- 29 September 2006
- 3,142
- Από τη μεριά μου δεν θέτω το δίλημμα σε ηθικό επίπεδο (ιδιαίτερα για τις ταινίες που τα βγάζουν από τις αίθουσες προβολής τα λεφτά τους). -
Το δισκάκι έχει τη χάρη του, ακόμα κι αν είναι κόπια με φωτοτυπημένα εξώφυλλα...
Είναι άλλη η αίσθηση που σου δίνει και μαθαίνεις και τους τίτλους των τραγουδιών. Ψάχνεις να βρεις το δίσκο που θες, χαζεύεις το βιβλιαράκι ή το εξώφυλλο, διαβάζεις τους στίχους, κάνεις μια αφιέρωση και το χαρίζεις.
Η άποψή μου όμως είναι πολύ απλή: Όποιος μπορεί ή θέλει, να δοκιμάζει (άν θέλει) και μετά να αγοράζει. Όποιος δεν μπορεί ας κατεβάζει ή ας αντιγράφει. Και αυτό γιατί η μουσική δεν είναι απλά πολιτισμός, αλλά μέσο έκφρασης.
Πρέπει να σκεφτούμε και τον πιτσιρικά/πιτσιρίκα ή τον φοιτητή/φοιτήτρια ή τέλος πάντων αυτόν που δεν μπορεί να διαθέσει (πολλά) χρήματα για δίσκους. Γιατί το κόστος άνετα μπορεί να φτάσει σε σεβαστό ύψος αν υποθέσουμε πως 6-7 ή και παραπάνω δίσκοι το μήνα ακούγονται -αφομοιώνονται σε κάποιο βαθμό- πολύ εύκολα από κάποιον που διαθέτει 2-3 ή και παραπάνω ώρες τη μέρα για να ακούσει μουσική.
Από την άλλη όμως όσοι κατεβάζουμε έχουμε πιάσει τον εαυτό μας κάποιες φορές να μαζεύει μέσα σε μια μέρα δίσκους που φτάνουν για ένα μήνα και τελικά περνά καιρός μέχρι να τους ακούσουμε για πρώτη φορά και μερικους μπορεί να μην τους ακούσουμε και ποτέ :slapface:.
Και να ρωτήσω και κάτι νομικής φύσης απλά και μόνο από φιλολογικό ενδιαφέρον: Αυτός που αγοράζει ένα δίσκο, είτε βινύλιο είτε cd, εκτός από το μέσο τι άλλο αγοράζει;
Δεν θα έπρεπε να δικαιούται αυτός που αγόρασε κάποτε ένα άλμπουμ σε βινύλιο ή σε κασέτα ή μια ταινία σε dvd καταθέτοντας το τελικό κόστος (που αντιστοιχεί μόνο στο μέσο) να μπορεί να αποκτήσει ξανά εφ'όσον υπάρχει το ίδιο άλμπουμ ή την ταινία σε διαφορετικό μέσο;
Κάποιος που παρακολούθησε μια ταινία στον κινηματογράφο εκτός από την αίθουσα δεν πλήρωσε ένα αντίτιμο για τα πνευματικά διακιώματα;
Το δισκάκι έχει τη χάρη του, ακόμα κι αν είναι κόπια με φωτοτυπημένα εξώφυλλα...
Είναι άλλη η αίσθηση που σου δίνει και μαθαίνεις και τους τίτλους των τραγουδιών. Ψάχνεις να βρεις το δίσκο που θες, χαζεύεις το βιβλιαράκι ή το εξώφυλλο, διαβάζεις τους στίχους, κάνεις μια αφιέρωση και το χαρίζεις.
Η άποψή μου όμως είναι πολύ απλή: Όποιος μπορεί ή θέλει, να δοκιμάζει (άν θέλει) και μετά να αγοράζει. Όποιος δεν μπορεί ας κατεβάζει ή ας αντιγράφει. Και αυτό γιατί η μουσική δεν είναι απλά πολιτισμός, αλλά μέσο έκφρασης.
Πρέπει να σκεφτούμε και τον πιτσιρικά/πιτσιρίκα ή τον φοιτητή/φοιτήτρια ή τέλος πάντων αυτόν που δεν μπορεί να διαθέσει (πολλά) χρήματα για δίσκους. Γιατί το κόστος άνετα μπορεί να φτάσει σε σεβαστό ύψος αν υποθέσουμε πως 6-7 ή και παραπάνω δίσκοι το μήνα ακούγονται -αφομοιώνονται σε κάποιο βαθμό- πολύ εύκολα από κάποιον που διαθέτει 2-3 ή και παραπάνω ώρες τη μέρα για να ακούσει μουσική.
Από την άλλη όμως όσοι κατεβάζουμε έχουμε πιάσει τον εαυτό μας κάποιες φορές να μαζεύει μέσα σε μια μέρα δίσκους που φτάνουν για ένα μήνα και τελικά περνά καιρός μέχρι να τους ακούσουμε για πρώτη φορά και μερικους μπορεί να μην τους ακούσουμε και ποτέ :slapface:.
Και να ρωτήσω και κάτι νομικής φύσης απλά και μόνο από φιλολογικό ενδιαφέρον: Αυτός που αγοράζει ένα δίσκο, είτε βινύλιο είτε cd, εκτός από το μέσο τι άλλο αγοράζει;
Δεν θα έπρεπε να δικαιούται αυτός που αγόρασε κάποτε ένα άλμπουμ σε βινύλιο ή σε κασέτα ή μια ταινία σε dvd καταθέτοντας το τελικό κόστος (που αντιστοιχεί μόνο στο μέσο) να μπορεί να αποκτήσει ξανά εφ'όσον υπάρχει το ίδιο άλμπουμ ή την ταινία σε διαφορετικό μέσο;
Κάποιος που παρακολούθησε μια ταινία στον κινηματογράφο εκτός από την αίθουσα δεν πλήρωσε ένα αντίτιμο για τα πνευματικά διακιώματα;
Last edited:
fftopic:
