Εχω το εξής ζήτημα να θέσω για να το συζητήσουμε και αν μπορούμε να δώσουμε κάποιες απαντήσεις ή τουλάχιστον να διαμορφώσουμε κάποια κριτήρια με τα οποία να συμφωνούμε όλοι .
Στην κλασσική μουσική είναι δεδομένο και δεν πιστεύω να υπάρχει διαφορετική γνώμη - αν ναι , θα ήθελα να την ακούσω - ότι οι μεγάλοι εκπρόσωποι της είναι ο Μπετόβεν , ο Μότσαρτ , ο Μπαχ , ο Βάγκνερ και ο Μάλερ . Δύσκολα θα βρεθεί κάποιος να ισχυρισθεί πως αυτοί έχουν γεράσει και πως οι συμφωνίες πχ που έγραψε ο κατά πολύ μεταγενέστερος Robert Simpson είναι σαφώς ανώτερες από αυτές του Beethoven.
Στην τζαζ είναι κοινός τόπος ότι οι μεγάλο εκπρόσωποι της , αυτοί που την έφτασαν στα όρια της , ήταν οι Coltrane , Davis , Mingus , Ellington , Coleman και Taylor. Ποιός μπορεί να ισχυρισθεί βάσιμα , μετά λόγου γνώσεως ότι ο Brad Meldhau είναι καλύτερος ή οι Esbjorn Svenson , ή ο Roy Hargrove ή ο Terenche Blanchard. Οι μεγάλοι δεν αμφισβητούνται από κανέναν - ελπίζω πάλι.
Σε κάθε περίπτωση , οι ακροατές της τζαζ και της κλασσικής δεν τροποποιούν τις προτιμήσεις τους ανάλογα με την ηλικία τους . Οι γίγαντες παραμένουν γίγαντες , είτε είσαι 20χρονος , είτε 50χρονος .
Στην ροκ όμως φαίνεται να επικρατεί η λογική του εφήμερου . Μπορεί μιά λίστα με τα 100 καλύτερα άλμπουμς του ροκ , που καταρτίζεται σήμερα , να μην περιέχει ούτε τα μισά άλμπουμς από μια αντίστοιχη του 1975 . Μπορεί σήμερα να προσπαθείς να μιλήσεις για το Exile ή το Third ή για την Μπανάνα και οι ακροατές , κατά δήλωση τους ,ροκ μουσικής , να μην το έχουν ακούσει , να αγνοούν και την ύπαρξη του ακόμα .
Τελικά είναι η ροκ μουσική απλώς γιά έφηβους , εμπεριέχουσα το στοιχείο του παροδικού ;
Μήπως δεν είναι "σοβαρή" μουσική , μήπως είναι μόνο για διασκέδαση ή για επαναστατικό "χαβαλέ" ;
Μήπως δεν έχει ή δεν μπορεί να έχει αξιώσεις διαχρονικότητας ;
Για να σας ακούσω .
Στην κλασσική μουσική είναι δεδομένο και δεν πιστεύω να υπάρχει διαφορετική γνώμη - αν ναι , θα ήθελα να την ακούσω - ότι οι μεγάλοι εκπρόσωποι της είναι ο Μπετόβεν , ο Μότσαρτ , ο Μπαχ , ο Βάγκνερ και ο Μάλερ . Δύσκολα θα βρεθεί κάποιος να ισχυρισθεί πως αυτοί έχουν γεράσει και πως οι συμφωνίες πχ που έγραψε ο κατά πολύ μεταγενέστερος Robert Simpson είναι σαφώς ανώτερες από αυτές του Beethoven.
Στην τζαζ είναι κοινός τόπος ότι οι μεγάλο εκπρόσωποι της , αυτοί που την έφτασαν στα όρια της , ήταν οι Coltrane , Davis , Mingus , Ellington , Coleman και Taylor. Ποιός μπορεί να ισχυρισθεί βάσιμα , μετά λόγου γνώσεως ότι ο Brad Meldhau είναι καλύτερος ή οι Esbjorn Svenson , ή ο Roy Hargrove ή ο Terenche Blanchard. Οι μεγάλοι δεν αμφισβητούνται από κανέναν - ελπίζω πάλι.
Σε κάθε περίπτωση , οι ακροατές της τζαζ και της κλασσικής δεν τροποποιούν τις προτιμήσεις τους ανάλογα με την ηλικία τους . Οι γίγαντες παραμένουν γίγαντες , είτε είσαι 20χρονος , είτε 50χρονος .
Στην ροκ όμως φαίνεται να επικρατεί η λογική του εφήμερου . Μπορεί μιά λίστα με τα 100 καλύτερα άλμπουμς του ροκ , που καταρτίζεται σήμερα , να μην περιέχει ούτε τα μισά άλμπουμς από μια αντίστοιχη του 1975 . Μπορεί σήμερα να προσπαθείς να μιλήσεις για το Exile ή το Third ή για την Μπανάνα και οι ακροατές , κατά δήλωση τους ,ροκ μουσικής , να μην το έχουν ακούσει , να αγνοούν και την ύπαρξη του ακόμα .
Τελικά είναι η ροκ μουσική απλώς γιά έφηβους , εμπεριέχουσα το στοιχείο του παροδικού ;
Μήπως δεν είναι "σοβαρή" μουσική , μήπως είναι μόνο για διασκέδαση ή για επαναστατικό "χαβαλέ" ;
Μήπως δεν έχει ή δεν μπορεί να έχει αξιώσεις διαχρονικότητας ;
Για να σας ακούσω .
.
