Oslo Utoya

http://news247.gr/eidiseis/kosmos/psyxika_ygihs_o_norvhgos_makelarhs.1728831.html

Η ειδηση σε ολο το διαδίκτυο..

Ψυχικά υγιής ώστε να προσαχθεί ενώπιον του δικαστηρίου και να εκτίσει ποινή φυλάκισης χαρακτηρίζεται ο Νορβηγός μαζικός δολοφόνος Αντερς Μπέρινγκ Μπρέιβικ σύμφωνα με δεύτερη εκτίμηση ψυχιάτρων.


Περαστικά και νά μάς γράφουν μερικοι ''ειδήμονες´''.
 
Last edited:
Απάντηση: Re: Oslo Utoya

tolisspi said:
Και καποιοι αλλοι αναφερονταν σε συγκαλυψη...
Click to expand...

Το ότι έγινε προσπάθεια συγκάλυψης των πολιτικών κινήτρων είναι ηλίου φαεινότερον. Απλά η προσπάθεια δεν πέτυχε.
 
Απάντηση: Re: Oslo Utoya

McZab said:
Το ότι έγινε προσπάθεια συγκάλυψης των πολιτικών κινήτρων είναι ηλίου φαεινότερον. Απλά η προσπάθεια δεν πέτυχε.
Click to expand...


Φυσικά και έγινε αποπειρα συγκάλυψης την πρώτη φορά και αυτος ήταν ο λόγος που υπήρξε και δεύτερη ειπτροπή και μάλιστα διευρυμένη.
 
Last edited:
Re: Απάντηση: Re: Oslo Utoya

Παντελής said:
Αφού ξεχαστεί και περάσει η μπόρα..
Click to expand...

Ακριβώς. Το δίκαιο έχει ως σκοπό του την σταθεροποίηση αντιπραγματικών κανονιστικών συμπεριφορών . Το χαρακτηριστικό μιας κανονιστικής προσδοκίας ( σε αντίθεση με τις γνωστικές προσδοκίες) είναι η δυνατότητα να συνεχίσει να είναι σε θέση να καθοδηγήσει συμπεριφορές ακόμη και στην περίπτωση μιας τελικά αποτυχημένης πραγματοποίησης της . Μόλις δηλαδή περάσει η μπόρα , και παρά την μπόρα , εκείνο που δεν θα πρέπει να απωλεσθεί είναι η πίστη στην δυνατότητα των κανόνων του δικαίου να συνεχίσουν να ισχύουν σε κάθε παρόμοια μελλοντική περίπτωση , και συνεπώς να εξασφαλίζουν την κοινωνική σταθερότητα ( ασχέτως εάν το δίκαιο δεν έχει καμμία δυνατότητα να αλλάξει τα πράγματα-οι κανόνες πχ για την τιμωρία της κλοπής συνεχίζουν να ισχύουν ( κανονιστική προσδοκία) , ασχέτως αν όλο και περισσότεροι κλέβουν και παραμένουν και ασσύληπτοι)
 
Απάντηση: Re: Oslo Utoya

Παντελής said:
Αφού ξεχαστεί και περάσει η μπόρα..
Click to expand...


Πάντως αν δικαστεί ως έχων επίγνωση τών πράξεών του και παρά την λάσπη που έπεσε σε οσους εξ''αρχής επέμεναν οτι δεν ειχε το ακαταλογιστο θαχει σημασία..

Βέβαια εχεις δικιο,οπως και ο By Proxy οτι μερικες καταστάσεις μπορει και να γινει αποπειρα να θαφτούν αρχικά και να ξεχαστούν..
Ομως ξανάρχεται η Ιστορια και απαντά..................
 
