Δεν έχει νόημα η ερώτηση ποιό είναι το όριο για μένα ή για οποιονδήποτε άλλο. Ο καλύτερος τρόπος να βγάλει κάποιος ένα συμπέρασμα σχετικά με τα όρια, είναι να βάλει τον εαυτό του, ή έναν δικό του άνθρωπο στην θέση του θύματος, αφού πρώτα αναλογιστεί πως δουλεύει το δικαστικό σύστημα απονομής δικαιοσύνης στην Ελλάδα - μια χώρα οπου συνήθως ο θύτης έχει περισσότερα δικαιώματα απο το θύμα. Μια χώρα όπου πχ στις περιπτώσεις προσωποκράτησης για ιδιωτικό χρέος, το θύμα πρέπει να πληρώνει ο ίδιος την διατροφή και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη του θύτη ώστε αυτός να παραμείνει στην φυλακή, ει δε μη αφήνεται ελεύθερος (κλασσική περιπτώση εκβιασμού του φτωχού θύματος απο το κράτος ώστε να μην καταφεύγει σε καταγγελία ιδιωτικών οικονομικών αδικημάτων). Μια χώρα οπου ο χειρότερος ισοβίτης εγκληματίας που μπορει να φανταστεί κανείς, μπορεί να είναι ελεύθερος σε 16 χρόνια, ή να αρχίσει να παίρνει άδειες στα 8 χρόνια - με ότι μπορεί αυτό να σημαίνει για τα θύματα και τους αντιδίκους του.
Οπως ειπώθηκε και απο αλλον, βάλε τον εαυτό σου στη θέση του πατέρα ενος βιασμένου παιδιού, ενός σκοτωμένου απο μεθυσμένο οδηγό, ή ακόμα δες τον πατέρα σου μετα απο πολλά χρόνια εργασίας σε μια δουλειά, ο εργοδότης να του είχε κολλήσει ελάχιστα και αποδυναμωμένα ένσημα καταδικάζοντάς τον σε μια σύνταξη πείνας άν καταφέρει βέβαια να συμπληρώσει τον απαραίτητο αριθμό - και θα δεις ποιές περιπτώσεις θέλουν ξεπάστρεμα και ποιές όχι.
Φρου φρού κι αρώματα μπορεί να ακούγονται απο πολλούς, αλλά τα μεταξωτά βρακιά θέλουν κι επιδέξιους κάλους και το ελληνικό νομοθετικό και εκτελεστικό σύστημα δεν το παρέχει στους πολίτες αυτη τη στιγμή...
