Re: Oslo Utøya
Οι "εσωτερικοί" τρομοκράτες της Ευρώπης
The Nation
Του Γκάρι Γιούνγκε *
Δύο εβδομάδες μετά τις μοιραίες τρομοκρατικές επιθέσεις της 7ης Ιουλίου 2005, στο Λονδίνο, και μία μέρα μετά μια αποτυχημένη επίθεση, ένας σπουδαστής, ο Ζαν Τσαρλς ντε Μενέζες έχασε τη ζωή του όταν αστυνομικοί με πολιτικά τον κυνήγησαν και τον πυροβόλησαν 7 φορές στο κεφάλι. Αρχικές αναφορές αυτόπτων μαρτύρων είπαν πως φορούσε ένα ύποπτα "φουσκωτό μπουφάν", μια ζεστή μέρα και πήδηξε τα κάγκελα και έφυγε τρέχοντας όταν του ζητήθηκε να σταματήσει. Ο Άντονι Λάρκιν, που ήταν στο τρένο, είπε πως είδε "αυτό τον τύπο που έμοιαζε σαν να ήταν ζωσμένος με εκρηκτικά και καλώδια που εξείχαν". Ο Μαρκ Γουίτμπι, που ήταν επίσης στον σταθμό, νόμιζε πως είδε έναν Πακιστανό τρομοκράτη που τον κυνήγησαν και τον αφόπλισαν αστυνομικοί με πολιτικά.
Λιγότερο από έναν μήνα αργότερα, ο Γουίτμπι είπε "Πλέον πιστεύω πως κοιτούσα τον αξιωματικό παρακολούθησης" αφού τον είχαν διώξει την ώρα που σκοτωνόταν ο Μενέζες. Ο Πακιστανός ήταν τελικά Βραζιλιάνος. Οι κάμερες ασφαλείας έδειξαν πως φορούσε ένα ελαφρύ τζιν μπουφάν και δεν βιαζόταν καθόλου - μάλιστα πήρε μία δωρεάν εφημερίδα από αυτές που μοιράζονται στο μετρό και χτύπησε το εισιτήριο του.
"Ο τρόπος που βλέπουμε τα πράγματα επηρεάζεται από αυτά που γνωρίζουμε και από αυτά που πιστεύουμε" έγραφε ο Τζον Μπέργκερ στο "Ways of seeing'' (οπτικές γωνίες). "Η σχέση μεταξύ αυτών που βλέπουμε και αυτών που ξέρουμε ποτέ δεν είναι πάγια".
Όταν κάποιοι δυτικοί σχολιαστές βλέπουν μια τρομοκρατική επίθεση, είναι προφανώς πολύ πιο άνετοι με αυτό που πιστεύουν παρά με αυτό που γνωρίζουν.
Έτσι, ήταν Παρασκευή όταν προέκυψαν τα νέα για τις φρικιαστικές επιθέσεις στη Νορβηγία που άφησαν ενενήντα-δύο ανθρώπους νεκρούς και ένα έθνος τραυματισμένο. Η βρετανική Sun του Ρούπερτ Μέρντοχ (η καθημερινή εφημερίδα με τις μεγαλύτερες πωλήσεις) είχε τίτλο "Μακελειό της Αλ Κάιντα: Η 11η Σεπτεμβρίου της Νορβηγίας". Η Weekly Standard επέμεινε "Δεν γνωρίζουμε κατά πόσο η Αλ Κάιντα ήταν άμεσα υπεύθυνη για τα σημερινά γεγονότα, ωστόσο είναι πολύ πιθανό η επίθεση να πραγματοποιήθηκε από μέρος της τζιχαντικής Ύδρας". Η Τζένιφερ Ρούμπιν στην Washington Post ισχυριζόταν τότε πως "Είναι μια τρομακτική υπενθύμιση σε όλους όσοι πιστεύουν πως είναι πολύ ακριβό να ξεκινήσει πόλεμος εναντίον της Τζιχάντ".
Σε λίγες μόνο ώρες ένα ολόκληρο θεωρητικό πλαίσιο είχε στηθεί - μάλλον όχι από μηδενική βάση - αναφορικά με τους μουσουλμάνους συγκεκριμένα αλλά και με τη γενικότερη μη-λευκή μετανάστευση στην Ευρώπη και την υπαρξιακή απειλή που θέτουν τα προβλήματα αυτά στον πολιτισμό όπως τον ξέρουμε.