Last edited:
Re: Απάντηση: Re: Oslo Utoya

by proxy said:
Ακριβώς. Το δίκαιο έχει ως σκοπό του την σταθεροποίηση αντιπραγματικών κανονιστικών συμπεριφορών . Το χαρακτηριστικό μιας κανονιστικής προσδοκίας ( σε αντίθεση με τις γνωστικές προσδοκίες) είναι η δυνατότητα να συνεχίσει να είναι σε θέση να καθοδηγήσει συμπεριφορές ακόμη και στην περίπτωση μιας τελικά αποτυχημένης πραγματοποίησης της . Μόλις δηλαδή περάσει η μπόρα , και παρά την μπόρα , εκείνο που δεν θα πρέπει να απωλεσθεί είναι η πίστη στην δυνατότητα των κανόνων του δικαίου να συνεχίσουν να ισχύουν σε κάθε παρόμοια μελλοντική περίπτωση , και συνεπώς να εξασφαλίζουν την κοινωνική σταθερότητα ( ασχέτως εάν το δίκαιο δεν έχει καμμία δυνατότητα να αλλάξει τα πράγματα-οι κανόνες πχ για την τιμωρία της κλοπής συνεχίζουν να ισχύουν ( κανονιστική προσδοκία) , ασχέτως αν όλο και περισσότεροι κλέβουν και παραμένουν και ασσύληπτοι)
Click to expand...
Φιλοσοφία και κοινωνιολογία του δικαίου...
 
χαχα! Ειχα τον Febbrajo καθηγητη στην Macerata. Ηταν Προεδρος ή Πρυτανης του πανεπιστημιου. Κατηγορηθηκε για καταχρηση δημοσιου χρηματος και υπηρχαν φημες περι μασωνιας κλπ.

Απο τον N. Luhmann, μου εχει μεινει το "Il mondo e' il piu complesso sistema nel mondo"! "Ο κοσμος ειναι το πιο περιπλοκο συστημα στον κοσμο"

offtopic
 
@by proxy
Αυτή η κανονιστική προσδοκία υπάρχει εδώ; Τι λες;
Σε τι ποσοστό του κόσμου και γιατί;

Θα 'ταν ενδιαφέρουσα μια πραγματεία των Luhmann - Febbrajo για τα ελληνικά πράγματα.

:hahaha: :grandpa::grandpa:
 
tolisspi said:
χαχα! Ειχα τον Febbrajo καθηγητη στην Macerata. Ηταν Προεδρος ή Πρυτανης του πανεπιστημιου. Κατηγορηθηκε για καταχρηση δημοσιου χρηματος και υπηρχαν φημες περι μασωνιας κλπ.

Απ' ότι βλέπω παραμένει στη θέση του : Course: Foundations of Sociology of Law

Alberto Febbrajo (1944) is Professor of Sociology and Anthropology of Law at the University of Macerata, Italy. He has written widely on the historical development of Sociology of Law and on socio-legal aspects of the social systems theory. He has been President of the University of Macerata (1991-2003), and is Dean of the Faculty of Law. He is co-director of the Journal "Sociologia del diritto". Recent books include Sociologia del diritto. Concetti e problemi (II Mulino, 2009); Central and Eastern Europe After Transition. Towards a New Socio-legal Semantics (co-edited with Wojciech Sadurski, Ashgate, 2010); The Financial Crisis in Constitutional Perspective. The Dark Side of Functional Differentiation (co-edited with Gunther Teubner and Poul F. Kjaer, Hart, 2011); Law and Intersystemic Communication: Understanding "structural coupling" (co-edited with Gorm Harste, Ashgate, forthcoming)

Απο τον N. Luhmann, μου εχει μεινει το "Il mondo e' il piu complesso sistema nel mondo"! "Ο κοσμος ειναι το πιο περιπλοκο συστημα στον κοσμο"

Φαντάζομαι αυτό δεν είναι βιβλίο του αλλά μάλλον μία από τις κυκλικού τύπου παραδοξολογίες του αντίστοιχη με τον ορισμό του συστήματος : "To σύστημα είναι η διαφορά του συστήματος με το περιβάλλον του"

offtopic
Click to expand...

