Δεν είναι έτσι, διότι όποιος κάνει παιδιά συνήθως πέφτει στην παγίδα να σκεφτεί ποια θα ήταν η αρμόζουσα ποινή στον θύτη που θα δρούσε κατά του δικού μας παιδιού. Δεν γίνεται όμως ο θιγείς να γίνει και δικαστής. Έτσι, από μία
πολύ πονηρή ερώτηση, την πάτησε και ο Δουκάκις και έχασε το χρίσμα των Δημοκρατικών (σκεφτείτε παραλίγο να μην είχαμε ούτε τον Μπους σίνιορ ούτε τον τζούνιορ, από αυτή την πονηρότατη και εντελώς αντιδεοντολογική κατ' εμέ, ερώτηση). Δεν μπορείς να ρωτάς κάποιον τι θα έκανες εάν γινόταν στο δικό σου παιδί.
Από εκεί και πέρα, οι ποινές των ενόχων πρέπει να είναι αρκούντως αυστηρές, ώστε να ικανοποιείται σε έναν βαθμό και το αίσθημα ανταπόδοσης των θυμάτων. Ίσως η μοντέρνα θεωρία περί ποινής να έχει παρακάμψει την κλασική θεώρηση για τους σκοπούς των ποινών (μεταξύ των οποίων και η ανταπόδοση), γεγονός παραμένει ωστόσο ότι εάν την αγνοήσει αυτή την παράμετρο ο νομοθέτης, οπλίζει το χέρι των αυτοδικούντων, που αισθάνονται και ηθικώς δικαιούμενοι να ρίξουν ράπισμα εκεί που ο νόμος ρίχνει χάδι.