Μετά ήρθε η είδηση πως ο τρομοκράτης ήταν τελικά λευκός, χριστιανός εξτρεμιστής και Νεο-ναζί, ο Άντερς Μπρέιβικ, οργισμένος εναντίον του Ισλάμ και της πολυπολιτισμικότητας. Σε αντίθεση με τους μουσουλμάνους στον απόηχο των ισλαμιστικών επιθέσεων, οι χριστιανοί δεν κλήθηκαν να καταγγείλουν ή να αποποιηθούν την πίστη τους. Κανείς δεν ισχυρίστηκε πως οι λευκοί θα έπρεπε να αναλάβουν το έργο του Διαφωτισμού. Ωστόσο οι βομβιστικές επιθέσεις - και οι εικασίες για το ποιος ήταν υπεύθυνος - δείχνουν πως η πραγματική απειλή στην ευρωπαϊκή δημοκρατία δεν είναι το Ισλάμ ή οι μουσουλμάνοι αλλά, ακόμη μια φορά ο φασισμός και οι ρατσιστές.
Η πεποίθηση πως οι μουσουλμάνοι θα πρέπει να έχουν εμπλακεί ταιριάζει πολύ με μία διαστρεβλωμένη, υστερική κατανόηση των δημογραφικών των θρησκευτικών και φυλετικών δυναμικών που είναι παρούσες στην Ευρώπη για παραπάνω από μία γενιά. Πρόκειται μάλιστα για παραλλαγές που συναντώνται και στις Ηνωμένες Πολιτείες σήμερα.
Το γενικό πλαίσιο πάει κάπως έτσι... Η Ευρώπη κατακλύζεται από μουσουλμάνους και άλλους μη-λευκούς μετανάστες, που ανατρέφουν μη-χριστιανούς με τρομακτικό ρυθμό. Απρόθυμοι να ενσωματωθούν πολιτισμικά και όχι σε θέση να ανταγωνιστούν πνευματικά, οι μουσουλμανικοί πληθυσμοί έχουν γίνει εστίες τρομοκρατικής "συμπάθειας" και δραστηριότητας. Η παρουσία τους απειλεί όχι μόνο την ασφάλεια αλλά και τη φιλελεύθερη συναίνεση σχετικά με τα δικαιώματα των γυναικών και των ομοφυλοφίλων που με τόσο κόπο εγκαθιδρύθηκαν στην Ευρώπη. Συνολικά λοιπόν, αυτή η κατάσταση αντιπροσωπεύει τη διάρρηξη της κοινωνίας που χάνει το αξιακό της πλαίσιο. Κάτι τέτοιο επιτρέπεται να συμβαίνει στο όνομα της μη παραβίασης εθνοτικών ομάδων, αλλιώς γνωστό ως πολυπολιτισμικότητα.
(...)
Ο Νορβηγός τρομοκράτης Μπρέιβικ φοβόταν μουσουλμανική εισβολή. Ωστόσο οι μουσουλμάνοι είναι μόλις το 3% στη Νορβηγία. Οι Μαύροι Αμερικάνοι έχουν μεγαλύτερη παρουσία ακόμη και στην Αλάσκα. Αλλά ακόμη κι αν οι προβλέψεις του ήταν αληθείς,και τι έγινε; Δεν είναι πουθενά γραμμένο πως η Ευρώπη πρέπει να παραμείνει χριστιανική ή λευκή στην πλειοψηφία της.
Ούτε οι μετανάστες αγωνίζονται να μην ενσωματωθούν. Στη Βρετανία, οι μουσουλμάνοι της Ασίας, οι Σιχ και οι Ινδουιστές παντρεύονται εκτός των δικών τους ομάδων στους ίδιους ρυθμούς με τους λευκούς. Για τις περισσότερες εθνικές μειονότητες στη Βρετανία, οι μισοί ή και περισσότεροι από τους μισούς από τους φίλους τους είναι λευκοί. Μόνο το 20% όσων γεννήθηκαν στη Βρετανία έχουν παρέες μόνο από τη δική τους ομάδα. Σύμφωνα με έρευνα του Pew Research Center, οι βασικές ανησυχίες των μουσουλμάνων στη Γαλλία, τη Γερμανία και την Ισπανία είναι η ανεργία και ο ισλαμικός εξτρεμισμός.
Στο μεγαλύτερο μέρος της Ευρώπης οι επίσημες πολιτικές της πολυπολιτισμικότητας που τύποι σαν τον Μπρέιβικ και κάποιοι άλλοι πιο μέινστριμ πολιτικοί αντιτάσσονται ανήκουν στη σφαίρα της φαντασίας. Πέρυσι η Γερμανίδα καγκελάριος Άγγελα Μέρκελ ισχυρίστηκε πως το πείραμα "multikulti" (πολυπολιτισμικό) έχει αποτύχει. Νωρίτερα φέτος, ο Βρετανός πρωθυπουργός, Ντέιβιντ Κάμερον είπε το ίδιο πράγμα. Η αλήθεια είναι όμως πως καμία από τις δύο χώρες δεν έκανε ποτέ ένα τέτοιο πείραμα. "Ποτέ δεν είχαμε πολιτική πολυπολιτισμικότητας" εξηγεί ο Μεκόνεν Μέσγκενα, επικεφαλής της μεταναστευτικής και διαπολιτισμικής διοίκησης του Ιδρύματος Heinrich Boll. "Είχαμε μια πολιτική άρνησης: άρνηση της μετανάστευσης και της διαφορετικότητας. Τώρα είναι σαν να ξυπνάμε από μια ύπνωση μακράς διαρκείας".
