Παλιά η εθνική αστική τάξη ήταν κατά το πλείστον εθνικόφρων και κομπραδόρικη.
Σήμερα η εθνική αστική τάξη είναι κατά το πλείστον νεοταξίτικη και κομπραδόρικη.
Αυτός είναι ο εκσυγχρονισμός της...
Η ανάληψη του Υπουργείου Παιδείας (και των παρ' αυτώ διά βίου ακλόνητων Θρησκευμάτων) από την κυρία Αννα Διαμαντοπούλου, καθώς και ο διορισμός παρά τω πλευρώ της της κυρίας Θάλειας Δραγώνα στη θέση της Γενικής Γραμματέως (μέσω... ηλεκτρονικού βιογραφικού) - (!!!)...
επαναφέρουν στο προσκήνιο το ευρύτερο πρόβλημα της πολιτικής στρατηγικής περί την εκπαίδευση με τον τρόπο που το περιώνυμο βιβλίο της κυρίας Ρεπούση έδωσε την ευκαιρία να συζητηθεί στο πρόσφατο παρελθόν.
Το σοβαρό μέρος εκείνης της συζήτησης δεν αφορούσε τόσο την καταδίκη του προγενέστερου τρόπου διδασκαλίας στα σχολεία (ενός τρόπου σχολαστικού, στείρου, απομνημονευτικού, ελληνοκεντρικού και συχνά εθνικόφρονος), αλλά στην εξέταση του νέου τρόπου που ήλθε να τον αντικαταστήσει, μάλλον (δυστυχώς) χειρότερου, υποταγμένου
πάλι στα κελεύσματα, τις προτεραιότητες και τις ανάγκες της άρχουσας τάξης, όχι πια ελληνοκεντρικής και εθνικόφρονος, αλλά υποταγμένης στη νέα τάξη πραγμάτων, στον κοσμοπολιτισμό της παγκοσμιοποίησης, στην ομογενοποιημένη σκέψη, καθώς την υπαγορεύουν οι τράπεζες - με έναν λόγο ο ιμπεριαλισμός της εποχής μας· έτσι μάλιστα όπως τον εκφράζουν (και τον «περνάνε» κυρίως μέσα από τα ΜΜΕ) οι νεοφιλελεύθεροι, οι εκσυγχρονιστές ου μην και ορισμένοι αριστεροί.
***
Το πρόβλημα δεν είναι ελληνικό, είναι παγκόσμιο και το πραγματεύεται με θαυμαστόν τρόπο η κυρία Νατάσα Πολυνύ, Γαλλίδα φιλόλογος, μόλις 34 ετών, επίσης δημοσιογράφος στο περιοδικό «Marianne», στο βιβλίο της «Τα χαμένα παιδιά μας» (2005) το οποίον έχει τιμηθεί με το βραβείο δοκιμίου Lauriers Verts de la Foret des Livres. Στη χώρα μας το βιβλίο της κυρίας Πολυνύ (μάλιστα με εξώφυλλο του Plantu) έχει εκδοθεί απ' τις εκδόσεις «Πόλις» το 2006 κι έκτοτε έχει κάνει αλλεπάλληλες εκδόσεις και ανατυπώσεις. Στο οπισθόφυλλο του βιβλίου
σημειώνεται χαρακτηριστικά (οι υπογραμμίσεις δικές μου): «Στις μέρες μας πολλοί προοδευτικοί αριστεροί και φιλελεύθεροι δεξιοί έχουν ταυτόσημες απόψεις για την εκπαίδευση, οι οποίες συνιστούν πλέον τη βάση της εκπαιδευτικής πολιτικής των περισσοτέρων κυβερνήσεων, τόσο της Δεξιάς όσο και της Αριστεράς» [Σημείωση 1: Το γεγονός
αυτό εξηγεί το φαινόμενο να παραγγέλνει η κυβέρνηση Σημίτη ένα βιβλίο, θέτοντας τις ιδεολογικές του προδιαγραφές, να συγγράφει αυτό το βιβλίο η κυρία Ρεπούση με αριστερό παρελθόν τουλάχιστον -για το παρόν δεν γνωρίζω- και να υπερασπίζεται αυτό το βιβλίο η κυβέρνηση Καραμανλή μέσω της κυρίας Γιαννάκου με τέτοιον φανατισμό, ώστε να χρειασθεί μέγας αγώνας ώσπου να αποδειχθεί η επιστημονική του ανεπάρκεια επισήμως και για πολλούς η φθηνή προπαγανδιστική του στόχευση].
«Οι απόψεις αυτές» συνεχίζει η κυρία Πολυνύ, «θαυμάζοντας τους νέους, διακηρύσσοντας την πίστη τους στο καινούργιο και το μοντέρνο, προπαγανδίζοντας την κινητικότητα και λατρεύοντας το εφήμερο, υπηρετούν μια χρησιμοθηρική και οικονομίστικη ιδεολογία.
»Η ιδεολογία αυτή στερεί τους νέους από την πολύτιμη κληρονομιά που συγκροτούσαν τα κλασσικά γράμματα, η μέριμνα για τη λογική και τη γλώσσα, η επαφή με τα σημαντικά λογοτεχνικά κείμενα, αλλά και οι αφηγήσεις, οι αξίες, οι κώδικες που δημιούργησαν τον πολιτισμό μας και που μεταδίδονται από τις παλιότερες γενιές». [Σημείωσις 2: Για αυτούς
ακριβώς τους λόγους στα καθ' ημάς -διότι η συζήτηση έξω είναι σοβαρότερη-, δαιμονοποιούνται αμέσως ως προγονόπληκτοι, ή προγράφονται ως εθνικιστές, ακόμα κι αν είναι εγνωσμένοι αριστεροί (Μίκης, Γλέζος, Ελεφάντης κ.ά.) όσοι θέτουν υπό αμφισβήτηση αυτόν τον μεταμοντερνικό δογματισμό, μάλιστα ανορθολογικόν και μεταφυσικόν, όσον κι αν ο ίδιος επικαλείται τον Διαφωτισμό -ενώ στην πραγματικότητα τον δολοφονεί.] Γιατί δολοφονείται ο διαφωτισμός
και η κληρονομιά του από τους νεωτερικούς; το εξηγεί κι αυτό η κυρία Πολυνύ εξετάζοντας επιστημονικά το αποτέλεσμα της πολιτικής και των θεωριών τους:
«Το αποτέλεσμα είναι ότι, ενώ δεν θίγονται οι ελίτ, περιορίζεται η ανέλιξη των πιο αδύναμων κοινωνικών στρωμάτων που καταδικάζονται σε πολιτιστική υστέρηση, η οποία αποδυναμώνει τη δημοκρατία, παραβιάζει την αρχή της ισότητας και απειλεί την κοινωνική και οικονομική συνοχή».
Η κυρία Πολυνύ (για την ιστορία) δεν είναι αριστερή...
ΣΤΑΘΗΣ Σ. 23.ΧΙ.2009
[email protected]
Oι Γάλλοι αρχίζουν να ξυπνάνε φαίνεται,ενώ στην Ελλάδα επικρατούν ακόμα κάποια στερεότυπα.
Δια χειρός Στάθη η αναφορά στην κυρία Πολυνύ.
http://www.enet.gr/?i=issue.el.home&date=23/11/2009&s=naytilos