Τον Febbrajo τον είχε καθηγητή ένας φίλος και συνάδελφος παλιά και μούλεγε ότι ήταν ιδιαίτερα εκκεντρικός τύπος .
 
asvestos1157 said:
@by proxy
Αυτή η κανονιστική προσδοκία υπάρχει εδώ; Τι λες;
Σε τι ποσοστό του κόσμου και γιατί;

Θα 'ταν ενδιαφέρουσα μια πραγματεία των Luhmann - Febbrajo για τα ελληνικά πράγματα.

:hahaha: :grandpa::grandpa:
Click to expand...

Δεν είμαι σίγουρος τι ακριβώς εννοείς. Θα προσπαθήσω να σου ξεκαθαρίσω την έννοια των γνωστικών και των κανονιστικών προσδοκιών για να μου πείς τι θέλεις . Γνωστικές προσδοκίες είναι οι προσδοκίες που υπόκεινται σε διαρκείς αλλαγές προσανατολισμού μέσα από μια διαδικασία μάθησης που τις καθιστά ανοιχτές σε επαληθεύσεις ή διαψεύσεις . Αντίθετα οι κανονιστικές προσδοκίες κατανοούνται ως αρνητικές προς μάθηση( Τσίρος , 2005)

Κατά τον Luhmann υπάρχουν δύο διακριτοί , ξεχωριστοί τρόποι μάθησης , ένας γνωσιακός και ένας κανονιστικός. Η γνωσιακή μάθηση βασίζεται στην συνεχή προσαρμογή των προσδοκιών σε συμφωνία με νέα συμβάντα στο περιβάλλον , ενώ η κανονιστική μάθηση απελευθερώνει την διαδικασία από αυτές τις συνεχείς , ατέλειωτες , άκαμπτες , αποσταθεροποιητικές προσαρμογές και αντ' αυτών καθιστά εφικτό οι κανόνες - δηλαδή ο τρόπος που θα έπρεπε να είναι τα πράγματα ( το δέον )- να αντιμετωπίζονται ως οι θεμέλιοι λίθοι της διαδικασίας μάθησης . Το δίκαιο παρέχει αυτούς τους κανόνες στους οποίους στηρίζεται η κοινωνία και μ' αυτόν τον τρόπο αποφεύγεται η μάθηση μέσω εμπειρίας .

Το πρόβλημα είναι όμως ότι η εμπειρία μπορεί να αναιρέσει την κανονιστική μάθηση καταδεικνύοντας ότι οι κανόνες έχουν ελάχιστη ή και καθόλου εγκυρότητα και ισχύ ως αξιόπιστοι δείκτες μελλοντικών συμβάντων . Συνεπώς για να είναι αποτελεσματικοί οι νομικοί κανόνες στην σταθεροποίηση των προσδοκιών , θα πρέπει να είναι ( οι νομικοί κανόνες ) αντιπραγματικά γεγονότα. Είνα αναγκαίο να εγκαθιδρύονται προσδοκίες που συνεχίζουν να υφίστανται και μετά την διάψευση τους , παρά να αντιστοιχούν απλώς στην πραγματικότητα.( Κing/Thornhill , 2005) .

