Καθόλου έως ελάχιστα ασχολήθηκε η Αριστερά με τον Νορβηγό Άντερς Μπρέϊβικ.
Ωσάν να ήταν μια ακόμα υπόθεση της ακροδεξιάς, πιο φριχτή, πιο στυγερή, πιο απάνθρωπη, αλλά τελικά τίποτα που να την ξεχωρίζει, στην ουσία της, από συνήθεις πρακτικές αυτού του χώρου (π.χ. Οκλαχόμα) που έτσι κι αλλιώς αποδοκιμάζουν και πολεμούν «με όλες τους τις δυνάμεις η εργατική τάξη και οι προοδευτικοί άνθρωποι».
Με όλες τους τις δυνάμεις πλην της βίας, εννοείται.
Αντίθετα «ο αστικός κόσμος» (για να μείνω στην αριστερή φρασεολογία) δεν έκρυψε την ταραχή του, αναγνώρισε ότι υπάρχει πρόβλημα και μάλιστα σοβαρό αν κρίνουμε ότι σχολίασαν το γεγονός πρωθυπουργοί, όπως ο Θαπατέρο της Ισπανίας ή ο Βρετανός Κάμερον και σύμπας ο ευρωπαϊκός Τύπος, γραπτός και ηλεκτρονικός.
Με δυο λόγια ο αστικός κόσμος συμπεριφέρθηκε ωσάν η «υπόθεση Μπρέϊβικ» να έχει αξία εμβληματική.
Από την πρώτη στιγμή ο πολιτικός κόσμος της Ευρώπης δεν αντιμετώπισε τον Μπρέϊβικ σαν τον «τρελό του χωριού» αλλά σαν κάτι πολύ χειρότερο: έδειξε να φοβάται ότι μπορεί και ως «τρελός» να αναμοχλεύσει τις κοινωνίες της Δύσης, ακόμα και αυτές που τις νομίζουμε ευτυχισμένες, μακάριες, τόσο έξω από τα μίση του κόσμου τούτου ώστε να τις χρησιμοποιούμε ως Δυνάμεις Ειρήνης του ΟΗΕ-και ο πρωθυπουργός μας ήθελε να μετατρέψει τη χώρα μας σε μια απομίμησή τους.
Κοντολογίς η πρώτη αντίδραση των ευρωπαίων πολιτικών δεν ήταν ότι είχαν ένα «σχιζοφρενή δολοφόνο με το πριόνι» αλλά ένα ανήμερο θηρίο που δρα εν ψυχρώ ως κανονικός και επομένως λίαν επικίνδυνος «αγκιτάτορας».
Δεν είναι διόλου παράξενο, λοιπόν, ότι ο Νορβηγός απομονώθηκε από τις πρώτες ώρες και όσα ξέρουμε πλέον γι’ αυτόν είναι όσα διαρρέουν οι νορβηγικές Αρχές και όσα λέει ο δικηγόρος του ο οποίος έσπευσε να δηλώσει ότι ο πελάτης του είναι τρελός και ότι θα τον παρατήσει αν δεν δεχθεί να υποβληθεί σε εξετάσεις DNA οι οποίες, εκτός του γνησίου της πατρότητας, θα αποδεικνύουν εφεξής και την (γονιδιακή) τρέλα του καθενός κατά τα (εκσυγχρονισμένα) πρότυπα των ερευνών του Μένγκελε ή των Σοβιετικών ψυχιατρείων-για να μην ξεχνάμε τα του Καίσαρος.
Η απομόνωση ταιριάζει απολύτως στην εικαζόμενη ασθένεια αλλά ταυτόχρονα εξασφαλίζει ότι η προς τα έξω εικόνα του δράστη θα είναι απολύτως ελεγχόμενη. Εξασφαλίζει αυτό που κάποιοι ονομάζουν «χειραγώγηση των μαζών». Τελεία.
Οι νορβηγικές Αρχές, όμως, (πάνω στη σύγχυση
είχαν δώσει, τις πρώτες ώρες, άλλη εικόνα της προσωπικότητας του Μπρέϊβικ αποδίδοντάς του λόγο πολιτικό, συνεκτικό, κατανοητό και σαφέστατο.
Και ασφαλώς όχι "ακροδεξιό". Αντιθέτως απόλυτα ταιριαστό με όσα έχουν πει πρόσφατα και απολύτως κατηγορηματικά η Μέρκελ, ο Σαρκοζί και ο Κάμερον, ότι δηλαδή μας έχει τελειώσει, απότυχε οικτρά, το πολυπολιτιστικό μοντέλο. Επιβεβαιώνοντας (αλλά με τη γνωστή ευρωπαϊκή καθυστέρηση) και οι τρεις τους, την προεδρική οικογένεια Μπους και τον ιερό πόλεμο κατά του Ισλάμ. Μόνο που οι ευρωπαϊκές ηγεσίες δεν αποτολμούν να βγάλουν τα αναγκαία συμπεράσματα των λόγων τους-μας κυβερνούν παιδάκια έγραψε η γαλλική Le Monde, υπαινιγμός ότι είναι δειλοί, ανίκανοι και ανεύθυνοι. Ο Μπρέϊβικ κάλεσε (αλά Μπους) σε ιερό σταυροφορικό πόλεμο τους συμπατριώτες του ευρωπαίους, προειδοποιώντας ότι πυρήνες σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες δουλεύουν με τον ίδιο στόχο. Θάνατος στους προσκυνημένους (ή στους κοιμισμένους), είπε, πυροβολώντας θανατηφόρα 76 φορές ο ξανθός Νορβηγός, υπομειδιώντας δολοφονικά.