Το πραγματικό αντικείμενο της οργής τους είναι η ύπαρξη των "άλλων" - των μη-λευκών- πολιτισμών και φυλών στην Ευρώπη. Στην πραγματικότητα πρόκειται για την ίδια την ύπαρξη των "άλλων" πολιτισμών και όχι η διάδοση τους. Το μόνο μεγαλύτερο εμπόδιο για την ένταξη στο μεγαλύτερο μέρος της Ευρώπης δεν είναι το Ισλάμ ή η πολυπολιτισμικότητα αλλά ο ρατσισμός και το οικονομικό και μαθησιακό μειονέκτημα που συνεπάγεται αυτό.
Και τέλος, οι μουσουλμάνοι, δεν πλησιάζουν πουθενά την μεγαλύτερη τρομοκρατική απειλή. Σύμφωνα με την Europol, στην διετία μεταξύ 2006 και 2008, 4% των τρομοκρατικών σχεδιασμών (συμπεριλαμβανομένων των αποπειρών αλλά και των ολοκληρωμένων επιθέσεων) έγιναν από μουσουλμάνους. Η μερίδα του λέοντος (85%) είχε να κάνει με αποσχιστικές τάσεις. Αυτό δεν σημαίνει πως δεν υπάρχει πρόβλημα. Σίγουρα όμως δεν είναι της κλίμακας ή της φύσης που οι "έξω από τον χορό" ισχυρίζονταν πως ήταν την Παρασκευή. Για να το θέσουμε ωμά, αν πρέπει να υποθέσετε κάτι όταν σκάει μια βόμβα στην Ευρώπη, σκεφτείτε την περιοχή όχι τη θρησκεία.
Ωστόσο υπάρχουν κάποιοι στην Ευρώπη που δυσκολεύονται να αντιμετωπίσουν τις αλλαγές που συντελούνται, που δεν καταφέρνουν να ενταχθούν στις μεταβαλλόμενες κοινωνίες και βαλτώνουν στη βαθιά δυσαρέσκεια για τους συμπολίτες τους. Πρόκειται για ένα σημαντικό και αυξανόμενο τμήμα του λευκού πληθυσμού τόσο αποξενωμένο που έκανε ακόμη μία φορά τον φασισμό την κυρίαρχη ιδεολογία στη Γηραιά ήπειρο.
Στη Γερμανία, από την εποχή του Β' Παγκοσμίου πολέμου και μετά, είναι μπεστ-σέλερ το βιβλίο ενός πρώην μέλους του Δ.Σ. της Bundesbank, του Τίλο Σαραζίν που θεωρεί ότι η επιμειξία μεταξύ Τούρκων και Κούρδων είναι η αιτία για τις "εκ γενετής αναπηρίες" και υποστηρίζει πως οι μετανάστες από τη Μέση Ανατολή αποτελούν "γενετικά μειονεκτήματα" για τη χώρα. "Αλλά το θέμα συχνά αποσιωπάται" έγραψε. "Πρέπει να κάνουμε πως δεν βλέπουμε ότι οι γενετικοί παράγοντες μπορεί να ευθύνονται εν μέρει για την αποτυχία μέρους του τουρκικού πληθυσμού στο γερμανικό εκπαιδευτικό σύστημα".
(...)
Ο Μπρέιβικ ανήκε σε μια ιδιαίτερα άθλια φράξια της τάσης αυτής. Αλλά δεν εμφανίστηκε από το πουθενά. Και οι ανησυχίες που τον δημιούργησαν αυξάνονται. Οι φασίστες τρέφονται από την οικονομική στέρηση και την αβεβαιότητα, από τα δημοκρατικά ελλείμματα που προκαλούνται από την ευρωπαϊκή ένωση και από τα θέματα κυριαρχίας που προκύπτουν από την παγκοσμιοποίηση. Ακροδεξιές δυνάμεις στην Ελλάδα, για παράδειγμα, παρουσιάζουν μια δυναμική αναβίωση και είναι έτοιμες να προσφέρουν τα εξιλαστήρια θύματα όταν η κοινωνία τα χρειάζεται. Όμως όταν απαιτούνται λύσεις, σπάνια τις προσφέρουν.
* Ο Γκ. Γιούνγκε είναι αρθρογράφος του αμερικανικού περιοδικού "The Nation"
(Μετάφραση: Aναστασία Γιάμαλη)
http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=631330