Παράδειγμα ( όπως το παραθέτει ο Gunter Jakobs, 2008 ) : Μϊα γυναίκα περπατά αργά το βράδυ στο πάρκο. Εχει την ελπίδα ότι δεν θα της επιτεθεί κάποιος άγνωστος ( αυτή είναι μια γνωστικής υφής προσδοκία , η οποία μπορεί να αλλάξει . Εάν όντως της επιτεθεί κάποιος η γυναίκα θα μάθει -δια της εμπειρίας- ότι η προσδοκία που είχε διαψεύστηκε και συνεπώς η γνωστική αυτή προσδοκία αλλάζει μέσω της μάθησης ) . Ταυτόχρονα η γυναίκα , όσο περπατά νύχτα στο πάρκο , έχει και την προσδοκία ότι δεν θα της επιτεθεί κανείς διότι αυτό απαγορεύεται ( κανονιστικής υφής προσδοκία). Ο κανόνας δικαίου απαγορεύει ( και τιμωρεί) τις επιθέσεις σε μοναχικές γυναίκες την νύχτα. Αυτή η κανονιστική προσδοκία - το πως δηλαδή οφείλουν να είναι είναι τα πράγματα - είναι αρνητική , όπως είπαμε πιό πάνω ,σε αλλαγή μέσω μάθησης . Βεβαίως η εμπειρία μπορεί να ακυρώσει την προσδοκία, να την αναιρέσει , διότι πράγματι κάποιος ενδέχεται να της επιτεθεί τελικά. Η κανονιστική προσδοκία όμως ότι απαγορεύεται η επίθεση την νύχτα σε μοναχικές γυναίκες στο πάρκο , θα συνεχίσει να υφίσταται παρά την διάψευση της ( επειδή κάποιος επιτέθηκε στην γυναίκα , αυτό δεν σημαίνει ότι ο κόσμος θα πάψει να έχει την κανονιστική προσδοκία ότι απαγορεύονται οι επιθέσεις ). Το θύμα δηλαδή δεν θα πρέπει να υιοθετήσει ούτε την στάση που θα οδηγούσε σε παραίτηση από τις συγκεκριμένες προσδοκίες ( πχ απώλεια της πίστης από πλευράς της γυναίκας ότι το δίκαιο θα την προστατεύσει ) ούτε όμως την στάση που θα στοχεύει στην αναμόρφωση των συνθηκών με σκοπό να αποκλειστεί στο μέλλον το ενδεχόμενο μιας νέας διάψευσης ( πχ να πάψει να περπατά μόνη την νύχτα στο πάρκο ή να προσλάβει σωματοφύλακα ή να ζητήσει να κλείσουν τα πάρκα κλπ ).

Αυτή ακριβώς είναι η λειτουργία του δικαίου . Να σταθεροποιεί αντιπραγματικές προσδοκίες συμπεριφοράς ( αντιπραγματικές διότι πολλοί παραβαίνουν τους κανόνες δικαίου αλλά η προσδοκία κανονιστικής υφής ότι αυτό απαγορεύεται συνεχίζει να υπάρχει παρά το ότι διαψεύδεται συχνά) .Μέσα σε αυτό το πλαίσιο είναι ασφαλές να υποθέσουμε ότι το μέλλον δεν θα είναι κανονιστικά διαφορετικό από το παρόν
Αυτή η θέση για το δίκαιο έχει ως συνέπεια την άλλη θέση ότι το δίκαιο δεν έχει την δυνατότητα να αλλάξει τον κόσμο, τους ανθρώπους , τις συμπεριφορές κλπ.

ΥΓ Ο Luhmann έχει πεθάνει το 1998.
 
Last edited:
by proxy said:
Δεν είμαι σίγουρος τι ακριβώς εννοείς. Θα προσπαθήσω να σου ξεκαθαρίσω την έννοια των γνωστικών και των κανονιστικών προσδοκιών για να μου πείς τι θέλεις . Γνωστικές προσδοκίες είναι οι προσδοκίες που υπόκεινται σε διαρκείς αλλαγές προσανατολισμού μέσα από μια διαδικασία μάθησης που τις καθιστά ανοιχτές σε επαληθεύσεις ή διαψεύσεις . Αντίθετα οι κανονιστικές προσδοκίες κατανοούνται ως αρνητικές προς μάθηση( Τσίρος , 2005)