Ο Μπρέϊβικ εμφανίστηκε ως «εθνικιστής ευρωπαίος», σταυροφόρος ενός οράματος για τη σωτηρία της Ευρώπης και του Δυτικού πολιτισμού, ως άγγελος ξεσηκωμού των μαζών. Όσοι ακόμα είναι ανέμελοι, (είπε πυροβολώντας τους ξένοιαστους) πρέπει να νοιαστούν, όσοι κοιμούνται να ξυπνήσουν, όσοι κάθονται στον καναπέ να σηκωθούν.
Όσοι, δειλοί, αρνηθούν θα τιμωρηθούν. Το μήνυμα ελήφθη σοβαρά υπ’ όψιν προφανώς επειδή ο ευρωπαϊκός πολιτικός κόσμος γνωρίζει ότι δεν πρόκειται για την εκκόλαψη του «αυγού του φιδιού» αλλά για κάτι βαθύτερο και ευρύτερο που ήδη κυοφορούν οι κοινωνίες τους.
Τα ακροδεξιά ευρωπαϊκά κόμματα, συγκλίνοντας λίγο-πολύ με τον δικηγόρο, (μέλος του εργατικού κόμματος), απέφυγαν τις πολιτικές ερμηνείες και κατέφυγαν στην ψυχοπαθολογία του δράστη. Η ζημιά που τους έκανε ίσως αποδειχθεί μοιραία τουλάχιστον για τις προσεχείς εκλογικές αναμετρήσεις. Στην πράξη, τα ακροδεξιά κόμματα τοποθετήθηκαν εντός των κανόνων του πολιτικού/κοινοβουλευτικού παιχνιδιού διαλύοντας τις όποιες αυταπάτες είχαν ίσως οι οπαδοί τους για τις τυχόν επαναστατικές διαθέσεις των ηγεσιών τους. Ο Μπρέϊβικ, ως σύμβολο πράξης και λόγου, απομονώθηκε από το σύνολο του πολιτικού κόσμου αλλά το ερώτημα παραμένει για το κατά πόσον είναι μόνος εντός της (ευρωπαϊκής) κοινωνίας, συμπεριλαμβανομένων εκείνων των, διαφημισμένων ως μακάριων, κατοίκων του Βορρά.
Οι αντιδράσεις διέσχισαν την Ευρώπη από τον πλούσιο Βορρά ως τον φτωχό Νότο.
Από την Ισπανία ο Θαπατέρο, τόνισε ότι υπάρχει ανάγκη πολιτικής απάντησης, ενώ ο Κάμερον υπερθεμάτισε λέγοντας ότι χρειάζεται ευρωπαϊκή απάντηση υπέρ της Ελευθερίας και της Δημοκρατίας, κατά του εξτρεμισμού και της ξενοφοβίας.
Το ερώτημα πως θα καταπολεμηθεί η ξενοφοβία ενώ ο ίδιος (ο Κάμερον)έχει αποδεχθεί (όπως γράφει η Ελ Παϊς) την αποτυχία του πολυπολιτισμικού μοντέλου, παραμένει, όμως, καίριο όσο και αναπάντητο. Και όσο δεν υπάρχει απάντηση ο ευρωπαϊκός κόσμος θα εξευτελίζεται, θα βαθαίνει η ρήξη της εμπιστοσύνης πολιτών και κυβερνόντων.
Το αντίδοτο (στη βία) που προτείνουν οι ευρωπαϊκές ηγεσίες είναι μέτρα κατά του εξτρεμισμού (και, άρα, εννοείται) υπέρ της Δημοκρατίας.
Αλλά τι άλλο πέραν των νόμων Μπους μετά την 9/11 μπορεί να εφαρμοστούν και στην Ευρώπη;
Αλλά σ’ αυτή την περίπτωση, όταν π.χ. θα παρακολουθούν επισήμως τις καθημερινές ασήμαντες και τετριμμένες τηλεφωνικές μας φαντασιώσεις μπορούμε, από τώρα, να ακούσουμε τον κάποιο ευρωπαίο Σημίτη να λέει: μα τι θέλετε, να σας σκοτώνουν στις παραλίες; Είπαμε, όχι βία.
Μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο επιβλήθηκαν τόσο βαριές αποζημιώσεις στην ηττημένη Γερμανία και υπήρξε τόση φτώχεια ώστε τελικά αναδείχθηκε ως σωτήρας ο Χίτλερ.
Προηγήθηκε η ήττα των κομμουνιστών, η προσχώρηση των αστών αλλά και των εργατών, έως, τελικά, τον συμβιβασμό της κυρίαρχης ελίτ, της γερμανικής αριστοκρατίας, με τους ναζί. Η Ιστορία δεν επαναλαμβάνεται αλλά οι ίδιες αιτίες προκαλούν αντίστοιχα αποτελέσματα, ίσως το ίδιο τραγικά.
Η Αριστερά λιτανεύοντας ακούραστα την εργατική τάξη, πιστεύει προφανώς ότι όλα αυτά δεν την αφορούν και ασχολήθηκε ελάχιστα.
Αντίστροφα, ελάχιστα, έως καθόλου απασχολούν την κυβερνώσα ευρωπαϊκή ελίτ οι «αγανακτισμένοι» (αλλά και οι εργατολάγνοι) από την Ελλάδα ως την Ισπανία, όσο μουντζώνουν, χωρίς συνοχή και ηγεσία, σύμφωνα με συγκεκριμένα μηνύματα που φθάνουν από τις Βρυξέλλες.
Αντίθετα ο Μπρέϊβικ ανοίγει ένα παράθυρο κινδύνου για τον έλεγχο του μέλλοντος.
)