προηγούμενη θέση και ταυτόχρονα οι φακοί "χαλαρώνουν" για να εστιάσουν σε μακρινές αποστάσεις.
Στο στερεοσκοπικό 3D, χρησιμοποιείται μόνο ο πρώτος μηχανισμός, των οφθαλμικών κινήσεων και αυτός είναι ο βασικός λόγος που μόλις περάσει ο αρχικός ενθουσιασμός, ο εγκέφαλός μας αντιλαμβάνεται πως βλέπει κάτι έντονα τεχνητό (εδώ εντοπίζεται επίσης και η βασική αιτία που κάποιοι δυσκολεύονται να συνηθίσουν την προβολή και έχουν ζαλάδες ή πονοκεφάλους).
Όταν λοιπόν, βλέπουμε "φωτογραφικό" 3D, μετά το στάδιο του αρχικού ενθουσιασμού, πάντα θα έχουμε την αίσθηση της έλλειψης φυσιολογικής αίσθησης βάθους, όσο καλή δουλειά κι αν έχουν κάνει ο οπερατέρ και ο διευθυντής φωτογραφίας, όσο καλό εξοπλισμό κι αν είχαν στα χέρια τους.
Στο CGI 3D όμως, επειδή ο εγκέφαλός μας γνωρίζει εκ των προτέρων πως βλέπει κάτι "μη φυσικό", όχι μόνο δεν ενοχλείται από την έλλειψη φυσιολογικής αίσθησης βάθους, αλλά δέχεται με ευχαρίστηση την επιπλέον αληθοφάνεια που παρέχεται από τις όποιες δυνατότητες της στερεοσκοπίας...