Κατά τον Luhmann υπάρχουν δύο διακριτοί , ξεχωριστοί τρόποι μάθησης , ένας γνωσιακός και ένας κανονιστικός. Η γνωσιακή μάθηση βασίζεται στην συνεχή προσαρμογή των προσδοκιών σε συμφωνία με νέα συμβάντα στο περιβάλλον , ενώ η κανονιστική μάθηση απελευθερώνει την διαδικασία από αυτές τις συνεχείς , ατέλειωτες , άκαμπτες , αποσταθεροποιητικές προσαρμογές και αντ' αυτών καθιστά εφικτό οι κανόνες - δηλαδή ο τρόπος που θα έπρεπε να είναι τα πράγματα ( το δέον )- να αντιμετωπίζονται ως οι θεμέλιοι λίθοι της διαδικασίας μάθησης . Το δίκαιο παρέχει αυτούς τους κανόνες στους οποίους στηρίζεται η κοινωνία και μ' αυτόν τον τρόπο αποφεύγεται η μάθηση μέσω εμπειρίας .

Το πρόβλημα είναι όμως ότι η εμπειρία μπορεί να αναιρέσει την κανονιστική μάθηση καταδεικνύοντας ότι οι κανόνες έχουν ελάχιστη ή και καθόλου εγκυρότητα και ισχύ ως αξιόπιστοι δείκτες μελλοντικών συμβάντων . Συνεπώς για να είναι αποτελεσματικοί οι νομικοί κανόνες στην σταθεροποίηση των προσδοκιών , θα πρέπει να είναι ( οι νομικοί κανόνες ) αντιπραγματικά γεγονότα. Είνα αναγκαίο να εγκαθιδρύονται προσδοκίες που συνεχίζουν να υφίστανται και μετά την διάψευση τους , παρά να αντιστοιχούν απλώς στην πραγματικότητα.( Κing/Thornhill , 2005) .

Παράδειγμα ( όπως το παραθέτει ο Gunter Jakobs, 2008 ) : Μϊα γυναίκα περπατά αργά το βράδυ στο πάρκο. Εχει την ελπίδα ότι δεν θα της επιτεθεί κάποιος άγνωστος ( αυτή είναι μια γνωστικής υφής προσδοκία , η οποία μπορεί να αλλάξει . Εάν όντως της επιτεθεί κάποιος η γυναίκα θα μάθει -δια της εμπειρίας- ότι η προσδοκία που είχε διαψεύστηκε και συνεπώς η γνωστική αυτή προσδοκία αλλάζει μέσω της μάθησης ) . Ταυτόχρονα η γυναίκα , όσο περπατά νύχτα στο πάρκο , έχει και την προσδοκία ότι δεν θα της επιτεθεί κανείς διότι αυτό απαγορεύεται ( κανονιστικής υφής προσδοκία). Ο κανόνας δικαίου απαγορεύει ( και τιμωρεί) τις επιθέσεις σε μοναχικές γυναίκες την νύχτα. Αυτή η κανονιστική προσδοκία - το πως δηλαδή οφείλουν να είναι είναι τα πράγματα - είναι αρνητική , όπως είπαμε πιό πάνω ,σε αλλαγή μέσω μάθησης . Βεβαίως η εμπειρία μπορεί να ακυρώσει την προσδοκία, να την αναιρέσει , διότι πράγματι κάποιος ενδέχεται να της επιτεθεί τελικά. Η κανονιστική προσδοκία όμως ότι απαγορεύεται η επίθεση την νύχτα σε μοναχικές γυναίκες στο πάρκο , θα συνεχίσει να υφίσταται παρά την διάψευση της ( επειδή κάποιος επιτέθηκε στην γυναίκα , αυτό δεν σημαίνει ότι ο κόσμος θα πάψει να έχει την κανονιστική προσδοκία ότι απαγορεύονται οι επιθέσεις ). Το θύμα δηλαδή δεν θα πρέπει να υιοθετήσει ούτε την στάση που θα οδηγούσε σε παραίτηση από τις συγκεκριμένες προσδοκίες ( πχ απώλεια της πίστης από πλευράς της γυναίκας ότι το δίκαιο θα την προστατεύσει ) ούτε όμως την στάση που θα στοχεύει στην αναμόρφωση των συνθηκών με σκοπό να αποκλειστεί στο μέλλον το ενδεχόμενο μιας νέας διάψευσης ( πχ να πάψει να περπατά μόνη την νύχτα στο πάρκο ή να προσλάβει σωματοφύλακα ή να ζητήσει να κλείσουν τα πάρκα κλπ ).

Αυτή ακριβώς είναι η λειτουργία του δικαίου . Να σταθεροποιεί αντιπραγματικές προσδοκίες συμπεριφοράς ( αντιπραγματικές διότι πολλοί παραβαίνουν τους κανόνες δικαίου αλλά η προσδοκία κανονιστικής υφής ότι αυτό απαγορεύεται συνεχίζει να υπάρχει παρά το ότι διαψεύδεται συχνά) .Μέσα σε αυτό το πλαίσιο είναι ασφαλές να υποθέσουμε ότι το μέλλον δεν θα είναι κανονιστικά διαφορετικό από το παρόν
Αυτή η θέση για το δίκαιο έχει ως συνέπεια την άλλη θέση ότι το δίκαιο δεν έχει την δυνατότητα να αλλάξει τον κόσμο, τους ανθρώπους , τις συμπεριφορές κλπ.

ΥΓ Ο Luhmann έχει πεθάνει το 1998.
Click to expand...
Αναφέρομαι στο πώς και πότε τελικά χάνει κάποιος την εμπιστοσύνη του στο νόμο.
Πόσες διαψεύσεις πρέπει αυτός να υποστεί (με τη μορφή αλλεπάλληλων επιθέσεων σε βασικά δικαιώματά του και παρατηρώντας τη "χαριστική διάθεση" του νόμου σε 'κείνους τους επιτιθέμενους που εξασφαλίζουν την ατιμωρησία ως επώνυμοι - πολιτικοί κλπ) πριν καταλήξει να υιοθετήσει την στάση που θα στοχεύει στην διαμόρφωση νέων συνθηκών, πιο ελπιδοφόρων για τον ίδιο;
 
asvestos1157 said:
Αναφέρομαι στο πώς και πότε τελικά χάνει κάποιος την εμπιστοσύνη του στο νόμο.
Πόσες διαψεύσεις πρέπει αυτός να υποστεί (με τη μορφή αλλεπάλληλων επιθέσεων σε βασικά δικαιώματά του και παρατηρώντας τη "χαριστική διάθεση" του νόμου σε 'κείνους τους επιτιθέμενους που εξασφαλίζουν την ατιμωρησία ως επώνυμοι - πολιτικοί κλπ) πριν καταλήξει να υιοθετήσει την στάση που θα στοχεύει στην διαμόρφωση νέων συνθηκών, πιο ελπιδοφόρων για τον ίδιο;
Click to expand...

Μα εδώ είναι το ζήτημα. Οτι δεν υπάρχεια απώλεια εμπιστοσύνης στον νόμο λόγω της διάψευσης των προσδοκιών. Οπως θα είδες στο ΣτΕ , δηλαδή στο δικαιϊκό σύστημα, κατετέθησαν προσφυγές για την νομιμότητα ή μη του μνημονίου , για την νομιμότητα ή μη του χαρατσιού , και το δίκαιο ( μέσω του ΣτΕ ) έκρινε ότι είναι νόμιμα . Οι προσδοκίες όμως δεν διαψεύσθηκαν διότι μετά από αυτές τις προσφυγές ακολούθησε και άλλη προσφυγή για την συνταγματικότητα του νόμου για τα ΑΕΙ κ.ο.κ. Το δίκαιο επιτυγχάνει την λειτουργία του που είναι και η ουδετεροποιηση των ζημιογόνων για την κοινωνική συνοχή αποτελεσμάτων των "παρεκκλινουσών" συμπεριφορών ( και ως τέτοια μπορεί να θεωρηθεί και η "αντισυνταγματικότητα" μιας ρύθμισης ).
Το αν τελικά θα τους πάρει κανείς τα κεφάλια δεν είναι ζήτημα της μελέτης του δικαίου από κοινωνιολογική πλευρά.
 
Πάντως για να απαντήσουμε σε αυτό που λες - και παρόλο που κάτι τέτοιο ίσως καταντήσει κουραστικό για τους υπόλοιπους - θα πρέπει να έχουμε εξοικειωθεί με την Λουμανική προβληματική και θεωρία . Κατά τον Luhmann- πολύ περιληπτικά και εντελώς σχηματικά – όλα τα κοινωνικά συστήματα και υποσυστήματα δεν αποτελούνται από ανθρώπινα υποκείμενα αλλά από επικοινωνιακά ενεργήματα ( επικοινωνίες ) . Τα ανθρώπινα όντα αποτελούν το περιβάλλον των κοινωνικών υποσυστημάτων ( ως ψυχικά συστήματα ) . Ταυτόχρονα όλα τα συστήματα είναι αυτοποιητικά , δηλαδή παράγουν μόνα τους τα στοιχεία ( τις επικοινωνίες ) από τις οποίες αποτελούνται . Ως εκ τούτου λόγω της μη συμμετοχής των ανθρώπων στα κοινωνικά συστήματα , η ανθρώπινη δράση , το ανθρώπινο πράττειν δεν έχει την δυνατότητα να επιφέρει τις σκοπούμενες από αυτό αλλαγές στα συστήματα . Το ανθρώπινο πράττειν αποτελεί κατ’ ουσία μία διαταραχή στο περιβάλλον των κοινωνικών συστημάτων , η οποία διαταραχή ακόμη και αν επιφέρει κάποια αλλαγή αυτή δεν εξαρτάται από την διαταραχή , το ερέθισμα ( και άρα την σκοπούμενη ανθρώπινη πράξη ) αλλά από την ίδια την δομή των κοινωνικών συστημάτων . Επομένως κάθε μεταβολή σε οποιοδήποτε σύστημα είναι ενδεχομενική και εξαρτάται από το ίδιο το σύστημα . Αυτό δεν έχει την έννοια ότι το δίκαιο δεν αλλάζει ή ότι ουδέποτε μαθαίνει από την εμπειρία. Αντίθετα κάθε αλλαγή και κάθε μάθηση αναγκαστικά λαμβάνουν χώρα σε μία επιχειρησιακή διαδικασία και σε ένα χρονικό πλαίσιο , τα οποία τα μορφοποιεί το ίδιο το δίκαιο ( υπ’ όψιν ότι το δικαιικό σύστημα για τον Luhmann είναι επιχειρησιακά – κανονιστικά- κλειστό και γνωσιακά ανοιχτό).
Στο δικαιϊκό σύστημα ( ένα από τα κοινωνικά συστήματα ή υποσυστήματα )οι παραβιάσεις των δικαιικών κανόνων δεν τους τροποποιούν αφ’ εαυτές όσο σημαντικές κι αν είναι και όσο διαδεδομένες κι αν είναι οι παράνομες πρακτικές . Μόνον η αλλαγή στο ίδιο το δίκαιο μπορεί να επιφέρει αλλαγές στους δικαιικούς κανόνες. Με άλλα λόγια η κοινωνία μπορεί να βασίζεται στις κανονιστικές προσδοκίες που παρέχει το δικαιικό σύστημα μέχρις ότου το ίδιο το σύστημα παράγοντας νέους νόμους αντικαταστήσει ένα σύνολο σταθερών προσδοκιών με ένα άλλο. Υπό μία κυνική προοπτική , το δίκαιο μπορεί να ιδωθεί ότι κατασκευάζει έναν φτιαχτό κόσμο που απλοποιεί τις ψυχολογικές , οικονομικές, πολιτικές και άλλες πραγματικότητες ώστε έτσι να μπορέσει να απωθήσει κάθε είδους γνώση που θα υπέσκαπτε την εγκυρότητα των κανονιστικών επικοινωνιακών ενεργημάτων .
Συγχρόνως λόγω της μη ιεραρχικότητας των κοινωνικών συστημάτων – δεν υπάρχει κεντρικό σύστημα – και της αυτοποιητικής λειτουργίας τους τα υπόλοιπα συστήματα δεν μπορούν να επιφέρουν σκοπούμενες αλλαγές σε ένα σύστημα ( είπαμε ότι κάθε σύστημα είναι και περιβάλλον των άλλων συστημάτων ).
Συνεπώς το τι συνιστά δικαιοσύνη το καθορίζει το ίδιο το δικαιικό σύστημα αφ’ εαυτού. Οι νομικοί κανόνες που ισχύουν είναι υποθετικά προγράμματα του δικαίου που παράγονται από το ίδιο το δίκαιο μέσω της αυτοπαρατήρησης των προηγούμενων διαχωρισμών που έχει κάνει το δίκαιο με βάση τον δυαδικό κώδικα «δίκαιο/άδικο»
 
Το τελευταίο που θα περίμενα θα ήταν το ΣτΕ να απωθήσει αυτή την επίθεση που δέχεται η χώρα σήμερα.
Σε όλες τις σχετικές αποφάσεις που αυτό έχει εκδώσει έχω προγνωστικά πέσει μέσα, δυστυχώς μέχρι κεραίας.
Η δικαιοσύνη αποτελούσε ανέκαθεν έναν από τους σκληρότερους βραχίονες του κράτους και όσο η σημαντικότητα του κρινόμενου (διακυβεύματος) αυξάνει, τόσο σκληρότερος γίνεται. Η εξάρτηση, επίσης, δικαιοσύνης - διοίκησης βαίνει αύξουσα ανάλογα με τον βαθμό της πρώτης.
Η εμπιστοσύνη στη δικαιοσύνη υπάρχει απλά ως έσχατη λύση πριν τη βία, την οποία οι καλοζωισμένες κοινωνίες της ευμάρειας δεν αντέχουν ούτε ως εφιάλτη μιας νύχτας. Αυτή η προσδοκία συντηρείται αφενός από τις "εν καιρώ ειρήνης" αποφάσεις και αφετέρου από τους τηλεοπτικούς συνταγματολόγους. Σε καιρό πολέμου όμως... ιδού πεδίον δόξης (και ερμηνείας) λαμπρόν, όπου το ανθρώπινο πράττειν αποτελεί κατ’ ουσία μία διαταραχή του συστήματος*.
Παραφράζοντας λοιπόν τη σκέψη του Λούμαν, η κοινωνία δεν μπορεί παρά να βασίζεται στις κανονιστικές προσδοκίες που παρέχει το δικαιικό σύστημα ελπίζοντας πως στο μέλλον το ίδιο το σύστημα παράγοντας νέους νόμους θα αντικαταστήσει ένα σύνολο σταθερών προσδοκιών με ένα άλλο.
Και κρατώ χωρίς καμμία παράφραση ότι: το δίκαιο ...κατασκευάζει έναν φτιαχτό κόσμο που απλοποιεί τις ψυχολογικές , οικονομικές, πολιτικές και άλλες πραγματικότητες ώστε έτσι να μπορέσει να απωθήσει κάθε είδους γνώση που θα υπέσκαπτε την εγκυρότητα των κανονιστικών επικοινωνιακών ενεργημάτων.
Ίσως πράγματι κάποιους να κουράσαμε, αλλά καλό είναι να τα βλέπουμε αυτά για να μην τρέφουμε αυταπάτες.




*Κλασική η απόφαση ΣτΕ για το 1ο μνημόνιο, σύμφωνα με την οποία τα μέτρα που αυτό θα εισήγαγε δεν θα απειλούσαν βασικά δικαιώματα.
Θασυμάσια ερμηνεία, όλη έξω έπεσε!
 
Last edited:
Top Bottom